«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Κυριακή Δ΄ από του Πάσχα ή του Παραλύτου: Ο μεγάλος Γιατρός και χορηγός της ανάστασης



Αδελφοί, Χριστός Ανέστη.

Ανάσταση σημαίνει ανόρθωση. Και πράγματι μας ανόρθωσε εμάς τους ανθρώπους ο Κύριος Ιησούς από τον βόρβορο της μεγάλης αρρώστιας που λέγεται αμαρτία και γεννά τον θάνατο. Όχι μόνο η διά του Σταυρού και του Τάφου κάθοδος στον Άδη είναι ανόρθωση και ανάσταση και ανακαίνιση του ανθρωπίνου γένους, αλλά και αυτή η κάθοδος του σαρκωμένου Λόγου στον κόσμο, που οι προφήτες τον ονόμαζαν "κλαυθμώνα" και "κοιλάδα της σκιάς του θανάτου", είναι μια πρώτη εις άδου κάθοδος για την γενική αλλά και την προσωπική μας ανάσταση. Αυτή η άνοιξη της ανθρώπινης ιστορίας, δηλ η παρουσία του Ιησού Χριστού στην γη ήταν πορεία ίασης και ευεργεσίας , όπως μαρτυρεί ο κορυφαίος Πέτρος. Εκεί που πατούσε ο Χριστός , στη γη άνθιζαν μυρσίνες χαράς και από τα ανθρώπινα στήθη αναπέμπονταν "ωσσανά" και ευχαριστίες. Τυφλούς φώτισε, λεπρούς καθάρισε, παραλύτους συνέσφιγξε, νεκρούς ανέστησε, φτωχούς παρηγόρησε, αμαρτωλούς έστρεψε προς την οδό της σωτηρίας τους.

Έτσι και στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της θεραπείας του παραλύτου, που διαβάζεται σήμερα, Κυριακή πασχαλινή και χαρμόσυνη , μέσα στην αναστάσιμη ακόμα φωτοχυσία της μιάς των σαββάτων και αγίας ημέρας, ο Κύριος σκύβει πάνω από το ανθρώπινο δράμα, την ανθρώπινη παράλυση και μεσταστρέφει μια ζωή πόνου σε αλλοίωση χαράς και έναν θάνατο οδυρμών σε πανηγύρι δοξολογίας. Τριάντα οκτώ χρόνια ο παράλυτος ζει με πίστη για το θαύμα της κολυμβήθρας Βηθεσδά. Όμως άνθρωπον ουκ είχε για να τον διακονήσει και να τον οδηγήσει στην ίαση και την αναγέννηση. Έρχεται όμως ο Υιός του Ανθρώπου να γίνει διάκονος και σωτήρας του. Τον επιλέγει μέσα από το πλήθος των βασανισμένων, εκείνον που συνέτριψε η μοναξιά και πλήγωσε η ανθρώπινη αδιαφορία και τον ευεργετεί. Γιατί , ο Κύριος είναι ο Άνθρωπος που έφερε την ελπίδα, ο Θεός που είναι η ελπίδα, ελπίδα του κόσμου.

Συχνά, συχνότατα θα λέγαμε, συντετριμμένοι και πληγωμένοι από τα κύματα της θαλάσσης του βίου, όταν μας βρίσκει η ασθένεια και η συμφορά, ο πόνος και ο πειρασμός, η δοκιμασία και ο θάνατος, η απελπισία και η φθορά ζούμε και εμείς εκείνη την αβάσταχτη κόλαση της υπαρξιακής μοναξιάς. Και άνθρωπον ουκ έχομεν για να μας παρηγορήσει. Προσβλέπουμε λοιπόν στην νοητή κολυμβήθρα της Βηθεσδά, εκεί που γιατρεύονται τα πάθη της ψυχής και του σώματος, δηλ. την Εκκλησία του Χριστού για να βρούμε την γιατρειά μας. Και όμως, ίσως πολλές φορές δεν βρίσκουμε ούτε εκεί παρηγοριά. Γιατί; Γιατί μας λείπει η πίστη του παράλυτου και κυρίως μας λείπει η αναφορά μας στο κέντρο της Εκκλησίας, μας λείπει η σχέση η ουσιαστική με τον Νυμφίο της Εκκλησίας που είναι ο Χριστός. Η κολυμβήθρα της Βηθεσδά στα Ιεροσόλυμα, θεράπευε κατά την παράδοση τις ασθένειες. Όμως για τον παράλυτο ήταν αδύνατο , λόγω της ασθένειας και της μοναξιάς του, να απλώσει το χέρι και να λάβει αυτό που ζητούσε. Έτσι και εμείς και αν ακόμα ζούμε την Εκκλησία και τα μυστήρια της και αν ακόμα προσερχόμαστε στον ναό για να βρούμε την παρηγοριά, μη έχοντας σχέση με τον Χριστό, σχέση βιωματική, σχέση αγαπητική, σχέση πίστης και ελπίδας δεν θα λαβαίνουμε αυτό που ζητάμε.Καλό το νοσοκομείο αλλά πόσο χρήσιμο είναι δίχως τον γιατρό; Όχι εκκλησιαστική ζωή χωρίς Χριστό.Είναι άνοστη ζωή συνήθειας και ειδωλολατρείας. Όχι όμως και Χριστός εκτός της Εκκλησίας.Είναι πλάνη και ψευδαίσθηση πίστης.

Ελάτε , αδελφοί μου στον μεγάλο Γιατρό. Ας συσπειρωθούμε , αδελφοί μου, γύρω από την πηγή της ζωής, γύρω από την ευχαριστία και την ανάσταση , γύρω από τον χορηγό της ενότητας και των μυστηρίων, γύρω από τον Μεγάλο αδελφό και τον "άνθρωπο" μας τον Χριστό. Μείνατε και στο σπίτι Του και δείτε Τον. Γνωρίστε Τον και ψηλαφίστε Τον. Ζητήστε Τον με πίστη και θα σας δοθεί, Εκείνος το μεγάλο δώρημα του Πατέρα. Και τότε , αδελφοί μου, θα βρείτε την σωτηρία και την πληρότητα, θα βρείτε την ανόρθωση την πραγματική, δηλαδή την πασχαλινή και ανάστασιμη ολοκλήρωση σας. ΑΜΗΝ.


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/05/blog-post_09.html#ixzz0m112iXdG

π.Παντελεήμων Κρούσκος

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Εις τον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον (23 Απριλίου)


κ.κ Αυγουστίνου Καντιώτη ,

από το βιβλίο «Μυρίπνοα άνθη»

Ο άγιος Γεώργιος είναι αγαπητός όχι μονάχα στην πατρίδα μας, αλλά και σ΄ άλλες χριστιανικές χώρες. Εκατομμύρια άντρες έχουν το όνομά του' βασιλιάδες, πρίγκιπες, στρατηγοί, επιστήμονες, πλούσιοι, φτωχοί, εργάτες, γεωργοί έχουν το όνομα Γεώργιος και γιορτάζουν την ονομαστική τους γιορτή. Και γυναίκες ακόμη έχουν το όνομα Γεωργία. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα σπίτι να μην έχει κάποιο πρόσωπο συγγενικό με το όνομα του αγίου Γεωργίου. Άλλα γιατί τόση τιμή στον άγιο Γεώργιο;

* * *

Ο άγιος Γεώργιος ήταν ένας απ' τους πιο μεγάλους ήρωες του Χριστιανισμού. Γεννήθηκε και μαρτύρησε στα χρόνια ενός φοβερού διωγμού, πού ξεσήκωσε εναντίον του Χριστιανισμού ένας απαίσιος και αιμοβόρος αυτοκράτορας, ο Διοκλητιανός. Ιδιαίτερη πατρίδα του Γεωργίου ήταν η Καππαδοκία, μια επαρχία της Μικράς Ασίας που γέννησε τόσους αγίους και μάρτυρες. Ό πατέρας του, όταν ακόμη ο Γεώργιος ήταν μικρό παιδί, συνελήφθηκε, ομολόγησε το Χριστό και μαρτύρησε. Ο Γεώργιος ήτανε παιδί μάρτυρος. Η χήρα μητέρα του, ευσεβής γυναίκα, έπαιρνε το μικρό Γεώργιο και -πήγαινε συχνά στον τάφο του μάρτυρα πατέρα του, κι' εκεί επάνω, γονατισμένοι και οι δυο, προσευχόντουσαν στο Θεό. Ο Γεώργιος απ' τη μικρή του ηλικία φλεγόταν απ' τον άγιο πόθο ν' ακολουθήσει το παράδειγμα του πατέρα του και να γίνει κι' αυτός ένας μάρτυρας του Χριστού. Όταν μεγάλωσε, υπηρέτησε στο στρατό. Ήταν ένας λαμπρός στρατιώτης, υπάκουος, ανδρείος, ατρόμητος στις μάχες. Αγαπούσε την πατρίδα, καταδίωκε τους βαρβάρους, που έκαναν επιδρομές κι' έκαιγαν τα σπίτια κι' έσφαζαν παιδιά και γυναίκες, υπερασπιστής των αδυνάτων ήταν ο άγιος Γεώργιος. Χάρις στην ανδρεία του γρήγορα ανέβηκε ψηλά και έφθασε στα ανώτερα αξιώματα του στρατού, έγινε στρατηγός.

