«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Κυριακή Δ΄ από του Πάσχα ή του Παραλύτου: Ο μεγάλος Γιατρός και χορηγός της ανάστασης


Αδελφοί, Χριστός Ανέστη.
Ανάσταση σημαίνει ανόρθωση. Και πράγματι  μας ανόρθωσε εμάς τους ανθρώπους ο Κύριος Ιησούς από τον βόρβορο της μεγάλης αρρώστιας που λέγεται αμαρτία και γεννά τον θάνατο. Όχι μόνο η διά του Σταυρού και του Τάφου κάθοδος στον Άδη είναι ανόρθωση και ανάσταση και ανακαίνιση του ανθρωπίνου γένους, αλλά και αυτή η κάθοδος του σαρκωμένου Λόγου στον κόσμο, που οι προφήτες τον ονόμαζαν "κλαυθμώνα" και "κοιλάδα της σκιάς του θανάτου", είναι μια πρώτη εις άδου κάθοδος για την γενική αλλά και την προσωπική μας ανάσταση. Αυτή η άνοιξη της ανθρώπινης ιστορίας, δηλ η παρουσία του Ιησού Χριστού στην γη ήταν πορεία ίασης και ευεργεσίας , όπως μαρτυρεί ο κορυφαίος Πέτρος. Εκεί που πατούσε ο Χριστός , στη γη άνθιζαν μυρσίνες χαράς και από τα ανθρώπινα στήθη αναπέμπονταν "ωσσανά" και ευχαριστίες. Τυφλούς φώτισε, λεπρούς καθάρισε, παραλύτους συνέσφιγξε, νεκρούς ανέστησε, φτωχούς παρηγόρησε, αμαρτωλούς έστρεψε προς την οδό της σωτηρίας τους.
Έτσι και στο  ευαγγελικό ανάγνωσμα της θεραπείας του παραλύτου, που διαβάζεται σήμερα, Κυριακή πασχαλινή και χαρμόσυνη , μέσα στην αναστάσιμη ακόμα φωτοχυσία της μιάς των σαββάτων και αγίας ημέρας, ο Κύριος σκύβει πάνω από το ανθρώπινο δράμα, την ανθρώπινη παράλυση και μεσταστρέφει μια ζωή πόνου σε αλλοίωση χαράς και έναν θάνατο οδυρμών σε πανηγύρι δοξολογίας. Τριάντα οκτώ χρόνια ο παράλυτος ζει με πίστη για το θαύμα της κολυμβήθρας  Βηθεσδά. Όμως άνθρωπον ουκ είχε για να τον διακονήσει και να τον οδηγήσει στην ίαση και την αναγέννηση. Έρχεται όμως ο Υιός του Ανθρώπου να γίνει διάκονος και σωτήρας του. Τον επιλέγει μέσα από το πλήθος των βασανισμένων, εκείνον που συνέτριψε η μοναξιά και πλήγωσε η ανθρώπινη αδιαφορία και τον ευεργετεί. Γιατί , ο Κύριος είναι ο Άνθρωπος που έφερε την ελπίδα, ο Θεός που είναι η ελπίδα, ελπίδα του κόσμου.
