«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Κυριακή Α΄ του Ματθαίου ή των Αγίων Πάντων


αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Πριν την έλευση του Σωτήρος Χριστού στον επίγειό μας κόσμο, εμείς οι άνθρωποι γνωρίζαμε μόνον τον θάνατο, και ο θάνατος εμάς. Κάθε τι το ανθρώπινο ήταν διαποτισμένο με τον θάνατο, αιχμαλωτισμένο και κατανικημένο από αυτόν. Ο θάνατος μάς ήταν πλησιέστερος και από τον εαυτό μας, και περισσότερο πραγματικός από εμάς τους ιδίους. Δυνατότερος, ασυγκρίτως δυνατότερος από κάθε άνθρωπο χωριστά, και από όλους τους ανθρώπους μαζί. Η γη ήταν φρικαλέα φυλακή του θανάτου, και εμείς ανίσχυροι, δέσμιοι και δούλοι του. Μόνον με την έλευση του Θεανθρώπου Χριστού η ζωή εφανερώθη. Εφανερώθη η ζωή η αιώνιος στους απελπισμένους θνητούς, στους αθλίους δούλους του θανάτου, σ’ εμάς.

Η αληθινή ζωή επάνω στη γη αρχίζει ακριβώς με την Ανάσταση του Σωτήρος, διότι είναι ζωή που δεν τελειώνει με τον θάνατο.

Τι είναι οι χριστιανοί; Οι χριστιανοί είναι χριστοφόροι, και επομένως φορείς και κάτοχοι της αιωνίου ζωής. Τούτο δε κατά το μέτρο της πίστεώς τους και κατά το μέτρο της αγιότητός τους, η οποία είναι καρπός της πίστεως. Οι άγιοι είναι οι περισσότερο τέλειοι Χριστιανοί, διότι έχουν αγιασθεί στον μέγιστο, κατά το δυνατόν, βαθμό με την άσκηση της πίστεως στον Αναστάντα και αιωνίως Ζώντα Κύριον Ιησούν. Πράγματι, αυτοί είναι οι μοναδικοί και όντως αθάνατοι μέσα στο ανθρώπινο γένος, διότι με όλο το είναι τους ζουν εν τω Αναστάντι και για τον Αναστάντα Χριστό, και κανένας θάνατος δεν έχει εξουσία επάνω τους. Η ζωή τους ολόκληρη είναι από τον Χριστό και γι’ αυτό όλη είναι χριστοζωή. Η σκέψις τους είναι χριστοσκέψις. Η αίσθησίς τους χριστο-αίσθησις. Ό,τι είναι δικό τους είναι πρώτα του Χριστού και κατόπιν δικό τους. Αν είναι η ψυχή, αυτή είναι πρώτα του Χριστού, και κατόπιν δική τους. Αν είναι η ζωή, είναι πρώτα του Χριστού και μετά δική τους. Σ’ αυτούς δεν είναι
αυτοί, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός Κύριος.

Γι’ αυτό οι βίοι των Αγίων δεν είναι άλλο παρά η ζωή του Σωτήρος Χριστού επαναλαμβανόμενη σε κάθε άγιο, λίγο ή πολύ, κατά τούτον ή εκείνον τον τρόπον. Ή, ακριβέστερα, είναι η ζωή του Χριστού παρατεινόμενη δια των αγίων. Η ζωή του σαρκωθέντος Θεού Λόγου, του Θεανθρώπου Ιησού, ο οποίος γι’ αυτό και έγινε άνθρωπος, για να μας σώσει και να μας μεταδώσει ως άνθρωπος τη θεία ζωή του. Για να αγιάσει και απαθανατίσει και αιωνιοποιήσει με τη ζωή του ως Θεός, την ιδική μας, ανθρώπινη, ζωή, επάνω στη γη.

Τι είναι οι Πράξεις των Αγίων Αποστόλων; Είναι τα έργα του Χριστού, τα οποία κάνουν οι Άγιοι Απόστολοι με τη δύναμη του Χριστού, ή μάλλον τα κάνουν δια του Χριστού, ο οποίος ζει μέσα τους και ενεργεί δια μέσου αυτών. Και η ζωή των αγίων Αποστόλων τι είναι; Η βίωσις της ζωής του Χριστού, η οποία ζωή μεταδίδεται μέσα στην ‘Εκκλησία, σε όλους τους πιστούς ακολούθους του και συνεχίζεται για πάντα δια μέσου αυτών, οι οποίοι την αντλούν από τα άγια μυστήρια και τις άγιες αρετές.
Οι δε Βίοι των Αγίων τι είναι; Τίποτε άλλο από ένα είδος συνέχισης των Πράξεων των Αποστόλων. Μέσα σ’ αυτούς τους Βίους συναντά κανείς το ίδιο Ευαγγέλιο, την ίδια ζωή, την ίδια αλήθεια, την ίδια πίστη, την ίδια αιωνιότητα, την ίδια δύναμη εξ ύψους, τον ίδιο Θεό και Κύριο. Διότι Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερα ο αυτός και εις τους αιώνας. Ο αυτός για όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων, ο οποίος διαμοιράζει τα ίδια χαρίσματα και τις ίδιες θείες ενέργειες σε όλους εκείνους που πιστεύουν σ’ αυτόν. Αύτη η συνέχιση όλων των θείων δυνάμεων και ζωοποιών ενεργειών, οι όποίες παραμένουν και παρατείνονται στην Εκκλησία του Χριστού δια μέσου των αιώνων και από γενεά σε γενεά, αποτελεί ακριβώς τη ζώσα Ιερά Παράδοση.

Οι Βίοι των Αγίων εμφανίζουν ακριβώς αυτά τα πρόσωπα, που εγέμισαν από Χριστό τον Θεό, πρόσωπα χριστοφόρα, άγια, στα οποία διαφυλάσσεται και με τα οποία μεταδίδεται η Αγία Παράδοση αυτής της ζωής, που ευρίσκεται μέσα στη Χάρη. Διαφυλάσσεται και μεταδίδεται με την αγία Ευαγγελική πολιτεία τους. Διότι οι Βίοι των Αγίων δεν είναι άλλο παρά οι Ευαγγελικές Θείες αλήθειες, οι οποίες έχουν μεταφερθεί στην ανθρώπινη ζωή μας δια μέσου της χάριτος και των ασκήσεων. Δεν υπάρχει Ευαγγελική αλήθεια, η οποία να μην ημπορεί να μεταβληθεί σε ζωή. Όλες αυτές οι αλήθειες εδόθησαν από τον Χριστό για έναν σκοπό. Για να γίνουν δική μας ζωή, πραγματικότης δική μας, κτήμα δικό μας, χαρά δική μας. Και οι άγιοι, όλοι τους ανεξαιρέτως, ζουν αυτές τις θείες αλήθειες ως το κέντρο της ζωής τους και ως την ουσία του είναι τους. Ακριβώς γι’ αυτό οι Βίοι των Αγίων αποτελούν απόδειξη και μαρτυρία ότι η καταγωγή μας είναι από τον ουρανό. Ότι εμείς δεν είμεθα από τον κόσμον αυτόν, αλλά από τον άλλον. Ότι ο άνθρωπος είναι αληθινός άνθρωπος μόνον εν τω Θεώ, ότι ζούμε επάνω στη γη λαμβάνοντας ζωή από τον ουρανό. Ότι ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, και ότι ο σκοπός μας είναι να ουρανώσωμε τον εαυτό μας, τρεφόμενοι με τον ουράνιον άρτον ο οποίος κατέβη από τον ουρανό στη γη. Ο ουράνιος αυτός άρτος κατέβη στη γη για να μας τρέφει με την αιωνία Θεία Αλήθεια, με την αιωνία Θεία Αγαθότητα, την αιωνία Θεία Δικαιοσύνη, την αιωνία Θεία Αγάπη, την αιωνία Θεία Ζωή, δια της Θείας Ευχαριστίας, δια της ζωής μας εν τω μόνω αληθινώ Θεώ και Κυρίω Ιησού Χριστό. Με άλλους λόγους, η κλήσις μας είναι να γεμίσουμε με τον Θεάνθρωπο Χριστό, με τις θείες και ζωοποιούς ενέργειές του, να φθάσουμε στην ενχρίστωση και χριστοποίησή μας. Εάν εργάζεσαι γι’ αυτό, τότε ευρίσκεσαι ήδη στον ουρανό, παρ’ όλο που περιπατείς επάνω στη γη. Είσαι ήδη όλος εν τω Θεώ, μολονότι το είναι σου παραμένει στα όρια της ανθρωπίνης φύσεως.

Οι Βίοι των Αγίων είναι ιερές μαρτυρίες περί της θαυματουργικής δυνάμεως του Κυρίου Ιησού Χριστού. Στην πραγματικότητα, αυτοί δεν είναι άλλο παρά οι ίδιες οι μαρτυρίες των Πράξεων των Αποστόλων, συνεχιζόμενες δια μέσου των αιώνων, αφού και οι άγιοι δεν είναι άλλο παρά μάρτυρες άγιοι, όπως και οι άγιοι Απόστολοι, που είναι πρωτομάρτυρες. Τίνος μάρτυρες; Του Θεανθρώπου Χριστού. Αυτού που εσταυρώθη, ανέστη, ανελήφθη και ζει αιωνίως. Μάρτυρες του Ευαγγελίου της σωτηρίας, το οποίο συνεχίζει να γράφεται αδιάκοπα με τα άγια ευαγγελικά έργα από γενεά σε γενεά. Διότι ο Χριστός, ο οποίος είναι ο ίδιος σε όλους τους αιώνες, θαυματουργεί συνεχώς με την ίδια θεία δύναμη δια μέσου των αγίων μαρτύρων του. Οι Θείοι Απόστολοι είναι οι πρώτοι άγιοι μάρτυρες του Κυρίου Ιησού Χριστού και της θεανθρωπίνης του οικονομίας, της σωτηρίας του κόσμου. Και οι βίοι τους αποτελούν τις ζωντανές και αιώνιες μαρτυρίες περί του Ευαγγελίου του Σωτήρος, ως νέας ζωής, ζωής χαριτωμένης, ζωής αγίας, θείας, θεανδρικής και επομένως ζωής θαυματουργικής και αληθινής, όπως είναι θαυματουργική και αληθινή η ίδια η ζωή του Σωτήρος Χριστού. Και οι χριστιανοί; Είναι οι άνθρωποι δια μέσου των οποίων συνεχίζεται η αγία θεανθρωπίνη ζωή του Χριστού από γενεά σε γενεά μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Όλοι τους αποτελούν ένα σώμα, το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Είναι σύσσωμοι με τον Χριστό και ως μέλη του σώματός του ο καθένας έχει τη θέση του στη ζωή του συνόλου. Ο ποταμός της αθανάτου ζωής άρχισε να ρέει, να κυλά ακατάπαυστα από τον Θεάνθρωπο Χριστό, και οι χριστιανοί εισέρχονται δια μέσου αυτού στην αιωνία ζωή. Οι χριστιανοί είναι το Ευαγγέλιο του Χριστού συνεχιζόμενο δια μέσου όλων των αιώνων του ανθρωπίνου γένους.

Στους Βίους των Αγίων όλα είναι συνηθισμένα, όπως στο Ευαγγέλιο, αλλά και όλα είναι παράδοξα, όπως στο Ευαγγέλιο. Όμως και στις δύο περιπτώσεις είναι όλα πραγματικά και αληθινά, κατά έναν μοναδικό τρόπο. Αληθινά δε και πραγματικά κατά την ίδια θεανθρώπινη αλήθεια και την ίδια θεανδρική πραγματικότητα, και μαρτυρημένα με την ίδια αγία δύναμη, θεία και ανθρώπινη, κατά τρόπο θεϊκώς και ανθρωπίνως τέλειο. Ιδού, ευρισκόμεθα σε χώρο ουράνιο, διότι η γη γίνεται ουρανός δια των άγιων του Θεού. Ιδού, ότι ευρισκόμεθα μεταξύ των ενσωμάτων αγγέλων, μεταξύ των χριστοφόρων, και όπου είναι αυτοί, εκεί είναι και όλος ο Κύριος ο Θεός, μέσα τους και μαζί τους και μεταξύ τους.

Εμβαθύνετε στους βίους των αγίων. Ιδού, από όλους αυτούς ακτινοβολεί η χαρισματική, η ζωοποιός και σωστική δύναμις της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία τους οδήγησε από άσκηση σε άσκηση, από αρετή σε αρετή, από τη νίκη κατά της αμαρτίας στη νίκη κατά του θανάτου, από τη νίκη κατά του θανάτου στη νίκη κατά του διαβόλου. Αυτή τους εισάγει στην πνευματική χαρά, όπου δεν υπάρχει οδύνη, λύπη και στεναγμός, αλλά ειρήνη και χαρά εν
Πνεύματι Αγίω. Χαρά και ειρήνη από την κερδισμένη νίκη εναντίον κάθε αμαρτίας, κάθε πάθους, κάθε θανάτου, κάθε πονηρού πνεύματος.

Οι Βίοι των Αγίων δείχνουν πολυαρίθμους αλλά πάντοτε βεβαίους δρόμους σωτηρίας, φωτισμού, αγιασμού, μεταμορφώσεως, χριστοποιήσεως, θεώσεως. Δείχνουν όλους τους τρόπους με τους οποίους η ανθρωπίνη φύσις κατανικά την αμαρτία, την κάθε αμαρτία. Πώς νικά το πάθος, το κάθε πάθος. Πώς νικά τoν θάνατο, τον κάθε θάνατο.
Ζήτησε να εύρεις τον εαυτό σου μέσα στους Βίους των Αγίων. Θα τον εύρεις οπωσδήποτε μέσα σ’ αυτούς. Ακόμη θα εύρεις εκεί και τα φάρμακα με τα οποία ημπορείς να τον θεραπεύσεις από όλες τις πνευματικές αρρώστιες και να τον κάμνεις υγιή για πάντα. Υγιή και στους δύο κόσμους, εις τρόπον ώστε να μην ημπορέση να σε βλάψει κανένας θάνατος. Θα εύρεις ακόμη μέσα στους Βίους των Αγίων όλα όσα χρειάζονται για να ζήσεις και στους δύο κόσμους. Όσα χρειάζονται σε σένα, ώ άνθρωπε, που είσαι μια αθάνατος ύπαρξις, μια αιωνία ύπαρξις, μια θεανθρωπίνη ύπαρξις, άνθρωπε! άνθρωπε!
άνθρωπε!

Την αγίαν όμως ζωή δεν ημπορούμε να τη ζούμε μόνοι μας, αλλά πάντοτε συν πάσι τοις αγίοις, με τη βοήθεια και την καθοδήγησή τους, δια μέσου των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών μέσα στην Εκκλησία.

Γι’ αυτό, και της Παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων των Αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα!
‘Αμήν! ‘Αμήν! ‘Αμήν!


ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ



«Παράδοξα σήμερον, είδον τα έθνη πάντα εν πόλει Δαυιδ, ότε το Πνεύμα κατήλθεν εν πυρίναις γλώσσαις».

Αγαπητοί μου συμπανηγυριστές,

Κυριακή της Πεντηκοστής σήμερα και η Ορθόδοξος Εκκλησία μας - η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική - με πορφύρα και βύσσο στολισμένη γιορτάζει τα γενέθλιά της.

Διήλθαν σαράντα ημέρες από την εκ νεκρών Ανάσταση του Θείου Λυτρωτού - και δέκα από την στους Ουρανούς θεία και θριαμβευτική Αυτού Ανάληψη - και να σήμερα εκπληρώνονται οι αψευδείς λόγοι Του πρός τους Μαθητές Του: «Ιωάννης μεν εβάπτισεν ύδατι, υμείς δε βαπτισθήσεσθε εν πνεύματι Αγίω ου πολλάς ταύτας ημέρας».

Σήμερα «τα πάντα πεπληρήρωται φωτός» και η επαγγελία αύτη ξεπληρώθηκε, όπως ιστορεί ο θεηγόρος Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων. «Ω θαύμα εξαίσιο, ώ θαύμα Σωτήριο, το Πνεύμα το Άγιο, Φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά», φωτίζει και αγιάζει τους μαθητές του Κυρίου Ιησού.

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος «εν πυρίναις γλώσσαις», ὀχι μόνο φωτίζει και αγιάζει του Μαθητές του Κυρίου, αλλά συγχρόνως εκπλήττει όλους τους εν Ιερουσαλήμ συγκεντρωμένους, Ιουδαίους και Εθνικούς, δια την μεγάλη εορτή των Ιουδαίων και ο υμνωδός της Εκκλησίας μας ψάλλει: «παράδοξα σήμερον, είδον τα έθνη εν πόλει Δαυίδ, ότε το Πνεύμα κατήλθεν το Άγιον εν πυρίναις γλώσσαις».

Το Αγιο Πνεύμα - πηγή αγαθότητος, «δι ού πατήρ γνωρίζεται και Υιός δοξάζεται και παρά πάντων γινώσκεται, μία δύναμις, μία, σύνταξις, μία προσκύνησις της Αγίας Τριάδος» - λαλεί, ενεργεί, διαιρεί τα θεία χαρίσματα και οι απλοί και αγράμματοι ψαράδες της Γαλιλαίας γίνονται οι διαπρύσιοι κήρυκες της αληθείας.

Οι άλλοτε φοβισμένοι μαθητές του Κυρίου με θάρρος και δύναμη πολλή αντικρίζουν το μέγα γεγονός, ενώ στον εσωτερικό τους κόσμο ακούγεται η μεγάλη φωνή του Προφήτου της Ερήμου, του Ιωάννη του Προδρόμου, που τους έλεγε: «εγώ σας βαπτίζω με νερό, δείγμα μετανοίας. Εκείνος πού έρχεται οπίσω από εμένα θα σας βαπτίσει με Πνεύμα Αγιο, που θα είναι δια σας σωτηρία».

Και πράγματι, σήμερα αλλάζει ο εσωτερικός κόσμος των απλών μαθητών, γίνονται εν έργοις και λόγοις οι θεοκήρυκες Απόστολοι και μεταλαμπαδεύουν εκείνο το φώς της βιαίας πνοής σε φώς σωτήριο δια την ανθρώποτητα, «τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς».

Φως σωτήριο περιέβαλε την ώρα εκείνη και τους εκεί ευρισκομένους δια την εορτή των Ιουδαίων: «Πάρθοι και Μήδοι, Ελαμίται και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, Ιουδαίαν τε και Καπαδοκία, Πόντο και την Ασίαν, Φρυγία τε και Παμφυλίαν, Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης της κατά Κυρήνην, και οι επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοι τε και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες ἀκουσαν στις ιδίες γλώσσες τους, τις ιδίες διαλέκτους τους τα θεία μεγαλεία, και απορούσαν λέγοντες, «τι άραγε είναι αυτό το γεγονός».

Βεβαίως, ορισμένοι από τους συγκεντρωθέντες θέλησαν να ειρωνευτούν τους μαθητές του Κυρίου και να ειπούν «ότι γλεύκους μεμεστωμένοι εισί».

Τότε ο Απόστολος Πέτρος γεμάτος από ιερό ζήλο και φωτιζόμενος από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, αφού στάθηκε στο μέσον των Αποστόλων, ύψωσε την φωνή του και εξήγησε ότι όλα αυτά τα γεγονότα έγιναν με την χάρη και την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο Άγιο Πνεύμα έστειλε ο Αναστημένος Ιησούς, μετά την θείαν Ανάληψή Του, από τους Ουρανούς.

