«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Εις τους πρωτοκορυφαίους Πέτρον και Παύλον (29 Ιουνίου)


Εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί, αδελφοί μου, παρασυρμένοι από το πνεύμα και τα ρεύματα της εποχής, έχουμε μιαν έφεση, ωσάν να είμασταν δούλοι και κοσμικοί άνθρωποι, να ηρωοποιούμε και να ειδωλοποιούμε, τους επιφανείς των καιρών, δηλαδή όσους η δημοσιότητα προβάλει ως ήρωες και είδωλα ανθρώπων, ως καθηγιασμένα πρότυπα ζωής, φθαρτούς και πολύ συχνά αμαρτωλούς ανθρώπους. Αποκομένοι από την Παράδοση και την ζωή της μητέρας Εκκλησίας, επιχειρούμε να χορτάσουμε με ξυλοκέρατα, αρεσκόμαστε να στήνουμε εικονικούς ανδριάντες στους σπουδαίους του κόσμου και ψάχνουμε εναγωνίως στάσεις και πρότυπα ζωής εκτός του Ευαγγελίου. Η πρώτη μας αγάπη ψυχράνθηκε. Τώρα είμαστε μιμητές της αμαρτίας και δούλοι σε παιδάρια και γύναια και στους καταδυνάστες του πνεύματος και του σώματος.

Όμως σε πείσμα των καιρών, η Εκκλησία που υπέρκειται καιρών και διαστάσεων, αγιοποιεί και ουσιοποιεί το καθ'ημέραν με τις μνήμες των αγίων της. Αυτών που ξεχώρισαν από τον κόσμο, αυτών που δεν τους ετύφλωνε πάθος κανένα και αγάπη ουδεμία, αλλά μόνο ο βαθύς και μονότροπος έρως της Εκκλησίας και του Νυμφίου Χριστού. Και ανάμεσα στους αγίους, τους φιλτάτους του Χριστού, οι οποίοι πήραν αντίστροφη πορεία απ'αυτόν τον κόσμο, που πορεύεται προς τας πύλας του Άδου, υπήρξαν οι πλέον αγαπητοί του, οι πρωτοκορυφαίοι των Αποστόλων, Πέτρος και Παύλος. Αυτά τα νοητά ύψη και τα τόσο κοντινά στις καρδιές μας, προβάλει η Εκκλησία πρώτον τιμητικώς και κατά χρέος, τον μεν Πέτρο τιμώντας ὡς τῶν ἀποστόλων προεξάρχοντα, τὸν δὲ Παύλο ὡς ὑπὲρ τοὺς ἄλλους κοπιάσαντα, όπως μας λέγει το τροπάρι του Εσπερινού. Και δεύτερον τους ανυψοί και τους προβάλει μέσα στο χάος το πνευματικό του κόσμου, ως αστέρια που δεν πλανώνται και ως στύλους του Χριστού πού δεν σείονται, όχι μόνο πρότυπα ηθικά και αναστήματα αποστολικά, αλλά ως τεθεωμένους και χαριτωμένους ανθρώπους, στους οποίους εντός ζούσε ο Χριστός, ως φίλους και ανθρώπους του Θεού, νηπτικούς και υψιπέτεις και καθηγιασμένους ναούς του αγίου Πνεύματος, που ελέγχουν με την παρουσία τους, όλη την ανοησία και αναξιότητα και ματαιότητα και φθαρτότητα και το θανατερό του κόσμου.

Με ποιά στέμματα λοιπόν λόγων επευφημίας να τους εγκωμιάσουμε, κατά το τροπάριο του εσπερινού; Ο Πέτρος, ο πρώτος και κορυφαίος των δώδεκα. Από την πρώτη εκκλησία ο προεξάρχων, ο μετά τον Κύριο Ιησού πατέρας των αποστόλων και της πρώτης Εκκλησίας. Εκεί όπου ξαπόσταιναν όλοι οι διωγμένοι από την ιουδαϊκή και ειδωλολατρική μανία. Αυτός που αξιώθηκε να παραστεί στην μεταμόρφωση του Χριστού και να νιώσει αμύητος ακόμα, την χαρά και την χάρη της παρουσίας του ακτίστου φωτός, ώστε να γίνει ο ίδιος θαβώριον όρος θεολογίας και φωτεινή λαμπάδα της διδασκαλίας. Ο Σίμων Πέτρος, ο ψαράς που άκουσε από τον Κύριο "και ποιήσω σε αλιέαν ανθρώπων", που κατέβηκε ως τον απελπιστικό άδη με την φοβερή αυτή άρνηση του Χριστού και υψώθηκε ως τον ουρανό με βαθιά και κατανυκτική μετάνοια. Ηταν αυτός που εκ μέρους των 12 έλαβε την αποστολική χάρη να κρατά τας κλείς της βασιλείας και σε βαθιά γεράματα αξιώθηκε του σταυρικού θανάτου για να ακολουθήσει τον Κύριο Του ακόμα και στον τρόπο μαρτυρίου με πόθο και χαρά μίμησης.

