«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Κυριακή μετά την ύψωση του Σταυρού


«Τί γαρ ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχή αυτού;»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Τα αγαθά του κόσμου τούτου είναι μάταια, κούφια, παροδικά· σήμερα υπάρχουν και αύριο χάνονται, πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα. Ο κόσμος έρχεται και παρέρχεται, και κατ΄ακολουθία, δεν ωφελείται κανείς, εάν κερδίσει όλο τον κόσμο και ζημιωθεί όμως στην ψυχή, χάσει την ψυχή του, η οποία είναι αιωνία και αθάνατος.

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, θέλοντας να μας διδάξει την μεγάλη κλήση της αυταπάρνησης και συγχρόνως να γνωρίσει στους ανθρώπους την μεγάλη σημασία που έχει η ψυχή του ανθρώπου λέγει: «εάν ο άνθρωπος πράττει την αμαρτία και αγαπά τα του κόσμου τούτου, τα μάταια και πρόσκαιρα αγαθά, θα χάσει την ψυχή του, θα χάσει την αιώνια ζωή και θα τιμωρηθεί από τον Δικαιοκρίτη Θεό».

Τίποτε μα τίποτε, τονίζει ο των όλων Κύριος, στον κόσμο δεν είναι πολυτιμότερο αγαθό από την ψυχή και την αιώνια μακαριότητα· «διότι τί θα ωφελήση τον άνθρωπο να κερδίσει τον κόσμο όλον και να ζημιώσει την ψυχή του;».

Δυστυχώς, οι άνθρωποι δεν συναισθάνονται και δεν αναγνωρίζουν την μεγάλη αξία της ψυχής, και μάλιστα αδιαφορούν και τυρβάζουν περί πολλών, νομίζοντες, οι ανόητοι και βραδείς τη καρδία, ότι στα αγαθά του κόσμου τούτου υπάρχει η χαρά, η ευτυχία, η απόλαυση, η ζωή η αληθινή.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν θέλουν να πιστέψουν ότι, κανένα μα κανένα αντάλλαγμα του κόσμου τούτου δεν θα βρή να δώση ο άνθρωπος δια να κερδίση την καθαρότητα της ψυχής, εάν δεν το ζητήσει μετά δακρύων, στο λουτρό των δακρύων, στην ιερά εξομολόγηση.

Ολίγοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι προσπαθούν να ζούν ζωή χριστιανική, να ζουν την κατά Χριστόν ζωή και να σκέπτονται και δια την σωτηρία της ψυχή τους, το πώς αυτή θα βρεί ανάπαυση και θα γνωρίσει το Θαβώριο Φως. Κατά συνέπεια οι άνθρωποι αυτοί, αν και ζούν στον κόσμο τούτο, αγνοούν τα πρόσκαιρα και μάταια αγαθά και προσβλέπουν στην αγνότητα της ψυχής τους.

Βεβαίως, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός από άπειρο αγάπη και αγαθότητα. Είπε και εγένετο. Ο Θεός Πατέρας δημιουργεί τα υλικά όντα, τον ήλιο, την σελήνη, τα άστρα, τη γή· και τα πάντα ήσαν «καλά λίαν».

Του κόσμου τούτου του ορατού κέντρο και σκοπός είναι ο «κατ΄ εικόνα Θεού» πλασθείς άνθρωπος, δια την γέννηση του οποίου συμμετέχει η Αγία Τριάδα: «ποιήσωμεν», λέγει, «άνθρωπον κατ΄ εικόνα ημετέραν και ομοίωσιν».

Έτσι, ο Θεός αποφασίζει περί του ανθρώπου και με τα άγια χέρια Του δημιουργεί το ανθρώπινο σώμα, την δε ψυχή με το εμφύσημά Του. Αυτή η θεία συνένωση του ορατού και αοράτου κόσμου, του υλικού και του πνευματικού αποτελεί τον άνθρωπο.

Ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού έχει τον θαυμάσιο οργανισμό του σώματος, όμως η αξία και η δύναμις έγκειται στην πνευματική και αθάνατο ψυχή. Το σώμα είναι όργανο και ναός της ψυχής.

Διά να κατανοήσει ο άνθρωπος την ανυπολόγιστο αξία της ψυχής, πρέπει να κατανοήσει, αλλά προπάντων να πιστέψει το τί χρειάστηκε για να εξαγοραστεί και να ελευθερωθεί από την δουλεία της αμαρτίας η ψυχή του.

Ο άνθρωπος κινούμενος υπό του πονηρού παρέβη την θεία εντολή του Θεού Πατρός και αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε και σκότωσε την εικόνα του Θεού Πατρός και υποδουλώθηκε στην αμαρτία, και αντί να κλίνει προς τον Θεό και το αγαθό, έκλινε προς τον Σατανά και το κακό, και ως εκ τούτου η ψυχή του ανθρώπου περιεπλάκει στην αμαρτία.

Ο άνθρωπος βρισκόμενος μέσα στην αμαρτία, έγινε δούλος της αμαρτίας, ανίκανος να σωθεί πλέον με τις δικές του δυνάμεις, γιατί τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος εστί.

Όμως ο Θεός της αγάπης, των οικτιρμών και του ελέους δεν άφησε το πλάσμα Του, τον άνθρωπο να οδυνάται, και η ψυχή αυτού να είναι σπήλαιο ληστών, αλλά έστειλε τον Μονογενή Υιό Του στον κόσμο, δια να σωθεί δια αυτού ο κόσμος.