* * *

Αλλά όταν κηρύχτηκε ο διωγμός εναντίον των χριστιανών και υποχρεώθηκαν όλοι οι αξιωματικοί να δηλώσουν ότι δεν είναι χριστιανοί και ότι πιστεύουν στα είδωλα, τότε ο Γεώργιος δεν δίστασε καθόλου να κάμει αυτό που έπρεπε, δεν αρνήθηκε το Χριστό, όπως άλλοι, άλλα δήλωσε πως είναι χριστιανός και πως καμία δύναμις στον κόσμο δεν θα μπόρεση ν' αλλάξει την πίστη του. Ο αυτοκράτορας, όταν άκουσε αυτή τη δήλωση, λυπήθηκε πολύ, γιατί ο πιο γενναίος στρατηγός του ήταν χριστιανός. Στην αρχή προσπάθησε με καλό τρόπο να τον μεταπείση' του υποσχέθηκε μεγαλύτερες ακόμη τιμές και αξιώματα. Αλλά ο Γεώργιος απέρριψε όλες τις προτάσεις και έμεινε σταθερός και ακλόνητος. Τότε άρχισε το μαρτύριο του' ένα μαρτύριο από τα πιο φρικτά. Στην αρχή τον έριξαν σε σκοτεινή φυλακή. Τον έβαλαν μετά στον τροχό, που ήταν ένα βασανιστικό όργανο' με τα μυτερά του καρφιά ο τροχός έκανε τις σάρκες να σκίζονται, να τρέχει το αίμα κι' ο άνθρωπος να πεθαίνει. Αλλά ο Χριστός με τη χάρη του βοηθούσε το μάρτυρα και νικούσε όλους τους πόνους. Κι΄ όχι μόνο τούτο, αλλά έκαμε και θαύματα1 ανέστησε απ' τον τάφο νεκρό' εξόντωσε ένα μεγάλο δράκοντα που έτρωγε ανθρώπους, πήγε στο ναό των ειδώλων και με την προσευχή που έκαμε γκρέμισε όλα τα είδωλα κι' έκαμε τους δαίμονες να φωνάζουν και να λένε, πως ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Θεός του Γεωργίου. Απίστευτα φαίνονται αυτά σε πολλούς ανθρώπους, αλλά ο Χριστός το δήλωσε, πως όποιος πιστεύει σ΄ αυτόν θα κάμει θαύματα, θα πατάει πάνω στους σκορπιούς και τα φίδια και θα νίκα όλη τη δύναμη του εχθρού (Λουκ. 10, 19).

* * *

Ο, τι έκαμε ο άγιος Γεώργιος δεν το έκαμε με τη δική του δύναμη' το έκαμε με τη δύναμη του Χριστού, που νίκησε την αμαρτία και το θάνατο και αναστήθηκε εκ νεκρών και δίνει δύναμη σε κάθε πιστό να νικάει κι' αυτός τους εχθρούς του. Έτσι κάθε άγιος είναι και μια νέα απόδειξη, πως ο Χριστός είναι αληθινός Θεός. Ο βίος, τα μαρτύρια και τα θαύματα των α¬γίων δεν μπορούν να έχουν άλλη εξήγηση, παρά μονά-χα πως ο Χριστός αναστήθηκε και ζει και βασιλεύει, και πως εκείνος είναι που δίνει τη δύναμη και τη χάρη του ώστε οι αδύνατοι και αμαρτωλοί άνθρωποι να γίνονται ήρωες και μάρτυρες.

Χιλιάδες άνθρωποι, πού παρακολουθούσαν το μαρτύριο και τα θαύματα του αγίου, πίστεψαν και βαπτίσθηκαν στο όνομα του Χριστού.

Χριστιανοί μου! Δεν φτάνει να γιορτάζουμε τη γιορτή του αγίου Γεωργίου, πρέπει να μιμηθούμε κι' εμείς τον άγιο στις αρετές πού είχε και ιδιαιτέρως στην ανδρεία που έδειξε σ' όλη του τη ζωή. Σκότωσε ο άγιος το δράκοντα, όπως φαίνεται στην εικόνα του, έχουμε κι' εμείς το δράκοντα μας' είναι τα πάθη και οι κακίες μας. Ποιος είναι απαλλαγμένος από αυτά; Εμπρός, ας πολεμήσουμε τους εσωτερικούς αυτούς δράκοντες! Όποιος πολεμά, αυτός και νίκα, με τη βοήθεια του Χρίστου, τα πάθη του, αυτός γίνεται ένας άξιος μιμητής του αγίου Γεωργίου. Αυτός ο χριστιανός είναι απόδειξη, πως ο Χριστός που αναστήθηκε, και στις μέρες μας ζει, νικά και θριαμβεύει.

Χριστός ανέστη, αδελφοί!

Τω σταυρωθέντι και αναστάντι Χριστώ τιμή και δόξα εις αιώνας αιώνων.


ΖΩΗΦΟΡΟΣ

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Kυριακή των Μυροφόρων


«Διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη, ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι αλείψωσι τον Ιησούν»


Αγαπητοί μου αδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο ευαγγελιστής Μάρκος μας καταγράφει την τόλμη και το θάρρος των Μυροφόρων εκείνων γυναικών, πού «λίαν πρωί της μιάς των Σαββάτων έρχονται επί το μνημείον».

Έρχονται να αποδώσουν τιμή, σεβασμό και μάλιστα τα διατεταγμένα του νόμου στον νεκρό Κύριό τους: «ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν».

Μετά την σταύρωση και τον ατιμωτικό θάνατο που έπαθε δια την του κόσμου σωτηρίαν, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, τάφηκε, «ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις», στο καινό μνημείο υπό του Ιωσήφ του εξ Αριμαθαίας.

Οι μαθητές του Κυρίου, όπως μας είπε στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο επιστήθιος μαθητής Του την προηγουμένη Κυριακή, κλείστηκαν έντρομοι, «δια τον φόβον των Ιουδαίων», σε κάποια οικία, χωρίς να επιτελέσουν τα νενομισμένα δια τους νεκρούς στον μέγα διδάσκαλό τους.