Ο μακάριος Παύλος, αυτός που έφτασε, ακόμα εν ζωή έως τρίτου ουρανού και άκουσε τα άρρητα ρήματα και τις θεϊκές αποκαλύψεις. Αυτός που από λυσσαλέος διώκτης έγινε ένθερμος απόστολος, ζηλωτής απόστολος, αυτός που ξεπέρασε σε ζήλο και σε έργο και αυτούς τους 12. Ποιά Εκκλησία ανά την οικουμένην δεν καυχάται για τον Παύλο, ως ιδρυτή και στύλο της και ποιός τόπος μέσα στην Μεσόγειο δεν έχει να επιδείξει κάποιον τόπο στον οποίο εμαρτύρησε ή διώχτηκε για το Ευαγγέλιο και την αγάπη του Χριστού; Ο Παύλος "το στόμα του Χριστού", τον οποίο Παύλο οι άγιοι αγάπησαν με αγάπη μανική και οι άθεοι εμίσησαν με μίσος άσβεστο. Η φωτεινή στήλη της αλήθειας πού άλλους τους μαγνητίζει και τους φωτίζει χαρμόσυνα και άλλους εκθαμβωτική και εκτυφλωτική ως Αλήθεια τους απωθεί και τους τυφλώνει και τους τρέπει προς φυγή ή κατηγορία.

Δεν μπορουμε να πούμε κάτι άλλο για τους δύο κορυφαίους των αποστόλων, όχι γιατί θα ήταν ανάξιο ή αταίριαστο, αλλά θα μας έπαιρνε ώρα πολλή να αναφερθούμε στο πνευματικό τους ύψος και στα πνευματικά τους κατορθώματα. Ας κλείσουμε, όπως αρχίσαμε. Ναι. Ας το παραδεχτούμε, χωρίς διάθεση υποκριτικού ελέγχου ή ηθικολογικής διδασκαλίας που λέγεται μόνο για να λέγεται: Η αγάπη μας η πρώτη ψυχράνθηκε. Κάνουμε λάθος επενδύσεις ζωής και ακολουθούμε σημαίες βλασφημίας, πορευόμαστε οπίσω των Βααλείμ, των ειδωλολατρικών θεοτήτων, του κέρδους, της αθεΐας, του φανταστικού, της εύκολης συγκινήσεως, του υπολογισμού, της φανταχτερής αλλά φθαρτής δόξας. Αυτή η ζωή μας σέρνει από την μύτη και δεν έχουμε διάθεση να την κερδήσουμε για τον Χριστό. Για όσους απο μάς χάσαμε τον δρόμο, για οσους ζούμε μέσα στην απελπισία και την άρνηση και την πνοή του θανάτου και της απιστίας, υπάρχουν δύο μεγάλα πρότυπα, δύο μεγάλοι ταπεινοί και εσταυρωμένοι δια Χριστόν υπερήρωες: Ένας που αρνήθηκε τον Χριστό για να ξαναγυρίσει με την μετάνοια ως Κορυφαίος: ο Πέτρος. Και ένας που μέχρι τα μέσα της ζωής του Τον κηνύγησε και τον εδίωξε: ο Παύλος. Ένας πρώην αρνητής και προδότης, ένας πρώην σταυρωτής και διώκτης. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας στις δύο αυτές εικόνες, στον πρότερο βίο των αποστόλων; Αν ναι επιστροφή υπάρχει και όχι μόνο επιστροφή και μετάνοια, αλλά και σωτηρία και δόξα και μόρφωση εν ημίν Χριστού του Θεού.

Ας επιστρέψουμε στην αρχαία αγάπη. Οι άγιοι πρωτοκορυφαίοι απόστολοι μας έδειξαν τον δρόμο...



Ιούνιος 2010
π Παντελεήμων Κ.

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ


Τό ἅγιο εὐαγγέλιό μας μιλεῖ σήμερα γιά τό θαῦμα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν δυό δαιμονισμένων τῶν Γεργεσηνῶν ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ. Μέχρι τώρα γνωρίζουμε τόν Κύριο νά κάνει θαύματα πάνω σέ φυσικές δυνάμεις, νά θεραπεύει ἀσθενεῖς, νά χορταίνει πεινασμένους, νά γαληνεύει τήν θάλασσα κ.λ.π.

Μέ τό σημερινό θαῦμα φαίνεται ἡ κυριαρχικότητα τοῦ πάνω στίς πνευματικές δυνάμεις γιά νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἀκόμα μία φορᾶ ὅτι εἶναι γενάρχης καί δημιουργός «πάντων ἀοράτων τέ καί ἀοράτων» μάλιστα μέ ἀπόλυτη κυριαρχία σέ αὐτά.

Τό θαῦμα πού συζητοῦμε, ὄχι μόνο δέν ἀφήνει καμιά ἀμφιβολία ἀλλά καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστός ἄνθρωπος εἶναι καί ὅλος Θεός καί ἔχει ὅλη τή δύναμη τοῦ Θεοῦ πάνω στά αἰσθητά καί τά ὑπεραισθητά καί δέν ὑπάρχει δύναμη ἤ δυνάμεις ὑπέρτερες ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό μέσα στό σύμπαν.

Ὁ ἀντίχριστος εἶναι ἐφεύρεση τοῦ ἴδιου του πονηροῦ, ξέρετε γιατί; Γιατί δέν ὑπάρχει τό ἀντί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ δαίμονας δέν εἶναι ὄντως ὄν, αὐτοοντότητα, ὅπως εἶναι ὁ Θεός, εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἄρα κάτω ἀπό τήν ἀπόλυτη, θεϊκή ἐξουσία.