Συχνά, συχνότατα θα λέγαμε, συντετριμμένοι και πληγωμένοι από τα κύματα της θαλάσσης του βίου, όταν μας βρίσκει η ασθένεια και η συμφορά, ο πόνος και ο πειρασμός, η δοκιμασία και ο θάνατος, η απελπισία και η φθορά ζούμε και εμείς εκείνη την αβάσταχτη κόλαση της υπαρξιακής μοναξιάς. Και άνθρωπον ουκ έχομεν για να μας παρηγορήσει. Προσβλέπουμε λοιπόν  στην νοητή κολυμβήθρα της Βηθεσδά, εκεί που γιατρεύονται τα πάθη της ψυχής και του σώματος, δηλ. την Εκκλησία του Χριστού για να βρούμε την γιατρειά μας. Και όμως, ίσως πολλές φορές δεν βρίσκουμε ούτε εκεί παρηγοριά. Γιατί; Γιατί μας λείπει η πίστη του παράλυτου και κυρίως μας λείπει η αναφορά μας στο κέντρο της Εκκλησίας, μας λείπει η σχέση η ουσιαστική με τον Νυμφίο της Εκκλησίας που είναι ο Χριστός. Η κολυμβήθρα της Βηθεσδά στα Ιεροσόλυμα, θεράπευε κατά την παράδοση τις ασθένειες. Όμως για τον παράλυτο ήταν αδύνατο , λόγω της ασθένειας και της μοναξιάς του, να απλώσει το χέρι και να λάβει αυτό που ζητούσε. Έτσι και εμείς και αν ακόμα ζούμε την Εκκλησία και τα μυστήρια της και αν ακόμα προσερχόμαστε στον ναό για να βρούμε την παρηγοριά, μη έχοντας σχέση με τον Χριστό, σχέση βιωματική, σχέση αγαπητική, σχέση πίστης και ελπίδας δεν θα λαβαίνουμε αυτό που ζητάμε.Καλό το νοσοκομείο αλλά πόσο χρήσιμο είναι δίχως τον γιατρό; Όχι εκκλησιαστική ζωή χωρίς Χριστό.Είναι άνοστη ζωή συνήθειας και ειδωλολατρείας. Όχι όμως και Χριστός εκτός της Εκκλησίας.Είναι πλάνη και ψευδαίσθηση πίστης.
Ελάτε , αδελφοί μου στον μεγάλο Γιατρό. Ας συσπειρωθούμε , αδελφοί μου, γύρω από την πηγή της ζωής, γύρω από την ευχαριστία και την ανάσταση , γύρω από τον χορηγό της ενότητας και των μυστηρίων, γύρω από τον Μεγάλο αδελφό και τον "άνθρωπο" μας τον Χριστό. Μείνατε και στο σπίτι Του και δείτε Τον. Γνωρίστε Τον και ψηλαφίστε Τον. Ζητήστε Τον με πίστη και θα σας δοθεί, Εκείνος το μεγάλο δώρημα του Πατέρα. Και τότε , αδελφοί μου, θα βρείτε την σωτηρία και την πληρότητα, θα βρείτε την ανόρθωση την πραγματική, δηλαδή την πασχαλινή και ανάστασιμη ολοκλήρωση σας. ΑΜΗΝ.

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2013/05/blog-post_25.html#ixzz2UHpXflmo

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ, ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ 19.5.2013





«Υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω, ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί αυτόν όψεσθε».


Αγαπητοί μου αδελφοί,
Σταυρώθηκε ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο υιός της Παρθένου. Σταυρώθηκε ο αναμάρτητος, ο υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας, και έπαθε τον ατιμωτικό θάνατο η ζωή η αθάνατος, και ετάφη στο καινό μνημείο. Οι μαθητές του, «δια τον φόβο των Ιουδαίων» ήταν κλεισμένοι σε κάποιο σπίτι στα Ιεροσόλυμα, χωρίς καν να συμμετάσχουν στα νενομισμένα για τους νεκρούς ως όριζε ο Μωσαϊκός νόμος.
Να, όμως, που οι γυναίκες, Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη, ποιό τολμηρές από τους άνδρες, με πίστη θερμή και αγία αγάπη, αφού αγόρασαν αρώματα, ήλθαν πολύ πρωί στον τάφο του Ιησού να αλείψουν με αρώματα το Άγιο Σώμα του θείου Λυτρωτού : «και λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον».
Η ανδρεία των γυναικών μυροφόρων είναι αξιοθαύμαστη, γιατί οι γυναίκες, αν και φύσει ασθενείς, δεν λογαριάζουν τίποτε, μα τίποτε. Δεν αναλογίζονται κόπους, θυσίες, διωγμούς, δεν φοβούνται την στρατιωτική φρουρά. Ένας μόνο φόβος τις διακατείχε, το ποιός θα κυλίσει τον λίθο «από της θύρας του μνημείου».
Και ο ετάζων  καρδίας και νεφρούς, και τα βάθη των ανθρώπων γινώσκων, Κύριος ο Θεός, αμείβει την αγαθή και γενναία διάθεση των αγίων γυναικών. Και ω! του θαύματος, ο λίθος δι’ αγγέλου «απεκυλίσθη» κι έτσι οι γυναίκες μπήκαν μέσα στο μνημείο για να αλείψουν με αρώματα το Πανάγιο και Πανακήρατο σώμα του Ιησού.
Έμειναν όμως εκστατικές, όταν ο λευκοφορεμένος άγγελος Κυρίου τις αναγγέλει το μέγα και πανευφρόσυνο γεγονός της Αναστάσεως του Θείου Λυτρωτού: «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρινόν, τον εσταυρωμένον; Ηγέρθη, ούκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν».
Ο φόβος και ο τρόμος των αγίων γυναικών μεταβάλλεται σε άφατο χαρά και αγαλλίαση και αμέσως τρέχουν για να αναγγείλουν την χαροποιό αγγελία στους αγίους αποστόλους και μαθητές του Κυρίου, καθώς προσέταξεν αυτές ο άγγελος: «υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς  αυτού και τω  Πέτρω, ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν».
Αυτές οι μυροφόρες γυναίκες, πρώτες μεταφέρουν το μέγα και σωτήριο μήνυμα της θείας αναστάσεως, στους  Αποστόλους, αλλά στον λαό, «τον καθήμενο εν σκότει και σκιά θανάτου», και από αυτές πρώτα μεταδόθηκε το ανέσπερο  φώς της αναστάσεως στους ένδεκα μαθητές και «πάσιν τοις λοιποίς».
Με τον σταυρικό θάνατο και τη ζωηφόρο ανάσταση του Θείου Λυτρωτού σώθηκε το ανθρώπινο γένος από τα δεινά της θεοστυγούς αμαρτίας και του αιωνίου θανάτου, που είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό Πατέρα, και έτσι ο άνθρωπος ξαναβρίσκει την αιώνιο ζωή.
Δια του Τιμίου Σταυρού και της Θείας Αναστάσεως του Θεανθρώπου Ιησού άνοιξαν και πάλι οι ουρανοί δια να δεχθούν τον πλανηθέντα άνθρωπο, ο οποίος ενώ πλάστηκε από τον Θεό «κατ’ εικόνα και ομοίωση Αυτού», με την παρακοή αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε, σκότωσε την εικόνα του Θεού.
Η χριστιανική θρησκεία, θρησκεία σταυροαναστάσιμος, αποβλέπει κυρίως στην ηθική μόρφωση και αποκατάσταση κάθε ανθρώπου και την σωτηρία της αθανάτου ψυχής του. Αυτή δίδαξε υψηλές διδασκαλίες και ανύψωσε και αυτή την γυναίκα, η οποία προηγουμένως εθεωρείτο «πράγμα» και ήτο περιφρονημένη και ταπεινωμένη.
Η Θρησκεία του Ναζωραίου Χριστού έδωσε στην γυναίκα την δύναμη εκείνη, ώστε δια της πίστεως, της αγάπης, της τόλμης, της παρρησίας και του θάρρους, να αξιωθεί να γίνει και σ’ αυτούς τους ευαγγελιστές η ευαγγελίστρια. Δια των μυροφόρων γυναικών μεταδόθηκε το μήνυμα της χαρμόσυνης ανάστασης του Μεγάλου και Πρώτου Διδασκάλου της σωτηρίας ολοκλήρου της ανθρωπότητας, του Υιού και Λόγου του Θεού Πατρός.