Και να, όμως, οι τολμηρές γυναίκες έρχονται τα χαράματα με ένα και μόνο φόβο, το ποιός θα κυλίσει τον μέγα λίθο από την είσοδο του μνημείου· «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;».

Η ανδρεία και η τόλμη των μυροφόρων γυναικών είναι αξιοθαύμαστος, δεν υπολογίζουν τίποτε, ούτε το σκοτάδι, ούτε κόπους και διωγμούς, ούτε τις απειλές των Γραμματέων και των Φαρισαίων, μα ούτε και την στρατιωτική φρουρά που εφύλασσε τον τάφο του Ιησού.

Και ώ του θαύματος! ο Παντοδύναμος Θεός αμείβει την αγαθή πρόθεση, την ανδρεία και την γενναιότητα των μυροφόρων γυναικών και δια του αγγέλου ο λίθος είχε αποκυλισθεί από την θύρα του μνημείου.

Οι μυροφόρες γυναίκες, τότε, εισέρχονται εντός του μνημείου δια να αποδώσουν τα διατεταγμένα του νόμου, να αλείψουν με μύρα το πανάγιο και πανακήρατο σώμα του Ιησού.

Αλλά ο Ζωοδότης Κύριος είχε αναστηθεί εκ του τάφου νικητής· «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος». Αυτό ήταν το μέγα μήνυμα του λευκοφορούντος αγγέλου προς τις μυροφόρες γυναίκες.

«Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν, τον εσταυρωμένον; ηγέρθη, ούκ έστι ώδε, ίδε ο τάφος όπου έθηκαν αυτόν».

Και έτσι, ο φόβος και ο τρόμος των μυροφόρων γυναικών μετετράπη σε άφατο χαρά και αγαλλίαση, και όχι μόνο αυτό, οι μυροφόρες γυναίκες έγιναν και προάγγελοι της ανάστασης του Θείου Λυτρωτού στους φοβισμένους μαθητές του Κυρίου.

«Αλλ΄ υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί αυτόν όψεσθε καθώς είπεν υμίν».

Σπουδαία η θέση άλλα και μεγάλη η τιμή στις μυροφόρες γυναίκες να γίνουν αυτές πρώτες οι προάγγελοι της ανάστασης του Θείου Λυτρωτού.

Να, τι δύναμη έχει η γυναίκα, στην Χριστιανική Θρησκεία, την οποίαν κήρυξε ο σταυρωθείς και αναστάς Ιησούς, ο Υιός της Παρθένου Μαρίας, πράγματι θρησκεία αγάπης και ισότητας.

Η τόλμη και το θάρρος των Μυροφόρων γυναικών, αλλά και αυτή η ανιδιοτελής προσφορά, ανυψώνει την γυναίκα, και ενώ πριν ήταν εν αθλιότητι, δεν είχε ανθρωπίνη αξία, δια της Χριστιανικής Θρησκείας ανυψώνεται και γίνεται σπουδαίος παράγων στην κοινωνική πρόοδο και ευημερία της ανθρωπότητας.

Η γυναίκα στην Χριστιανική Θρησκεία βρίσκει την θέση πού της ανήκε, αλλά και της ανήκει, διότι και αυτή είναι εικόνα και ομοίωμα του Θεού Πατρός και επομένως είναι ισότιμος προς τον άνδρα.

Ο των εθνών απόστολος Παύλος προς τους Γαλάτας λέγει: «διά της πίστεως είσθε ὀλοι υιοί Θεού εν Χριστώ Ιησού, διότι όσοι βαπτιστήκατε στον Χριστό, έχετε ενδυθή τον Χριστόν. Δεν υπάρχει Ιουδαίος, ούτε Έλληνας, δεν υπάρχει δούλος, ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άρσεν και θήλυ, διότι όλοι είσθε ένας άνθρωπος εν Χριστώ Ιησού».

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Στα Άγια πρόσωπα της Παρθένου Μαρίας και των Μυροφόρων γυναικών βλέπουμε ότι ανυψώνεται η γυναίκα και παίρνει την θέση που της ανήκει μέσα στην Χριστιανική Θρησκεία και κατ΄ επέκταση στην χριστιανική κοινωνία.

Μιμηθείτε, παρακαλώ, ω γυναίκες! της συγχρόνου κοινωνίας μας, την Κεχαριτωμένη και αγνή Παρθένο Μαρία, της προμήτορος Άννας την αληθινή ευσέβεια και ταπείνωση, την σωφροσύνη και την θεία λατρεία της Ανθούσης, της Εμμέλειας και της Νόνας και όλων των Αγίων γυναικών, οι οποίες ανέθρεψαν τα παιδιά τους «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και έδωκαν Μάρτυρες, Αγίους και Αγίες στην Εκκλησία του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Ιησού.

Μιμηθείτε την τόλμη, το θάρρος και την ανιδιοτέλεια των Αγίων Μυροφόρων Γυναικών δια να ακούσετε και εσείς και όλοι εμείς υπό του λευκοφορούντος Αγγέλου το: «Ιησούν ζητείτε τον Εσταυρωμένον; ηγέρθη, ούκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Ο Λ.Κ.Α.Παΐσιος

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ Β΄

Χριστός Ανέστη, αγαπητοί αδελφοί.