Σαφῶς καί ἀναντίλεκτα ὑπονομεύει τό ἔργο τοῦ Θεοῦ καί ὑποβλέπει τό πρόγραμμά της σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ἐκμεταλλευόμενος τήν ἐλευθερία πού ὁ Θεός ἔχει δώσει στά πλάσματά του καί «χοροπηδᾶ».

Ὁ ἴδιος γνωρίζει τή μικρότητα τοῦ μπροστά στό Θεό γιά τοῦτο καί φρίσσει ἐνώπιόν του καί παρακαλεῖ ὅπως ἀκούσαμε τό ἅγιο εὐαγγέλιο «μή μας βασανίσεις».

Ὁ ἅγιος Θεός εἶναι καί «ἰσχυρός καί ἀθάνατος, ληπτός καί ἀπερίληπτος, γραπτός καί ἀπερίγραπτος».

Τήν καραμέλα τοῦ ἀντίχριστου, τῆς τρομοκρατικῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ δέν τή γλύφουν οἱ πιστοί του Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξ ἄλλου αὐτό ἦταν ἀπ’ ἀρχῆς τό ὄνειρο τοῦ σατανᾶ, νά ἀνεβεῖ πάνω ἀπό τό Θεό, ὅμως ἀντί νά βγεῖ ἀπό πάνω πέφτει πρός τά κάτω καί μάλιστα μέ ταχύτητα μεγαλύτερη ἀπό τήν ταχύτητα τοῦ φωτός: «εἶδον τόν σατανᾶ ὡς ἀστραπή πεσόντα».

Ὁ δαίμονας ὄχι μόνο δέ βρίσκεται πάνω ἀπό τό Θεό, ὄχι μόνον βρίσκεται πολύ κάτω ἀπό τό Θεό, βρίσκεται ἀκόμα πιό κάτω καί ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἐμεῖς μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐξουσιάζουμε τό δαίμονα.

«Ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ» εἶναι θριαμβευτικός ὕμνος νίκης τοῦ ἀνθρώπου πάνω στό πονηρό, τό κακό, τό διάβολο.
Ὁ Θεός τή δύναμη δέν τήν κρατᾶ γιά τόν ἑαυτό του, τή δίνει σέ μας. Ὅτι θέλουμε τό ἔχουμε ἀπό τό Θεό. Μέ τό Θεό εἴμαστε παντοδύναμοι, τροπαιοῦχοι, δέ φοβούμαστε τό κακό. Τό θαῦμα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν δαιμονισμένων τῶν Γεργεσηνῶν ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ ἀποτελεῖ μία νότα αἰσιοδοξίας καί ἀνάσας γιά μας. ἅ) Εἴμαστε κυρίαρχοί της ζωῆς καί τῆς κοινωνίας. Ἔχουμε λόγο ὑπάρξεως καί λειτουργίας. Ἔχουμε παρόν καί μέλλον. β) Εἶναι ὤρα νά ἀναγνώσουμε καί νά συνειδητοποιήσουμε τήν ταυτότητά μας. Εἴμαστε ταμιοῦχοι τῆς θείας χάρης, τῆς θεϊκῆς δύναμης. Ἡ ἐγκατάλειψη στή μοίρα μας, ἡ παράδοσή μας ἄνευ ὅρων στό πονηρό, τήν ἁμαρτία καί τό κακό εἶναι ὄχι μόνο ἀνεπίτρεπτα, προσβάλλουν τό πρόσωπο καί τραυματίζουν ἀνήκεστα τήν ὕπαρξή μας καί γ) φτάξαμε τή στιγμή νά βγοῦμε ἀπό τό φόβο τοῦ πονηροῦ καί νά περάσουμε στήν ὀντολογική διάσταση τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, τόν φόβο δηλαδή νά μήν χάσουμε τήν πίστη μας στό Θεό καί χαθοῦμε καί οἱ ἴδιοι μακριά ἀπό τό Θεϊκό προσανατολισμό. Μέ κίνδυνο νά Θεοποιήσουμε ὅτι βρίσκουμε μπροστά μας, ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας ὡς τά τελευταία πράγματα τοῦ κόσμου.

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

ΣΕΛΙΔΑ ΙΜ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Eις το Γενέσιον του Προδρόμου (24 Ιουνίου)




« Ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελον μου προ προσώπου σου ος παρασκευάσει την οδόν σου έμπροσθεν σου».«Ιδού Εγώ θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο μου πριν από σένα , ω Μεσσία , για να προετοιμάσει το δρόμο σου πριν από σένα».


