Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ
Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν
«Μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν... καὶ αὐτῶν μιμεῖσθε τὴν πίστιν» μᾶς συνιστᾶ ὁ θεῖος ἀπόστολος Παῦλος, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος σήμερα εἶναι μικρὸ ἀντίδωρο σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν ἡγούμενο καὶ πατέρα μας ἅγιο Ἀθανάσιο. Γιατί, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «Ἀθανάσιον ἐπαινῶν ἀρετὴν ἐπαινέσομαι· ταὐτὸν γὰρ ἐστὶν ἐκεῖνον εἰπεῖν καὶ ἀρετὴν ἐπαινέσαι». Καὶ προσθέτει ὁ ἱερὸς ὑμνωδός: «Ὀρθοδοξίας φυτεύσας τὰ δόγματα, ἐπλήθυνας τὸν σπόρον τῆς πίστεως, ὅσιε· δι᾿ ὃ σὲ ὑμνοῦμεν» (Κοντάκιον ἑορτῆς, 2 Μαΐου)
Ἀδελφοί μου· ἔχουν περάσει δεκαέξι ὁλόκληροι αἰῶνες ἀπὸ τότε ποὺ ἔζησε ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος· ὡστόσο ὅμως σὰν φωτεινὸ παράδειγμα, σὰν φωτεινὸ μετέωρο, φωτίζει τὴν οἰκουμένη καὶ λάμπει στὸ νοητὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Γιατὶ ὑπῆρξε μεγάλος ἀγωνιστὴς τῆς πίστεως. Ὑπῆρξε ὁ «ἡρωϊκότερος τῶν ἁγίων καὶ ὁ ἁγιότερος τῶν ἡρώων» μὲ τοὺς ἡρωϊκοὺς καὶ συνεχεῖς ἀγῶνες του γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Δόγματος τῆς Νικαίας ἀναδείχτηκε στῦλος τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ ἐνάρετους καὶ εὐσεβεῖς Χριστιανοὺς γονεῖς «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» καὶ ἀπὸ μικρῆς ἡλικίας ἔμεινε ὀρφανός. Καὶ ἴσως τὸ βάρος αὐτοῦ τοῦ σταυροῦ νὰ ἦταν ἡ αἰτία ποὺ συγκέντρωσε τὴν συμπάθεια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ ἐνάρετου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας Ἀλεξάνδρου, ποὺ τὸν ἔθεσε κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση καὶ πατριαρχικὴ ἄγρυπνη φροντίδα του καὶ ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς εὐνοίας ὁ ἐνάρετος Ἀθανάσιος ἀποκτᾶ σύνεση καὶ ἁγιότητα, ἀρετὴ καὶ πεῖρα γιὰ τὸν χειρισμὸ ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων καὶ προβλημάτων.
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν θύραθεν φιλοσοφία καὶ γνώση καὶ ἐπιστήμη, καταρτίζεται καὶ πνευματικὰ καὶ κοντὰ στὸν ἥρωα τῆς ἐρήμου τῆς Θηβαΐδας, τὸν ὅσιο Ἀντώνιο, ἀποκτᾶ πιὸ οὐσιαστικὸ καταρτισμό, δέχεται τοῦ ἀσκητοῦ τὶς ἐμπειρίες καὶ βεβαιώνεται ὅτι ὅσο βαθύτερη ἐπικοινωνία ἔχει ὁ ἐργάτης μὲ τὸν Θεό, τόσο οἱ ἀγῶνες του εἶναι περισσότερο ἀποτελεσματικοί. Καὶ ἑτοιμάζεται ν᾿ ἀποδυθῆ σὲ μεγάλους ἀγῶνες ποὺ θὰ τοῦ ἐξασφαλίσουν τὸν τίτλο «μέγας», ἕνα τίτλο ποὺ ἡ ἱστορία μὲ μεγάλη φειδὼ χορήγησε ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Δυστυχῶς οἱ περιστάσεις γιὰ τοὺς ἀγῶνες δὲν εἶναι μακριά. Σύννεφα ἀναταραχῆς γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἐμφανίζονται· θύελλες καὶ κεραυνοὶ πνευματικοὶ συγκλονίζουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ οἰκουμένη, ὅταν ὁ αἱρετικὸς Ἄρειος θὰ διακηρύξη τὴν βλασφημία κατὰ τοῦ Χριστοῦ ὅτι «ἦν ποτὲ ὅτε οὐκ ἦν» «πρὶν γεννηθῆναι οὐκ ἦν» καὶ ὅτι «ἀρχὴν τοῦ κτίζεσθαι ἔσχε καὶ αὐτός». Αὐτὲς οἱ βλάσφημες ἀπόψεις γίνονται ἡ αἰτία ἑνὸς θεολογικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ ἀγῶνα, γιατί, ἂν ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἀρχὴν τοῦ κτίζεσθαι ἔσχεν» καὶ αὐτός, τότε ἡ σωτηριολογικὴ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ στὴν γῆ εἶναι ἀνύπαρκτος.
Ὁ μέγας Ἀθανάσιος ἀντιμετωπίζει τὴν πρόκληση τοῦ Ἀρείου διακηρύσσοντας ὅτι «ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁμοούσιος» «κατὰ πάντα τῷ Πατρί» «γεννηθείς ἀπαθῶς παρ᾿ Αὐτοῦ πρὸ πάντων τῶν αἰώνων», διακήρυξη ποὺ θὰ τοῦ στοιχίσει πέντε ἐξορίες διαρκείας 23 χρόνων. Μοναδικὸ πράγματι φαινόμενο ἱεράρχου, ποὺ ὅσο ἄδικα διώκεται τόσο περισσότερο κρατᾶ ἀνόθευτη τὴν χριστιανικὴ πίστη μὲ μόνη ἀντίδραση τὴν φράση· «νεφύδριον ἐστὶ καὶ θᾶττον παρελεύσεται».
Ἀδελφοί μου· ὁ μέγας Ἀθανάσιος «ὁ ἡρωϊκότερος τῶν ἁγίων καὶ ὁ ἁγιότερος τῶν ἡρώων» στὶς 2 Μαΐου τοῦ ἔτους 373 περνᾶ στὴν ἄλλη ζωή, γιὰ νὰ στεφανωθῆ· ἔφυγε, ἀφοῦ «ἐφύτευσε τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐπλήθυνε τὸν σπόρον τῆς πίστεως». Ἔφυγε καὶ στερήθηκαν «οἱ ἐν συμφοραῖς τὴν παράκλησιν, ἡ νεότης τὸν παιδαγωγόν, οἱ πένητες τὸν ποριστήν, οἱ εὔποροι τὸν οἰκονόμον, οἱ πτωχοὶ τὸν φιλόπτωχον, αἱ χῆραι τὸν προστάτην, οἱ ὀρφανοὶ τὸν πατέρα, οἱ ξένοι τὸν φιλόξενον, οἱ ἀδελφοὶ τὸν φιλάδελφον, οἱ νοσοῦντες τὸν ἰατρόν». Γι᾿ αὐτὸ «Ἀθανάσιον καὶ θανόντα ζῆν λέγω· οἱ γὰρ δίκαιοι ζῶσι καὶ τεθνηκότες».
Ἀδελφοί· ἑορτάζοντες τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο, ἂς μιμηθοῦμε αὐτοῦ τὴν ἐπιμονὴ στὴν πίστη καὶ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἂς τὸν παρακαλέσουμε· Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.
Σελίδα ΙΜ Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου