«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Κυριακή Β΄νηστειών: Εξομολόγηση,το μυστήριον και λουτρόν των δακρύων


«Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Πολυεύσπλαγχνος Κύριος λέγει στον παραλυτικό: «παιδί μου, συγχωρούνται οι αμαρτίες σου» και συγχρόνως του λέγει: «σήκω επάνω και πήγαινε στο σπίτι σου».

Διπλή χαρά και αγαλλίαση δια τον ποτέ παράλυτο, δια τον δυστυχισμένο εκείνο άνθρωπο που, χρόνια επάνω στο κρεβάτι του πόνου και στην στρωμνή των κακώσεων, δεν μπορούσε να βρεί την ποθούμενη ανάπαυση του ταλαιπωρημένου σώματός του.

Η αγάπη και η ανιδιοτελής προσφορά τεσσάρων ανθρώπων οδηγεί τον παράλυτο σε Εκείνον που γνωρίζει τα βάθη των καρδιών των ανθρώπων, σε Εκείνον που ήλθε στην γή εξ’ ουρανών δια να ελευθερώσει το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία.

Ο Ιατρός της ψυχής και του σώματος θεραπεύει τον παράλυτο και με τον Θείο και σωτήριο λόγο του τον αναγεννά πνευματικά και σωματικά και του παρέχει το δικαίωμα να επιστρέψει υγιής στο σπίτι του.

Το «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου», προϋποθέτει μετάνοια και ειλικρινή εξομολόγηση, πράγμα το οποίο βλέπει κανείς στο πρόσωπο του παραλυτικού εκείνου ανθρώπου της Καπερναούμ.

Η εξομολόγηση, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι το μυστήριο εκείνο της Εκκλησίας μας, με το οποίο συγχωρούνται οι τυχόν αμαρτίες μας με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, που τις διαπράξαμε μετά τη Βάπτισή μας.

Το μυστήριο της εξομολόγησης είναι θεοσύστατο, το παρέδωσε αυτός ο Ιησούς Χριστός, ο αιώνιος δομήτωρ της Εκκλησίας μας: «Αμήν, λέγω υμίν, όσα εάν δήσητε επί της γής, έσται δεδεμένα εν τω Ουρανώ και όσα εάν λύσητε επί της γής, έσται λελυμένα εν τω Ουρανώ».

Η αληθινή εξομολόγηση σώζει τον άνθρωπο από την αμαρτία, η οποία αμαρτία είναι παράβαση και παρακοή του Θείου Νόμου και ριζώνει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και την καταστρέφει, ως ο σκόρος το ρούχο και ο σκώληκας το φυτό.

Εάν δεν αποβάλει από μέσα του ο άνθρωπος την αμαρτία με το μυστήριο της εξομολόγησης, τότε χάνεται και απομακρύνεται από το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού Πατρός. Η συνεχής δε παρακοή του Θείου Νόμου γίνεται πλέον συνήθεια στον άνθρωπο και μάλιστα δύσκολα δύναται να απεμπλακεί και να ελευθερωθεί από τα δεσμά της αμαρτίας· γίνεται δούλος αυτής και «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος εστί», θάνατος πνευματικός, πού είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό.

Ο άνθρωπος εκείνος που ειλικρινά μετανοεί, προσέρχεται, ανοίγει την καρδιά του και με δάκρυα μετανοίας εναποθέτει το βάρος των αμαρτιών του στον Πνευματικό Πατέρα, πού είναι ο αντιπρόσωπος του Θεού στην γή και παίρνει την άφεση, την συγχώρηση: «Παιδί μου, ο Θεός να σε συγχωρέσει», του λέγει ο Πνευματικός.

Έτσι, το Πνεύμα του Θεού ανοίγει την καρδιά του ταπεινώς εξομολογούμενου και του παρέχει νέα πνευματική ζωή, τελεία αναμόρφωση. Το είναι του ολόκληρο συγκλονίζεται και θερμαίνεται με την χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Ευλογία και συνάμα χαρά και αγαλλίαση δια τον εξομολογούμενο από την ώρα αυτή, κατά την οποίαν αναμορφώνεται ηθικά και μέσα του κυριαρχεί ηρεμία, βασιλεύει ο Χριστός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής, διότι η αμαρτία νικήθηκε, έχασε την εξουσία της, απώλεσε την δύναμή της.

Με την ειλικρινή μετάνοια και εξομολόγηση ο άνθρωπος ελευθερώνεται από την αμαρτία, γίνεται νέος άνθρωπος κατά Χριστόν και με την Θεία Χάρη και το άπειρο έλεος του Θεού Πατρός λαμβάνει, ως δώρο πολύτιμο, την ειρήνη της ψυχής του και την δύναμη να πράττει την αρετή, το καλό, το τέλειο, το αγαθό.

Όπως το δένδρο γνωρίζεται από το καρπό που προσφέρει, έτσι και η αληθινή μετάνοια και εξομολόγηση καταφαίνεται από τα έργα και τις πράξεις του μετανοούντος.

Με το Μυστήριο της Μετανοίας και της Εξομολόγησης ο αληθώς εξομολογούμενος παίρνει γνώση και συναίσθηση της ηθικής κατάστασής του από τον πνευματικό του πατέρα και χαίρεται δι΄ αυτό πού πράττει, ως άνθρωπος πλέον ελεύθερος από την αμαρτία.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Το μυστήριο της Εξομολόγησης είναι η πνευματική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, είναι η οικία εκείνη την οποία απεστέγασαν οι τέσσερις τραυματιοφορείς της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, προκειμένου ο παράλυτος να ακούσει υπό του Σωτήρος Χριστού το «τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου, και σοι λέγω, έγειρε και άρον τον κράββατόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου».

«Μετάνοια», λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «πάσης ψυχικής και σωματικής ασθενείας ιατρείον και σωτήριον φάρμακον».

Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ και η οικία της Καπερναούμ δεν βρίσκονται μακριά από εμάς και δεν είναι ανάγκη να δαπανήσουμε χρήματα, μια και σήμερα υπάρχει πρόβλημα οικονομικό! Είναι πλησίον μας, αρκεί να επιδείξουμε θέληση αγαθή και να συναισθανθούμε το βάρος των αμαρτιών μας.

«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».

Ο Ετάζων καρδίας και νεφρούς, Κύριος, μας καλεί να μας θεραπεύσει από τις πληγές μας, να μας ανακουφίσει από το βάρος της αμαρτίας και να μας απαλλάξει από τις κακίες μας.

Μας καλεί πάντοτε, ιδιαιτέρως τις άγιες αυτές ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να προστρέξουμε στον πνευματικό πατέρα μας και εν μετανοία και εξομολογήσει να εναποθέσουμε σ΄Αυτόν το βάρος των αμαρτιών μας, δια να λάβουμε παρά αυτού την άφεση και συγχώρηση.

Έτσι θα γνωρίσουμε και εμείς την ανόρθωση και ανακαίνιση της ψυχής και του σώματός μας, πού είναι θείο δώρο και έτσι, υγιείς στην ψυχή και το σώμα θα διανύσουμε τον χρόνο της ζωής μας στον κόσμο αυτό ως τέκνα φωτός.

Ας μην αναβάλουμε για το τέλος της ζωής μας την ιερά εξομολόγηση, διότι δεν γνωρίζουμε την ώρα του θανάτου μας, ο οποίος ως κλέπτης εν νυκτί έρχεται. Μετά τον θάνατο δεν υπάρχει μετάνοια και διόρθωση. Μετά θάνατον υπάρχει κρίση και ανταπόδοση.