Κυριακή του Θωμά σήμερα. Το άγιο Ευαγγέλιο (Ιωάννου κεφ. κ', 19-31) αναφέρεται σε δύο εμφανίσεις του Ιησού Χριστού μας, του Αναστάντος, στους Μαθητές και Αποστόλους.
Η πρώτη εμφάνιση έγινε αργά το βράδυ την Κυριακή της Αναστάσεως, κι ενώ οι Απόστολοι ήταν κλεισμένοι στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, διά τον φόβον των Ιουδαίων. Κι εκεί, καθώς ήταν σκυθρωποί και απελπισμένοι και φοβισμένοι, κι ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, ήρθε ο Ιησούς. Εκείνος που βγήκε από το μνήμα, ενώ ήταν σφραγισμένο, μπήκε και στο ανώι της Ιερουσαλήμ στους Μαθητές Του, ενώ οι πόρτες ήταν κλεισμένες. Και στάθηκε στη μέση του υπερώου για να είναι ορατός από παντού και μη θεωρηθεί πως είναι φάντασμα. Και τους είπε: «Ειρήνη σε σας».
Δεν τους μάλωσε που Τον αρνήθηκαν και Τον άφησαν κατά την ώρα του Πάθους. Δεν τους συμβούλεψε, ούτε τους παρατήρησε, αλλά τους έφερε την ειρήνη, που υπερέχει κάθε νου, την ειρήνη της Αναστάσεως, την ειρήνη της συμφιλιώσεως με τον Θεό Πατέρα και με Κείνον και με το Αγιο Πνεύμα. Την ειρήνη που συμφιλιώνει και τους Αποστόλους και Μαθητάς και όλους τους ανθρώπους τους χριστιανούς μεταξύ τους.

Και στη συνέχεια ο Κύριος τους έδειξε τα τρυπημένα χέρια και πόδια Του για να βεβαιωθούν πως Εκείνος είναι ο σταυρωθείς και αναστάς εκ νεκρών. Και οι Μαθηταί τότε χάρηκαν που είδαν τον Κύριο. Τα δώρα της Αναστάσεως είναι η ειρήνη και η χαρά, η αληθινή ειρήνη και η αληθινή χαρά.
Και στη συνέχεια ο Κύριος, αφού τους ειρήνευσε και πάλι, τους υπενθύμισε την αποστολή τους. Και τους έδωσε και Πνεύμα Αγιο να συγχωρούν αμαρτίες, αφού ο Κύριος σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας. Επρεπε, λοιπόν, να φύγει το παλαιό καθεστώς και να έρθει το νέο καθεστώς, η Καινή Διαθήκη, η Καινή Κτίσις, το έαρ των ψυχών. Και εδώ τελειώνει η πρώτη εμφάνιση στο ανώγι.
Ηρθε ο Θωμάς μετ' ολίγον -έλειπε εκείνος- και του είπαν πως είδαν τον Αναστάντα. Και κείνος όχι μόνο δεν πίστεψε σε αυτό που του είπαν, αλλά έκανε κάτι χειρότερο: δεν πίστευε ότι ο Κύριος αναστήθηκε.
Και ύστερα από οκτώ μέρες, αφού άφησε ο Κύριος τον Θωμά στην απιστία του -και να Τον ποθήσει περισσότερο, αλλά και για να γίνει και πιο άπιστος, που λέει το Συναξάρι- εμφανίζεται πάλι στο ανώγι, εκεί που ήταν οι Μαθητές, όλοι μαζί αυτή τη φορά. Και ο Θωμάς, λοιπόν, Τον είδε και τα 'χασε. Και αφού τους ειρήνευσε ο Χριστός,πάει κοντά και του λέγει: «Κοίτα! Τα χέρια και τα πόδια μου. Και βάλε το δάκτυλό σου στις τρύπες των καρφιών και βάλε και το χέρι σου στην πλευρά μου, που άνοιξε η λόγχη του αγροίκου Ρωμαίου στρατιώτη. Και να μη γίνεσαι άπιστος, αλλά να είσαι πιστός». Και κείνος αναφώνησε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Τον ομολόγησε και Τον ανακήρυξε, δηλαδή, Θεάνθρωπον. Κι ο Κύριος, με κάποιο παράπονο, του λέει: «Επειδή με είδες, με πίστεψες; Ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που θα με πιστέψουν χωρίς να με δουν. Γιατί η Ανάσταση είναι θαύμα θαυμάτων και γεγονός πέραν του τάφου. Και μόνο με την πίστη, που 'ναι η μέγιστη γνώση στην Εκκλησία, με ψηλαφούν και με αισθάνονται και με ακολουθούν». Και κλείνοντας το Ευαγγέλιο λέει πως ο Ιησούς έκανε κι άλλα μεγάλα θαύματα εκτός απ' την Ανάσταση, που είναι το μεγαλύτερο. Επειδή, όμως, οι άνθρωποι δεν μπορούν να τα αντέξουν και να τα παραδεχτούν, αποσιωπώνται. Κι αυτά τα λίγα εγράφησαν για να πιστέψουμε πως ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Μεσσίας και με αυτή την πίστη παίρνουμε την αιώνιο ζωή, τη ζωή τη δική Του, τη ζωή του Παραδείσου, τη χαρά, την ειρήνη και την ομορφιά.

Χριστός Ανέστη!

(Του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη Το κήρυγμα της Κυριακής. H νωπογραφία της Ψηλαφήσεως τού Θωμά είναι του Πανσέληνου από το Πρωτάτο του Αγίου Όρους )


Aπό το Blog του misha

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ


Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Πασσᾶ
Ἱεροκήρυκος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας


(Ἰω. κ΄, 19-31)


Ζ
οῦμε ἰδιαιτέρως ἐτοῦτες τὶς ἡμέρες τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἑορτάζουμε τὴν ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν, τὴν Κυριακὴ τοῦ Πάσχα. Τὸ πανσεβάσμιο Πάσχα τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἀγάπης, ὅπου τὰ πάντα συγχωροῦνται καὶ οἱ πάντες μονοιάζουμε καὶ φιλιώνουμε. Ὅπου τὰ πάντα λάμπουν ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ οἱ πάντες ἀγαλλόμενοι κρατοῦν ὡς ἄγκυρα τὴν ἐλπίδα, γιὰ νὰ πορευτοῦν στὴ ζωή. Καὶ μέσα στὸ θάμπος τῆς ἑορτῆς προβάλλουν οἱ παρουσίες τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐχέγγυο τῆς ἐκπληρώσεως τῶν ἐξαγελιῶν Του γιὰ τὴν Ἀνάστασή Του.

Ὁ Χριστὸς κάνει ἔντονη τὴν παρουσία Του, «γιὰ νὰ μὴν λέγουν οἱ χριστομάχοι πὼς δὲν ἀναστήθηκε καὶ νὰ μὴν μένουν οἱ Ἀπόστολοι μόνο μέσα στὴ φαντασία τους πὼς δὲν τὸ εἶδαν ἀναστημένο». Ἔτσι, δὲν ἀφήνει καὶ τὸν ἀπόστολο Θωμᾶ στὶς ἀμφιβολίες του, μήτε στὴν ἀδυναμία του νὰ πιστεύσει. Γιατὶ ὁ Ἀπόστολος συγκαταλέγεται σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ πιστεύσουν μὰ δὲν μποροῦν καὶ ὄχι σ᾿ ἐκείνους ποὺ μποροῦν νὰ πιστεύσουν καὶ δὲν θέλουν.

Γιατὶ ἄλλο πρᾶγμα εἶναι νὰ θέλεις νὰ πιστεύσεις καὶ νὰ μὴ μπορεῖς, ἐπειδὴ ὑπάρχουν οἱ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειες, καὶ ἄλλο πρᾶγμα νὰ μπορεῖς νὰ πιστεύσεις καὶ νὰ μὴ θέλεις. Ἐτοῦτο εἶναι ἐγωϊσμὸς καὶ καθαρὴ δαιμονικὴ ἐνέργεια.

Μπροστὰ λοιπὸν στὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καθὼς ἐξελίχθηκε στὰ ἀνθρώπινα μάτια, καὶ ἔτσι καθὼς ἑρμηνεύτηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους μὲ τὶς ἐπανειλημμένες παρουσίες τοῦ διδασκάλου, ὑπάρχει ἕνας προβληματισμός. Καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ προβληματισμός; Στὴ σημερινὴ ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον ὅλων τῶν Μαθητῶν, ἀκούγεται νὰ λέγει, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ: «Φέρε ἐδῶ τὸ δάκτυλό σου καὶ δὲς τὰ χέρια μου καὶ φέρε τὸ χέρι σου καὶ βάλτο στὴν πλευρά μου...».

Ὅμως, λίγες ἡμέρες νωρίτερα, ὅταν εἶχε συναντήσει τὴ μαθήτρια Μαρία κοντὰ στὸν κενὸ τάφο Του καὶ ἐνῶ αὐτὴ προσπάθησε νὰ Τὸν ἀγγίξει, τῆς εἶπε: «Μὴ μὲ ἀγγίζεις!...».

Γιατὶ λοιπὸν ὁ Χριστὸς στὸν μὲν ἀπόστολο Θωμᾶ τοῦ λέγει νὰ Τὸν ἀγγίξει καὶ στὴ μαθήτρια Μαρία «μὴ μὲ ἀγγίζεις»; Μερικοὶ δὲ ποὺ ἐπιφανειακὰ ἐξετάζουν τὰ πράγματα θὰ ποῦν πὼς ἐδῶ ὑπάρχει μιὰ ἰδιαίτερη μεταχείριση τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ. Στὴν πραγματικότητα ὅμως κάτι τέτοιο δὲν συμβαίνει.

Τί συμβαίνει λοιπόν; Ἡ διαφορετικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ Χριστοῦ στὸν ἀπόστολο Θωμᾶ καὶ τὴ μαθήτρια Μαρία ἐξηγεῖται ὄχι ὡς ἐνέργεια ἰδιαίτερης μεταχείρισης τοῦ ἑνός, μὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὶς διάφορες προθέσεις καὶ διαθέσεις τῶν δυό τους.