Με τα λόγια αυτά του προφήτου Μωυσή προλέγεται στην ΠΔ το προδρομικό έργο του Βαπτιστή Ιωάννη του οποίου τη γέννηση εορτάζουμε σήμερα. Μεγάλη φυσιογνωμία ο Πρόδρομος! Είναι ο πρώτος πριν απ ΄ τον ¨Ένα δηλ τον Χριστό. Είναι το πρόσωπο που με τη ζωή και το λόγο του ενώνει τους δύο κόσμους της ανθρώπινης ιστορίας τον καιρό του Νόμου με τον καιρό της χάριτος δηλ την εποχή της παλαιάς με την εποχή της νέας διαθήκης. Ο άγιος Ιωάννης είναι ο πρώτος και ο κορυφαίος των αρχαίων προφητών αλλά και μακαριότερος αυτών. Γιατί ομίλησε ο Αβραάμ με το Θεό αλλά μόνον μέσα από σύμβολα και σκιές. Ομίλησε και ο Μωυσής με το Θεό πάνω στο όρος Σινά «ενώπιος ενωπίω» αλλά επειδή δεν μπόρεσε να υποφέρει το μεγαλείο της δόξας του Θεού απέστρεψε το πρόσωπο του και είδε μόνον τα νώτα του.Οραματίστηκε επίσης και ο Ησαϊας τον Θεό μέσα στο Ναό και είδε τη δόξα Του και ζωγράφισε με ζωηρά λόγια τη ζωή και τα Πάθη του Χριστού αλλά πως τον είδε; Όχι με τα σαρκικά του μάτια αλλά με τα πνευματικά. Ο άγιος Ιωάννης όμως καταξιώθηκε να δει το ποθούμενο όλων των εποχών τον Θεάνθρωπο Χς και Σωτήρα σαρκωμένο.Τον είδε με τα σαρκικά του μάτια και τον άγγιξε με τα χέρια του. Άκουσε με τα αυτιά του τη φωνή του Θεανθρώπου. Άγγιξε την κορυφή του όταν τον βάπτιζε στον Ιορδάνη . Είδε το άγιο Πνεύμα να κατεβαίνει στην κορυφή Του και την φωνή του Πατέρα να βεβαιώνει τη θεότητα Του.

Αλλά η σπουδαιότητα της φυσιογνωμίας του Προδρόμου δεν τελειώνει εδώ. Όχι μόνον ο λόγος του αλλά η ίδια η ζωή του προφητεύει τη ζωή του Μεσσία. Ευαγγελίζεται μετάνοια και θεοσέβεια ο Ιω πριν ακόμα ευαγγελιστεί μετάνοια και θεοσέβεια ο Χς. Συμβουλεύει ο Ιω : « Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι» πριν ο Χριστός ακόμα διδάξει την αγάπη και τη φιλανθρωπία. Βαπτίζει ο Ιωάννης στο νερό προτυπώνοντας το βάπτισμα εξ ύδατος και πνεύματος που θα φέρει ο Μεσσίας. Αλλά και το μαρτυρικό τέλος του Ιωάννη ένα χρόνο πριν από τον Σταυρό προεικονίζει το μαρτυρικό τέλος του Μεσσία Χριστού διότι ο Ιωάννης δολοφονείται μαρτυρικά και άδικα από τα όργανα του διαβόλου από τους άρχοντες του σκότους και της αμαρτίας μένοντας φωτεινός Μάρτυρας της Αλήθειας ως το τέλος όπως ακριβώς άδικα αλλά εκούσια μαρτυρεί ο Θεάνθρωπος Σωτήρας πάνω στον Σταυρό.

Έπρεπε λοιπόν ο Ιωάννης σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού να προηγηθεί του Χριστού και να προετοιμάσει το δρόμο Του. Και η γέννηση του Ιωάννη στον κόσμο δεν γίνεται από κοινούς και αμαρτωλούς ανθρώπους αλλά ούτε με ένα συνηθισμένο τρόπο. Αλλά πως; Γεννιέται ο Ιωάννης από δύο αγίους ανθρώπους από ένα προφητικό ζεύγος τον ιερέα Ζαχαρία και την προφήτιδα Ελισάβετ. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μας λέει το σημερινό ευαγγέλιο ήταν δίκαιοι και ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Λίγο πριν τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο οι άνθρωποι είχαν απομακρυνθεί απ’το Θεό , είχαν ξεχάσει τις φωνές των προφητών, είχαν κουραστεί να περιμένουν τη σωτηρία και ήταν παραδομένοι στο σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου. Να όμως που μέσα στο κλίμα αυτό της απελπισίας υπάρχουν και άγιοι άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και όπως όλοι οι άγιοι ο Ζχ και η Ελισάβετ ζούνε μια μεγάλη δοκιμασία έναν μεγάλο πειρασμό : Ενώ η ηλικία τους είναι περασμένη , ενώ βρίσκονται στο τέλος της επίγειας ζωής τους δεν έχουν αποκτήσει ακόμα παιδί. Εκείνη την εποχή η ατεκνία ανάμεσα στους Εβραίους ήταν μεγάλο όνειδος τη θεωρούσαν τιμωρία απ’το Θεό του Ισραήλ. Ο σεβάσμιος ιερέας Ζχ και η γηραιά Ελισάβετ αντιμετώπιζαν την περιφρόνηση και τις κατηγορίες του κόσμου με πόνο αλλά και βαθιά ταπείνωση. Ο Θεός αργει αλλά δεν ξεχνά και ρίχνει βλέμμα στοργής πάνω στου δύο αγίους.
« Γιατί σε ποιον θα επιβλέψω; Σε ποιόν θα ρίξω βλέμμα συμπαθείας λέει Κύριος ο Θεός ; Σε ποιον άλλον παρά μόνον στον πτωχό και τον ταπεινό και τον περιφρονημένο απ’ τους ανθρώπους;»