Ας μην απελπιζόμαστε, εάν πράξαμε πολλές αμαρτίες. Ο Θεός Πατέρας μας, αγαθός, πολυεύσπλαχνος και οικτίρμων, θα συγχωρήσει δια του αίματος του Μονογενούς Υιού Αυτού όλες τις αμαρτίες μας· «έστιν ελπίς και μετά την αμαρτίαν, έστιν ίασις και μετά το έλκος», μας λέγει ο Μέγας Βασίλειος.

Ας προσέλθουμε, λοιπόν, τώρα πού υπάρχει καιρός μετανοίας στο λουτρό της Ιεράς Εξομολόγησης με συντετριμμένη την καρδιά και με ειλικρινή ταπείνωση ενώπιοι ενωπίω στον πνευματικό πατέρα μας.

Και έτσι, κάτω από το πετραχήλι του με λουτρό δακρύων και με ειλικρίνεια να εναποθέσουμε τις αμαρτίες μας, δια να ακούσουμε από τα χείλη του, εκείνο πού άκουσε και ο παράλυτος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής από το αψευδές στόμα του Θεανθρώπου Ιησού: «τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει». ΑΜΗΝ.

Ο Λ.Κ.Α.Παΐσιος

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Κυριακή Β΄ Νηστειών: Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά




Δύο θαυμαστούς στύλους της πνευματικής ζωής μας εκθέτει, αγαπητοί μου, η αγία Εκκλησία αυτή την Κυριακή: την ορθοδοξία και την ανάγκη για εξομολόγηση και άφεση αμαρτιών. Και η μεν ορθοδοξία προβάλλεται ενσαρκωμένη στο αγιασμένο πρόσωπο του Γρηγορίου Παλαμά, η δε ανάγκη για ζωή μετανοϊκή και άφεση αμαρτιών διαφαίνεται στην θεραπεία ενός παραλυτικού ανθρώπου, στον ευαγγελικό λόγο.

Δευτέρα Κυριακή της ορθοδοξίας χαρακτηρίζεται η μνήμη του Αγίου Γρηγορίου. Τέτοια είναι η συμβολή του στα εκκλησιαστικά και θεολογικά πράγματα. Ως θεολόγος πρακτικός και θεωρητικός της ησυχαστικής ζωής στέκεται σαν άγιο όρος στην κοιλάδα της τεσσαρακοστής υπενθυμίζοντας μας τί μπορεί και τι οφείλει να γίνει ο αληθινός αγωνιστής της νηστείας: αγιασμένος, όργανο του παρακλήτου,καθαρός και όχι σχολαστικός θεολόγος , θεόπτης του αγίου φωτός. Η ορθοδοξία του αγίου Γρηγορίου Παλαμά διέσωσε την εκκλησία από τον κίνδυνο της ειδωλολατρείας του ορθού λόγου. Μας απέδειξε ο άγιος με συγράμματα αλλά και ζωντανή βιοτή πώς ο Θεός δεν είναι σύλληψη της διάνοιας μας και αφηρημένη δοξασία, αλλά Πνεύμα αληθινό που συναντά με τις ενέργειες Του τον άνθρωπο της προσευχής και της πίστης στον πραγματικό χρόνο και χώρο και αγιάζει την ύλη χωρίς να χάνει την θεότητα του. Ο Θεός είναι τόσο μακρυά μας όσο και δίπλα μας. Ακατάληπτος και καταληπτός. Κύριος στον ουρανό και συντροφος στην γη. Δεν ξέρουμε τί είναι ο Θεός, αλλά γνωρίζουμε τί κάνει. Μας δίνει ουσία, μας συντηρεί, μας αγιάζει,μας οδηγεί στη θέωση.Ο Θεός δεν είναι ένα θέμα ανάλυσης σε φιλοσοφικά σεμινάρια, ούτε επινόηση του ανθρώπινου νου , αλλά Αυτός που υπάρχει από πάντα και έρχεται να μας πάρει από το χέρι για να μας βάλει στη βασιλεία Του. Τον θεό τον ζούμε και τον αναπνέουμε με ζωή μετανοϊκή, μυστηριακή, προσευχητική. Ο άγιος Γρηγόριος αποστομώνει τους "τεχνολόγους" και ρήτορες της ανθρώπινης σοφίας και διασώζει την Εκκλησία από την πλάνη τους. Προβάλει την ορθοδοξία του ζώντος Θεού , του αληθινού Θεού.

Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα , εξάλλου προβάλεται η ανάγκη για άφεση αμαρτιών ώστε να υγιαίνει ο άνθρωπος και σε ψυχή και σε σώμα. Η αμαρτία γεννά την ασθένεια , την φθορά και τον θάνατο. Ο παραλυτικός που απεικονίζει την πεσμένη στη φθορά και τον θάνατο μερίδα της ανθρωπότητας που ζητά την πνευματική και σωματική υγεία , προσγειώνεται σχεδόν στο κεφάλι του Ιησού. Τόση είναι η πίστη του, τόση η συνείδηση πώς ο Χριστός είναι ο απόλυτος σωτήρας του, ώστε πείθει τους φίλους να χαλάσουν μέρος της σκεπής και να συναντήσει τον Χριστό, από τον οποίο τον χωρίζει πλήθος ανθρώπων. Προτού του δώσει την υγεία του σώματος ο Κύριος του δίνει πρώτον την άφεση των αμαρτιών. Η αμαρτία είναι η αιτία της παράλυσης του ανθρώπου , αλλά και η αληθινή παράλυση. Οι απόγονοι του Αδάμ ζούνε σε ένα κόσμο πόνου και δακρύων, φθοράς και θανάτου. Στη βασιλεία του νέου Αδάμ, όμως δηλ. του Χριστού δεν έχει θέση ο πόνος και ο θάνατος. Ο άνθρωπος ανακαινίζεται, γίνεται κτίσμα όχι ερείπιο αλλά λαμπρό. Με την άφεση των αμαρτιών, ο παραλυτικός λαμβάνει μετά και την υγεία του σώματος.

Κάτω από το ευλογημένο πετραχήλι , αγαπητοί μου, στο μυστήριο της εξομολόγησης, που είναι λειτουργία ανακαίνισης του πεσμένου ανθρώπου, συντελείται μέσα στην εκκλησία το θαύμα του παραλυτικού. Έρχεται ο άνθρωπος με μετάνοια και πίστη, έρχεται με συνείδηση αμαρτωλότητας,έρχεται εικόνα χαλασμένη και ψυχή που ασθενεί και πέφτει στην αγκαλιά του Χριστού. Λαμβάνει σαν θυμίαμα δεκτό τη μετάνοια ο Κύριος και επιδιορθώνει τις βλάβες. Αφαιρεί τα χαλάσματα , καθοδηγεί στην ανακατασκευή με όργανο τον άξιο πνευματικό και με πηλό που φτιάχνει από τα δάκρυα του αμαρτωλού, ξαναπλάθει και διορθώνει τις ατέλειες του μετανοημένου πλάσματος Του.Με τη μυστηριακή ζωή και την ορθή προσευχή και πίστη μεταμορφώνει σε δοχείο του αγίου φωτός τον πρώην εσκοτισμένο.

Ο Θεός είναι κοντά μας και ζητά την σωτηρία μας. Αφήστε με εμπιστοσύνη στα πόδια Του την ψυχή σας και κερδήστε την ανανέωση. Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος , ιδού καιρός μετανοίας. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία, αγαπητοί, ας μη χάσουμε την ημέρα. Επιστροφή στον γιατρό και ανανέωση πνευματική. Δι'ευχών του αγίου Πατέρα μας Γρηγορίου. ΑΜΗΝ.



Παντελεήμων Κρ.

ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΙΕΡΕΩΣ

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!




Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.