Το κήρυγμα εκείνο του Αποστόλου Πέτρου ήταν κήρυγμα εκρηκτικό, ήταν σάλπισμα εγερτήριο στο φώς μιάς καινούργιας ζωής, μιάς ζωής φωτὀς, χαράς και ευλογίας.

Το Αγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής εσκήνωσε, άπαξ δια παντός, στην Εκκλησία του Αναστάντος Κυρίου, δια να την καθαγιάσει και να την αναδείξει πηγή σωτηρίας στους πιστεύοντας. Τρείς χιλιάδες ψυχές λουσμένες με την χάρη του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος φωτίστηκαν την ημέρα εκείνη, πἰστευσαν και βαπτίστηκαν στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος και απετέλεσαν την πρώτη επί γής στρατευομένη Εκκλησία του Εσφαγμένου Αρνίου της Αποκαλύψεως.

Αυτήν την λαμπρή εορτή και Πανήγυρη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας και καλεί κατά την εύσημο αυτή ημέρα τα πιστά αυτής τέκνα να κλίνουμε τα γόνατα και να επικαλεστούμε τον επουράνιο Βασιλέα των βασιλευόντων και Κύριο των κυριευόντων να στείλει το Πανάγιο Αυτού Πνεύμα να περιλούσει, να φωτίσει, να αγιάσει τις ψυχές μας και να στηρίξει τις καρδιές μας στην αλήθεια.

Ο άνθρωπος της σημερινής εποχής έχει ανάγκη της θείας επέμβασης, έχει ανάγκη της χάριτος και της ευλογίας του Αγίου Πνεύματος και τούτο διότι ο άνθρωπος της σημερινής εποχής τυρβάζει περί των επιγείων πραγμάτων και χάνει τα επουράνια, τα αληθή και σωτήρια, νομίζοντας ότι εδώ στον κόσμο θα μείνει αιώνια.

Ο ταλαίπωρος άνθρωπος της σημερινής εποχής ζητά να ξεδιψάσει πνευματικά όχι στην πηγή του ύδατος, που είναι η Εκκλησία του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Ιησού, αλλά «εις λάκκους συντετριμμένους, ως λέγει ο Προφήτης Ιερεμίας, οίτινες είναι πλήρεις θανατηφόρων μικροβίων».

Σ΄ αυτούς τους αδυσώπητους λάκκους με τα θανατηφόρα μικρόβια, τις αμαρτίες, ο άνθρωπος δεν βρίσκει την ευτυχία του, αλλά την δυστυχία του, δεν βρίσκει την γαλήνη της ψυχής του αλλά την τρικυμία, την κακοδαιμονία, την αθλιότητα, την καταστροφή τον θάνατο τον πνευματικό, πού είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό Πατέρα.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Δια να μη βρεθούμε μέσα σ΄ αυτούς τους αδυσώπητους λάκκους της πνευματικής εξαθλίωσης και αυτοκαταστροφής, μακρυά από την χάρη και την ευλογία του Θεού Πατέρα μας, ας αλλάξουμε τρόπο ζωής, τώρα πού έχουμε ακόμη καιρό σωτηρίας, καιρό μετανοίας και εξομολογήσεως.

Η ταπείνωση είναι η πρώτη αρετή της ψυχής και ο μέγας στολισμός αυτής και στη ταπείνωση έγκειται το ύψος και το μεγαλείο του κατ΄εικόνα Θεού ανθρώπου.

Ας προστρέξουμε ψυχή τε και σώματι στην πηγή την αιώνιο, στην Εκκλησία του Τριαδικού Θεού, την οποία συνέχει, συγκροτεί και συντηρεί το Πανάγιο Πνεύμα, και αφού κλίνουμε και εμείς τα γόνατα μετά φόβου και ευλαβείας κατά την αγία αυτή ημέρα, ας ζητήσουμε ταπεινώς να περιλούσει και εμάς τον Πανάγιο Αυτού Πνεύμα, όπως περιέλουσε και φώτισε την ημέρα της Πεντηκοστής τους Αγίους Αυτού Μαθητές και Αποστόλους και δι΄αυτών ολόκληρο την Οικουμένη.

Και εμείς με καρδιά συντετριμμένη και τεπαπεινωμένη ας ψελλίσουμε μετά του υμνωδού της Εκκλησίας μας: «Παράδοξα σήμερον είδον τα έθνη πάντα εν πόλει Δαυίδ, ότε το πνεύμα κατήλθε το Αγιον εν πυρίναις γλώσαις».ΑΜΗΝ.

Ο.Λ.Κ.Α.Παΐσιος

Tων αγιων ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης(21 Μαΐου)


του μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών (†)Νικοδήμου Βαλληνδρά


"Ο εν βασιλεύσιν απόστολος σου, Κύριε, βασιλεύουσαν πάλιν τη χειρί σου παρέθετο".


Δεν εκάλεσε μόνον εξ αλιέων αποστόλους ο Χριστός' αλλά και εκ βασιλέων ισαποστόλους ως τον Μ. Κωνσταντίνον. Είναι γνωστόν ότι τον εκάλεσε με το όραμα του Σταύρου και την κλήσιν "εν τούτω νίκα". Αύτη η κλήσις ήτο αποκάλυψις εξ ουρανού δια τον Κωνσταντίνον. Του έδειχνε ο Θεός τον δρόμον πού έπρεπε να ακολουθήση. Και τον ηκολούθησε. Και ανεδείχθη "Μέγας".

1. Ένας άλλος μεγάλος και θεοπρόβλητος βασιλεύς, ο Δαυίδ, ηύχετο εις τον Θεόν "γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου". Δηλ. δείξε μου (αποκάλυψε, φανέρωσε μου) Κύριε, ποιόν δρόμον πρέπει να ακολουθήσω, δια να κάνω, ο,τι Συ ορίζεις, η ψυχή μου σε Σένα στρέφεται και ζητεί κατεύθυνσιν.

Και η ψυχή του Κωνσταντίνου είχε γνωρίσει, από την χριστιανήν μητέρα του αγίαν Ελένην, το φως του Χριστού. Και ήτο προετοιμασμένος να δεχθή το μήνυμα Του. Το εδέχθη πράγματι.

Θα αναφέρωμεν τρία μόνον από όσα έπραξεν ακολουθών την κλήσιν του Χριστού.

α)Το 313 εξέδωσε το περίφημον διάταγμα των Μεδιολάνων, περί ανεξιθρησκείας.

Μεγάλη προσφορά προς τον Χριστόν και την Έκκλησίαν. Εσταμάτησαν οι διωγμοί και τα μαρτύρια των χριστιανών. Υπάρχει τώρα άνωθεν μαρτυρία, από τον αυτοκράτορα, πού ομολογεί πίστιν εις τον Χριστόν. Η αποδοχή της άνωθεν κλήσεως Του ίητο φανερόν δείγμα πίστεως και αρχή πορείας εις την οδόν του Κυρίου πρός την αγιότητα.

β)Το 325 συνεκάλεσεν εις την Νίκαιαν την Α' Οικουμ. Σύνοδον. Θεοφώτιστος ενέργεια του α' χριστιανού αυτοκράτορας. Νέα αποκάλυψις της "οδού εν η πορεύσεται", δια να γίνη υπέρμαχος όχι μόνον της ειρήνης, αλλά και της ορθοδοξίας εν τη Εκκλησία. Το δεύτερον δώρόν Του και η β' υπηρεσία Του προς τον Χριστόν.

γ)Το 330 έγιναν τα Εγκαίνια της Κωνσταντινουπόλεως. Η ίδρυσις της φερωνύμου αυτής πόλεως δεν έδωκε μόνον μίαν νέαν πρωτεύουσαν της αυτοκρατορίας εις την Ανατολήν. Αλλά καθίδρυσε ένα νέον υγιές κέντρον της βυζαντινής πλέον αυτοκρατορίας, εις διαδοχήν της φθαρείσης και καταρρευσάσης (ηθικώς πρώτον και υλικώς έπειτα) ρωμαϊκής τοιαύτης. ("Βασιλεύουσαν πόλιν τη χειρί σου παρέθετο").

Η νέα αυτοκρατορία έχει έντονον χριστιανικόν χρώμα και την σφραγίδα της δωρεάς της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας.

-Είναι πολύτιμος η προσφορά των αξίων ηγετών, πού έχουν χριστιανικούς οραματισμούς. Ανεκτίμητος και απαραίτητος, δια να ύπαρξη κοινωνική ανάπλασις (όπως το βυζάντιον έδωκε νέον αίμα και ζωτικότητα εις το ημέτερον Έθνος).

-Η συμβολή εξ άλλου της αγ. Ελένης, εις την πορείαν του Μ. Κωνσταντίνου δεικνύει την αξίαν των χριστιανών δια την ορθήν και φωτεινήν πορείαν των νέων, της ελπίδος ταύτης δια την αισιωτέραν αύριον της κοινωνίας μας.


ΖΩΗΦΟΡΟΣ

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Κυριακή Ζ΄ από του Πάσχα: Των Αγίων 318 Πατέρων της Α΄ εν Νικαία Συνόδου




π. Παντελεήμων Κρούσκος

Αγαπητοί χριστιανοί,

Η Εκκλησία μας σήμερα θυμάται τους 318 θεοφόρους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου. Οικουμενική Σύνοδος για την Εκκλησία είναι η συνέλευση εν αγίω Πνεύματι κληρικών και επισκόπων από τη σύνολη ορθόδοξη οικουμένη, για να επιλυθούν συνοδικά δηλ. δημοκρατικά,εκκλησιαστικά και αγιοπνευματικά διάφορα προβλήματα της εκκλησιαστικής ζωής και θεολογίας και κυρίως για να αντιμετωπιστούν οι αιρέσεις. Οι οικουμενικές σύνοδοι έχουν βάση και έρεισμα στην αγία γραφή και υπόδειγμα την αποστολική σύνοδο του 49 μΧ, όπου οι μαθητές του Χριστού συνήλθαν στα Ιεροσόλυμα για να επιλύσουν αναφυόμενα προβλήματα στην πρώτη εκκλησία. Δηλ. η οικουμενική σύνοδος είναι κάτι το απόλυτα εκκλησιαστικό και παραδοσιακό. Επίσης προηγήθηκαν πολλές τοπικές σύνοδοι, των οποίων τις αποφάσεις επικύρωσαν οικουμενικά οι μεγάλες σύνοδοι αργότερα.

