ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Τό ἅγιο εὐαγγέλιό μας μιλεῖ σήμερα γιά τό θαῦμα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν δυό δαιμονισμένων τῶν Γεργεσηνῶν ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ. Μέχρι τώρα γνωρίζουμε τόν Κύριο νά κάνει θαύματα πάνω σέ φυσικές δυνάμεις, νά θεραπεύει ἀσθενεῖς, νά χορταίνει πεινασμένους, νά γαληνεύει τήν θάλασσα κ.λ.π.

Μέ τό σημερινό θαῦμα φαίνεται ἡ κυριαρχικότητα τοῦ πάνω στίς πνευματικές δυνάμεις γιά νά ἐπιβεβαιωθεῖ ἀκόμα μία φορᾶ ὅτι εἶναι γενάρχης καί δημιουργός «πάντων ἀοράτων τέ καί ἀοράτων» μάλιστα μέ ἀπόλυτη κυριαρχία σέ αὐτά.

Τό θαῦμα πού συζητοῦμε, ὄχι μόνο δέν ἀφήνει καμιά ἀμφιβολία ἀλλά καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστός ἄνθρωπος εἶναι καί ὅλος Θεός καί ἔχει ὅλη τή δύναμη τοῦ Θεοῦ πάνω στά αἰσθητά καί τά ὑπεραισθητά καί δέν ὑπάρχει δύναμη ἤ δυνάμεις ὑπέρτερες ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό μέσα στό σύμπαν.

Ὁ ἀντίχριστος εἶναι ἐφεύρεση τοῦ ἴδιου του πονηροῦ, ξέρετε γιατί; Γιατί δέν ὑπάρχει τό ἀντί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ δαίμονας δέν εἶναι ὄντως ὄν, αὐτοοντότητα, ὅπως εἶναι ὁ Θεός, εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ἄρα κάτω ἀπό τήν ἀπόλυτη, θεϊκή ἐξουσία.

Σαφῶς καί ἀναντίλεκτα ὑπονομεύει τό ἔργο τοῦ Θεοῦ καί ὑποβλέπει τό πρόγραμμά της σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, ἐκμεταλλευόμενος τήν ἐλευθερία πού ὁ Θεός ἔχει δώσει στά πλάσματά του καί «χοροπηδᾶ».

Ὁ ἴδιος γνωρίζει τή μικρότητα τοῦ μπροστά στό Θεό γιά τοῦτο καί φρίσσει ἐνώπιόν του καί παρακαλεῖ ὅπως ἀκούσαμε τό ἅγιο εὐαγγέλιο «μή μας βασανίσεις».

Ὁ ἅγιος Θεός εἶναι καί «ἰσχυρός καί ἀθάνατος, ληπτός καί ἀπερίληπτος, γραπτός καί ἀπερίγραπτος».

Τήν καραμέλα τοῦ ἀντίχριστου, τῆς τρομοκρατικῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ δέν τή γλύφουν οἱ πιστοί του Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἐξ ἄλλου αὐτό ἦταν ἀπ’ ἀρχῆς τό ὄνειρο τοῦ σατανᾶ, νά ἀνεβεῖ πάνω ἀπό τό Θεό, ὅμως ἀντί νά βγεῖ ἀπό πάνω πέφτει πρός τά κάτω καί μάλιστα μέ ταχύτητα μεγαλύτερη ἀπό τήν ταχύτητα τοῦ φωτός: «εἶδον τόν σατανᾶ ὡς ἀστραπή πεσόντα».

Ὁ δαίμονας ὄχι μόνο δέ βρίσκεται πάνω ἀπό τό Θεό, ὄχι μόνον βρίσκεται πολύ κάτω ἀπό τό Θεό, βρίσκεται ἀκόμα πιό κάτω καί ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἐμεῖς μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐξουσιάζουμε τό δαίμονα.

«Ἀλλά ρύσαι ἠμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ» εἶναι θριαμβευτικός ὕμνος νίκης τοῦ ἀνθρώπου πάνω στό πονηρό, τό κακό, τό διάβολο.
Ὁ Θεός τή δύναμη δέν τήν κρατᾶ γιά τόν ἑαυτό του, τή δίνει σέ μας. Ὅτι θέλουμε τό ἔχουμε ἀπό τό Θεό. Μέ τό Θεό εἴμαστε παντοδύναμοι, τροπαιοῦχοι, δέ φοβούμαστε τό κακό. Τό θαῦμα τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν δαιμονισμένων τῶν Γεργεσηνῶν ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ Σατανᾶ ἀποτελεῖ μία νότα αἰσιοδοξίας καί ἀνάσας γιά μας. ἅ) Εἴμαστε κυρίαρχοί της ζωῆς καί τῆς κοινωνίας. Ἔχουμε λόγο ὑπάρξεως καί λειτουργίας. Ἔχουμε παρόν καί μέλλον. β) Εἶναι ὤρα νά ἀναγνώσουμε καί νά συνειδητοποιήσουμε τήν ταυτότητά μας. Εἴμαστε ταμιοῦχοι τῆς θείας χάρης, τῆς θεϊκῆς δύναμης. Ἡ ἐγκατάλειψη στή μοίρα μας, ἡ παράδοσή μας ἄνευ ὅρων στό πονηρό, τήν ἁμαρτία καί τό κακό εἶναι ὄχι μόνο ἀνεπίτρεπτα, προσβάλλουν τό πρόσωπο καί τραυματίζουν ἀνήκεστα τήν ὕπαρξή μας καί γ) φτάξαμε τή στιγμή νά βγοῦμε ἀπό τό φόβο τοῦ πονηροῦ καί νά περάσουμε στήν ὀντολογική διάσταση τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, τόν φόβο δηλαδή νά μήν χάσουμε τήν πίστη μας στό Θεό καί χαθοῦμε καί οἱ ἴδιοι μακριά ἀπό τό Θεϊκό προσανατολισμό. Μέ κίνδυνο νά Θεοποιήσουμε ὅτι βρίσκουμε μπροστά μας, ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας ὡς τά τελευταία πράγματα τοῦ κόσμου.

Πρωτ. Στυλιανός Θεοδωρογλάκης

ΣΕΛΙΔΑ ΙΜ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