Και πάλιν και πολλάκις Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε.
Όπως γνωρίζετε χριστιανοί μου, όπως το βλέπετε και όπως το βιώνετε, τη Μεγάλη Σαρακοστή και κάθε Παρασκευή, ψάλλονται στην Εκκλησία μας οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Είναι μια από τις ωραιότερες ακολουθίες και συγχρόνως μια από τις καλύτερες προσευχές.
Οι Χαιρετισμοί συνδέονται πάντοτε και με το Μικρό Απόδειπνο.
Τη Μεγάλη Σαρακοστή που διαβάζουμε το Μεγάλο Απόδειπνο, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη, δεν λέγονται οι Χαιρετισμοί. Ψάλλονται όμως κάθε Παρασκευή και διαβάζονται Σαββάτο και Κυριακή, μαζί με το Μικρό Απόδειπνο. Επίσης οι Χαιρετισμοί δεν λέγονται την Μεγάλη Εβδομάδα, όπως και ολόκληρη την Πασχαλινή Διακαινήσιμη εβδομάδα. Όλο το χρόνο συνοδεύονται κάθε μέρα με το Μικρό Απόδειπνο υποχρεωτικά. Όποιος διαβάζει τους Χαιρετισμούς κάθε μέρα, και βράδυ, ακόμα και μεσημέρι, και πρωί, έχει μεγάλη τη βοήθεια της Παναγίας μας.
Εκεί που τιμάται όλως ιδιαιτέρως η Παναγία, είναι το Άγιον Όρος, όπου θεωρείται και το δικό Της περιβόλι. Για τους Αγιορείτες μοναχούς η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η μοναδική προστασία. Μακάρι να αποκτήσουμε και μεις αυτή την συναίσθηση. Την βιωματική συναίσθηση δηλαδή ότι είναι και για μας η μοναδική προστασία, μεσίτρια και πρεσβευτής.

Η όλη ακολουθία των Χαιρετισμών με τα εικοσιτέσσερα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου, αυτή η ακολουθία, μας περιγράφει κατά πρώτον τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, την επίσκεψη της Παναγίας στην Ελισάβετ, η οποία όπως είναι γνωστό, θα γεννούσε σε λίγες εβδομάδες τον Τίμιο Πρόδρομο. Επίσης οι Χαιρετισμοί αναφέρουν το σκίρτημα του εμβρύου, μέσα στα σπλάχνα της Ελισάβετ, και την ομολογία της με χαιρετισμούς. Εν συνεχεία αναφέρονται στις υποψίες του μνήστορος Ιωσήφ, που δεν μπόρεσε να καταλάβει το μέγα μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Θεού Λόγου, στη μήτρα της Παρθένου Μαριάμ, αλλά και την μετέπειτα απόλυτη πίστη του στην αλήθεια που του απεκάλυψε ο άγγελος Κυρίου. Οι Χαιρετισμοί ακόμα μας περιγράφουν εν συντομία, περιληπτικά πολύ, τη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού, την προσκύνηση των ποιμένων και των μάγων. Την Υπαπαντή του Κυρίου, από τον Συμεών τον Θεοδόχον. Τη φυγή Του στην Αίγυπτο και άλλα πολλά.
Πολλούς Χαιρετισμούς λέγουν προς την Παναγία, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο μνήστωρ Ιωσήφ, οι ποιμένες, οι μάγοι, οι ουράνιες αγγελικές δυνάμεις, και όσοι πιστεύουν από τους χριστιανούς στην Θεανθρωπότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, διά μέσου της Παρθένου Μαρίας εκ Πνεύματος Αγίου.

Η δική μας απάντησις σε όλους αυτούς τους Χαιρετισμούς είναι το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε». Τι σημαίνει όμως αυτό το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε»; Νυμφίος της Εκκλησίας, εδώ στους Χαιρετισμούς, ονομάζεται και ο Θεός Πατέρας. Νύμφη Του, είναι η Παρθένος Μαριάμ, αφού αυτή είναι που γέννησε τον Υιόν και Λόγον του Θεού, τον ομοούσιον με τον Πατέρα, ως Θεάνθρωπον στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, τον Νυμφίο της Εκκλησίας.
Μα η Παναγία είναι και «Νύμφη Ανύμφευτε». Και είναι Ανύμφευτη επειδή γέννησε χωρίς άνδρα και εκ Πνεύματος Αγίου τον Χριστόν. Το πώς ο Χριστός, ο αληθινός Θεός, εισήλθε στη μήτρα της Παρθένου, αυτό παραμένει μυστήριο αξεπέραστο για τα δικά μας πεπερασμένα και φτωχά μυαλά.
Ακατάληπτος ο τρόπος της συλλήψεως, ακόμα και για τους αγγέλους και αρχαγγέλους και τις λοιπές ουράνιες δυνάμεις. Μόνον ο ίδιος ο Θεός γνωρίζει τον τρόπον που χρησιμοποίησε για να γίνει αυτή η σύλληψις, και να γίνει άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος, χωρίς να πάψει να είναι και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου.

Γι’ αυτό αδελφοί μου, όποιος από τους χριστιανούς λέγει τακτικά με σταυρωτό κομποσκοίνι, «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με», «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε», αυτός ο χριστιανός βρίσκει πολλή την Χάριν, και πολύ πνευματικό πλούτο απολαμβάνει, και ασφαλώς εισακούονται όλα τα αιτήματά του.

Στην παράδοση της Εκκλησίας μας, μάς αναφέρεται και το εξής θαυμαστό γεγονός για την δύναμη που έχουν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Θα πούμε αυτό το γεγονός, αυτήν την ιστορία.
Στα παλιά χρόνια, δηλαδή πριν από το 1800, κάποιος εκεί τότε, - υπήρχαν πολλοί λησταί, όπως είναι γνωστό, που στήνανε καρτέρι στα σταυροδρόμια, και λήστευαν τους περαστικούς,- κάποιος λοιπόν απ’ αυτούς τους αρχιληστάς είχε βάλει μερικούς συντρόφους, να στήνουν το καρτέρι τους σε ένα σταυροδρόμι που ήτο αναγκαστικό πέρασμα για τους περαστικούς πεζοπόρους, από τη μια πόλη στην άλλη. Και όποιος περνούσε, είτε ήταν μόνος του, είτε ήταν δύο είτε τρείς, τους λήστευαν.
Και μετά τους άφηναν να φεύγουν, δεν τους έκαναν κακό. Δεν τους τραυμάτιζαν, δεν τους κακοποιούσαν.
Κάποτε πέρασε απ’ αυτό το σταυροδρόμι και ένας άγιος μοναχός. Εκείνος, - τον σταμάτησαν βέβαια και τον λήστεψαν, τι να πάρουν από έναν μοναχό, τέλος πάντων, ό,τι είχε – δεν έφυγε. Παρακάλεσε τους ληστάς να τον οδηγήσουν στο λημέρι του αρχηγού τους, - λέει «τι τον θέλεις;»
-Α, λέει, θα σας πώ κάτι πολύ σπουδαίο. Σε λίγο θα περάσει ένας πολύ μεγάλος και πλούσιος έμπορος φορτωμένος διαμάντια, αλλά, θέλω να του πώ, πώς θα είναι ντυμένος, για να τον καταλάβετε, γιατί θάχει μαζί του πολλά τα κουρέλια.
Έτσι και έγινε, όχι για να μην του χαλάσουν το χατίρι, αλλά για τις απολαβές που θα είχε.
Τον πήγαν λοιπόν.. μόλις συναντήθηκε ο μοναχός με τον αρχιληστή, του λέγει ότι θα καλέσεις όλους τους ανθρώπους εδώ, για να τους πω αυτό το μεγάλο νέο, διότι είναι πολύ σπουδαίο.
Πράγματι λοιπόν, εκείνος τους μάζεψε.
Α, λέει, κάποιος λείπει. Να μου τον φέρετε κι αυτόν εδώ.
Λέει, τι τον θέλεις, αυτός μαγειρεύει τώρα για το μεσημέρι.
Όχι, να τον φέρετε.
Πάνε λοιπόν, εκείνος δεν ήθελε να ’ρθεί, και τον άρπαξαν με το ζόρι, και τον έφεραν μπροστά στο μοναχό.
Μόλις ο μάγειρας αντίκρισε τον μοναχό, δεν ήθελε να τον βλέπει.
Αλλά ούτε και ο μοναχός γύρισε να τον δει.
Αντιθέτως ο μάγειρας άρχισε να τρέμει, να τρέμει πολύ.
Τον ρωτάει λοιπόν ο μοναχός.
- Γιατί τρέμεις μάγειρα;
- Ε, - αναγκάστηκε εκείνος να ομολογήσει, - ότι ήταν διάβολος που είχε μετασχηματιστεί σε άνθρωπο, για να παρακολουθεί από κοντά αυτόν τον αρχιληστή.
Ο αρχιληστής όμως αυτός, είχε μια πολύ καλή συνήθεια.
Προσευχόταν στην Παναγία καθημερινά. Και πώς προσευχόταν; - λέει.
Διάβαζε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς. Πρωί και μεσημέρι και βράδυ. Την καλή αυτή συνήθεια την πήρε απ’ τη μάνα του. Την πήρε απ’ το σπίτι του, που του είχε μάθει τους Χαιρετισμούς από μικρό παιδί, και έτσι τους ήξερε από στήθους. Δηλαδή από μνήμης, και τους έλεγε χωρίς να τους διαβάζει.
Βέβαια, αργότερα πήρε τον κακό το δρόμο κι έγινε ληστής, παρά ταύτα όμως, τους Χαιρετισμούς δεν τους είχε αφήσει ούτε μια μέρα. Έτσι η Παναγία βρισκόταν κοντά του και τον φύλαγε.
Και τον φύλαγε επειδή περίμενε μια ευκαιρία η Παναγία για να τον σώσει, να τον φέρει σε μετάνοια, ν’ αλλάξει ζωή, να σωθεί.
Ο μάγειρας διάβολος, είχε σταλεί πάλι απ’ τον αρχισατανά για να τον σκοτώσει και να πάρει την ψυχή του στην Κόλαση. Δεν μπορούσε όμως γιατί τον εμπόδιζαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Περίμενε λοιπόν μια ευκαιρία. Ποια; Το πότε θα ξεχνούσε έστω και μία φορά, έστω και μια μέρα, να απαγγείλει ο αρχιληστής τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Τότε θα ήταν αφύλακτος από την προστασία Της, θα προκαλούσε για τη μοιρασιά, ανάμεσα στους ληστάς και τους συντρόφους του κάποια φασαρία, εκείνοι με την προτροπή βέβαια του διαβόλου μάγειρα, θα τον σκότωναν και έτσι θάπαιρνε την ψυχή του στην Κόλαση.
Μα η Παναγία τον προστάτευε και τον προστάτευε χάριν των Χαιρετισμών. Μπορεί να ήτο ληστής, αλλά δεν ήταν φονιάς. Παρά ταύτα όμως τους Χαιρετισμούς δεν τους άφησε. Μπορεί η ζωή του να ήτο άσχημη, να ήτο κακή, να ήτο αντιευαγγελική αλλά ο Θεός όμως που δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζείν αυτόν, και ακούγοντας και τις μεσιτίες και τις παρακλήσεις της Παναγίας Μητρός Του, του έδωσε την ευκαιρία για να σωθεί. Μόλις λοιπόν ο αρχιληστής άκουσε αυτή την ομολογία από τον μάγειρο διάβολο, αμέσως φωτίσθηκε. Κατάλαβε τα τραγικά του λάθη. Τις αμαρτίες του, και κείνη τη στιγμή μετανόησε, και σώθηκε.
Η μετάνοιά του συγκλόνισε και τους άλλους ληστάς, τους συντρόφους του, και με τις οδηγίες του αγίου εκείνου μοναχού όλοι τους οδηγήθηκαν στο μεγάλο μυστήριο της ευσπλαχνίας του Θεού, δηλαδή στην Ιερά Εξομολόγηση. Και με την έμπρακτη αποκατάσταση όλων των κλοπιμαίων, όλοι οι λησταί μαζί με τον αρχιληστή εσώθησαν.
Τους έσωσαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας.

Οι Χαιρετισμοί λοιπόν χριστιανοί μου, έχουν τεράστια σωτηριώδη σημασία, όταν τους διαβάζουμε ή τους απαγγέλουμε κάθε βράδυ με πίστη και ευλάβεια. Μας χαρίζουν την πλέον αποτελεσματική βοήθεια στην προσπάθειά μας και στον αγώνα που κάνουμε κάθε μέρα, για να νικήσουμε τα πάθη μας. Για να νικήσουμε το κακό, την αμαρτία και τον διάβολο.
Άλλωστε Εκείνη μας προτρέπει και μας λέγει «φωνάξτε με», ή «φωνάζετέ με», «φωνάζετε το όνομά μου, και γω θα σας βοηθώ πάντοτε».
Να με καλείτε ή με το «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι», ή με το «Υπεραγία Θεοτόκε βοήθησέ μας», ή «σώσον με», ή «σώσον ημάς». Άλλωστε είναι και λειτουργικός ύμνος. Κάθε φορά που αναφέρουμε το όνομα της Παναγίας μας στη Θεία Λειτουργία, στον όρθρο ή τον εσπερινό, οι ιεροψάλτες μας να απαντούν «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς».
«Και γω θα έλθω», μας υπόσχεται η Παναγία, «θα σας βοηθήσω, και θα σας βοηθήσω σε όλες σας τις ανάγκες, σε όλους τους πειρασμούς της ζωής σας, στα βάσανα, στις θλίψεις και στις στεναχώριες. Θα είμαι πάντοτε κοντά σας. Μεσίτρια ακόμα και όταν θα βγαίνει η ψυχή σας, για να σας φυλάξω από τα εναέρια δαιμόνια. Αλλά και στη Δευτέρα Παρουσία του Υιού μου και Κριτού των πάντων και κει θα είμαι κοντά σας.»
Άλλωστε αυτό θα το δούμε σε λίγο, όταν θα απαγγείλουμε την προσευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο που αρχίζει με το «Άσπιλε, αμόλυντε».


Χριστιανοί μου, ας αγαπήσουμε αυτή την προσευχή των Χαιρετισμών,
και την επίκληση του ονόματός Της,
και τότε εκείνη θα ανοίξει την πόρτα του Παραδείσου και θα μας σώσει.

Το εύχομαι εις όλους σας,
και σεις να το εύχεστε σε μένα,

Αμήν.

Δ' Χαιρετισμοί, 2005


KHΡΥΓΜΑΤΑ π Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Α' και Β' εύρεσις της Τίμιας Κάρας του Προδρόμου(24 Φεβρουαρίου)



του Αρχ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Η του Προδρόμου κεφαλή

«θησαυρός ενθέων δωρεών, η θεοφρούρητος Κάρα σου Πρόδρομε,

εκ των της γης λαγόνων ανέτειλε».

Σήμερα η αγία μας Εκκλησία, ευσεβείς χριστιανοί, πανηγυρίζει την εύρεσι «της τίμιας Κεφαλής του Αγίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου».

Μετά την αποκεφάλισι του γενναίου ελεγκτού της αμαρτίας του Ηρώδου, Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού, η «αγγέλοις αιδέσιμος» τιμία του κεφαλή προσφέρθηκε στο πιάτο σαν δώρο από τη Σαλώμη στους διασκεδάζοντες του παλατιού. Εκεί στα ανάκτορα φυλασσόταν η τιμία του κάρα, χωρίς να το γνωρίζουν οι πιστοί, μέχρις ότου ο ίδιος Πρόδρομος αποκάλυψε τον τόπο της διαμονής της σε δυο προσκυνητές των Ιεροσολύμων Μοναχούς.