Ο των όλων Κύριος δίδαξε, φώτισε και τέλος έπαθε επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του, ο απαθής την θεότητα, χύνοντας το Τίμιο και Πανάγιο Αίμα Του, λύτρο αντί πολλών, προς εξαγορά και σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής.

Ω! πόση, λοιπόν, αξία έχει η ψυχή ενός εκάστου εξ ημών· τόση αξία έχει που δια την σωτηρία της αξίζει η ζωή και το αίμα ενός Θεανθρώπου, γιατί ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος αλλά μόνο αυτός ο Κύριος θα μπορούσε να εξαγοράσει τον άνθρωπο και να τον ελευθερώσει από τα δεσμά του Διαβόλου και εκ της κατάρας του Νόμου.

«Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου, τω τιμίω Σου αίματι, τω Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς, την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις, Σωτήρ ημών».

Το αίμα του Ιησού Χριστού χύθηκε ως λύτρο αντί πολλών, υπέρ της σωτηρίας όλου του ανθρωπίνου γένους, αλλά χύθηκε και για εμάς, χύθηκε και για την σωτηρία και της δικής μας αμαρτωλής ψυχής.

Ως εκ τούτου του μεγάλου και σωτηριώδους δια τον άνθρωπο γεγονότος, της Σταυρικής θυσίας Εκείνου, η ζωή μας επί της γης ας είναι ζωή χριστιανική, ας είναι παλαίστρα και στάδιο πνευματικών αγώνων, προετοιμασία και προπαρασκευή δια την άλλη ζωή, την ουράνιο ζωή, την ουράνιο βασιλεία, την οποία μας ετοίμασε ο υπέρ ημών Σταυρωθείς και Αναστάς Κύριος.

Χάρη της θείας του Θεού συγκατάβασης η αξία της ψυχής μας είναι αληθινά ανυπολόγιστος, το κέρδος αυτής είναι ανεκτίμητο και αιώνιο και δια τούτο πρέπει και οφείλουμε , όσον χρόνο έχουμε επί της γης, να ζούμε την κατά Χριστό ζωή και να μη προσβλέπουμε στα μάταια και πρόσκαιρα αγαθά του κόσμου τούτου, «όπου σής και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η ψυχή ενός εκάστου εξ ημών είναι ο πολύτιμος μαργαρίτης και ο ανεκτίμητος θησαυρός, τον οποίον πρέπει πάση θυσία να προφυλάξουμε αμόλυντο και καθαρό από τις δολοπλοκίες του Σατανά.

Ο Σατανάς ενεργεί ύπουλα και επιζητεί με οιανδήποτε τρόπο να μας εμπλέξει στην πλεκτάνη του και να μας ρίψει στο βούρκο της αμαρτίας.

Η πολυσχημάτιστος αμαρτία μολύνει, διαφθείρει και μας οδηγεί στην πνευματική εξαχρείωση, στον θάνατο τον πνευματικό, που είναι ο χωρισμός μας από τον Θεό, τον Πλάστη μας και Δημιουργό.

Ας φροντίζουμε, λοιπόν, δια την ψυχή μας ως αθανάτου, ας μελετούμε το ΄Αγιο Ευαγγέλιο, ας στολίζουμε αυτήν με τα ευώδη της αρετής άνθη, τουτέστι με την αγάπη, την φιλανθρωπία, την συγχώρηση, την ελεημοσύνη, την ταπείνωση, την υπομονή, την καρτερία, την φιλαλληλία, και την πίστη προς τον Τριαδικό Θεό, παρά του Οποίου «πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειο». ΑΜΗΝ

Ο.Λ.Κ.Α.Παΐσιος

Eις την Πανεύφημον Ευφημίαν (16 Σεπτεμβρίου)



του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Καταισχύνη κακοδόξων

«Της πανευφήμου μάρτυρος Ευφημίας, την μνήμην συνελθόντες ανευφημούμεν».

Σήμερα, αδελφοί μου, εορτάζομε τη μνήμη της αγίας ενδόξου μεγαλομάρτυρας και πανευφήμου Ευφημίας.

Τη μνήμη της τη γεραίρει και άλλοτε η αγία μας Εκκλησία, στις έντεκα Ιουλίου, μαζί με τους θεοφόρους πατέρες της Τετάρτης εν Χαλκηδόνι Οικουμενικής Συνόδου, πράγμα πού σημαίνει ότι η αγία κατέχει εξαιρετική θέσι μέσα στο Πανάγιο της αγίας μας Ορθοδοξίας.

Έζησεν η αγία στα χρόνια του ώμου διώκτη των χριστιανών αυτοκράτορα Διοκλητιανού, και μάλιστα στα 288, πού φοβερό διωγμό είχε ξεσηκώσει κατά των πιστών του Χριστού οπαδών.

Οι γονείς της ήταν λαμπροί και κατά τον πλούτο και κατά τη δόξα. Ήσαν όμως κυρίως θεοσεβείς πραγματικοί χριστιανοί, πού από βρέφος εδίδαξαν την Ευφημία τα ιερά γράμματα και της εφύτεψαν στην ψυχή την πίστι και τον ηρωισμό, την αυταπάρνησι και τον ενθουσιασμό.

Τότε λοιπόν ο ανθύπατος της Ασίας Πρίσκος διάταξε να θυσιάσουν όλοι οι άνθρωποι στον ειδωλολατρικό θεό Άρη πού ιδιαίτερα τιμώταν στη Χαλκηδόνα. Οι χριστιανοί βέβαια για να μη συγκρουσθούν πρόωρα με τον ανθύπατο, εκρύφτηκαν στα σπήλαια. Έτσι και η αγία μαζί με 49 χριστιανούς κρυβόταν σε μια σπηλιά και έλαμπε σαν φωτεινό αστέρι με την αρετή της και την παρθενία της στην αγία της συντροφιά.