Αδελφοί μου,
Καθώς είδαμε, η γυναίκα ανυψώθηκε και εξευγενίστηκε δια της θείας και ζωογόνου θρησκείας του Ιησού Χριστού, ο οποίος  έγινε άνθρωπος, δια να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Ο Θεός έλαβε σάρκα από την Παρθένο Μαρία και έγινε άνθρωπος δια να ανυψώσει τον άνθρωπο στην αρχαία μακαριότητα.
Μιμηθείτε, παρακαλώ, αγαπητές μου γυναίκες, μια και σήμερα ο λόγος δια την γυναίκα, την αειπάρθενο Κόρη της Ναζαρέτ, την Μητέρα του Εσφαγμένου αρνίου της Αποκαλύψεως στην αληθινή ευσέβεια και ταπείνωση, την Άννα στην σωφροσύνη και την θεία λατρεία, την Ανθούσα, την Νόνα και την Εμμέλεια, δια την ανατροφή των τέκνων τους, τις Μυροφόρες γυναίκες, δια την τόλμη και την αγάπη προς τον Διδάσκαλό τους, τον Ιησού Χριστό, τις  Σπαρτιάτισσες και την Ιουδίθ δια την αγάπη τους προς την Πατρίδα τους.
Έτσι μόνο, αγαπητές μου, θα γίνετε  αληθινές χριστιανές, αληθινές σύζυγοι, και μητέρες και τότε θα έχετε την εκτίμηση, τον σεβασμό και την αγάπη του κόσμου και προ πάντων την χάρη και ευλογία του Αναστάντος Ιησού.  ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ ,   αδελφοί  περιπόθητοι.      Ο. Λ. Κ. Α  Π.

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ


      
   Κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι η απιστία. Η δυσκολία δηλ. να δεχθούμε ότι πάνω από εμάς βρίσκεται, όχι απλά μια  ανώτερη δύναμη, αλλά ο Θεός ο οποίος μας βλέπει και ακολουθεί πατρικά κάθε μας βήμα. Η άρνηση της ύπαρξης του Θεού εντοπίζεται στο επιχείρημα ότι αφού δεν βλέπουμε τον Θεό, άρα δεν υπάρχει. Μόνο ότι βλέπουμε, ότι ψηλαφίζουμε, ότι πιάνουμε είναι πραγματικό ενώ από κει και πέρα όλες οι θεωρίες περί υπάρξεως Θεού ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας.
       Θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω ένα ανέκδοτο στο οποίο φαίνεται το παράλογο εκείνων που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει Θεός : Ένας δάσκαλος λοιπόν κατά την ώρα της διδασκαλίας με βεβαιότητα υποστήριξε ότι δεν υπάρχει Θεός, αφού δεν τον βλέπουμε. Τότε ένας έξυπνος μαθητής παίρνει τον λόγο και του απαντά : Με αυτό το σκεπτικό κύριε και εσείς δεν έχετε μυαλό διότι δεν το βλέπουμε. Βλέπουμε εσάς, το κεφάλι σας αλλά εάν έχει μέσα μυαλό κ εάν είναι άμυαλο δεν το βλέπουμε. Τότε όλοι οι μαθητές ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ενώ ο Δάσκαλος έσκυψε ντροπιασμένος κάτω το κεφάλι. Η τάση του να μην πιστεύει κανείς δεν είναι κάτι το καινούργιο. Δεν είναι δηλαδή χαρακτηριστικό  μόνο της σημερινής εποχής. Ανέκαθεν υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι και  αν ακόμα είχαν μπροστά τους χειροπιαστές αποδείξεις ότι υπάρχει Θεός εκείνοι τον αρνήθηκαν και τον πολέμησαν. Από την άλλη υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν αποδείξεις για να πιστέψουν όπως ακριβώς έκανε ο άπιστος στην αρχή και κατόπιν πιστός μαθητής του Χριστού ο Θωμάς.