Άγνωστο πώς η τιμία Κεφαλή, από τους Μοναχούς περιήλθε στην κυριότητα ενός κεραμέως ευσεβούς, ο όποιος την τιμούσε βαθειά και την έφερε στην πόλι των Εμεσηνών. Όταν θα απέθαινε, την εκληροδότησε στην αδελφή του με την εντολή και παράκλησι «μη κινείν αυτήν, μηδέ ανακαλύπτειν, άλλα μόνον τιμάν».

Μετά το θάνατο και εκείνης περιήλθε στα χέρια πολλών η χαριτόβρυτος Κάρα, τελευταία δε και στα χέρια κάποιου Ιερομόναχου Ευσταθίου πού ήταν Αρειανός. Αυτός την εκμεταλλευόταν την Άγια Κάρα με τα θαύματα της και για λογαριασμό της τσέπης του και για στηριγμό της πλάνης του, αλλά «κατά θείον οικονομίαν κατέλιπεν εν τω σπηλαίω την του Προδρόμου Κάραν».

Εκεί βρισκόταν μέχρι τα χρόνια του αυτοκράτορας Ουαλεντιανού του νέου. Τότε με πολλές αποκαλύψεις βρέθηκε από τον Επίσκοπο της Εμέσης μέσα σε πήλινο δοχείο και με πομπή μετακομίσθηκε στο Ναό «παλλάς ιάσεις και θαύματα ενεργήσασα».

Τεμάχιο από την κάτω σιαγόνα της τιμίας του Προδρόμου Κάρας με δυο δόντια, τραπεζίτες, βρίσκεται στη Μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους μέρος δε του μυαλού της σοφής του Κεφαλής στη Μονή Διονυσίου που αναδίδει άρρητη ευωδιά.

Και η Αγία Κάρα του Προδρόμου επιτελούσε και εξακολουθεί να επιτελή θαύματα, διότι — κατά τη διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας — τα σώματα των Αγίων, εφ' όσον εργάσθηκαν στη γη το αγαθό, έγιναν και αυτά άγια, έλαβαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, και έχουν και αυτά μαζί με τις ψυχές των Αγίων να συναπολαύσουν κατά την κοινήν ανάστασι τον κάλλιστο Παράδεισο και την ουράνια μακαριότητα.

Άλλα και τώρα εν όσω τα άγια λείψανα των Αγίων βρίσκονται στη γη, διατηρούν τη χάρι του αγίου Πνεύματος και εξακολουθούν να θαυματουργούν. Γι΄ αυτό και κατά τον Μέγα Βασίλειο «ο αψάμενος οστέου Μάρτυρος λαμβάνει τίνα μετουσίαν αγιασμού εκ του σώματος παρεδρευούσης χάριτος». Δηλαδή, εκείνος που θα αγγίξη το λείψανο του Αγίου παίρνει, σαν να γίνεται μετάγγισι, αγιασμό από το σώμα του Αγίου γιατί παραμένει ακόμα μέσα του η χάρι του Αγίου Πνεύματος.

Θέλετε να το βεβαιωθήτε περισσότερο; Ανοίξετε την Παλαιά Διαθήκη στο βιβλίο Τετάρτης Βασιλειών και στο χωρίον 21 του δεκάτου τετάρτου κεφαλαίου και θα ιδήτε εκεί ότι ένα χρόνο μετά το θάνατο του Προφήτου Ελισαίου τα τάγματα των Μωαβιτών επετέθησαν κατά της Γης της Ιουδαίας τη στιγμή πού έθαβαν κάποιον άνθρωπον οι Ισραηλίτες. Ξαφνιασμένοι αυτοί από την απροσδόκητη επίθεσι έρριξαν το νεκρό στον ανοικτό τάφο του Ελισαίου και καθώς ο νεκρός άγγιξε τα οστά του Προφήτου ανέζησε και σηκώθηκε ορθός: «Έρριψαν τον άνδρα εν τω τάφω Ελισαιέ και επορεύθη και ήψατο των οστέων Ελισαιέ και έζησε και ανέστη επί τους πόδας αυτού».

Και ο Ψαλμωδός γνωρίζοντας την τιμή πού απονέμει ο Θεός στα λείψανα των Αγίων λέγει: «Φυλάσσει Κύριος πάντα τα οστά αυτών, (των δικαίων δηλαδή), εν εξ αυτών ου συντριβήσεται».

Γι' αυτό και οι χριστιανοί περισυνέλεγαν τα «τιμιότερα λίθων πολυτελών και δοκιμότερα υπέρ χρυσίον» λείψανα των Αγίων και τα εναπόθεταν σε ειδικές θήκες, σαρκοφάγους, επάνω στις όποιες ετελούσαν το Μυστήριο της θείας ευχαριστίας, όπως μας πληροφορεί το Μαρτύριο του Άγιου Πολυκάρπου.

Ευσεβείς χριστιανοί, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, στην Αποκάλυψί του είδε κάτω από το επουράνιο θυσιαστήριο τους Άγιους του Χριστού Μάρτυρες. «Είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν του αρνιού ην είχον».

Άλλα και στα επίγεια θυσιαστήρια, τις Άγιες των Ναών Τράπεζες, κατ΄ απομίμησι του Υπερουρανίου θυσιαστηρίου και κατά την παράδοσι των πρώτων χριστιανικών χρόνων, τοποθετούνται τίμια των Μαρτύρων Λείψανα προκειμένου να γίνουν του Ναού τα εγκαίνια και να αρχίση ο Ναός να λειτουργήται.

Είδατε πόσο τίμα ο Θεός τα Άγια Λείψανα, αλλά και πόσον η Αγία μας Εκκλησία;

Ας τα τιμούμε και εμείς διότι έχουν τη δύναμι όχι μόνο με πνευματικές ευλογίες να μας γεμίσουν αλλά και από αρρώστιες αθεράπευτες να μας σώσουν. Τα λείψανα των αγίων είναι «φυλακτικά από της των δαιμόνων επιβουλής και ιαματικά νοσημάτων, των κατά την ιατρικήν τέχνην ανιάτων», λέγει ο Ιουστίνος ο φιλόσοφος και Μάρτυς. Μαζί δε ας τιμούμε και εορτάζωμε την εύρεσι της Τίμιας του Προδρόμου Κάρας, γιατί κατά τον Ιερόν Υμνογράφο «εκ γης ανατείλασα η του Προδρόμου Κεφαλή, ακτίνας αφίησι της αφθαρσίας πιστοίς των ιάσεων». Αμήν.