Αλλά «ουδέν κρυπτόν ο ου μη φανερόν γενήσεται».

Ανεκαλύφθησαν και παραστάθηκαν μπροστά στον Ανθύπατο.

Εκεί έλαμψε η σοφία και η σύνεσι της αγίας, «τον τύραννον εχθρόν καταβέβληκε». Το θάρρος της αγίας και τα αποστομωτικά της επιχειρήματα άναψαν το θυμό του Ανθύπατου και ξεσπώντας ο τύραννος σε αρές και σε θύμου δάκρυα επρόσταξε να καταξεσχίσουν της παρθένου και των άλλων τα σώματα.

Είκοσιν ολόκληρες ήμερες εκράτησαν τα «ανύποιστα βάσανα».

Και πάλιν όταν μπροστά στον Ανθύπατο βρέθηκαν την ίδια στάσι εκράτησαν, την ίδια πίστι εκράτυναν, στερεοί και ασάλευτοι έμειναν.

Γι΄ αυτό και χτυπιώνται στα πρόσωπα με ωμά και βρώμια δέρματα και στη συνέχεια οι άντρες όλοι στη φυλακή ρίχτηκαν και μόνη η αγία μπροστά στον Ανθύπατο, παρέμεινε. Αλλά καμμιά κολακεία δεν την επηρέαζε, καμμιά υπόσχεσι δεν την εδελέαζε και ο ανθύπατος ατός του της ετσάκισε τα μέλη του σώματος με σιδερένιους τροχούς, και της εξάρθρωσεν όλα τα μέλη του αγίου της σώματος. Άλλα μια θερμή προσευχή της αγίας έφθασε να κάμη το θαύμα και να αποκατασταθη αμέσως η αγία παρθένος υγιής.

Άλλα και καμίνι με πίσσα και στουπιά και κλήματα: έκαψαν, μέχρι πού η φλόγα ανέβηκε πήχες πέντε και σαράκοντα. Άλλα άγγελος Κυρίου «το πυρ διεμέριζε» και αύρα λεπτή και δροσερή έπνεε και με το πού είδαν το θαύμα οι υπηρέτες Βίκτωρας και Σωσθένης, εθαύμασαν τη δύναμι της πίστεως της αγίας Ευφημίας της πανεύφημης και κατηχήθηκαν απ' αυτήν και δυναμώθηκαν στην πίστι για να υπομείνουν και το υπέρ Χριστού μαρτύριο.

Άλλοι υπηρέτες την έρριξαν την αγία στην κάμινο, αλλά για το θράσος τους τιμωρήθηκαν και από τις φλόγες της καμίνου κατακάηκαν, ενώ η αγία σαν τους τρεις παίδες «δροσιζόμενη έψαλλε».

Και πάλιν η αγία στο κριτίριο, οι δε πιστοί πια υπηρέτες Βίκτορας και Σωσθένης μετά την ηρωική τους ομολογία ρίχτηκαν στων θηρίων το στάδιο οπού και έλαβαν μαρτυρικό τέλος σαν τον άγιον Ιγνάτιο.

Μετά τούτους και η αγία ρίχνεται σε λάκκο γεμάτο από νερό και θηρία δηλητηριώδη και θανατηφόρα και σε άλλο λάκκο βάλλεται με καρφιά μυτερά και αιματοφόρα. Και με πριόνια την επριόνιζαν σαν τον Ησαΐα και με τηγάνια πυρωμένα την έκαιγαν σε όλα της του σώματος τα σημεία, και τέλος ρίχτηκε και εκείνη στα θηρία και αφού πια ήταν θέλημα θεού με ένα δάγκωμα αρκούδας έφυγε απ' την κοιλάδα του κλαθμώνος στα παραδείσια πεδία.

Ακέραιο το ιερό της και μαρτυρικό λείψανο το πήραν οι ηρωικοί στην πίστι και στην αρετή γονείς της και το έθαψαν με πολλές τιμές έξω από τη Χαλκηδόνα.

Σήμερα τούτο σώζεται στα Οικουμενικά Πατριαρχεία και εξακολουθεί να ενδιαφέρεται τόσο παλαιά όσο και τώρα για του Χριστού την πίστι την αγία.

Στα 451 πού συγκαλέστηκεν η τετάρτη Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκιδόνα για να καταδικάση τον αιρετικό και αρνητή της «θεόν Λόγον τεκούσης Θεοτόκου», το Λείψανο της Αγίας επρωτοστάτησε για να αποβληθή η αίρεσι και η πλάνη και υποστηριχθη η αγία μας Ορθοδοξία. Γι΄ αυτό και ο ιερός Υμνογράφος την εγκωμιάζει και της λέγει : «λίαν εύφρανας τους ορθοδόξους και κατήσχυνας τους κακοδόξους Ευφημία Χρίστου καλλιπάρθενε της γαρ τετάρτης Συνόδου εκύρωσας, α οι πατέρες καλώς εδογμάτισαν».

Ακούσατε αδελφοί; «και ζώσα και μετά θάνατον» η αγία αγρυπνούσε στις επάλξεις για να υπεράσπιση την πίστη, για να καταισχύνη τους αιρετικούς, για να διάλυση την πλάνη.

Εμείς τάχα δεν έχομε το χρέος αυτό; Και εμείς είμαστε, όπως οι άγιοι καλεσμένοι από το Θεό για να μένωμε ακλόνητοι στην πίστι μας και άγρυπνοι φύλακες των ιερών και των οσίων μας. Αλλοίμονο εάν αδιαφορήσωμε για την πίστι μας, για τη μοναδική θρησκεία του κόσμου, την αγία μας Ορθοδοξία. το κρίμα της προδοσίας θανάσιμα θα μας βαραίνη για πάντα. Ισόβια λοιπόν ας αγωνιζόμαστε για την αγία μας Ορθοδοξία και η αγία Ευφημία θα γίνη μεσίτριά μας. Αμήν.


ΖΩΗΦΟΡΟΣ

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΥΨΩΣΙΝ (ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ)



Ἑορτάζουμε τήν πανήγυρι τοῦ Σταυροῦ, καί ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καταφωτίζεται. Ἑορτάζουμε τήν πανήγυρι τοῦ Σταυροῦ, καί ὅλη ἡ οἰκουμένη φωταγωγεῖται καί γεμίζει μέ ἀκτίνες θεϊκῆς χαρᾶς. Ἑορτάζουμε τήν πανήγυρι τοῦ Σταυροῦ, διά τοῦ ὁποίου τό σκοτάδι (τῆς ἁμαρτίας) διώχθηκε, καί ἦλθε τό φῶς (τῆς ἀρετῆς). Ἑορτάζουμε τήν πανήγυρι τοῦ Σταυροῦ, καί ὑψούμεθα πνευματικά μαζί μέ τόν Σταυρωθέντα Σωτήρα μας, ἀφήνοντας κάτω τή γῆ μέ τήν ἁμαρτία, γιά νά κερδίσουμε τά ἄνω ἀγαθά.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ὑψώνει μαζί του τήν ἀνθρωπότητα, πού λόγω τῆς ἁμαρτίας της, ἦταν πεσμένη κάτω. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ταπεινώνει τήν αὐθάδη ἔπαρση τῶν δαιμόνων. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ἡ ἐναντία δύναμη τοῦ πονηροῦ ὑποχωρεῖ καί ταπεινώνεται. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί συναθροίζεται τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί οἱ πόλεις ἑορτάζουν πανηγυρικά· οἱ δέ λαοί προσφέρουν χαρούμενοι τίς ἀναίμακτες θυσίες στόν Θεό. Διότι καί μόνη ἡ μνήμη τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὑπόθεση μεγάλης χαρᾶς, καί ἀποδίωξη τῆς λύπης.
Ἀλλά καί τό νά βλέπει κανείς τόν τύπο τοῦ Σταυροῦ, πόσο μεγάλο πράγμα εἶναι! Διότι ἐκεῖνος πού βλέπει τό Σταυρό, γεμίζει ἀνδρεία καί διώχνει τή δειλία. Τόσο μεγάλο πράγμα εἶναι ὁ Σταυρός! Καί αὐτός πού τόν κάνει κτῆμα του, θά ἔχει ἀποκτήσει ἕνα θησαυρό. Ἴσως νά νομίζετε ὅτι ὀνομάζω θησαυρό τό χρυσό, ἤ τά μαργαριτάρια, τούς βαρύτιμους ἰνδικούς λίθους, γιά τά ὁποῖα χαίρουν οἱ σαρκικοί ἄνθρωποι, ἀσχολούμενοι μέ τά μικρά καί ἀνάξια λόγου πράγματα. Ἐγώ ὅμως ὀνομάζω θησαυρό –καί δίκαια– ἐκεῖνο τό ὡραιό τατο καί πολύτιμο πράγμα καί ὄνομα ἐπάνω στό ὁποῖο καί μέ τό ὁποῖο ἐπιτεύχθηκε ὅλη ἡ ὑπόθεση τῆς σωτηρίας μας.
Γιατί τά λέγω αὐτά; Ἐάν δέν ὑπῆρχε Σταυρός, δέν θά συντριβόταν ὁ θάνατος, δέν θά γυμνωνόταν ὁ ἅδης, δέν θά νεκρωνόταν τό πονηρό φίδι, ὁ διάβολος. Γι᾽ αὐτό εἶναι πολύ μεγάλο καί τίμιο πράγμα ὁ Σταυρός. Μεγάλο, διότι πάρα πολλά ἀγαθά καί εὐεργεσίες ἔγιναν δι᾽ αὐτοῦ. Τόσο πολλά, καθόσο καί τά θαύματα καί τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ ὑπερνικοῦν κάθε δύναμη λόγου καί ἔκφρασης. Εἶναι τίμιο, ἐπίσης, διότι ὁ Σταυρός σημαίνει θεῖο Πάθος καί τρόπαιο. Πάθος, λόγω τοῦ ὅτι ὁ ἀπαθής Χριστός, ἑκούσια ὑπέστη σταυρικό θάνατο· τρόπαιο δέ, διότι ὁ διάβολος τραυματίσθηκε διά τοῦ Σταυροῦ, καί μαζί του νικήθηκε καί ὁ θάνατος. Συνετρίβησαν ἐπίσης οἱ πύλες τοῦ ἅδη, καί τέλος, ὁ Σταυρός ἔγινε γιά ὅλο τόν κόσμο κοινή σωτηρία.
Ὁ Σταυρός εἶναι ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν, σωτήρας τῶν ἀπεγνωσμένων, λιμάνι γι᾽ αὐτούς πού βρίσκονται σέ δύσκολες βιοτικές περιστάσεις, ἰατρός γιά τούς ἀσθενεῖς· ἀπομακρύνει τά πάθη, δίνει τήν ὑγεία, δίνει τή ζωή στούς πνευματικά νεκρούς, καθοδηγεῖ πρός τήν εὐσέβεια, ἀποστομώνει τή βλασφημία.
Ὁ Σταυρός εἶναι σκάλα πού ἀνεβάζει στούς οὐρανούς· ὁδός πού ὁδηγεῖ πρός τήν ἀρετή· εἶναι πρόξενος ζωῆς πνευματικῆς· κατάργηση τοῦ θανάτου, ἀπαλλαγή ἀπό τή φθορά. Ἔχει τή δύναμη νά σβήσει τή φλόγα τῶν παθῶν καί τοῦ αἰώνιου πνευματικοῦ θανάτου· δίνει στήν ψυχή τήν παρρησία πρός τόν Θεό· εἶναι τό κλειδί γιά τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ὁ Σταυρός εἶναι φύλακας κατά τή νύκτα, πύργος κατά τήν ἡμέρα, χειραγωγός μέσα στό σκοτάδι, χαλινάρι σέ περιπτώσεις ὑπερβολικῆς χαρᾶς, ψυχαγωγός σέ περιστάσεις θλίψεων, συντελεῖ σέ συμφιλίωση· εἶναι παρακλητικός, φιλικός, ὑπερασπιστής· μᾶς προφυλάσσει καί μᾶς βοηθεῖ.
Ὁ Σταυρός εἶναι φύλακας τῶν πόλεων, ἀσφάλεια τῶν σπιτιῶν, σύνδεσμος τῆς φιλίας, ὀχύρωμα κατά τῶν ἐχθρῶν, ἀντίπαλος τῶν πολεμίων, διώκτης τῶν παθῶν, σκόνταμα καί ἐμπόδιο τῶν βαρβάρων, βραβευτής τῆς εἰρήνης, συμφιλίωση τοῦ κόσμου, κατάργηση τῶν ὁρίων, παροχή καί ἐξασφάλιση τῆς ἀγάπης, ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, βάθος τῆς γῆς, σύνθεση ὅλης τῆς κτίσης, τοῦ μήκους αὐτῆς πού βλέ πουμε, καί τοῦ πλάτους τῆς οἰκουμένης· καί γιά νά πῶ μέ λίγα λόγια, ὁ Σταυρός εἶναι τό κεφάλαιο τῶν Ἀχράντων Παθῶν τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ κορυφή τῶν θαυμάτων πού ἔγιναν γιά ἐμᾶς.
Ὑψώνεται λοιπόν ὁ Σταυρός σήμερα, γιά νά δοξασθεῖ ὁ Χριστός. Δέν ὑψώνεται ὁ Χριστός, γιά νά δοξασθεῖ ὁ Σταυρός· ἀλλά ὑψώνεται ὁ Σταυρός, γιά νά δοξασθεῖ ὁ Χριστός. Δοξάζεται δέ ὁ Χριστός, γιά νά ὑψώσει καί μᾶς μαζί μέ τόν ἑαυτό Του. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί μαζί του ὑψώνει καί τό φρόνημα τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν. Δοξάζεται ὁ Χριστός, καί δοξάζει μαζί Του καί αὐτούς πού Τόν δοξάζουν. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί συντρίβει τήν ὑπερηφάνεια τῶν δαιμόνων. Δοξάζεται ὁ Χριστός, καί ντροπιάζει τόν ἀρχέκακο διάβολο.
Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί ἀνορθώνει ἐκείνους πού καταπίπτουν. Δοξάζεται ὁ Χριστός, καί διαλύει τήν ντροπή ἐκείνων πού ἔπεσαν στήν ἁμαρτία. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, καί γκρεμίζονται τά εἴδωλα. Δοξάζεται ὁ Χριστός, καί τραυματίζεται ὁ διάβολος. Ὑψώνεται ὁ Σταυρός, ὄχι μόνο διότι ὑψώθηκε ὁ Χριστός ἐπάνω σ’ αὐτόν, ἀλλά γιατί μέ τή φανέρωσή του, ἔλεγξε τή μωρία καί τήν ὑπερηφάνεια τῶν Ἰουδαίων. Ἀπό ποῦ φανερώθηκε; Ἀπό τά ἔγκατα τῆς γῆς. Πότε φανερώθηκε; Στήν ἐποχή τῶν Βασιλέων πού πίστευσαν στόν Χριστό· ὄχι ὅπως μερικοί ἔπλασαν τάχα μέ τή φαντασία τους, ἐξαπατώντας τούς πολλούς μέ πιθανολογίες, ἀλλά μέ μιά θεία καί ἁπλή δύναμη, μέ μιά ὄντως ἐπινόηση σταθερῆς πίστης· διότι ἐπρόκειτο γιά θεϊκό κειμήλιο.
Φανερώθηκε ὁ κοινός αὐτός θησαυρός, αὐτός λέγω ὁ Τίμιος τοῦ Κυρίου Σταυρός, ὁ ὁποῖος σήμερα ὑψώνεται σέ ὅλο τόν κόσμο, μαζί μέ ὅλα ἐκεῖνα πού συνετέλεσαν στήν οἰκονομία τοῦ μακάριου καί σωτήριου γιά τόν κόσμο θείου Πάθους. Αὐτό λοιπόν ἑορτάζουμε σήμερα· γιά τοῦτο πανηγυρίζουμε· γιά τό ὅτι φανερώθηκε σήμερα τό ἅγιο ἐκεῖνο Ξύλο πού ἀπό παλαιά ἐκρύπτετο· γιά τό ὅτι ὁ κρυμμένος θησαυρός ἔλαμψε σάν ἄλλος χρυσός μέσα ἀπό τά σπλάχνα τῆς γῆς· γιά τό ὅτι ἀποκαλύφθηκε τό μέχρι τώρα θαμμένο ἐπίσημο λάβαρο τῆς χριστιανοσύνης· γιά τό ὅτι ἡ ἀλαζονεία καί ἡ ἔπαρση τῶν δαιμόνων ἠρέμησε μέ τή φανέρωση τοῦ Σταυροῦ· γιά τό ὅτι αὐτό πού ἀπό τή φύση του εἶναι ξίφος κατά τῶν ἐχθρῶν, φανερώθηκε μέσα ἀπό τή γῆ· γιά τό ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔλαβε πάλι τό στολισμό της.
Αὐτός εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, τό Δεσποτικό «σημεῖο», τό σωτήριο ὅπλο, ἡ βασιλική δύναμη, τό τρόπαιο τῆς νίκης, τό σημεῖο διαχωρισμοῦ ἀλλά καί τῆς ἑνώσεως τῶν οὐρανίων καί τῶν ἐπιγείων, ἡ νομοθεσία τῶν πιστῶν, ἡ κορυφή καί ὁ ἐπίλογος τῶν Ἀποστόλων, τό τηλεσκόπιο τῶν Προφητῶν, τό στεφάνι τῶν Μαρτύρων, ὁ ἀρρα βώνας τῶν προσκυνούντων τόν Χριστό.
Ἀπό τότε πού ἔχουμε τό Σταυρό, ὁ Χριστός προσκυνεῖται· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γνωρίσθηκε καί πιστεύθηκε· ἡ Ἰουδαϊκή θρησκεία καταργήθηκε· ἡ εἰδωλολατρία ἔσβησε· ἡ χριστιανική πίστη καί ζωή ἀνέτει λε καί ἐπικράτησε· γευθήκαμε τήν ἀναίμακτη λατρεία. Καί γιατί νά λέγω πολλά; Ἀπό τότε πού ἔχουμε τό Σταυρό, οἱ ἄνθρωποι συμπολιτεύονται μέ τούς Ἀγγέλους, καί αὐτός ὁ οὐρανός εἶναι πλέον προσιτός γιά τούς ἐπιγείους· ὁ δέ Θεός, διά τῆς θείας Χάριτος καί ἐνερ­γείας του, γίνεται πλέον μεθεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους.
Πράγματι ὁ Σταυρός εἶναι κάτι πολύ μεγάλο, καί σέ πολλά μέρη τῆς Ἁγίας Γραφῆς μαρτυρεῖται ἤ προτυποῦται, καί πολλά θαύματα γίνονται καθημερινῶς μέ τή δύναμή του. Πρέπει νά προσκυνοῦμε λοιπόν τό Σταυρό, διότι δι’ αὐτοῦ γνωρίσαμε τόν Κύριο. Πρέπει νά προσκυνεῖται ὁ Σταυρός, διότι δι’ αὐτοῦ δοξάζουμε τόν Χριστό. Προ σκυνοῦμε τό Σταυρό, διότι δι’ αὐτοῦ λάβαμε τήν εὐλογία, καί ἐλευ θερωθήκαμε ἀπό τήν κατάρα. Προσκυνοῦμε τό Σταυρό, διότι δι’ αὐ τοῦ ἀποβάλαμε τήν πικρή γεύση τοῦ «ξύλου τῆς παρακοῆς», καί γευθήκαμε τή γλυκύτητα τῆς σωτηρίας.
Εὐλογημένο εἶναι τό Ξύλο ἀπό τό ὁποῖο κατασκευάσθηκε ἡ νοη τή κιβωτός τῆς Ἐκκλησίας, καί ἡ ὁποία ἔχει τή δύναμη νά διασώζει τόν κόσμο ἀπό τόν κατακλυσμό τῆς ἁμαρτίας. Ὑψῶστε, λοιπόν, σήμερα μαζί μου τή φωνή, καί ἄς ἀπευθύνουμε μαζί μέ τήν Ἁγία Γραφή τά λόγια της πρός τό θησαυρό τοῦ Σταυροῦ. Καί θησαυρό τοῦ Σταυροῦ, ὀνομάζω τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν Χριστό, πρός τόν Ὁποῖον πρέπει νά ἀπευθύνουμε τά λόγια μας λέγοντες: «Πάντα τά ἔθνη, ὅσα ἐποίησας, ἥξουσι καί προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου, Κύριε, καί δοξάσουσι τό ὄνομα σου, ὅτι μέγας εἶ Σύ καί ποιῶν θαυμάσια, Σύ εἶ Θεός μόνος» (Ψαλμ. 85,9-10). Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
[Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Ἱεροσολυμίτου (Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης), Λόγος Ι΄, εἰς τήν παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, PG 97, 1017-36. Ἀπόσπασμα στή νεοελληνική].

ΠΗΓΗ: http://www.imns.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=239:140910&catid=67:2010-02-26-17-33-45&Itemid=120

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Tη ΙΔ΄ Σεπτεμβρίου: ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ





Στήν Ἐκκλησία μας, ὅπου ἀσκούμεθα σταυρικά, λαμβάνουμε τήν πεῖρα τῆς Ἀναστάσεως. Ὅλα στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ἀναστάστιμα γιατί εἶναι σταυρικά. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Χωρίς σταυρό δέν ὑπάρχει Ἀνάστασις, ἀλλά οὔτε καί σταυρός ὑπάρχει πού νάμήν ἀκολουθεῖται ἀπό Ἀνάσταση.

Ζοῦμε σ' ἕναν κόσμο, στόν ὁποῖο κυριαρχεῖ τό ἀντισταυρικό πνεῦμα. Ἕναν κόσμο πού φίλαυτα ἔχει ὡς ἰδανικά του τήν εὐημερία, τήν καλοζωΐα, τήν ἄνεση, πού τοποθετεῖ τήν ἐλευθερία ὄχι στή θυσία καί τήν ἀγάπη, ἀλλά στόν ἐγωϊσμό.

Ὁ σταυρός μᾶς τρομάζει. Καί αὐτό εἶναι φυσικό. Γιατί μᾶς διέλυσε ἡ ἄνεση.

Αὐτός ὁ κόσμος πού ἀπορρίπτει σήμερα τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἀντιμετωπίση ὀδυνηρόταταες καί μάλιστα φοβερές μάστιγες πού εἶναι καί συνέπειες τῆς ἀντισταυρικῆς του πορείας :Τό AIDS, τά ναρκωτικά , τήν φοβερή οἰκολογική καταστροφή, τήν ἀπελπισία. Καί ἡ λύση δέν εὑρίσκεται ἐκεῖ πού τήν τοποθετεῖ, δηλαδή στό νά ληφθοῦν ὡρισμένα προφυλακτικά μέτρα. Χρήσιμα εἶναι αὐτά, ἀλλά ἀνεπαρκῆ. Ἡ βαθύτερη λύση εἶναι μία: ἡ μετάνοια. Αὐτή πού ἔσωσε τή Νινευΐ τή μεγάλη πόλη ἀπό τήν καταστροφή. Εἶναι ἡ ἐπιλογή τοῦ σταυρικοῦ τρόπου ζωῆς ὡς τοῦ μόνου ἀληθινοῦ τρόπου ζωῆς.

Ὁ διάβολος προσπαθεῖ νά μᾶς φοβίσει ὅτι ἄν διαλέξουμε τή σταυρική ζώη δέν θά προοδεύσουμε, δέν θά ἐπικρατήσουμε (παροιμία: μέ τόν σταυρό στό χέρι), θά γίνουμε θύματα τῶν ἄλλων.

Ἔτσι ἀπό ὀλιγοπιστία παραγνωρίζουμε τήν Χάρη, τή δύναμη καί τήν προσπάθεια τοῦ Θεοῦ.

Ἔχουμε ἀκόμη νά ἀντιμετωπίσουμε πειρασμούς ἀπό ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός μας πού μᾶς ἐπαναλαμβάνουν ὅ,τι οἱ σταυρωταί τοῦ Χριστοῦ στόν Ἐσταυρωμένο Κύριο: "Ἐάν εἶσαι γυιός τοῦ Θεοῦ, κατέβα ἀπό τόνΣταυρό ".

Οἱ Ἑβραῖοι ἤθελαν τόν Ἰησοῦ Χριστό Μεσσία, ἀλλά χωρίς σταυρό. Καί σήμερα οἱ ἄνθρωποι θέλουν νά φτιάξουν ἕναν ἐπίγειο πράδεισο χωρίς σταυρό

Ἄς ζητήσουμε ἀπό τή Χάρη τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου νά μήν ἀρνηθοῦμε τό σταυρό Του, τό σταυρό μας, τήν ἀγάπη, τή θυσία, τήν ταπείνωση, τήν ὑπομονή, τήν ἄσκηση. Ἰδιαίτερα τίς στιγμές πού ὁ ἐγωϊσμός τείνει νά μᾶς κυριαρχήσει ἄς ἀτενίζουμε τόν σταυρωμένο, ὅπως οἱ δηλητηριασμένοι στήν ἔρημο Ἰσραηλιτες τό χάλκινο φίδι.

Καί ἐάν ἀπό ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί ἀμέλεια πέφτουμε καί ἐνεργοῦμε ἀντισταυρικά, ἄς μετανοοῦμε καί διά τῆς μετανοίας ἄς ἐπανερχόμαστε στήν σταυρική ζωή: Ἄς ζητοῦμε γι' αὐτό καί τήν βοήθεια τῆς Παναγίας μας.

Ὁ χορός τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι χορός ἐσταυρωμένων καί ἀναστημένων, συνεσταυρωμένων καί συναναστημένων μέ τόν Χριστό. Αὐτός ὁ χορός εἶναι τό αἰώνιο Πάσχα.


Αποστολική Διακονία

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Κυριακή πρίν από την Ύψωση του Σταυρού






Η αμαρτία , αγαπητοί μου χριστιανοί, στην ορθόδοξη Εκκλησία και παράδοση δεν έχει νομικό χαρακτήρα αλλά οντολογικό. Για να το πούμε πιο απλά , ο Θεός , ο Πλάστης του ανθρώπου, δεν κρατά λεπτομερή κατάστιχα, δεν είναι αστυνόμος ή λογιστής για να κρίνει τον καθένα μας σύμφωνα με τις πτώσεις και τα αστοχήματα μας. Αλλά τι; Η αμαρτία που γεννάται ελεύθερα από τον εσκοτισμένο άνθρωπο και την υποβολή του μεγάλου εχθρού, του σατανά, έρχεται σαν μια μεγάλη αρρώστια, ένα μοιραίο στραβοπάτημα, μία προσβολή στην σχέση αγάπης του ταλαίπωρου ανθρώπου με τον Πατέρα του. Η αμαρτία είναι μια κατάσταση,μια ασθένεια.Τον πληγώνει και τον απομακρύνει από τον Θεό. Τον κάνει εχθρό με τον ίδιο τον πλησίον και τέλος στρέφεται εναντίον του ίδιου του αμαρτωλού ανθρώπου σαν αδηφάγο τέρας για να κάνει κατοχή στην ψυχή του. Να τον τυφλώσει,να τον πωρωσει , να τον αυτοκαταστρέψει με τον πνευματικό θάνατο, την κόλαση, που είναι η τελεία απομάκρυνση από τον Θεό, σαν το πιο ύπουλο και φαρμακερό μικρόβιο. Γι’αυτό και η εκκλησία η ορθόδοξη έχει τον χαρακτήρα γιατρού, νοσοκομείου, που περιθάλπει τον αμαρτωλό και τον ξαναβάζει στην σχέση αγάπης με τον μεγάλο Εραστή και ποθούμενο Χριστό.