Δηλαδή, τί σημαίνει αὐτό; «Ἡ Μαρία δὲν ἀμφέβαλλε περὶ τοῦ ὅτι ὁ ὁμιλῶν πρὸς αὐτὴ εἶναι ὁ ἐκ τοῦ τάφου ἐπανελθὼν εἰς τὴν ζωὴ Κύριος». Ὅμως, παρ᾿ ὅτι πίστευε στὴν Ἀνάσταση, ἐντούτοις εἶχε μιὰ πλανεμένη ἀντίληψη. Ὅτι τάχατες ὁ Χριστὸς θὰ ἐξακολουθοῦσε νὰ συζεῖ μὲ τοὺς Μαθητὲς ὅπως πρῶτα.

Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἀπαγόρευση τῆς Μαρίας ἐπιθυμεῖ νὰ τῆς τονίσει πὼς φυσικὰ θὰ εἶναι μαζί τους συνεχῶς, μὰ ὄχι ὅπως πρίν. Τώρα εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστός, γι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ σχέσεις θὰ εἶναι διαφορετικές.

Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς ἐξ ἄλλου ἀπιστοῦσε στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ ζητοῦσε πειστήρια «περὶ τοῦ ὅτι ἡ ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου ἦταν ἁπτὴ πραγματικότητα καὶ ὄχι πλάνη τῆς φαντασίας». Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς τὸν ἀφήνει νὰ Τὸν ἀγγίξει. Ἔτσι τὸ σφάλμα τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ τελειώνει ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ ἀρχίζει τὸ σφάλμα τῆς μαθήτριας Μαρίας.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἔχει τὸ χῶρο της στὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ καλὴ ἀπιστία. Ὅταν ὅμως αὐτὴ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ὀρθὴ καὶ καθαρὴ πίστη, τότε σκορπίζονται ὅλα τὰ διλήμματα καὶ ὅλες οἱ ἀμφιβολίες· ἀνοίγεται ἕνας καινούργιος ὁρίζοντας στὴ ζωή μας, ποὺ μᾶς συμφιλιώνει μὲ τὸν οὐρανό, ποὺ μένει πάντα ἀνοικτὸς γιὰ ἐμᾶς. Γεννιέται κατόπιν ἀβίαστα ἡ ὁμολογία ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη ὄντως, ποὺ εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ὅλης διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου Κι αὐτὴ ἡ ὁμολογία μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ταυτόσημη πορεία τοῦ ἀποστόλου Θωμᾶ· δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἀπιστία, στὴν πίστη· ἀπὸ τὴν πίστη στὴν ὁμολογία τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ πὼς Αὐτὸς εἶναι «ὁ Κύριος μας καὶ ὁ Θεός μας».



Πηγή: www.imml.gr

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Πατριαρχική απόδειξις επί τω αγίω πάσχα


+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

δελφο κα τέκνα ν Κυρί γαπητά,

Χριστς νέστη!

Εφρόσυνος κα φωτειν νέτειλε κα πάλιν γία μέρα το Πάσχα κα σκορπίζει χαράν, παρηγορίαν, γαλλίασιν κα βεβαίαν λπίδα ζως ες λους τος πιστούς, παρ τν πικρατοσαν ν τν κόσμον βαρεαν τμόσφαιραν ξ ατίας τς πολυδιαστάτου κρίσεως, μ λας τς γνωστς δυνηρς πιπτώσεις της ες τν καθημερινν βίον τς νθρωπότητος.

νέστη κ το Τάφου Χριστός, Θεάνθρωπος, κα μαζί Του νέστη νθρωπος! καταδυναστεία το θανάτου ποτελε παρελθόν. πελπισία τς αχμαλωσίας το δου παρλθεν νεπιστρεπτί. μόνος σχυρς κα Χορηγς τς ζως, φο νέλαβεν θελουσίως δι τς νσαρκώσεώς Του λην τν δυστυχίαν τς φύσεώς μας κα τ διον τ κεφάλαιόν της, τν θάνατον, δη «τν δην νέκρωσε τ στραπ τς Θεότητος»[1] κα χάρισεν ες τν νθρωπον ζων κα «περισσν» ζως.[2]