        Φοβισμένοι λοιπόν οι μαθητές του Χριστού μας μετά την Ανάσταση είχαν κλεισθεί σ΄ ένα σπίτι συζητώντας τα καταπληκτικά γεγονότα των ημερών. Και περίμεναν. Περίμεναν να εκπληρωθούν όλες οι υποσχέσεις του Διδασκάλου, αφού εκπληρώθηκε αυτή η απίστευτη πρόβλεψη η εκ Νεκρών Ανάστασή Του. Βέβαια σύννεφα αμφιβολίας και απιστίας είχαν εμφανισθεί αλλά την κατάλληλη ώρα παρουσιάζεται ανάμεσα τους ο Θεάνθρωπος, ο νεκραναστημένος Χριστός διαλύοντας την ομίχλη των δισταγμών, σκορπίζοντας τις αμφιβολίες με τον Αναστάσιμο χαιρετισμό «Ειρήνη υμίν…»! Ναι! Μπροστά τους έχουν τον Διδάσκαλο με τα τρυπημένα χέρια από τα καρφιά, και την ματωμένη πληγή από την λόγχη ο ίδιος ο Κύριος με σώμα άφθαρτο, αναστημένο.
        Η χαρά των μαθητών είναι απερίγραπτη «Έωρακαμεν τον Κύριον»! Είδαμε τον Κύριο φώναζαν. Δεν δοκίμασαν όμως όλοι αυτήν την υπερκόσμια χαρά της αναστάσιμης Παρουσίας του Χριστού. Ο Θωμάς έλειπε από την συντροφιά των μαθητών, και όταν συναντήθηκε μαζί τους και άκουσε για την εμφάνιση του νεκραναστημένου δεν έδειξε τον ίδιο ενθουσιασμό δεν ένιωσε την ίδια χαρά. Ο Απόστολος Θωμάς ήταν δύσπιστος χαρακτήρας, ήταν θετικός τύπος, ζητούσε αποδείξεις. Δεν ήταν από εκείνους τους σημερινούς χριστιανούς που λένε : «Πίστευε και μην ερεύνα…» αλλά εκπροσωπούσε τους ερευνητές και αναζητητές της αλήθειας. Ήθελε μία προσωπική εμπειρία. Δεν αρκέσθηκε στα όσα του είπαν οι υπόλοιποι μαθητές…
      Τον είδε μαζί με τους άλλους να δαμάζει τα στοιχεία της φύσεως, να διατάζει τα κύματα και εκείνα να γαληνεύουν, τον είδε να ανασταίνει νεκρούς, τον είδε να σηκώνει παράλυτους, τον είδε να συγχωρεί τους εχθρούς του επάνω στον Σταυρό, είδε την γη να τρέμει κάτω από τα πόδια του όταν ο Εσταυρωμένος είπε το «Τετέλεσται», άκουσε ότι το Σώμα του δεν βρέθηκε στον Τάφο μετά τρεις ημέρες, όμως παρά ταύτα δεν πίστεψε. Γιατί ; Γιατί η απιστία είναι ζυμωμένη με την ανθρώπινη φύση. Όλοι μας πιστεύουμε, αλλά σε καιρό πειρασμού, η πίστη μας χαλαρώνει, ζητούμε από τον Θεό να κάνει έντονη την παρουσία του και έτσι γίνεται μόνο που ο Θεός εμφανίζεται μπροστά μας όπως θέλει εκείνος όχι όπως θέλουμε εμείς.
       Μετά από οκτώ ημέρες ο Αναστημένος Σωτήρας εμφανίζεται και πάλι. Παρόντες είναι όλοι οι μαθηταί και ο Θωμάς. «Έλα Θωμά. Φέρε τον δακτυλόν Σου εδώ. Και κοίταξε τα χέρια μου και φέρε το χέρι Σου και βάλε στην πλευρά μου και μην γίνεσαι άπιστος αλλά πιστός»! Να η ώρα της σωτηρίας,της ομολογίας. Ο μαθητής συντετριμμένος, ταπεινωμένος μετά την έρευνα, σωριάστηκε μπροστά στα πόδια του Διδασκάλου και άφησε να βγουν από τα ευτυχισμένα στήθη του τούτα τα λόγια : «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου».
       Αγαπητοί μου αδελφοί! Ας γίνουμε και εμείς ομολογητές  της πίστεως μας, ας απομακρύνουμε τα σύννεφα της απιστίας και της αμφιβολίας που σκεπάζουν τον ουρανό της πίστης μας και ας αφήσουμε το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού να διαποτίσει όλη την ζωή μας έτσι ώστε όλη η εβδομάδα μας να φωτίζεται από το Πανάγιο φως της Αναστάσεως, αφού η Κυριακή είναι η καρδιά της εβδομάδας, η ημέρα εκείνη που γιορτάζουμε το μέγιστο θαύμα της εκ νεκρών Αναστάσεως. Γι΄ αυτό είναι απαραίτητο όλη η ζωή μας να κινείται γύρω από την Αναστάσιμη Θ. Λειτουργία της Κυριακής που είναι το κέντρο της πίστεως μας και της Σωτηρίας μας. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει ότι ολόκληρο το Ευαγγέλιο των Ορθόδοξων κλείνεται μέσα σε τέσσερις λέξεις: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
        Η άνοιξη που ήδη ξεκίνησε ας δώσει την θέση της στην πνευματική άνοιξη της ζωής μας η οποία θα απομακρύνει τον πνευματικό χειμώνα της αμαρτίας κάτω από το φως της Αναστάσεως. Αμήν.  


http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1270472590.html

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ Λόγος εις την Μεγάλη Παρασκευή


«Ην δε ωσεί ώρα έκτη και σκότος εγένετο εφ' όλην την γην έως ώρας εννάτης» (Λκ. 23, 44).

Ο ήλιος από τον τρόμο για το τι έκαναν οι δολοφόνοι, σκοτώνοντας στη γη τον Υιό του Θεού, έκρυψε τις ακτίνες του, για να μην δει κανείς το πιο φρικτό από όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν ποτέ πάνω στη γη. Από φόβο και τρόμο εσιώπησαν τα καταραμένα χείλη αυτών που δολοφόνησαν τον Σωτήρα του κόσμου, που λίγο πριν Τον ενέπαιζαν, λέγοντας: «Άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι· ει βασιλεύς Ισραήλ εστι, καταβάτω νυν από του σταυρού και πιστεύσομεν επ’ αυτώ» (Μθ. 27, 42).
Ήρθε η στιγμή, που το πάθος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού έφτασε στο αποκορύφωμά του. Ξέρετε γιατί οι άλλοι που εκτελέστηκαν πάνω στο σταυρό κρέμονταν σ' αυτόν ολόκληρες ήμερες μέχρι να πεθάνουν ενώ ο Κύριός μας πέθανε πολύ πιο γρήγορα, σε έξι ώρες μόνο; Ξέρετε ότι ο πάρα πολύ δυνατός πόνος, ο οποίος διαρκεί πολύ καιρό μπορεί και μόνο αυτός να γίνει αιτία του θανάτου; Αυτό ακριβώς συνέβη με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Το μαρτύριο και τα βάσανά Του ήταν φρικτά επειδή Τον συνέθλιβε τόσο αφάνταστα μεγάλο φορτίο των αμαρτιών όλου του κόσμου, για τις όποιες εκούσια θυσιάστηκε  και τις εξαγόρασε με το άχραντό Του Αίμα.    