Έτσι στις 20 Μαΐου 325 μΧ ο πρώτος χριστιανός αυτοκράτορας Κων/νος ο μέγας συγκάλεσε σύνοδο στην Νίκαια, πόλη της Βιθυνίας για να αντιμετωπιστεί η αίρεση του αλεξανδρινού πρωτοπρεσβύτερου Αρείου που δίδασκε ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν ήταν Θεός ομοούσιος ,συνάναρχος και ομότιμος με τον Πατέρα, αλλά κτίσμα, δηλ. δημούργημα του Πατέρα εν χρόνω και απλώς ειπείν ένας ηθικός και άγιος άνθρωπος. Στη σύνοδο συμμετείχαν μεγάλα πνευματικά και θεολογικά αναστήματα της Εκκλησίας, όπως ο μέγας Αθανάσιος , ο οποίος αν και διάκονος και νέος στην ηλικία, πρωταγωνίστησε αποδεικνύοντας με μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και της παράδοσης της Εκκλησίας, τον Υιό και Λόγο του Θεού, ομοούσιο με τον Πατέρα και δημιουργό της Κτίσης και όχι κτίσμα ή δημιούργημα. Επίσης συμμετείχαν στην α΄αυτή σύνοδο οι άγιοι Μακάριος Ιεροσολύμων,Σίλβεστρος Ρώμης,Ευστάθιος Αντιοχείας,μοναχός Παφνούτιος,Νικόλαος και Σπυρίδων, ο άγιος Αλέξανδρος Αλεξανδρείας, ο άγιος Όσιος Κορδούης, πνευματικός σύμβουλος του αυτοκράτορα κ.α.

Η Σύνοδος κατεδίκασε τον Άρειο και τις ιδέες του , διετράνωσε την ορθοδοξία αλλά και θέσπισε ιερούς κανόνες απαραίτητους για την εκκλησιαστική ζωή. Επίσης, καθόρισε τον εορτασμό του Πάσχα, την πρώτη Κυριακή της άνοιξης και εξέδωσε το Σύμβολον της Πίστεως, το γνωστό "Πιστεύω..", το οποίο συμπλήρωσε στην τελική του μορφή όπως το ξέρουμε σήμερα η β΄οικουμενική σύνοδος.Επίσης ξαναδέχτηκε στους κόλπους της εκκλησίας όσους μετανόησαν και ομολόγησαν την ορθοδοξία και έβαλε τα ερείσματα για μια εκκλησία πιστή στην Παράδοση της και την διδασκαλία του Κυρίου, συνοδική, διαλεκτική με τον κόσμο, μια εκκλησία ζωντανών δογμάτων που οδηγούν στην σωτηρία, ενώ κατεδίκασε τον ανθρώπινο δογματισμό και υποκειμενισμό σε θέματα πίστης.

Η μνήμη των αγίων 318 Πατέρων της εν Νικαία Συνόδου, μας υπενθυμίζει τα εξής:

α) Η Σύνοδος συγκλήθηκε μέσα σε ένα κλίμα αγάπης και με σκοπό την εκκλησιαστική ειρήνη και ομόνοια. Δεν αντιμετώπισε τους αιρετικούς με εχθρότητα και μισαλλοδοξία, αλλά σαν άρρωστα μέλη του εκκλησιαστικού σώματος, με φιλανθρωπία και ενδιαφέρον αλλά και με προσήλωση στην αυθεντικότητα της Πίστης , στα θέματα της οποίας υπήρθε ανυποχώρητη για να μην διασαλευθεί και αμαυρωθεί η Αλήθεια που ο Χριστός παρέδωσε με το ίδιο Του το Αίμα. Όμοια αποτελέστηκε απο συνέδρους ομότιμους και ίσους μεταξύ τους, χωρίς κάποιος να διεκδικεί το αλάθητο ή το πρωτείο.

β) Στην αίρεση φαίνεται ξεκάθαρα η αρρώστια και η κατάρα της υπερηφάνειας. Ο αιρεσιάρχης Άρειος επήρθη λόγω της υψηλής του θέσης και της ακραιφνούς φιλοσοφικής του κατάρτισης. Ήταν πρωτοπρεσβύτερος της αλεξανδρινής εκκλησίας και δάσκαλος του ευαγγελίου. Στην θεοπαράδοτη όμως διδασκαλία προσέθεσε ανθρώπινες διδασκαλίες και φιλοσοφιστικά φληναφήματα που γέννησε η ανθρώπινη και πεπερασμένη του διάνοια. Προσπάθησε να "περάσει" ως ορθοδοξία την τποκειμενική θέση που του υπαγόρευε η υψηλή αλλά αφώτιστη λογική του, ενώ με όπλα τη φυσική του γοητεία και ηθική ζωή παρέσυρε πλήθος του λαού προς την κακοδοξία. Επίσης, η ίδια η διδασκαλία του προέβαλε μόνο την ηθική αλλά όχι και την ορθή πίστη. Δεν ήταν ο Ιησούς ένας τέλειος ηθικός άνθρωπος και διδάσκαλος μόνο, αλλά ο ενανθρωπήσας Θεός. Απόδειξη πως δεν φτάνει μόνο η ηθική ζωή αλλά και η πίστη για την σωτηρία του ανθρώπου.Ο Άρειος ήταν αρκετά υπερήφανος ώστε να παραδεχτεί κάτι που παρέδωσαν στην Εκκλησία οι αρχαίοι πατέρες και οι απόστολοι, δηλ. η ίδια η συνείδηση της. Αλλά δεν ήταν μόνο η πτώση του εωσφορική, αλλά και το τέλος του έμοιαζε με αυτό του Ιούδα, αφού διερήχθησαν τα εντόσθια του και πέθανε με φρικτό τρόπο μέσα σε ένα δημόσιο απόπατο.

γ) Η Εκκλησία δεν δογματίζει στηριζόμενη σε ανθρώπινες διδασκαλίες αλλά σύμφωνα με αυτά που της παραδόθηκαν. Τα δόγματα, δηλαδή οι ακριβείς αλήθειες δεν είναι επινόηση των πατέρων και των συνόδων αλλά υπήρχαν από πριν στην παράδοση και στην Γραφή. Οι σύνοδοι τα αλίευσαν μέσα απ'αυτήν και διετράνωσαν την αλήθεια. Το δόγμα της ανάστασης του Χριστού λχ το γνώριζαν και το αναγνώριζαν και οι μη θεολόγοι και μάλιστα πριν από την οικουμενική σύνοδο. Είναι θέμα πίστης. ¨Ομως από την στιγμή που αμφεσβητήθη , όφειλε η σύνοδος να το υπενθυμίσει και να το στερεώσει στην εκκλησιαστική συνείδηση ως δόγμα.

δ) Υπάρχει διάκριση δόγματος και δογματισμού. Δόγμα είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια που υπάρχει από πάντα. Πχ. δόγμα φυσικό είναι ότι ο ήλιος ανατέλει από την ανατολή και δύει στην δύση. Δογματισμός είναι ένα καταπιεστικό σύστημα ανθρώπινων επινοήσεων και επιμονής στο εγωιστικό θέλημα. Κάτι που χαρακτήριζε τους αιρετικούς και τον Άρειο. Η Εκκλησία όμως μας προσφέρει με τα δόγματα της, δηλ το πιστεύω της την ελευθερία, την ευλογία, την αυθεντικότητα και την αποδέσμευση από αμφιβολίες και φοβίες υποκειμενικές και λογιστικές.

Ας μακαρίσουμε λοιπόν, αδελφοί μου, τους αγίους αυτούς πατέρες. Τα μυρίπνοα άνθη του παραδείσου, τας σάλπιγγας της θεολογίας, της μυστικής Σιών-Εκκλησίας τους πύργους. Αυτούς τους ομοζήλους και διαδόχους των αποστόλων. Αυτούς που έδωσαν την ζωή τους στον Χριστό και στην αλήθεια. Αυτούς που μας πότισαν με τον μεστό οίνο της ορθοδοξίας και εξαπέστειλαν κενούς τους υδαρούς της κοσμικής σοφίας. Και μαζί τους ας δοξάσουμε τον αναστάντα και αναληφθέντα Κύριο και πάλιν ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς, τον Κύριο και αρχηγό της Ζωής και της Εκκλησίας. ΑΜΗΝ.


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/05/318.html#ixzz0nzDPVD1U

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Τη Πέμπτη της Αναλήψεως



Η εορτή της Αναλήψεως είναι το επισφράγισμα του λυτρωτικού έργου του Χριστού και το θριαμβευτικό επιστέγασμα των όσων έπραξε ο Κύριος υπέρ των ανθρώπων. Όπως λέει το Κοντάκιο της εορτής: «Τήν ὑπέρ ὑμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καί τά ἐπί γῆς ἑνώσας τοῖς ἐπουρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλά μένων ἀδιάστατος καί βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ᾿ ὑμῶν καί οὐδείς καθ᾿ ὑμῶν». Ο Χριστός δηλαδή, που είναι ο Θεός μας, ανελήφθη εν δόξη, όταν συμφώνως προς το θείο σχέδιο συμπλήρωσε και ολοκλήρωσε τα όσα για μας έπραξε. Αυτά ένωσαν την γη με τον ουρανό, τους ανθρώπους με τον Θεό. Η Ανάληψη δεν σήμαινε βεβαίως και χωρισμό του Κυρίου από τους αγαπημένους Του Μαθητάς. Με αυτούς ο Διδάσκαλος παρέμεινε ενωμένος συμφώνα προς την υπόσχεσή Του: «Καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν». Το έργο του Κυρίου μετά την Ανάληψή Του στους ουρανούς συνέχισε και συνεχίζει η Εκκλησία. Αυτή, με την δύναμιν που της έδωσε ο Ιδρυτής της, διδάσκει, θαυματουργεί, αγιάζει και σώζει τους πιστούς. Οι πιστοί είναι δια της Εκκλησίας και εις την Εκκλησία ενωμένοι με τον Αρχηγό της και ιδρυτή της Ιησού Χριστό. Για την Εκκλησία Του μίλησε ο Κύριος στους Αποστόλους, όταν εμφανιζόταν μπροστά τους επί σαράντα ημέρες μετά την Ανάστασή Του. Υποσχέθηκε σε αυτούς την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, παρήγγειλε να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλη την κτίση, να διαλαλήσουν την Ανάστασή Του και να καλέσουν τους ανθρώπους να μετανοήσουν για τα αμαρτωλά τους έργα. Εκείνοι που θα πιστέψουν, θα γίνουν με το Άγιο Βάπτισμα μέλη της Εκκλησίας. «Καί ταῦτα εἰπών βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη (=ὑψώθη πρός τά ἐπάνω), καί νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτόν ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. Καί ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τόν οὐρανόν πορευομένου αὐτοῦ, καί ἰδού ἄνδρες δύο (δηλαδή ἄγγελοι) παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῇτι λευκῇ, οἵ καί εἶπον· ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τόν οὐρανόν; Οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθείς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τόν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται (=θά ἔλθῃ κατά τόν ἴδιο τρόπον), ὅν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν πορευόμενον εἰς τόν οὐρανόν. Τότε ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ ἀπό ὄρους τοῦ καλουμένου ἐλαιῶνος». Η Εκκλησία, για την οποία μίλησε ο Κύριος πριν από την Ανάληψή Του, αφ ενός η σκηνή της Αναλήψεως αφ ετέρου είναι τα δύο θέματα, που παρουσιάζει η εικόνα της Αναλήψεως. Επειδή στην Αγία Γραφή διατίθενται περισσότεροι στίχοι για όσα ο Κύριος είπε περί της Εκκλησίας και λιγότερο γι’ αυτό το γεγονός της Αναλήψεως, ο βυζαντινός αγιογράφος, στηριζόμενος εις την βιβλική διήγηση, διαθέτει και ανάλογο χώρο εις την περί ης ο λόγος εικόνα. Το κύριον μέρος της εικόνος καταλαμβάνουν οι Απόστολοι με την Παναγία (τα μέλη δηλαδή της Εκκλησίας του Χριστού) και μόλις ένα μικρό τμήμα εις το άνω μέρος της εικόνος καταλαμβάνει ο Αναληφθείς Κύριος. Επειδή η Ανάληψη κατά το αγιογραφικό κείμενο έγινε εις το όρος των Ελαιών (ευρίσκεται ανατολικώς της Ιερουσαλήμ και ήταν κατάφυτον από ελαίας κατά τους αρχαίους χρόνους), το τοπίο της εικόνος είναι ορεινόν με ελαιόδενδρα ανάμεσα εις τους βράχους. Αφού είδαμε τις πληροφορίας, τις οποίας μας δίδει η Αγία Γραφή για την Ανάληψιν του Κυρίου και πως εις γενικάς γραμμάς μεταφέρει αυτάς δια να τας παρουσιάση εις την σχετικήν εικόνα ο ορθόδοξος αγιογράφος, ερχόμεθα τώρα να ίδωμεν λεπτομερέστερον τα δύο τμήματα της εικόνος. Περιγραφή της εικόνος: α) Ο Αναληφθείς Κύριος. Εις την εικόνα της Αναλήψεως ο Κύριος εικονίζεται μέσα εις «δόξαν», άλλοτε στρογγύλην, και άλλοτε ελλειψοειδή, καθήμενος επί ουρανίου τόξου (εις άλλας εικόνας επί θρόνου). Με την δεξιάν Του χείρα ευλογεί και με την αριστεράν κρατεί ειλητάριον, το οποίον γράφει: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς». Τό εἰλητάριον εἶναι τό σύμβολον τοῦ διδασκάλου. Τήν «δόξαν», ἐντός τῆς ὁποίας εὑρίσκεται ὁ Κύριος, ὑποβαστάζουν δύο ἄγγελοι. Συμβολίζουν καί ἐκφράζουν τήν θείαν μεγαλειότητα καί ἐξουσίαν. (Ὁ Κύριος ὡς παντοδύναμος δέν εἶχεν ἀνάγκην τῶν ἀγγέλων διά νά ἀναληφθῇ εἰς τούς οὐρανούς). Εἰς μερικάς εἰκόνας τῆς Ἀναλήψεως οἱ ἄγγελοι δέν ὑποβαστάζουν τήν «δόξαν», ἀλλά ἐνατενίζουν τόν Κύριον εἰς στάσιν προσευχῆς. Ὅπως λέγουν τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς, ἀποροῦν καί θαυμάζουν, διότι ὁ Χριστός ἀνελήφθη ὄχι μόνον ὡς Θεός, ἀλλά καί ὡς ἄνθρωπος, δηλαδή μέ τό ἄφθαρτον καί δοξασμένον σῶμά Του. Ἄλλοτε οἱ ἄγγελοι εἰκονίζονται σαλπίζοντες συμφώνως πρός τόν ψαλμικόν στίχον «ἀνέβη ὁ Θεός ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος» (Ψαλμ. 46, 6). Ὁ στίχος αὐτός ἀναφέρεται αὐτούσιος εἰς τήν ὑμνολογίαν τῆς Ἀναλήψεως, διότι «ἡ εἰς οὐρανούς ἄνοδος διά τούτων (τῶν λέξεων) τοῦ Κυρίου σημαίνεται» (Μέγας Ἀθανάσιος). Οι Απόστολοι. Οι Απόστολοι είναι χωρισμένοι εις δύο ομίλους έχοντες εις το μέσον την Παναγίαν. Όπισθεν της Παναγίας ευρίσκονται δύο λευκοφορούντες άγγελοι, οι οποίοι δείχνουν τον Αναληφθέντα Κύριον. Ως αγγελιαφόροι του Θεού διαβεβαιώνουν και παρηγορούν τους παρισταμένους δια την επάνοδον του Κυρίου κατά την δευτέραν παρουσίαν. Εις το κείμενον της Αγίας Γραφής το αναφερόμενον εις την Ανάληψιν δεν αναφέρεται ότι παρευρέθη η Θεοτόκος κατά την εις ουρανούς άνοδον του Υιού Της. Περί αυτού μας πληροφορεί η Ιερά Παράδοσις, όπως την βλέπομεν άλλωστε και εις τα τροπάρια της εορτής. Αξία προσοχής είναι η θέσις και η στάσις της Θεοτόκου εις την εικόνα. Ευρίσκεται ακριβώς κάτωθεν του Υιού Της και είναι έτσι ο άξων της όλης συνθέσεως. Η στάσις Της είναι στάσις προσευχής. Οι Απόστολοι με τας προς τον Κύριον εστραμμένας κεφαλάς των και τας χειρονομίας των έρχονται εις αντίθεσιν προς την ατάραχον και ήρεμον μορφήν της Παναγίας. Εις την εικόνα μας το υποπόδιον, επί του οποίου πατεί η Θεοτόκος τονίζει ακόμη περισσότερον την ξεχωριστήν θέσιν Της μεταξύ των εικονιζομένων Αποστόλων. Ο αγιογράφος της εικόνας της Αναλήψεως ηθέλησε με τους Αποστόλους, που περιστοιχίζουν την Παναγίαν, να παρουσιάση την Εκκλησίαν, εις την οποίαν ο Κύριος θα έστελνε κατά την Πεντηκοστήν το Άγιον Πνεύμα δια να την ζωοποιήση. Περί της αποστολής του Αγίου Πνεύματος εις τους Μαθητάς και της επιδημίας του εις τον κόσμον ομιλούν και τα τροπάρια της εορτής της Αναλήψεως, συνδέοντα έτσι τα δύο κοσμοϊστορικά και κοσμοσωτήρια γεγονότα.

Το πρόσωπον δεξιά της Θεοτόκου, το οποίον βλέπει εις τον ουρανόν με την χείρα εμπρός εις τους οφθαλμούς του, είναι ο Απόστολος Παύλος. Κατά την Ανάληψιν ο Παύλος δεν είχεν θέσιν μεταξύ των Αποστόλων, διότι η μεταστροφή του έγινεν αργότερον. Η θέσις του εις την εικόνα είναι συμβολική. Θα γίνη και αυτός μέλος της Εκκλησίας και μάλιστα μέλος εκλεκτόν. Ο ορθόδοξος αγιογράφος αποσπά τον Παύλον από την εποχήν του και τον συγκαταριθμεί μεταξύ των Αποστόλων. Έτσι και η θέσις του Ιούδα ανεπληρώθη και η παράστασις της Εκκλησίας έγινε δυναμική, εκφραστική και συμβολική. Αι υψωμέναι εις προσευχήν χείρες της Παναγίας υπενθυμίζουν τον ρόλον Της πλησίον του Υιού Της. Ημείς, όπως ψάλλει η Εκκλησία μας, «ἄλλην γάρ οὐκ ἔχομεν ἁμαρτωλοί πρός Θεόν… ἀεί μεσιτείαν». Παρακαλοῦμεν τόν Χριστόν νά μᾶς σώσῃ καί ἐλεήσῃ «ταῖς πρεσβείαις τῆς παναχράντου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας». Ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τῆς σχέσεως Θεοτόκου καί Ἐκκλησίας εἶναι τό ἀλύγιστον τῆς στάσεως τῆς Παναγίας, πού βλέπομεν εἰς μερικάς εἰκόνας. Μέ τήν ἀκινησίαν Της αὐτήν φαίνεται νά ἐκφράζῃ τά ἀμετακίνητα δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπό τό ἄλλο μέρος οἱ Ἀπόστολοι μέ τάς διαφόρους χειρονομίας των συμβολίζουν τάς διαφόρους γλώσσας καί τά ποικίλα μέσα, μέ τά ὁποῖα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σπείρεται εἰς τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων. Κλείομεν τήν ἀνάλυσιν τῆς εἰκόνος τῆς Ἀναλήψεως μέ τούς λόγους τοῦ Ἁγίου πάπα Λέοντος Α´ (440-461): «Ἡ Ἀνάληψις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἰδική μας ἀνύψωσις καί ὅπου ἡ δόξα τῆς Κεφαλῆς προεπορεύθη, ἐκεῖ καλεῖται καί ἡ τοῦ Σώματος ἐλπίς», τά μέλη δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Copyright © 2010 ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΥΤΙΡΙΝΗΣ. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.