Ατν τν περίσσειαν ζως, τν ποίαν ναστς χάρισεν ες μς, δν παύει ν συκοφαντ κα ν διαβάλ πάντοτε μ συνέπειαν πρς τ νομά του διάβολος, καίτοι πονευρωμένος πλέον κα ντελς νίσχυρος κα καταγέλαστος. Τν συκοφαντε μ τν ες τν κόσμον πικρατοσαν κόμη «βριν», τόσον ναντι το Θεο, σον κα ναντι το συνανθρώπου κα τς λης κτίσεως. Τν διαβάλλει μ τν εσέτι φισταμένην ντς μν «ρχαίαν σκωρίαν» τς μαρτητικς ροπς, τν ποίαν καταλλήλως πάντοτε κμεταλλεύεται, προσπαθν ν μς παγιδεύσ ετε ες τν μπρακτον μαρτίαν, ετε ες τν περ τν πίστιν πλάνην. «βρις» εναι πότοκον τς «σκωρίας» κείνης κα μφότεραι συναποτελον τ παίσιον ζεγος τν εθυνομένων δι τν διατάραξιν τν σχέσεών μας πρς αυτούς, πρς λλήλους, πρς τν Θεν κα πρς λην τν Δημιουργίαν. Εναι, κατ τατα, δήριτος νάγκη ν ποκαθάρωμεν τν σκωρίαν κείνην μετ πάσης προσοχς κα πιμελείας, στε ν λάμψ πλετον τ ζωοποιν φς το ναστάντος Χριστο ες τν νον, ες τν ψυχν κα ες τ σμα μας, ν πομακρύν τ σκότος τς βρεως κα ν κχυθ τ «περισσν» τς ζως ες τν κόσμον λον. Τοτο δν δύναται ν πιτευχθ οτε δι τς φιλοσοφίας, οτε δι τς πιστήμης, οτε δι τς τέχνης, οτε δι τς τεχνικς, οτε διά τινος δεολογίας, ε μ μόνον δι τς πίστεως ες τν μέχρι Παθν κα Σταυρο κα Τάφου κα ταμείων το δου συγκαταβάντα κα κ νεκρν ναστάντα Θεάνθρωπον ησον Χριστόν, κφραζομένης δι μυστηριακς κκλησιαστικς ζως κα μπόνου κα συστηματικο πνευματικο γνος. κκλησία, ς τ Σμα το Χριστο, ζ διαλείπτως κα ες τος αἰῶνας τ θαμα τς ναστάσεως, κα δι τν γίων Μυστηρίων της, τς Θεολογίας κα τς πρακτικς διδασκαλίας της, μς δίδει τν δυνατότητα ν μεταλάβωμεν το θαύματος, ν μετάσχωμεν τς νίκης κατ το θανάτου, ν γίνωμεν τέκνα φωτόμορφα τς ναστάσεως κα ληθς «θείας κοινωνο φύσεως»[3], πως συνέβη κα συμβαίνει μ λους τος γίους. ες τ βάθη τς καρδίας μν φυομένη κακοβότανος κα κανθηρ δέσμη τν παθν, λιπαινομένη κ τς σκωρίας το ν μν «παλαιο νθρώπου»,[4] εναι πάναγκες ν μεταμορφωθ τ συντομώτερον ν Χριστ, δι το Χριστο κα χάριν το Χριστο κα τν περ μς ζωντανν εκόνων Του, δηλ. τν συνανθρώπων μας, ες νθοδέσμην ρετν, γιασμο κα δικαιοσύνης. Οτω, ερς μνογράφος πικαίρως ψάλλει: «Δικαιοσύνης σθτα περιβαλλόμενοι λευκν πρ χιόνα, τ παρούσ το Πάσχα μέρ εφρανθμεν, ν Χριστός, δικαιοσύνης ς λιος κ τν νεκρν νατείλας, πάντας μς φθαρσί κατεφαίδρυνεν».[5] Τ λευκν νδυμα τς δικαιοσύνης μς δόθη συμβολικς κατ τ γιον Βάπτισμα κα καλούμεθα δι τς διαρκος μετανοίας, τν χαροποιν δακρύων, τς διαλείπτου προσευχς, το περιορισμο τν πιθυμιν, τς πομονς ες τ δυνηρ το βίου κα τς νυποχωρήτου προσπαθείας πρς πρακτικν φαρμογν πασν τν ντολν το Θεο κα μάλιστα τς κεφαλαιώδους ντολς τς γάπης, ν τ νακαθάρωμεν, μετέχοντες οτως ες τν σταυρικν κένωσιν το Θεανθρώπου, στε ν λθ πασχάλιος εφροσύνη, τ φαιδρν ναστάσιμον φς κα σωτηρία ες τν ζων μας κα ες τν περ μς κόσμον.

Τατα π το πάντοτε ν τ δοκιμασί τς Μεγάλης Παρασκευς, λλ κα ν τ φωτ κα τ χαροποι μπειρί τς ναστάσεως, πάρχοντος Φαναρίου ορτίως γράφοντες κα τν στοργν τς Μητρς κκλησίας διερμηνεύοντες, εχόμεθα λοψύχως πσαν παρ το κ νεκρν ναστάντος ρχηγο τς Ζως σωτήριον δωρεν κα πασχάλιον ελογίαν.

γιον Πσχα 2010

+ Κωνσταντινουπλεως

διπυρος πρς Χριστν ναστντα

εχτης πντων μν

--------------------------------------------

ναγνωσθτω π κκλησας κατ τν Θεαν Λειτουργαν τς ορτς το γου Πσχα, μετ τ ερν Εαγγλιον.


[1] Ἀναστάσιμον ἀπολυτίκιον Β΄ ἤχου.

[2] Πρβλ. Ἰωάν. 10, 10.

[3] Β΄ Πέτρ. 1, 4.

[4] Ἐφεσ. 4, 22.

[5] Στιχηρὸν Ἑσπερινοῦ τῆς Πέμπτης μετὰ τοῦ Θωμᾶ.