ΖΩΗΦΟΡΟΣ

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ




(ἐκ τοῦ Συναξαριστοῦ)
Ἀπὸ δύο πράγματα εἶναι καὶ λέγεται ὁ ἄνθρωπος σύνθετος. Ἀπὸ ψυχὴν καὶ ἀπὸ σῶμα. Καὶ ἡ μὲν ψυχὴ εἶναι ἄϋλος καὶ ἀόρατος, τὸ δὲ σῶμα εἶναι ὑλικὸν καὶ ὁρατόν· καί, ἂν καὶ εἶναι καὶ τὰ δύο ταῦτα διαφορετικά, ὅμως, ἐν πρᾶγμᾳ δύναται νὰ συνδέση τὰ δύο ταῦτα. Ποῖον; Ἡ νηστεία καὶ ἄκουσον πῶς. Ἡ νηστεία καθαρίζει τὸ σῶμα, κόπτει τὰ πάθη, καθαίρει τὶς αἰσθήσεις, ἐλαφρύνει τὸ σῶμα. Ταῦτα δὲ πάντα εἰς τὴν ψυχὴν δίδουσιν ὄφελος, διότι ὅταν ἀποκτήσῃ τὸ σῶμα αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶπον, τότε φωτίζεται ὁ νοῦς, ὅστις εἶναι ὀφθαλμὸς τῆς ψυχῆς· τότε ὀρέγεται ἡ ψυχὴ τοῦ ἀθανάτου κάλλους, τότε συνομιλεῖ τῷ Θεῷ, τότε ἐλευθεροῦται τῶν κοσμικῶν φροντίδων καί, γενικῶς εἰπεῖν, τότε τὸ μὲν σῶμα γίνεται ὡς ἄϋλον, λεπτυνόμενον διὰ τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τῶν τροφῶν, ἡ δὲ ψυχὴ περισσότερον ἀπολαμβάνει τῆς ἀΰλου μορφῆς της. Ἐπειδὴ λοιπὸν ταῦτα οὕτω γίνονται, ἂς τιμήσωμεν, ἀδελφοί, τὴν πρόξενον τῆς ἀϋλότητος, τὴν συνεργὸν τῆς σωφροσύνης, τὴν βοηθὸν τῆς ἀρετῆς, τὴν χαλιναγωγὸν τῶν παθῶν, τὴν μητέρα καὶ τροφὸν τῶν Ἁγίων. Ἂς ἀγαπήσωμεν τὴν ἐγκράτειαν, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἵνα καὶ ἡμεῖς ἀγαπηθῶμεν παρὰ τῶν Ἀγγέλων, ἐπειδὴ καὶ αὐτοὶ εἶναι ἀμέτοχοι καὶ τροφῆς καὶ ποτοῦ. Ἂς μισήσωμεν τὴν τρυφήν, ἵνα μισήσωσι καὶ ἡμᾶς οἱ ἀκάθαρτοι δαίμονες. Διότι ὅπου ἡ νηστεία, ἐκεῖ καὶ Ἄγγελοι· ὅπου ἡ ἐγκράτεια, ἐκεῖ καὶ αἱ οὐράνιαι Δυνάμεις· ὅπου δὲ τρυφὴ καὶ ἡ πολυφαγία, ἐκεῖ οἱ δαίμονες. Ἴδε καὶ τὰ ἄλογα πετεινά, ὅτι τὰ μὲν καθαρά, καρποὺς μόνον τρώγουσι, τὰ δὲ ἀκάθαρτα εἶναι σαρκοφάγα· ὅπως, ἡ μὲν περιστερὰ καὶ ἡ τρυγὼν καὶ ἄλλα τοιαῦτα μόνον ἀπὸ τοὺς καρποὺς τρέφονται καὶ ἀπέχουσι τῆς κρεωφαγίας, ὁ δὲ κόραξ καὶ ὁ ἀετὸς καὶ τὰ ἄλλα μεγάλα ὄρνεα περισσότερον χαίρονται εἰς κρέατα καὶ θνησιμαῖα, παρὰ εἰς καρπούς. Μίσησον λοιπὸν καὶ σὺ ὦ ἄνθρωπε τὴν κρεωφαγίαν, ἵνα γίνῃς ἀκέραιος ὡς ἡ περιστερὰ καὶ σώφρων ὡς ἡ τρυγών. Διότι οὐδεὶς πολυφάγος ἔγινεν ἀσκητής, οὐδεὶς μέθυσος ἔγινε φιλόσοφος, οὐδεὶς φιλήδονος ἔγινεν Ἅγιος, οὐδεὶς σαρκικὸς ἔγινε μέτοχος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ἐνθυμήσου τὸν πρωτόπλαστον Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος, ἕως ὅτου ἐφύλαττε τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνήστευε τοῦ ξύλου τῆς γνώσεως, ἦτο ἐντὸς τοῦ Παραδείσου, ἀφ᾿ ὅτου δὲ ἔφαγεν ἐξ ἐκείνου, ἐγένετο καὶ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Παραδείσου ἐξόριστος. Ἔφαγεν ἐκεῖνος καὶ ἐξωρίσθη τοῦ Παραδείσου· ἂς νηστεύσωμεν ἡμεῖς, ἵνα εἰσέλθωμεν ἐντὸς αὐτοῦ. Διότι διὰ τοῦτο ἦλθε ὁ Χριστὸς ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐσαρκώθη καὶ ἐνήστευσε τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ μᾶς ἔδωσε παράδειγμα νηστείας, ἵνα, νηστεύοντες, ἔλθωμεν εἰς τὴν πρώτην ἀποκατάστασιν. Ἐνθυμήσου τὸν δίκαιον Νῶε πὼς ἡ πολυποσία τὸν ἔκαμε γυμνὸν καὶ ἐντροπιασμένον καὶ ἄπεχε τῆς μέθης. Ἐνθυμήσου τὸν Ἠσαῦ, πὼς ἡ γαστριμαργία τὸν ἔκαμε δοῦλον τοῦ μικροτέρου ἀδελφοῦ καὶ νήστευσον σύ, ἵνα ἐλευθερωθῆς τῆς δουλείας τοῦ πονηροῦ καὶ γίνεις δοῦλος Χριστοῦ. Ἐνθυμήσου τὸν παλαιὸν Ἰσραηλίτην, πὼς ἡ πολυποσία τὸν ἔκαμε εἰδωλολάτρην καὶ νήστευσον σύ, ἵνα γίνῃς θεοσεβής. Μὲ τὴν νηστείαν ὁ Μωϋσῆς εἶδε τὸν Θεὸν καὶ ἐδέχθη τὰς Θεογράπτους πλάκας· νηστεύσας ὁ Ἠλίας, ἀνέστησεν τὸν υἱὸν τῆς Σαραφθείας· νηστεύσας ὁ Ἐλισσαῖος, ἀνέστησεν τὸν υἱὸν τῆς Σωμανίτιδος. Νηστεύσαντες οἱ τρεῖς Παῖδες, ἔσβεσαν τὴν φλόγα τῆς καμίνου. Νηστεύσας ὁ Δανιήλ, εἶδε τὸν Θεόν, ὡς Κριτὴ καθεζόμενον. Διὰ τοῦτο πᾶς Χριστιανός, προθύμως ἂς τρέχῃ εἰς τὸν δρόμον τῆς νηστείας. Μᾶς φθάνει ὁ καιρὸς καθ᾿ ὃν ἐθεραπεύσαμεν τὴν σάρκα· ἂς θεραπεύσωμεν καὶ τὴν ψυχήν μας. Ἀρκεῖ ὁ χρόνος ὅλος, τὸν ὁποῖον διήλθομεν τρώγοντες καὶ πίνοντες καὶ ποιοῦντες τὰ θελήματα τῆς σαρκός· ἂς δουλεύσωμεν καὶ τῷ Κυρίῳ, κατὰ ταύτας τὰς ὀλίγας ἡμέρας τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς. Μὴ προφασιζώμεθα καὶ λέγομεν ὅτι εἶμαι ἀσθενὴς καὶ δὲν δύναμαι νὰ νηστεύσω· ἐὰν δὲν πίω οἶνον, βλάπτομαι· ἐὰν δὲν φάγω ἔλαιον, ἀσθενῶ. Διότι τοιαῦτα ἀκούω πολλοὺς νὰ λέγουσι καὶ τὰ ὁποῖα εἶναι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις. Εἰπέ μοι, πὼς μερικὰ ἔθνη, ὁποὺ δὲν γνωρίζουν διόλου τὴν φύσιν τοῦ οἴνου καὶ μόνον ὕδωρ πίνοντα ζῶσι; Πῶς ἄλλοι χωρὶς ἔλαιον ζῶσι τὴν ζωή των; Ὁ Σαμψῶν δὲν ἦτο Ναζωραῖος, τουτέστιν ἀφιερωμένος στὸν Θεὸν καὶ ποτὲ τοῦ οἶνον δὲν ἔπιεν. Ἀλλὰ τίς ἦτο δυνατώτερος ἀπὸ ἐκεῖνον; Οἱ Ῥῶσοι καὶ οἱ Σκύθαι καὶ ἄλλα βάρβαρα ἔθνη, δὲν ἔχουσι παρὰ μόνον ἀκούσει περὶ οἴνου καὶ ἐλαίου, ἀλλὰ ποιὸς τοὺς νικᾷ σὲ καιρὸ πολέμου; Ἐὰν δὲ εἴπῃς ὅτι ἡ συνήθεια κυριεύει, σοῦ λέγω κι ἐγώ, τοῦτο συνήθισε καὶ σύ. Δὲν σὲ κωλύει τίποτε· ἀνάγκη δὲν εἶναι νὰ πίνεις οἶνον, ἀνάγκη δὲν εἶναι νὰ φάγῃς ἔλαιον, ἀνάγκη δὲν