Έτσι αυτός που εθεωρείτο αμαρτωλός και άδικος απ’τους άλλους ιερείς δηλ ο Ζχ καταξιώνεται να δει σε όραμα τον άγγελο Γαβριήλ την ώρα της θυσίας που του αναγγέλλει πως θα γεννήσει τον Πρόδρομο του Χριστού. Εκείνη που εθεωρείτο καταραμένη και δυστυχισμένη ανάμεσα στις γυναίκες του Ισραήλ η στείρα Ελισάβετ καρποφορεί και γεννά τον κορυφαίο των προφητών. Αυτό είναι το θαύμα της δεξιάς του Υψίστου. Όπου ο παντοδύναμος Θεός θέλει υποχωρεί η φύση που είναι δουλωμένη απ’την αμαρτία. Εκείνος ανυψοί πτωχόν και από κοπρίας ανιστά πένητα. Εκείνος ευαρεστείται στους ταπεινούς και πτωχούς τω πνεύματι και από εκείνους διαλέγει τους αγίους και τους δούλους του. Αυτός είναι που δεν ξέχασε τον αμαρτωλό άνθρωπο , τον άνθρωπο που πλήγωσε την αγάπη και την ευσπλαχνία Του , τον αχάριστο προς το Θείο θέλημα άνθρωπο και του απόστειλε τους προφήτες αλλά και τον Ίδιο τον Υιό Του για να σωθεί ο κόσμος δι’Αυτού.


Αδελφοί μου,εορτάζοντας σήμερα η Εκκλησία τη γέννηση του Προδρόμου χαίρεται και αγαλλιά γιατί μ’αυτό τον τρόπο προεορτάζει τη γέννηση του Χς τον ερχομό του Σωτήρα στον κόσμο. Η γέννηση του Προδρόμου προετοιμάζει τη γέννηση του Μεσσία Χριστού. Με τη γέννηση και εμφάνιση του τελευταίου των προφητών ανοίγει ο δρόμος της χάρης , ανοίγει ο δρόμος της σωτηρίας. Επειδή ανατέλλει το φωτεινό άστρο της Εκκλησίας ο Πρόδρομος εγγίζει και ο καιρός που θα ανατείλει και ο ήλιος της δικαιοσύνης ο Ιησούς Χριστός. Μ’ αυτό το πνεύμα η ορθόδοξη Εκκλησία πανηγυρίζει το γενέθλιο του Προδρόμου. Η μητέρα μας Εκκλησία εορτάζοντας αυτό το γεγονός θέλει να μας πει πως πρέπει να είμαστε συνεχώς προετοιμασμένοι για τη γέννηση του Χριστού δηλ για την επίσκεψη του Χς στις καρδιές μας, να προετοιμάζουμε τις ψυχές μας με ταπείνωση και αγάπη και ελπίδα για τη γέννηση της σωτηρίας μέσα μας , με την ίδια ταπείνωση και αγάπη και ελπίδα που ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ περίμεναν απ’το Θεό ένα παιδί αλλά και τον ίδιο τον Μεσσία. Έτσι θα γίνουμε πρόδρομοι και εμείς της βασιλείας του Θεού που δεν θα έρθει με θόρυβο και παρατηρήσεις όπως λέει το ευαγγέλιο αλλά μέσα απ’τις ψυχές των ανθρώπων μέσα απ’τις καρδιές των πιστών της Εκκλησίας και τότε θα γίνουμε άξιοι κήρυκες της παρουσίας και της αγάπης του ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΕΚΤΌΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΙΔΟΥ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ ΕΣΤΙ.

ΔΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ Η ΧΑΡΗ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΑΜΗΝ.

23-6-07

π Π Κ


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/06/blog-post_1966.html#ixzz0rTsOlWcW

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η ταπείνωση ενός εξουσιαστή


(Ματ. η’, 5-13)


του Ιωάννη Δήμου

Θεολόγου - Φιλολόγου

από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

.

Είναι γνωστό ότι από τη στιγμή που άρχισε ο Χριστός να κηρύττει στον κόσμο προσήλθαν στην πίστη Του άνθρωποι ποικίλης προέλευσης και κοινωνικής τάξης. Από βορρά και νότο, από ανατολή και δύση καθώς και από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Εργάτες και ποιμένες, έμποροι και δικαστικοί, αγράμματοι και εγγράμματοι, σοφοί και φιλόσοφοι πίστεψαν και τάχτηκαν κάτω από το λάβαρο του Χριστιανισμού.

Μεταξύ αυτών προσήλθαν και ορισμένοι στρατιωτικοί οι οποίοι πίστεψαν και σώθηκαν. Οι πρώτοι μάλιστα αναφέρονται στις σελίδες του Ευαγγελίου και ήταν εκατόνταρχοι, δηλαδή θα λέγαμε λοχαγοί με την σημερινή ορολογία. Ο ένας ήταν ο εκατόνταρχος Κορνήλιος ο οποίος αναφέρεται στο βιβλίο των πράξεων των Αποστόλων και διδάχθηκε τη χριστιανική αλήθεια από τον Απόστολο Πέτρο. Ο άλλος είναι ο επικεφαλής της φρουράς του Σταυρού στο Γολγοθά ο οποίος πίστεψε και είπε ότι «αληθώς Θεού υιός ην ούτος» Ο τρίτος είναι ο αναφερόμενος από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο οποίος παρεκάλεσε τον Κύριο να θεραπεύσει τον υπηρέτη του.