Σάββατο 8 Μαΐου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ή του Τυφλού


" Ο δε έφη, πιστεύω Κύριε και προσεκύνησεν αυτώ»

Αγαπητοί αδελφοί μου,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ο των όλων Κύριος κατά την επίγειο ζωή Του επιτελούσε πάντοτε το αγαθό, πάντοτε δια λόγων και έργων βοηθούσε τους επικαλουμένους την βοήθεια Του, και μάλιστα χωρίς καμία διάκριση, διότι «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Ο εκ του Ουρανού καταβάς Κύριος, ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, αθάνατος υπάρχων, σκορπίζει πανταχού τα σωτήρια νάματα της Θεότητός Του, νάματα σωτήριας, νάματα ελευθερίας, νάματα από καθαρό ύδωρ «αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον».

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, δια της γραφίδος του Ευαγγελιστού Ιωάννου και της θεοπνευστίας, μας καταγράφει το μίσος, την κακία, αλλά και τον φόβο των αρχόντων των Ιουδαίων - Φαρισαίων και Γραμματέων - δια το πρόσωπο του Ιησού.

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι εν λόγοις και έργοις, από την αρχή της παρουσίας στον κόσμο του Ιησού Χριστού, κατεδίωκαν Αυτόν φοβούμενοι μήπως χάσουν την εξουσία τους, μήπως επικρατήσει στον κόσμο το φως, η ζωή, η αλήθεια και η ειρήνη του Θεού.

Οι άρχοντες του λαού - οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι - τυφλοί πνευματικά, ζητούσαν με κάθε τρόπο να τυφλώσουν τον λαό, τον αγαπημένο λαό του Θεού, και έβαλαν κακόβουλα κατά του Ιησού.

Δεν πίστευαν, οι δήθεν τηρητές του Μωσαϊκού νόμου, ότι ο εκ του Ουρανού καταβάς ήταν ο των όλων Κύριος, ο οποίος εκουσίως ήλθε να ενώσει τα διεστώτα, ήλθε να ενώσει τον άνθρωπο με τον Θεό Πατέρα, «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού».

Οι πνευματικώς τυφλωμένοι άρχοντες του λαού, Γραμματείς και Φαρισαίοι, ό,τι και αν άκουγαν δια τις πολλές ευεργεσίες που προσέφερε στον λαό, ο των όλων Κύριος, αυτοί «κενά εμελέτων», αυτοί σκοπό είχαν να παγιδεύσουν τον Κύριο και να τον καταδικάσουν στην ποινή του θανάτου.

Ο θεραπευθείς τυφλός της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής φίμωσε τα στόματα των Φαρισαίων και λογικώς απέδειξε ότι «ει μη ήν ούτος παρά Θεού, ούκ ηδύνατο ποιείν ουδέν», δηλαδή, ο άνθρωπος αυτός εάν δεν ήταν από τον Θεό δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτε.

Τόσο όμως ήταν το μίσος εκείνων κατά του Χριστού, που δεν ήθελαν να δεχθούν τα λόγια του ανθρώπου εκείνου, που χάρη της Θείας επέμβασης είδε το αισθητό φως, αλλά συνάμα γνώρισε και το νοητό φώς, το φώς της ζωής. Γνώρισε Εκείνον που έγινε άνθρωπος δια την του κόσμου σωτηρία.

Και ενώ θα έπρεπε να χαρούν δια την θεραπεία του δυστυχισμένου εκείνου ανθρώπου και να προστρέξουν να δοξολογήσουν τον Θεό, δια την μεγάλη αυτή ευεργεσία που εποίησε στον συνάνθρωπό τους, οι παράνομοι των Ιουδαίων, Γραμματείς και Φαρισαίοι, «εξέβαλον αυτόν έξω», λέγοντάς του: «εν αμαρτίαις συ εγεννήθης όλος και σύ διδάσκεις ημάς;».

Και σε αυτή την απομόνωσή του, ο εκ γενετής ποτέ τυφλός, ακούει την φωνή του Μεγάλου Ιατρού της ψυχής και του σώματος, του Θεανθρώπου Ιησού να του λέγει: «σύ πιστεύεις εις τον υιόν του Θεού; Και απεκρίθη εκείνος και είπε: Και τίς εστιν Κύριε, ίνα πιστεύσω εις αυτόν;».

Και, ο «ετάζων καρδίας και νεφρούς και τα βάθη των ανθρώπων γινώσκων Κύριος», του λέγει: «τον βλέπεις, και μάλιστα συνομιλεί μαζί σου· «και εώρακας αυτόν και ο λαλών μετά σου εκείνος εστίν».

Και τότε, με δυνατή φωνή χαράς και αγαλλίασης λέγει στον Κύριο της δόξης, στον Σωτήρα του: «πιστεύω, Κύριε, και προσεκύνησεν αυτώ».

Εκείνος, ο ποτέ τυφλός, γνώρισε, πίστεψε και μάλιστα προσκύνησε με συντετριμμένη και ταπεινωμένη καρδιά τον Σωτήρα του, δια την μεγάλη ευεργεσία που του έκαμε να δει το φώς το αισθητό, αλλά να περιλουστεί και με το φώς το νοητό, το φώς της θείας έλλαμψης.

Και μένει δια την ιστορία το μίσος, η κακία, η λοιδορία, η ύβρις, ο χλευασμός, η κακολογία των Φαρισαίων και Γραμματέων στο πρόσωπο του ανθρώπου εκείνου που δεν αμάρτησε - ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του - που γεννήθηκε τυφλός, «αλλ΄ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ», κατά τους αψευδείς λόγους του Σωτήρος Χριστού.

Ο Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμο δια να υπηρετήσει τον κόσμο, έκλινε ουρανούς και ήλθε στην γή από άπειρο αγάπη προς τον πλανηθέντα άνθρωπο, και μάλιστα «διήλθεν ευεργετών».

Αυτό το μέγα της Θείας ενανθρωπήσεως γεγονός δεν το αντελήφθη ο άνθρωπος, και ιδιαίτερα, θα έλεγα, ο άνθρωπος αυτής της παγκοσμιοποιημένης εποχής. Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος, δυστυχώς, ζει και κινείται την σήμερον ημέρα μακράν της Θείας ευλογίας.

Αποτέλεσμα δε αυτής της απομάκρυνσης από τον Θεό Πατέρα είναι να δημιουργούνται στην ζωή μας πολλές φορές θλίψεις, στενοχώριες, πειρασμοί, βάσανα και μάλιστα πολλάκις δυσβάστακτα.

Όμως, ως Χριστιανοί, δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας, εάν πιστεύουμε στο Εσφαγμένο Αρνίο της Αποκαλύψεως, στον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας.

Οι θλίψεις, οι στενοχώριες, οι πειρασμοί, τα βάσανα στον κόσμο αυτό θα έχουν κάποτε ένα τέλος, όπως τέλος είχαν και στον ποτέ τυφλό της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, εάν βεβαίως και εμείς, ως εκείνος, ανοίξουμε την θύρα της καρδιάς μας, δια να εισέλθει ο των όλων Κύριος και Θεός μας.

Αυτός είναι ο Σωτήρας μας, Αυτός είναι ο Λυτρωτής μας, Αυτός είναι το Φώς μας, Αυτός είναι η Ζωή μας, διότι υπέρ ημών έπαθε επάνω στο Σταυρό του Μαρτυρίου Του, με μοναδικό σκοπό να ενώσει το ανθρώπινο γένος με τον Θεό Πατέρα Του.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Ο χρόνος είναι πολύτιμο δώρο του Θεού, ανεκτίμητος θησαυρός, τον οποίον οφείλουμε να χρησιμοποιούμε προς ωφέλεια της ψυχής μας. Εκάστη ημέρα και ώρα και στιγμή είναι πολύτιμος και δεν πρέπει να χάνεται με τα μάταια και πρόσκαιρα πράγμα του κόσμου του αιώνος τούτου.

Ο χρόνος μας πρέπει να χρησιμοποιείται προς όφελος της ψυχής μας· «Βλέπετε», λέγει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος προς τους Εφεσίους, «πώς ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ΄ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί· δια τούτο μη γίνεσθαι άφρονες, αλλά συνιέντες τί το θέλημα του Κυρίου».

Στον τυφλό της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής ο Μέγας Ιατρός της ψυχής και του σώματος είπε: «ύπαγε νίψαι εις την κολυμβήθρα του Σιλωάμ….απήλθεν ούν και ενίψατο και ήλθε βλέπων».

Ας τρέξουμε και εμείς με πίστη στην νέα κολυμβήθρα του Σιλωάμ πού είναι η Εκκλησία του Αναστάντος Ιησού - η Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική - και αφού κατανοήσουμε ποίο είναι το θέλημα του Κυρίου Ιησού, ας πλύνουμε με το καθάριο νερό της Ιεράς εξομολόγησης τα μάτια της ψυχής μας.

Ούτω, με ψυχές καθαρές θα φωτιστούμε και εμείς με το ανέσπερο φως της Θείας του Κυρίου Αναστάσεως και θα ομολογήσουμε και εμείς, ως ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου, το «πιστεύω Κύριε».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΔΕΛΦΟΙ.

Ο.Λ.Κ.Α.Παΐσιος

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Εις τον μαθητήν την αγάπης και θεολόγον Ιωάννην(8 Μαΐου)


"Tεκνία , αγαπάτε αλλήλους"
"Παιδάκια μου, ν'αγαπάτε ο ένας τον άλλο".

Αυτή η θεόσδοτη παραγγελία που μας έρχεται από τα βάθη των πρωτοχριστιανικών αιώνων και εκφράζεται από τα τίμια χείλη και την παναγία καρδιά του γέροντα αποστόλου και θεολόγου Ιωάννη, είναι η καινή εντολή, η ιερά παρακαταθήκη που άφησε ο Ηγαπημένος Κύριος, στον ηγαπημένο μαθητή και δι'αυτού σε όλη την Εκκλησία. Αυτός είναι ο ιερός σύνδεσμος, ο σύνδεσμος της αγάπης που ενώνει και ταυτοποιει τους κατ'όνομα Χριστού βαπτισμένους πιστούς. Αυτή είναι η διαιώνια κραυγή-κήρυγμα και ταυτοχρόνως πνοή, πνοή αύρας λεπτής που διέπει και εμπνέει την εκκλησιαστική πορεία.

Η αγάπη λένε οι ποιητές είναι η ευχή και η κατάρα του πονεμένου ανθρώπου, του ανθρώπου της ευθύνης και της προσφοράς και της θυσίας, ίσως κάποιας μάταιας θυσίας. Όμως ο εορταζόμενος και θεολόγος άγιος ξεπερνά τα κοσμικά όρια του μάταιου πόνου και της πεζής φιλοσοφικής έκφρασης.Είναι αυτός που "ουσιοποιεί" και ονοματίζει την Αγάπη: " Ο Θεός αγάπη εστί". Ο ευαγγελιστής της αγάπης έχει ίσως προ οφθαλμών του, αυτή την ακένωτη και τελεία , την έως τέλους αγάπη του Διδασκάλου Του. Έχει προ οφθαλμών Του τον Νιπτήρα, ως έκφραση αγάπης και ταπεινώσεως. Την Θυσία του Σταυρού ως κορυφαίο δείγμα και μοναδικό ανιδιοτελούς και μεγάλης αγάπης. Έχει την θέα του Αναστάντος ενώπιον Του, ως απόδειξη των θαυμασίων της εσταυρωμένης αγάπης για την σωτηρία του Ανθρώπου. Βοά ακόμα στην ακοή του η μεγάλη ομολογία και έκφρασης αγάπης από τον Καθήμενον επί θρόνου και λευκοφορούντα Παλαιό των Ημερών: Εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος και εγενόμην νεκρός και ιδού ζων ειμί. Εγενόμην νεκρός για σένα και ιδού πάλι ζων ειμι για σένα. Για την ανάσταση και την σωτηρία σου.

Ο Ιωάννης, ο ηγαπημένος μαθητής δεν είναι ο θεωρητικός φιλόσοφος της αγάπης. Μαρτυρεί για την Αγάπη που έγινε σάρκα και "εσκήνωσεν ημίν" Μαρτυρεί για αυτό που είδε και άκουσε και ψηλάφησε ζωντανά. Είδε και βίωσε την Αγάπη. Είδε και έζησε την ευεργεσία την μεγάλη επίσκεψη εκ του σύνεγγυς.Είδε και άκουσε και ψηλάφησε την αγάπη. Κατανοεί και διδάσκει πως η αγάπη έχει σάρκα , έχει όνομα, έχει υπόσταση, είναι πραγματικότητα ιστορική. Είναι η συγκατάβαση του Χριστού,είναι η οικονομία της αγίας Τριάδος στον κόσμο. Είναι η ατέλειωτη αγάπη του Πατέρα που έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να σωθή ο κόσμος διΆυτού!

Γι'αυτό και η χριστιανική αγάπη δεν είναι φιλοσοφία, έστω ωραία, έστω ευχάριστη εις την ακοήν, αλλά έχει σάρκα, έχει έκφραση και έργα. Η αγάπη είναι ταπείνωση, κένωση, θυσία, σταυρός, μεταμόρφωση εις θέασιν δόξας πνευματικής και σωματικής. Είναι ανάσταση, είναι αποκατάσταση,, είναι αλληλοπεριχώρηση και εκούσια πτωχεία προς πλουτισμόν του ετέρου . Είναι προσφορά και νέκρωση εαυτού, ώστε ζώντας εν εμοί ο Χριστός να ωφεληθεί ο αδελφός! Η αγάπη του χριστιανού πιο απλα είναι μια μικρά μίμηση της θείας οικονομίας. Είναι η μόρφωση του Χριστού μέσα μας για τον αδελφό, είναι η σταύρωση και η θυσία για τον αδελφό, είναι η μεταμόρφωση για τον αδελφό, είναι η ανάσταση για τον αδελφό. Ότι κάνω για την σωτηρία μου, δεν το κάνω ατομικώς, το κάνω για την εκκλησία,το κάνω για τον αδερφό. Και ότι κάνω για τον αδελφό, για τον Χριστό το κάνω. Αγαπώ γιατί ο Χριστός μ΄αγάπησε πρώτος. Δεν ξέρω να αγαπώ αλλιώς, δεν αναπνέω και δεν ζω παρά γι΄Αυτόν που με αγάπησε:για τον Χριστό!

Η μνήμη του αγίου Ιωάννου, είναι μία έκφραση αγάπης, ένας ροδισμός αγάπης, ξεχείλισμα και συγκομιδή αγάπης.Οι άγιοι είναι η έκφραση της ίδιας της αληθινής και ζώσας αγάπης. Δεν ζουν και δεν βιώνουν τον Θεό κάπου αφηρημένα, ωφεμιλιστικά και απομονωμένοι σε έναν κλειστό ατομικό θρίαμβο. Ζουν και παρίστανται και θαυματουργούν και προσφέρουν και ωφελούν και αγιάζουν την Εκκλησία. Η εκκλησία είναι αγαπώσα όχι μόνο για το κοινωνικό , φιλανθρωπικό ή κηρυγματικό τους έργο. Αλλά επειδή εν αυτή είναι οι άγιοι. Εκείνοι που αγιάστηκαν για να μας αγιάσουν, όπως ο Ιησούς "ηγίασεν εαυτον", δηλ. ξεχώρισεν εαυτόν ώστε δια της θυσίας Του να αγιάσει τον κόσμο. Ο κενός τάφος του ευαγγελιστού Ιωάννη, απ'τον οποίο ανέβλυζε μύρο για ίαση και ευλογία των πιστών είναι μια ζωντανη παρουσία αγιασμού και αγάπης. Εν τη αγαπώσα εκκλησία, ας προσέλθωμεν οι αγαπώντες, αδελφοί μου με το σύνδεσμο της αγάπης, για να συναντήσουμε τον Αγαπώντα και ηγαπημένο, τους αγαπώντας και ηγαπημένους.

"Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους". Δεν έχει η εκκλησια τίποτα άλλο να πεί "πιο απλό, πιό βαθύ πιό μεγάλο", απ'αυτό: Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους, εν τω συνδέσμω της αγάπης... ΑΜΗΝ




Παντελεημων Κρ, Μάιος 2010

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Eις τον Ιώβ τον δίκαιον(6 Μαΐου)




του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου - Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»


***

Η αμοιβή της υπομονής

Χίλια εννεακόσια είκοσι πέντε χρόνια προ Χριστού, αγαπητοί μου αδελφοί, πέντε δηλαδή γενεές μετά τον Αβραάμ, ζούσε στη χώρα της Αυσίτιδος, κοντά στην Ιουδαία και Αραβία, ένας απόγονος του Ησαύ, ο πολύ γνωστός και δίκαιος Ιώβ. Ήταν, καθώς ο ίδιος ο Θεός αποφαίνεται μέσα στο προφητικό και ποιητικό συνάμα βιβλίο του Ιώβ, ήταν άνθρωπος «δίκαιος, αληθινός, άμεμπτος, απεχόμενος από παντός πονηρού πράγματος».

Διό και τον υπερύψωσεν ο Θεός, του έδωσε και δύναμι οικονομική και δόξα. Απέκτησεν επτά χιλιάδες πρόβατα, τρεις χιλιάδες καμήλες, πεντακόσια ζευγάρια βοδιών, πεντακόσιους όνους γαλακτοφόρους, δέκα παιδιά και πολύ υπηρετικό προσωπικό.

Με την περιουσία του είχε γίνει ο κοινός ευεργέτης. Εδημιούργησε μεγάλα και θαυμαστά έργα στη χώρα του. Εψώμιζε τους πεινασμένους, επότιζε τους διψασμένους, με αγάπη συμπεριφερόταν προς τους δούλους, απέφευγε τους γελωτοποιούς, τα γλέντια και τις διασκεδάσεις, και όταν τα παιδιά του παρασυρόμενα από το νεανικό τους ενθουσιασμό έστηναν γλέντι μεταξύ τους, εκείνος επρόσφερε θυσία στο Θεό, για τον καθαρισμό τους ώστε να εξιλέωση το Θεό, πού θλίβεται όταν βλέπη τα παιδιά Του να εγκαταλείπουν τη λατρεία του και να επιδίδωνται στη λατρεία του διαβόλου, με τα τραγούδια τους χορούς, τα πιοτά, και τους ηθικούς ξεπεσμούς.