εἶναι τὸ νὰ κακοφάγῃς· καὶ δίχως αὐτὰ δύνασαι νὰ ζήσεις τρώγων μόνον ἄρτον καὶ ὕδωρ. Πόσοι διῆλθον μὲ τοιαύτη τροφήν, τριάκοντα καὶ τεσσαράκοντα χρόνους! Σὺ τεσσαράκοντα ἡμέρας δὲν δύνασαι νὰ ὑπομείνῃς; Ἀδύνατον εἶναι νὰ εἶσαι φιλήδονος καὶ φιλόχριστος, διότι ἐὰν ἀγαπᾷς τὰς ἡδονὰς καὶ τὰ θελήματα τοῦ σώματος, μισεῖς τὸν Χριστόν· ἐὰν δὲ ἀγαπᾷς τὸν Χριστόν, μίσησον τὰς ἡδονάς, μίσησον τὴν τρυφήν, μίσησον τὴν πολυφαγίαν. Θέλω νὰ εἴπω καὶ ἄλλο παράδειγμα, τὸ ὁποῖον ἂν καὶ εἶναι ἔξω τῶν Γραφῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, εἶναι ὅμως πρὸς ἐντροπήν μας. Οἱ εἰδωλολάτραι οἱ πεπλανημένοι καὶ ἄθεοι, οἵτινες ἐλπίδα Ἀναστάσεως δὲν εἶχον, οἱ ὁποῖοι ἐπροσκυνοῦσαν ὡς θεοὺς καὶ τὰ σαρκικὰ πάθη, τὰ ὁποῖα ἐλάτρευον, οἱ μὲν μοιχὸν θεὸν τὸν Δία, οἱ δὲ φονέα θεὸν τὸν Ἄρην, ἄλλοι πόρνη γυναῖκα τὴν Ἀφροδίτην, ἄλλοι πολυφάγον θεὸν τὸν Κρόνον καὶ Ἡρακλέα, ἄλλοι μέθυσον θεὸν τὸν Διόνυσον, ὅμως καὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς πολλοὶ φιλόσοφοι ἐτίμησαν τὴν νηστείαν, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα δὲν εἶναι τοῦ παρόντος καιροῦ νὰ τὰ εἴπωμεν. Ἐὰν λοιπὸν ἐκεῖνοι, μόνον διὰ τὴν κατανόησιν τῆς καταργουμένης σοφίας ἐπὶ τοσούτον ἐπέτυχον νὰ ἐφαρμόσουν τὴν νηστείαν, ἡμεῖς, εἰπέ μοι, οἱ εὐσεβεῖς, οἱ κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, οἱ λατρευταὶ τῆς ὑπερθέου Τριάδος, νὰ μὴ ἀγωνισθῶμεν νὰ ὑπερβάλωμεν ἐκείνους; Καὶ ποίαν ἀπολογίαν θὰ ἔχωμεν νὰ εἴπωμεν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ; Φοβοῦμαι μὴν πληρωθῇ εἰς ἡμᾶς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τὸν ὁποῖον ὤρισεν εἰς τὸ ιβ´ (12ον) Κεφάλαιον τοῦ κατὰ Ματθαῖον Ἁγίου Εὐαγγελίου. «Ἄνδρες Νινευῖται ἀναστήσονται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῆς γενεᾶς ταύτης καὶ κατακρινοῦσιν αὐτήν, ὅτι μετενόησαν μὲ τὸ κήρυγμα Ἰωνᾶ». Οἱ Νινευῖται, ἄπιστοι ὄντες, μὲ μίαν φωνὴν τοῦ Ἰωνᾶ μετενόησαν καὶ ἐνήστευσαν καὶ αὐτοὶ καὶ τὰ ζῷα των. Ἡμεῖς, ἀκούοντες τοῦ Χριστοῦ, ἀκούοντες τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν, κηρυττόντων τὴν ὠφέλεια τῆς νηστείας, δυσανασχετοῦμεν καὶ γογγύζομεν. Δικαίως λοιπὸν ἐκεῖνοι θέλουσι μᾶς κρίνῃ ἐν τῇ Ἀναστάσει. Ὅταν δὲ καὶ γυναῖκες, τὸ ἀσθενέστερον γένος εὐρεθῶσιν ὅτι ἐνήστευσαν, ὅτι ἠγωνίσθησαν εἰς τοὺς παλαιοὺς καιρούς, ὅτι ἐνίκησαν τὸν σατανᾶν, ποιὰν ἀπολογίαν θέλομεν δώση ἡμεῖς οἱ ἄνδρες, οἱ δυνατοί, οἱ ἔχοντες τὴν δεσποτείαν ἐπὶ τῶν γυναικῶν; Ταῦτα δὲ λέγων, πολὺ περισσότερον συμβουλεύω τοὺς Ἱερεῖς νὰ γίνωνται τύποι καὶ κανόνες τῶν κοσμικῶν καὶ νὰ παρακινοῦν τούτους εἰς τὴν νηστείαν. Διότι, ἐὰν ἐσὺ ὁ Ἱερεὺς ὁ ἐπίγειος ἄγγελος, ὁ μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἀτιμάζῃς τὴν νηστείαν, πῶς νὰ τὴν τιμῶσιν οἱ κοσμικοί, οἱ ὁποῖοι σὲ ἔχουσι ὁδηγόν, ὡς τὰ πρόβατα τὸν ποιμένα; Ἔστω· οἱ ἄνδρες εἶναι φρόνιμοι καὶ δὲν σὲ μιμοῦνται εἰς τὸ κακόν. Αἳ γυναῖκες ὅμως αἴτινες εἶναι γένος εὐκόλως παρασυρόμενον εἰς τὴν ἁμαρτίαν, πῶς θέλουσι σωφρονισθῆ; Πῶς θέλουσι νηστεύση; Πῶς θέλουσι φυλαχθῆ ἀπὸ πᾶν κακόν, ὅταν σὺ μεθᾷς καὶ καταλύεις τὴν νηστείαν; Οἱ δὲ παῖδες πότε νὰ μάθωσι νὰ νηστεύουν; Πόθεν θὰ συνηθίσουν τὴν τιμὴν τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς; Μὴ νομίσῃς δὲ ὅτι εἶναι μικρὰ ἁμαρτία, τὸ νὰ γίνεσαι πρόσκομμα καὶ σκάνδαλον τῶν ἄλλων. Θέλεις νὰ μάθῃς ποιὰ εἶναι ἡ καταδίκη τοῦ τοιούτου πταίσματος; Ἄκουσον τοῦ Κυρίου λέγοντος εἰς τὸ ιη´ (18ον) Κεφάλαιον τοῦ κατὰ Ματθαῖον Ἁγίου Εὐαγγελίου «Οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνω, δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλο ἔρχεται». Ὥστε, ἀδελφοί μου Χριστιανοί, ἂς τιμήσωμεν πάντες τὴν Ἁγίαν Τεσσαρακοστήν, ἂς σπουδάσωμεν πάντες καὶ Ἱερεῖς καὶ κοσμικοὶ καὶ γυναῖκες καὶ παιδιά, νὰ διέλθωμεν ἀξίως τὸν πρόσκαιρον βίον. Ἂς ἀρχισωμεν ὅλοι τὴν πρώτη ἑβδομάδα μετὰ προθυμίας καὶ ἕως τέλους ἂς αὐξάνωμεν τὴν ἀρετήν. Μή, ὅσον προχωρεῖ ἡ Ἁγία Τεσσαρακοστή, τόσον ἡμεῖς ἀμελοῦμεν. Διότι ὅπως ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι τρέχουν, ὅσον πλησιάζουν εἰς τὸ τέρμα, τοσούτον φιλοτιμοῦνται νὰ διαβῶσι τοὺς ἄλλους οὖτο καὶ ἡμεῖς, ὅσον ἐγγίζομεν τὸ ἅγιον καὶ σεβάσμιον πάθος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Αὐτοῦ λαμπροφόρον Ἀνάστασιν, κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἂς φροντίζωμεν νὰ διέλθωμεν καὶ νὰ ὑπερνικήσωμεν εἰς νηστείαν τὰς παρελθούσας ἡμέρας, ἵνα, ἐδῶ μέν, ἀξίως καὶ θεαρέστως διάγοντες, ἀξιωθῶμεν νὰ ἴδωμεν τὴν ἁγίαν ἡμέραν τοῦ αἰσθητοῦ Πάσχα, τῆς ζωηφόρου τοῦ Χριστοῦ ἐγέρσεως, ἐκεῖ δὲ νὰ ἀπολαύσωμεν τοῦ νοητοῦ Πάσχα, τὸ ὁποῖον εἶναι Αὐτὸς ὁ ἀληθὴς Θεὸς ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ᾧ πρέπει πάσα δόξα τιμὴ καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ Αὐτοῦ Πατρὶ καὶ τῷ παναγίω καὶ ἀγαθῶ καὶ ζωοποιῶ αὐτοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.







nektarios

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Κυριακή της Ορθοδοξίας: Λόγος εις την Α' Κυριακή των Νηστειών



Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι' αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.
Ο Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β' Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι' ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β' Πετ. 2, 1-2).
Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).
Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.
Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα, σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.
Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.
Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.
Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.
Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.
Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!
Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ' εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).
Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι...
Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ' αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.
Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ' αυτές πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.
Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ' αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.
Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.
Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ' αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.
Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ' Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.
Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.
Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Γι' αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι' αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.
Ακριβώς γι' αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.


http://www.impantokratoros.gr/

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Τη Κυριακή της Ορθοδοξίας


Αγαπητοί αδελφοί,

Εορτάζουμε σήμερα την ημέρα της Ορθοδοξίας, τον θρίαμβο της πίστης, την νίκη κατά της κοσμικής απάτης και την επικράτηση της αληθινής σοφίας και την εορτή της Ορθοδοξίας την συνδέουμε με το τέλος της εικονομαχίας και την αναστήλωση των εικόνων και όχι άδικα.

Διότι πίσω από την αναστήλωση και την τιμή των εικόνων βρίσκεται μία βαθιά θεολογία και εδράζεται θα λέγαμε σύμπασα η ορθόδοξη πίστη στην τιμή της εικόνος!

Προσκυνώντας την εικόνα του γλυκύτατου δεσπότου μας Ιησού, ομολογούμε και κηρύττουμε:

Α)Την θεότητα Του, διότι στον Θεό ανήκει μόνο η προσκύνηση και όχι σε ανθρώπους και είδωλα ανθρώπων.

Β) Την αληθινή σάρκωση του Υιού ως ανθρώπου ψυχοσωματικού και τελείου. Διότι μόνο το ανθρώπινο περιγράφεται και εικονίζεται και ότι λογικά έχει σάρκα, ενώ ο Θεός δεν περιγράφεται και είναι ανεικόνιστος. Προσκυνώντας όμως τον Χριστό ομολογούμε το ανθρώπινον μεν, προσκυνούμε δε την αλήθεια του θεανθρώπινου, διότι δεν λατρεύουμε άνθρωπο είδωλο, αλλά Λόγον Θεού,Θεόν σεσαρκωμένον. Σαρκούμενος λοιπόν ο Θεός μας έδωσε το δικαίωμα της περιγραφής Του και της εν εικόνι προσκυνήσεως και αυτής της θεότητος Του. Ομοίως στην εικόνα του σαρκωμένου Υιού, προσκυνούμε και αυτήν την αόρατο και απερίγραπτη θεότητα του Πατρός, διότι ο Υιός είναι του Πατέρα η εικόνα και την θεότητα του αγίου Πνεύματος ,διότι το Πνεύμα είναι η εικόνα του Λόγου. Έτσι με την σάρκωση του Υιού είδομεν τον Πατέρα, γνωρίσαμε και το Πνεύμα, όχι κατά την ουσία αλλά κατά την προσκυνητή θεότητα.

Γ) Αποδίδοντας προσκύνηση λατρείας στον Θεό και απόδοση τιμής στις εικόνες του Θεού πού είναι η Παναγία Θεοτόκος και οι άγιοι, τιμώντας το σύμβολο του Σταυρού και έχοντας σε χρήση αγιαστικά μέσα όπως το αγιασμένο νερό, το νάμα, τον άρτο, αυτά τα ίδια τα λείψανα των αγίων ομολογούμε και κηρύττουμε πώς η ύλη δεν είναι μισητή και βδελυρή, αλλά αγιάζεται με την χάρη και την άκτιστη ενέργεια του Θεού. Ομοίως ο άνθρωπος αγιάζεται ως ψυχοσωματική οντότητα. Τον κόσμο δεν τον αντιμετωπίζουμε μανιχαϊστικά, αλλά τιμούμε το πνεύμα, δεν αποστρεφόμαστε την ύλη. Αγνοούμε δε το είναι του Θεού, αλλά γινόμαστε μέτοχοι της ακτίστου ενέργειας Του πού δίνει υπόσταση, ζωή, συντήρηση και θέωση στην κτιστή ύλη. Χωρίς την ενέργεια του Θεού τα πάντα είναι ανύπαρκτα και απολυμένα, ενώ αποφεύγουμε την ειδωλολατρεία, αφού στα κτίσματα ανιχνεύουμε την δημιουργική πνοή του Θεού και δεν τα αντιμετωπίζουμε ούτε ως αυθύπαρκτα, ούτε ως αυτόθεα.

Με τον θρίαμβο της ορθοδοξίας αποσαφηνίζεται ο γνήσιος σκοπός και η προοπτική του κόσμου, πού είναι ή ο αγιασμός και η τελείωση του, είτε η απώλεια του μακράν και εκτός του Θεού. Αν και η επέτειος της αναστηλώσεως των εικόνων τέθηκε την Α΄ εβδομάδα των νηστειών για ιστορικούς λόγους, ωστόσο μας δίνεται μια άλλη προοπτική: με την νηστεία, την εγκράτεια, την πίστη, την προσευχή και την συναλληλία έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε και εμείς οι κτιστοί άνθρωποι ζωντανές και έμψυχες και τίμιες εικόνες του Θεού, δοχεία της χάριτος της αγίας και αγιαστικής ενέργειας Του κατά τα μέτρα μας ο καθένας. Η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι μια ζωντανή ομολογία όχι μόνο για το τι είμαστε: ορθόδοξοι τη πίστει, αλλά τι μπορούμε να γίνουμε : ορθόδοξοι άνθρωποι δηλαδή άγιοι και θεοί κατά χάριν.

Ας έχουμε όλοι βοηθό το Παράκλητο Πνεύμα, με τις πρεσβείες πάντων των αγίων και ομολογητών, σ’αυτόν τον όμορφο αγώνα μας. ΑΜΗΝ






π παντελεήμων 2010