Η δύναμη που Του έμεινε έφτασε μόνο για να πει τα τελευταία Του λόγια: «Διψώ» (Ιω. 19, 28). «Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου» (Λκ. 23 46). Σείστηκε η γη και το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε στα δύο, από πάνω ως κάτω. Και έφευγε, χτυπώντας τα στήθη, ο άπιστος λαός που δεν δέχθηκε τον Μεσσία του. Τι σκέφτονταν οι ανόητοι αυτοί φανατικοί, οι οποίοι λίγο πριν φώναζαν στον Πιλάτο: «Σταύρωσον σταύρωσον αυτόν» (Λκ. 23, 21). «Το αίμα αυτού εφ' ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Μθ. 27, 25). Έχουν καταλάβει άραγε ότι ο ίδιος ο σατανάς με το στόμα τους φώναζε τα φοβερά αυτά λόγια;
Οι ίδιοι άνθρωποι λίγο πριν υποδέχονταν πανηγυρικά τον Κύριο Ιησού Χριστό, στρώνοντας στην οδό τα ιμάτιά τους και κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά φοινικιάς και κραυγάζοντας: «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιω. 12, 13). Είναι πολύ φοβερό αυτό το πράγμα, δείχνει πόσο βαθειά στην καρδιά του ανθρώπου μπορεί να εισέλθει το πονηρό πνεύμα.
Ας αφήσουμε όμως τον ανόητο φανατισμό των εχθρών του Χριστού, οι οποίοι θεωρούσαν βαρειά αμαρτία και κατάργηση του Μωσαϊκού νόμου την θεραπεία κατά την ήμερα των Σαββάτων των παραλύτων, των ασθενών, των κατεχομένων από βαρείες αρρώστιες, των δαιμονιζομένων και των εκ γενετής τυφλών. Ας σκεφτούμε ότι και άλλου είδους φανατισμός υπήρξε στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους. Ας θυμηθούμε πόσοι κατά φαντασίαν αιρετικοί πέθαναν στις φλόγες της ιεράς εξέτασης στην Ισπανία. Ας θυμηθούμε την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου κατά την οποία σφάχτηκαν πολλοί Γάλλοι προτεστάντες εξ αιτίας της ετεροδοξίας τους. Ας θυμηθούμε τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν κατά τον πόλεμο, όταν οι χριστιανοί 30 ολόκληρα χρόνια πολεμούσαν εναντίων των άλλων χριστιανών.
Αλλά ας κοιτάξουμε γύρω μας. Βλέπουμε ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί όχι ετερόδοξοι αλλά άνθρωποι, οι οποίοι καθόλου δεν πιστεύουν στον Χριστό. Πολλοί είναι και αυτοί για τους οποίους είπε ο απόστολος Παύλος: «αθετήσας τις νόμον Μωϋσέως χωρίς οικτιρμών επί δυσίν ή τρισί μάρτυσιν αποθνήσκει, πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον υιόν του Θεού καταπατήσας και το αίμα της δι¬αθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη και το Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας;» (Εβρ. 10, 28-29).
Δεν μπορούμε σε τίποτα να βοηθήσουμε αυτούς τους κακότυχους ανθρώπους. Είμαστε μόνο ένα μικρό ποίμνιο του Χριστού και ποτέ δεν ξεχνάμε τα φοβερά λόγια του Σωτήρος μας: «Πλήν ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λκ. 18, 8). Στεκόμαστε όλοι μας τώρα ενώπιον του Επιταφίου. Κατά την φοβερή αυτή στιγμή αποκαθηλώνεται η Θυσία, η οποία τελέστηκε για τις αμαρτίες τις δικές μας αλλά και όλου του κόσμου. Βλέπουμε στον Επιτάφιο το νεκρό Του σώμα γεμάτο ανοιχτές πληγές. Το τρομερό αυτό θέαμα ας γίνει αιτία να ανάψει στις καρδιές μας η αγάπη προς τον Υιό του Θεού, ο Οποίος υπέφερε τόσα βάσανα από τους ανθρώπους τους οποίους ήλθε να σώσει, αλλά εκείνοι δεν Τον δέχθηκαν.
Ελάτε όλα τα πιστά τέκνα του Χριστού να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο, να τον φιλήσουμε με τα χείλη μας, να τον αγγίξουμε με τις καρδιές μας και να τον βρέξουμε με τα δάκρυά μας. Αμήν.
ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ
ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ
ΤΟΜΟΣ Α'
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"