Η πίστη αυτών των εκατοντάρχων αξίζει ιδιαίτερης προσοχής, γιατί ο βαθμός και το αξίωμα κάνουν συνήθως τον άνθρωπο σκληρό, εγωιστή και υπερήφανο. Τα γαλόνια δίνουν την ψευδαίσθηση ότι αυτός που τα φορεί αποτελεί κάτι ξεχωριστό από τους άλλους, και βγάζουν τον άνθρωπο καμιά φορά από τα μέτρα της ευγένειας και της ανθρωπιάς. Κάτω δε από τις συνθήκες αυτές, πολλές φορές τον απομακρύνουν από την Εκκλησία και κινδυνεύει να χάσει ακόμα και την ψυχή του. Οι αξιωματούχοι αυτοί του Ευαγγελίου δεν είχαν προσβληθεί από το πάθος της υπερηφάνειας και του εγωισμού αλλά φρόντισαν να διατηρηθούν ταπεινόφρονες άνθρωποι. Ιδιαίτερα ταπεινός φάνηκε ο εκατόνταρχος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Όταν ο Κύριος προθυμοποιήθηκε να επισκεφθεί το σπίτι του για να θεραπεύσει τον υπηρέτη του, δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο τέτοιας τιμής και του είπε ότι δεν είμαι άξιος να σε δεχθώ στο σπίτι μου.

Η ειλικρινής αυτή ταπεινοφροσύνη του εκατόνταρχου είναι πράγματι αξιοσημείωτη, γιατί ήταν αυθόρμητη και προερχόταν από το γνήσιο περίσσευμα της καρδιάς του. Όπου υπάρχει πραγματική ταπεινοφροσύνη έρχεται η χάρη του Θεού και μαζί της όλες οι αρετές. Η ταπεινοφροσύνη του εκατόνταρχου βαθμολογήθηκε από τον Κύριο με άριστα και μάλιστα ποικιλοτρόπως, γιατί και ο υπηρέτης του θεραπεύθηκε με το λόγο του Χριστού, και ο ίδιος επαινέθηκε για την πίστη του και έγινε παράδειγμα για μίμηση στις επερχόμενες γενεές.

Έγινε παράδειγμα προς μίμηση σε όλους, ιδιαίτερα δε σε όσους έχουν κάποιο αξίωμα και κινδυνεύουν να το πάρουν επάνω τους όπως λέει ο λαός. Οι πάσης φύσεως αξιωματούχοι πρέπει να αισθάνονται υπηρέτες των υφισταμένων τους, και ότι τους έταξε ο Θεός στη διακονία αυτής της εξουσίας. Δεν πρέπει κανείς να κάνει κατάχρηση της εξουσίας, γιατί ο μοναδικός εξουσιαστής του σύμπαντος είναι ο Θεός ο Οποίος δημιούργησε τα πάντα και κατευθύνει, κυβερνά, και τρέφει τον κόσμο.

Είναι λοιπόν ευνόητο ότι κάθε άνθρωπος ανήκει στο Θεό, ανεξάρτητα αν έχει αξίωμα ή όχι, και γι’ αυτό όλοι παρακαλούν να έλθει η Βασιλεία του Θεού επί της γης. Στη βασιλεία του Θεού καταργείται κάθε αρχή και εξουσία, και όλοι ομολογούν ότι «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός». Αμήν.

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Κυριακή Γ’ Ματθαίου: Η αγωνιώδης μέριμνα



κεφ. 6, στχ. 26-33


Ο τελευταίος στίχος του χερουβικού ύμνου, που ψάλλεται πριν την μεγάλη είσοδο, προτρέπει τους πιστούς να απωθήσουν «πᾶσα τήν βιοτικήν μέριμναν» για να υποδεχτούν «τόν βασιλέα τῶν ὅλων».

Με τον ύμνο αυτό η Εκκλησία εξαγγέλλει μυσταγωγικά το κύριο αίτημα του σημερινού ευαγγελίου και μας καλεί να συγκρίνουμε τις ανάγκες του βίου μας με τις ανώτερες αξίες της ψυχής. Το αίτημα διατυπώνεται με συνοπτικό τρόπο στην εντολή «μή μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καί τί πίετε μηδέ τό σῶμα ὑμῶν τί ἐνδύσησθε …». Πρόκειται για ένα αίτημα που φωτογραφίζει την εποχή μας. Ποτέ άλλοτε οι μέριμνες του βίου δεν απορρόφησαν τόσο πολύ τον άνθρωπο όσο σήμερα. Προβλέποντας τις συνέπειες, μιας τέτοιας αγωνιώδους μέριμνας, η παραπάνω εντολή απευθύνεται σήμερα σε μας και μάς καλεί να δώσουμε μαρτυρία εγκράτειας και αυτοθυσίας για να πείσουμε τους άλλους με τη στάση μας να δοξάζουνε μαζί μας «τόν πατέρα ἡμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Όμως, υπάρχουν και οι «κρίνοντες» ότι η εντολή αυτή δεσμεύει και την χρήση των υλικών αγαθών και την ελευθερία. Ίσως αυτοί αγνοούν ότι η Εκκλησία όχι μόνον απελευθερώνει τον άνθρωπο, αλλά επιτρέπει και ευλογεί την χρήση των αγαθών, όπως φαίνεται μέσα από την λατρεία και τις ευχές που γι’ αυτό τον σκοπό έχει καθιερώσει.

Η έκρηξη του καταναλωτισμού, που σημαίνει απόρριψη στην πράξη της εντολής του Θεού, είναι σήμερα η πιο σοβαρή απειλή για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η αντιμετώπισή της με όπλο τη συγκεκριμένη εντολή θα συμβάλει στην διάσωση του φυσικού κόσμου από μια επικείμενη καταστροφή και θα λυτρώσει τον άνθρωπο από τον κίνδυνο του πνευματικού θανάτου που προκαλούν οι αυξανόμενες βιοτικές μέριμνες της υπερκατανάλωσης και τα αλόγιστα ψυχοσωματικά πάθη. Δεν πρέπει, βέβαια, να μας διαφεύγει ότι πίσω από το αμόκ της υπερπαραγωγής και υπερκατανάλωσης και τον μύθο της ευμάρειας κρύβονται τα άνομα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που σε λίγο θα ελέγχει πλήρως την παγκόσμια κοινωνία και οικονομία.

Παρά ταύτα, με την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου που κάνουν τα ΜΜΕ, είναι αλήθεια, ότι κάθε άνθρωπος, όχι μόνο χριστιανός, επιθυμεί κατά βάθος να υπακούσει στην εντολή του Χριστού και να την εφαρμόσει στην ζωή του. Δηλ. πιστεύουμε πως κάθε λογικός άνθρωπος θα αποδεχόταν τον δραστικό περιορισμό της υπερκατανάλωσης, όπου έχει παγιδευτεί και ικανοποιεί ανάγκες που τον υποδουλώνουν αντί να τον ελευθερώνουν.

Ποιος αγνοεί ότι περιορίζοντας την απληστία βάζει φραγμό σε άλλες κατώτερες επιθυμίες και ορμές ; Ποιος δεν αναγνωρίζει πως αν η αυτοσυγκράτηση και ο περιορισμός των πρόσθετων αναγκών γινόταν άσκηση, θα αναχαιτίζονταν το ακάθεκτο ρεύμα, το θράσος των πολυεθνικών εταιριών και ο κίνδυνος αφανισμού του ανθρώπου στο πέλαγος της υλοφροσύνης του ; Σε μια τέτοια επιβαλλόμενη αντίσταση κριτήριο σταθερό πρέπει να είναι η αξιολογική ρήση : «οὐχί ἡ ψυχή ἐπιθυμεῖ πλεῖον ἐστί τῆς τροφῆς καί τό σῶμα τοῦ ἐνδύματος ;»

Το πιο σημαντικό δεν είναι η καταπολέμηση της υλοφροσύνης, αλλά η απελευθέρωση της ψυχής από την δουλεία των παθών. Και, όπως βεβαιώνει ο Ιησούς Χριστός, αυτό θα συμβεί, όταν οι επιθυμίες και οι αναζητήσεις αυτού του κόσμου καθώς και τα επίγεια αγαθά κάθε είδους εκτιμηθούν σωστά και πάρουν την θέση που τους ανήκει, όταν δηλ. η αξία του Θεού αναγνωριστεί και βιωθεί ως πρώτο και κύριο μέλημα της ζωής μας (Ματθ. 6,33 Λουκ. 12,31)


Ενοριακό Μπλογκ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Κυριακή Β΄του Ματθαίου(Η κλήση των αποστόλων)




