Του αγίου Βλασίου του βουκόλου: Ως άλλος Ιώβ

του Αρχ. Νικοδήμου Παυλόπουλου


Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»


«Βοών επαύλεις Βλάσιον είχον πάλαι,

αυλαί δε νυν έχουσιν αυτόν Κυρίου».


Σήμερα, αδελφοί μου αγαπητοί, μαζί με τους αγίους Συμεών το θεοδόχο και προφήτιδα Άννα, η αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει και τη μνήμη του αγίου ενδόξου μάρτυρος Βλασίου του Βουκόλου.


Γεννήθηκε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας την τόσο ξακουστή και σπουδαία από τη δράσι και την αρχιερατεία του Μεγάλου Βασιλείου.


Οι γονείς του ήταν και ευσεβείς και ευγενείς. Η περιουσία τους απαρτιζόταν κυρίως από ποίμνια πού άγγιζαν τον αριθμό και το πλήθος των ποιμνίων του πολύαθλου Ιώβ.


Τον μεγάλο τους όμως πλούτο, σαν καλοί και ευσεβείς χριστιανοί τίμια και χρηστά τον διαχειριζόταν και αλύπητα στους πτωχούς διαμοίραζαν. «Δαψιλείς παρείχον τοις πένησι τας ευεργεσίας» μαρτυρεί και ο ιερός Συναξαριστής.


Έμελλεν όμως να μαρτυρήση και ο Βλάσιος, ο ενάρετος και φιλάνθρωπος Βουκόλος. Τα χρόνια του, βλέπετε, ήταν χρόνια τρικυμισμένα για του Χρίστου την Εκκλησία. Εξ αίτιας της σφοδράς λαίλαπος των διωγμών. Οι Ρωμαίοι διώκτες τον καταζητούσαν στα σπήλαια και στα βουνά, στις νάπες και στην ερημιά.


Τούτο το έμαθεν ο μακάριος Βλάσιος και όχι μόνο δεν ετρόμαξεν, αλλά σαν «εθελόθυτο θύμα» «και ώσπερ επί δείπνον κεκλημένος βασιλικόν», μόνος του παρουσιάστηκε στους διώκτες και σαν φίλους τους εφιλοξένηοε.


Προθυμότατα μάλιστα παρουσιάστηκε και μπροστά στο δικαστήριο, και απερίφραστα ωμολόγησε το όνομά του, το επάγγελμα του και την πίστι του. Το θάρρος του και η απροκάλυπτη ομολογία του εξαγρίωσαν το δικαστή και αμέσως ετέθησαν σ' εφαρμογή τα βίαια και απάνθρωπα μαρτύρια.


Τέσσερες άνδρες τον έπιασαν από τα άκρα, τον ετάνισαν και με βούνευρα τον επλευροκόπησαν. Ο Θεός όμως για χάρι του όποιου υπέφερεν ο Μάρτυς τα μαρτύρια, του ανακούφισε τους πόνους και του εγιάτρεψε θαυματουργικά τις πληγές.


Ο ηγεμόνας το θαύμα το πήρε για μαγεία και διάταξε να βράσουν νερό πολύ σε ένα πελώριο καζάνι και να τον ρίξουν μέσα.


Άλλα και πάλι θαύμα έγινε. Άγγελος Κυρίου περιβλήθηκε σαν ιμάτιο τη φωτιά και «το πυρ εδρόσιζε» με αποτέλεσμα ο άγιος να παραμείνη αβλαβής μέσα στον «καιόμενο λέβητα».


Και ο ηγεμόνας, πέντε ήμερες να μείνη ο Μάρτυς Βλάσιος ατό καζάνι διέταξε, αλλά και πάλιν άγγελος Κυρίου «αυτόν θαρρείν εγκελευσάμενος την εκ του πυρός ζάλην, και βλάβην διεσκέδαζε», κατά τον ιερό βιογράφο.


Ω θαύμα όντως παράδοξο και μέσα στα πολλά υπέροχο! Ούτε η φωτιά, ούτε το βραστό νερό, ούτε το ολοκληρωτικό και πολυήμερο βούτηγμα μέσα σ' αυτό, το τέλος έφεραν στο δούλο του Θεού τον εκλεκτό.