Η μεγαλύτερη πτώση και θανατική κατάσταση του ανθρώπου μέσα στην ιστορία ήταν το δίχως άλλο το προπατορικό αμάρτημα. Η άρνηση του Θεού από το ίδιο το πλάσμα Του, η ανοησία του ανθρώπου να πιστέψει πως θα τα καταφέρει δίχως τον Θεό. Όχι τον Θεό δυνάστη και τον Θεό καταπιεστή, αλλά τον Θεό που θα έπαιρνε από το χέρι τον πρωτόπλαστο για να τον οδηγήσει στην αιώνια μακαριότητα. Όταν ο άνθρωπος γύρισε την πλάτη στον Θεό τότε γνώρισε τον θάνατο. Όχι τον σωματικό θάνατο μόνο, που ήρθε σαν λύτρωση των βασάνων του, αλλά κυρίως τον πνευματικό θάνατο, την αγωνία, την κόπωση, την μοναξιά, τον ίδιο τον φόβο , την γνώση που δεν τον έφερνε κοντά στον δημιουργό του, αλλά στην θλιβερή κατανόηση της αρρωστημένης του κατάστασης και αδυναμίας.

Ώσπου ήρθε ο Γιος του Θεού, ο ίδιος ο θεός που έγινε άνθρωπος και επωμίστηκε όλη την αμαρτία και την κόλαση του ανθρώπου, ενώ Αυτός ο Ίδιος ήταν αγνος,ανέυθυνος και αναμάρτητος. Ο Θεάνθρωπος Χριστός ήρθε με τον σταυρικό και επώδυνο θάνατο να λυτρώσει το πλάσμα του από την κατάρα της αμαρτίας και να τον ξανακάμει ισόθεο και μακάριο, μέσα στους ευλογημένους από το Αίμα. και μακαρίους κόλπους της αγίας Του Εκκλησίας. Και αυτή η υπέρλογη θυσία για τον αχάριστο άνθρωπο , για ποιόν λόγο; Για να εκβιαστεί η πίστη του ανθρώπου; Για να εντυπωσιαστεί από την κίνηση μεγαλείου ο άνθρωπος; Για να ξεδιψάσει ο Θεός Πατέρας με το Αίμα του Υιού Του και να συγχωρήσει την προσβολή που του έγινε από τον Αδάμ και τους απογόνους του Αδάμ;

Το γιατί ,αδελφοί μου , το γράφει καθαρά και το αναγγέλει το σημερινό ευαγγέλιο: Ποιό ήταν το κίνητρο; Ποια η αιτία;

«Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Μονογενή Του Υιό,έτσι ώστε όποιος πιστεύει σ΄ Αυτόν να μην χαθεί, αλλά να έχει ζωή αιώνιο».

Τόση και απέραντη είναι λοιπόν η αγάπη του Θεού Πατέρα ώστε να θυσιάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει για το ανθρώπινο γένος: τον Μονογενή Του Υιό!

Νιώθουμε λοιπόν αδελφοί μου, πληγωμένοι από την αμαρτία, από την αστοχία, τα στραβοπατήματα μας, την εξόντωση ότι ανθρώπινου και χριστιανικού μέσα μας; Μας πλήγωσε το φαρμάκι και η αρρώστια που λέγεται αμαρτία, Νιώθουμε πλέον ψυχροί και πωρωμένοι και ξένοι της θεϊκής αγάπης και του θείου έρωτα; Ζούμε συνειδητά μέσα στην ανοησία και την θανατερή κατάσταση της απομάκρυνσης και αποστασίας από τον Πατέρα μας τον Θεό; Μήπως μας βασανίζει το εγώ μας, σαν ένας αδυσώπητος αφέντης και κύριος και η ψυχή μας είναι καταβασανισμένη από λάθος επιλογές, από μία ζωή συμβιβασμών και υποταγής στο διαβολικό θέλημα ;

Ας παρηγορηθούμε, ας ανανήψουμε. Ιδου η αγάπη του Θεού είναι ανεξάντλητη, Η αγάπη του Πατέρα είναι για όλους. Ο Χριστός, αδερφοί μου, σταυρώθηκε για εμάς, για εσάς, για τις γενιές που πέρασαν και για όσους ανθρώπους θα δουν το φως από του νυν έως της συντελείας. Ας αφεθούμε λοιπόν αδελφοί μου στο πέλαγος της αδιάκριτης αγάπης του Πατέρα μας και στην εξιλαστική δύναμη του Σταυρού του αγαπημένου του Γιού. Και τότε θα βρούμε την χαρά , την άφεση και την σωτηρία. ΑΜΗΝ.*



Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/09/blog-post.html#ixzz0z7XTQy1t