Μτθ δ΄ 18-23

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης

Συγκινητική και αποκαλυπτική η περιγραφή της κλήσεως των πρώτων μαθητών.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος καταγράφει στο Ιερό κείμενο που θα ακουστεί την Κυριακή στη Θεία Λειτουργία, το πώς ο Κύριος, ενώ περπατούσε κοντά στη θάλασσα της Γαλιλαίας, συναντά και προσκαλεί κοντά του τους πρώτους μαθητές του. Τους Πέτρον και Ανδρέαν και τους υιούς Ζεβεδαίου, Ιάκωβον και Ιωάννην.
Ο Ιησούς ήδη ξεκίνησε το κοσμοσωτήριο έργο Του και περιοδεύει όλη την περιοχή της Γαλιλαίας, διδάσκοντας τη θεία του διδασκαλία στις συναγωγές. Στους χώρους αυτούς της προσευχής και της μελέτης του λόγου του Θεού, κηρύττει το χαρμόσυνο άγγελμα, ότι πλησίασε ο χρόνος της πνευματικής Βασιλείας η οποία θα έφερνε στους ανθρώπους την απολύτρωση και τη χαρά που διψά ο άνθρωπος. Και φυσικά μαζί με το ζωντανό του λόγο, θεράπευε κάθε είδος ασθένειας και αδιαθεσίας μεταξύ του λαού.
Πολλά θα μπορούσε κανείς να τονίσει στην όμορφη Ευαγγελική περικοπή, την οποία θα πρέπει να μελετήσουμε και να δούμε το βάθος και το ύψος της περιγραφής που παρουσιάζει.
Θα σταθούμε όμως μόνο σε μία φράση του Ματθαίου η οποία έχει να κάνει όχι μόνο με τους πρώτους μαθητές, αλλά και με τον κάθε ένα από εμάς. Και η χαρακτηριστική αυτή φράση είναι: «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ.» (Ματθ. Δ΄ 20) Δηλ. Αυτοί (ο Πέτρος και ο Ανδρέας), αμέσως άφησαν τα δίκτυα και τον ακολούθησαν. Όπως επίσης παρόμοια είναι και η φράση που αναφέρεται στους Ιάκωβο και Ιωάννη, «οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών, ηκολούθησαν αυτώ.» (Ματθ. Δ΄ 22) Δηλ. Αυτοί παρευθύς άφησαν το πλοίο και τον πατέρα τους και ακολούθησαν τον Ιησού.
Δε γνωρίζω φίλοι μου αν μας έχει περάσει από το νου η σκέψη ότι παρόμοια πρόσκληση από τον Ιησού, έχουμε λάβει και εμείς οι ίδιοι. Μα θα πείτε. Ώστε έχουμε κληθεί και εμείς να γίνουμε Απόστολοι; Όχι. Δεν πρόκειται περί αυτής της ειδικής κλίσεως την οποία έλαβαν οι ψαράδες της Γαλιλαίας. Αυτή είναι μοναδική κλήση, γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Προς Εφεσ. επιστολή Β΄ 20: «εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού» δηλ. Έχετε οικοδομηθεί επάνω στο θεμέλιο, που είναι οι Απόστολοι και οι Προφήτες, ενώ ακρογωνιαίος λίθος είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Και γι’ αυτόν ακόμα το λόγο, ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεώς μας ότι η Εκκλησία μας, εκτός των άλλων είναι και Αποστολική: «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν».
Αλλά αν όπως είπαμε δεν έχουμε τη μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή κλήση, έχουμε όμως δεχθεί την προσωπική μας κλίση ως ευεργεσία ουράνια με το Άγιο Βάπτισμα, το Άγιο Χρίσμα, τα Ιερά γενικώς μυστήρια της Εκκλησίας μας, όπου μέσω αυτής της χάριτος που μας παρέχουν, καλούμαστε να αγωνιστούμε ώστε να κρατήσουμε και να αυξήσουμε στη ζωή μας τις δωρεές του Θεού.
Κυριαρχεί η λανθασμένη αντίληψη ότι όλοι είμαστε παιδιά του Θεού. Και είναι λανθασμένη η αντίληψη αυτή, διότι όλοι οι άνθρωποι είναι δημιουργήματα και πλάσματα του Θεού. Παιδιά του Θεού είναι μόνο «όσοι έλαβον αυτόν και έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (Ιωάν. Α΄ 12) Δηλ. Σε όσους τον δέχθηκαν, σ’ αυτούς έδωσε δικαίωμα να γίνουν τέκνα του Θεού, σ’ εκείνους δηλαδή, που πιστεύουν στο όνομά Του.
Παιδιά του Θεού είναι μόνο όσοι έλαβαν το χάρισμα και απολαμβάνουν την υιοθεσία «...ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν.» (Γαλ. Δ΄ 5).
Και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, τίθεται σοβαρά τώρα το ερώτημα: Εμείς που ήδη έχουμε δεχθεί και έχουμε λάβει την πρόσκληση, το χάρισμα της υιοθεσίας και τις δωρεές του Παναγίου Πνεύματος, αφήνουμε όλα αυτά που είναι αντίθετα με τον Ιησού και το Πανάγιον θέλημά Του; Ή μήπως η καρδιά μας και ο νους μας είναι κολλημένα σε πρόσωπα και καταστάσεις που θλίβουν το Πνεύμα το Άγιον;
Στην ύπαρξή μας, μορφώνουμε την προσωπικότητα του Κυρίου Ιησού με τον καθημερινό αγώνα εναντίον του ποικίλου κακού που μας περιβάλει ή η θέλησή μας είναι τόσο εξασθενημένη, με αποτέλεσμα, ενώ γνωρίζουμε το ορθόν, όμως δεν προσπαθούμε να το εφαρμόσουμε;
Είμαστε έτοιμοι για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού να αποκόψουμε ό,τιδήποτε κρατά την ψυχή μας από υψηλά πετάγματα; Ή αλλοίμονο, καταντούμε σαν τους αετούς που είναι κλεισμένοι μέσα στα κλουβιά...
Η Ευαγγελική πάντως φράση «οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ», θα πρέπει να μιλήσει στις καρδιές μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι σε καμμία απολύτως των περιπτώσεων, δεν είναι δυνατόν να συνδυάσουμε όσα θέλουν να μας κρατήσουν και να μας απορροφήσουν, με όσα ζητά ο Ιησούς.
Και κάτι ακόμα. Δεν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά κοινωνική κατάσταση η οποία να μας εμποδίζει αντικειμενικά να ζήσουμε τη ζωή του Χριστού, αν εμείς πραγματικά θέλουμε και έχουμε την διάθεση να εφαρμόσουμε στη ζωή μας το πανάγιο και σωστικό Του θέλημά.
Επομένως δεν έχει και τόσο σημασία σε ποιο τόπο βρίσκεται κανείς, ούτε πάλι αν βρίσκεται μέσα στην οικογένεια ή στην ολοκληρωτική αφιέρωση.
Σημασία έχει να συνειδητοποιήσουμε την ουράνια κλήση μας, και με πνεύμα ενθουσιασμού για την αλήθεια και ταπεινώσεως λόγω των αδυναμιών μας, να προοδεύουμε και να ολοκληρώνουμε την ευλογημένη μας αυτή κλήση, μέσω της μυστηριακής και αγωνιστικής ζωής. Αμήν.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