Ποια ήταν η κατάπληξι — φαντασθήτε — των στρατιωτών, πού από τον ηγεμόνα διατάχτηκαν να ανασύρουν το μάρτυρα μέσ' από το πολύ καυτό νερό. Και τον είδαν όχι «πτώμα εξαίσιο» άλλ' ολοζώντανο να ψάλη με αγγέλους τον ύμνο στο Θεό! Έκθαμβοι και ολόθερμοι ωμολόγησαν κι' αυτοί πίστι στο Χριστό.


Ο ηγεμόνας όμως «τυφλός τα τ' ώτα τον τε νουν τάτ' όμματα» άλλους 'στρατιώτες έστειλε για να εκτελέσουν το πρόσταγμα το ηγεμονικό.


Άλλα κι' αυτοί μόλις έφθασαν και διαπίστωσαν το θαύμα εστρατεύθησαν κοντά στο Χριστό. Ό αγέρωχος ηγεμών ήλθε να δη ό ίδιος για να εκφέρη γνώμη σχετικά με το θαύμα το τόσο εντυπωσιακό.


Μόλις είδε τον άγιο Βλάαιο μέσα, ακέραιο και γελαστό, είπε στους γύρω του, ότι ασφαλέστατα το νερό κρύο θα ήταν και όχι καυτό και τον άγιο διάταξε να του ρίξη μέσα άπ' εκείνο το νερό στο πρόσωπο του, Ω και τι ήταν αυτό! κεραυνός ουράνιος, τιμωρός εκδικώτατος, νερό καυτό εξοντωτικό! Όχι μόνον ετυφλώθηκεν ο ήγεμών αλλά και τη ζωή του έχασε προς παραδειγματισμό πολλών.


Τώρα πια όχι μόνον οι στρατιώτες, άλλα και πλήθος κόσμου επίστεψαν, και ο άγιος τους εβάπτισε με εκείνο το καυτό νερό στο όνομα της αγίας Τριάδος χωρίς κανείς να πάθη το παραμικρό.


Έτσι, νικητής ο μάρτυρας, έμεινεν ελεύθερος να λατρεύη το Χριστό. Ήλθε λοιπόν στον τόπο του το γνωστό κι' αγαπητό ατό ποίμνιο του το πληθορικό και εκεί κοντά στους γνωστούς και συγγενείς εκήρυττε τα μεγαλεία του Θού.


Πανέτοιμος και γεμάτος από τα στίγματα του «Κυρίου Ιησού» παρεδωκε το πνεύμα του στον Κύριο του και θεό, πού πολλοί το είδαν να βγαίνη απ' το στόμα του και σαν περιστέρι ολόασπρο να αναφέρεται στον ουρανό και άλλο μάλιστα θαύμα ενήργησε με το ραβδί του το βουκολικό. Δίπλα στο θυσιαστήριο εφύτρωσε και έγινε δέντρο δασύσκιο πού εσκέπασε το θυσιαστήριο το ιερό.

Τι να πρωτοθαυμάσωμε αδελφοί από το βίο και τα θαύματα του αγίου Βλασίου; Σαν άλλος Μωυσής εσώθη από το νερό. Σαν άλλος Ααρών έκαμε το ραβδί του να βλαστήση σε τόπο ιερό. Σαν τους τρεις παίδες έμεινεν άφλεκτος από τις φλόγες του πυρός. Σαν μάρτυρας «τας βασάνους υπέμεινε». Σαν ομολογητής με θάρρος ωμολόγησε πίστι θερμή στο Χριστό και σαν όσιος τη ζωή του επισφράγισε με ένα θάνατο ειρηνικό. Να, αδελφοί μου πρότυπο για τη ζωή μας, να πρόσωπο ιδανικό. Χρέος έχουμε όλοι μας πού πιστεύομε ορθόδοξα στο Χριστό να σηκώσωμε όπως ο άγιος Βλάσιος το βαρύ σταυρό των θλίψεων και των δοκιμασιών, να πιούμε το πικρό ποτήρι των βασάνων και των διωγμών, να ωμολογήσωμε την πίστι μας ενώπιον αρχών και εξουσιών και να κηρύξωμε, στους χλιαρούς συνανθρώπους μας με το παράδειγμα μας.

ZΩΗΦΟΡΟΣ