Για όλα αυτά η δόξα του Ιώβ ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο κόσμος όλος τον είχε σαν βασιληά, τον τιμούσε με βασιλικές τιμές.

Άλλα «φθόνω του διαβόλου» ο Θεός επέτρεψε και τα έχασεν όλα ο Ιώβ. Ένας ένας έφθαναν οι υπηρέτες του και του ανηγγειλλαν ότι κλέφτες άρπασαν τα ζώα του και φωτιά πού έπεσε από τον ουρανό κατέκαψε τους δούλους του. Ο τελευταίος αγγελιαφόρος του επρόσφερεν όμως τη μεγαλύτερη λύπη, γιατί του ανήγγειλε το θάνατο και των δέκα παιδιών του, κάτω από τα ερείπια του σπιτιού μέσα στο όποιο γλεντούσαν. Άνεμος σφοδρός έπνευσε και κατέπεσε κατά της οικίας και την έρριξε και κατέχωσε τα παιδιά του δικαίου Ιώβ.

Ω αδελφοί μου, θα επερίμενε κανείς, ο Ιώβ να στραφή κατά του θεού, αφού είδεν ότι όχι μόνον οι κακοί άνθρωποι, οι κλέφτες, άλλα και τα στοιχεία της φύσεως πού τα κυβερνά ο Θεός, όπως είναι, η φωτιά και ο αέρας, τον εχτύπησαν κατά πρόσωπο.

Και όμως η αντίδρασί του υπήρξε μοναδική σε ύψος και περιεχόμενο. Ήταν άνθρωπος «θεοσεβής». Επάνω από όλα και από τα παιδιά του ακόμα είχε την πίστι στο Θεό. Γι΄ αυτό δεν ξεστόμισε κανένα βλάσφημο λόγο, αλλά τούτους τους ανεπανάληπτους, τους υψηλούς, τους διδακτικώτοαους λόγους. «Γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου, γυμνός και απελεύσομαι... Ο Κύριος έδωκεν ο Κύριος αφείλετε... Ώς τω Κυρίω έδοξεν ούτω και εγένετο. Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον».

Και επιπροσθέτως επέτρεψεν ο Θεός και εγέμισε το σώμα του Ιώβ από λέπρα σε σημείο που να καταδικασθή σε απομόνωσι, να κάθεται έξω από την πόλι επάνω σε ένα σωρό κοπριάς και να τον αποστρέφωνται οι γείτονες, οι φίλοι και οι γνωστοί. Για κάθε έναν αύτη η εγκατάλειψι θα ήταν η πιο φοβερή και αβάσταχτη. Και το χειρότερο. Η γυναίκα του μη υποφέρονας την καταφρόνησι των ανθρώπων τον προέτρεπε να βλασφημήση, «άλλ' είπον ρήμα κατά του Θεού και τελεύτα». Και ο δίκαιος Ιώβ μέσα από τον πόνο των ελκών την αποστόμωσε. «Ει τα καλά παρά Θεού εδεξάμεθα» τα κακά ούχ' υποίσομεν»; Μόνο τα καλά θα δεχώμαστε από το Θεό, τα κακά πού εκείνος επιτρέπει δεν πρέπει και αυτά να τα υπομένωμε; Και ακόμη περισσότερο δοκιμάστηκε ο Ιώβ από την επίσκεψι τριών φίλων του βασιλέων, οι όποιοι ούτε λίγο ούτε πολύ, στάθηκαν μακρυά για να μην κολλήσουν και του είπαν ότι για να υποφέρη τόσο πολύ θα πη ότι δεν είναι δίκαιος, όπως φαίνεται, αλλά κακός και άνομος και ασεβής και άπιστος! Ω της κακίας των ανθρώπων! Πόσοι και πόσοι στις πληγές των άλλων αντί να στάξουν λάδι ρίχνουν αλάτι! Μόνο το πάθος της χαιρεκακίας τους διακρίνει.

Άλλ' ο Θεός δίδει την απάντησι. Στέλνει τον προφήτη του Ελιούς και υποστηρίζει ότι ο Θεός δοκιμάζει τον άνθρωπο του, αλλά δεν τον εγκαταλείπει, γιατί η αγαθή του πρόνοια παντού προφθαίνει.

Και τελευταία ο Θεός παρουσιάζεται «δια λαίλαπος και νεφών», και πληροφορεί τον Ιώβ για τη σοφία του και την πρόνοια του η οποία φαίνεται μέσα σ' όλα τα έργα της δημιουργίας και τον βεβαιώνει ότι επέτρεψε τους πειρασμούς του για να αποδειχθή πράγματι δίκαιος. «Οίει δε άλλως με κεχρηματικέναι ίνα αναφανής δίκαιος»; Οι κακοί φίλοι έλαβαν την επίπληξι του Θεού και ο Ιώβ σαν αμοιβή επαναπόκτησε όλα όσα είχε χάσει και ακόμη περισσότερα αγαθά! Απόκτησε δε πάλι δέκα θεοφκισμένα παιδιά.

Αδελφοί μου ο Ιώβ είναι τύπος του Αναστάντος Χριστού μας. Όπως ο Χριστός μας από πλούσιος Θεός έγινε πτωχός άνθρωπος και έπαθε και «λοιδώρουμένος ουκ αντελοιδώρει, πάσχων ουκ ηπέλει» και εσταυρώθη «και τη τρίτη ήμερα ανέστη», έτσι και ο Ιώβ από πλούσιος έγινε πτωχός και ταπεινός και καταφρονημένος αλλά ο Θεός ο όποιος «από κοπριάς ανιστά πένητα», για την υπομονή του και τη θεοσέβεια του τον ανέστησε και τον αποκατέστησε με όλα τα υστέρα αγαθά του.

Δεν είναι πράγματι ανεξερεύτητα τα θελήματα του Θεού και ανεξιχνίαστοι οι δρόμοι του; Άλλα και του Ιώβ η υπομονή δεν είναι θαυμαστή και ηρωική; Αδελφοί μου μέσα στις θλίψεις μας και τους πειρασμούς μας καλούμεθα να επιδείξωμε Ιώβεια την υπομονή μας εάν θέλωμε να εξέλθωμε από αυτές άβλαβοι και καλλίτεροι.


ΖΩΗΦΟΡΟΣ

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Κυριακή Ε΄ από του Πάσχα ή της Σαμαρείτιδος: Πρόσκληση πάντων σε πνευματική λατρεία και θεογνωσία.



Αδελφοί, Χριστός Ανέστη.

"...Ὢ τοῦ θαύματος! ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος, πόρνῃ γυναικὶ διελέγετο, ὕδωρ αἰτῶν, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας, ὕδωρ ζητῶν, ὁ πηγὰς καὶ λίμνας ὑδάτων ἐκχέων, θέλων ἑλκῦσαι ὄντως αὐτήν, τὴν θηρευομένην ὑπὸ τοῦ πολεμήτορος ἐχθροῦ, καὶ ποτίσασθαι ὕδωρ ζωῆς, τὴν φλεγομένην ἐν τοῖς ἀτοπήσασι δεινῶς, ὡς μόνος εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος."

Αδιακρίτως, η Εκκλησία προσκαλεί τους ανθρώπους όλων των τάξεων, των πεποιθήσεων, της ηθικής ποιότητας, της εθνικής καταγωγής και παιδείας στην πνευματική λατρεία του μόνου Θεού, πού είναι Πατέρας όλων μας. Η σημερινή περικοπή, παρουσιάζει τον Μεσσία Χριστό να στέκεται "παρά το φρέαρ του Ιακώβ" και να συνδιαλέγεται με μία αιρετική και κατεγνωσμένη για άστατο βίο Σαμαρείτισσα. Συνδιαλέγεται αυτός ο άχραντος και υψηλός Θεός με ένα πλάσμα καταφρονημένο και εσκοτισμένο από την φιληδονία και τις λανθασμένες επιλογές του βίου. Και ίσως το πλέον παράδοξο δεν είναι η συγκατάβαση του Θεανθρώπου στον κόσμο του θανάτου, αλλά η επαφή του μ'αυτά τα πλάσματα που μυρίζουν και εμπνέουν θάνατο. "Ω της ανοχής"! "Ω της αγάπης". Λες και σταμάτησε να κυριεύει ο χρόνος, ο τρόπος και ο τόπος πάνω στους υποταγμένους στον Νόμο ανθρώπους και να αδυνατεί το μίσος και η προκατάληψη, η φθοροποιός ροή και δύναμη της ιστορίας. Ο Θεός διαλέγεται και επιλέγει αυτό ακριβώς που καταφρονείται από τον ιουδαϊκό και σύμπαντα τον αρχαίο κόσμο: το θήλυ, το αμαρτωλό, το αλλόθρησκο, το ακοινώνητο. Φυσικά, η κατάληξη είναι να το μεταμορφώσει σε άγιο και ξεχωριστό και κοινωνικό της θεότητος.

Ο Χριστός "παρά το φρέαρ του Ιακώβ" διψά και ζητά νερό από το ίδιο του το κτίσμα. Αυτή η δίψα του Χριστού δεν ερμηνεύεται μόνο δογματικώς, ως "αδιάβλητο και φυσικό πάθος" που αφορά το κτιστό ύδωρ, αλλά είναι πρόσκληση διά της αιτήσεως. Δηλαδή ζητά ο Χριστός νερό από την Σαμαρείτιδα για να της δώσει την ευκαιρία να ζητήσει και να λάβει εκείνη το ύδωρ το ζων, όχι νερό υλικό και φθαρτό , αλλά πνευματική και ουσιαστική σωτηρία και αιώνια. Το "διψώ" του Χριστού, ερμηνεύεται ως πανανθρώπινη αγωνία για ξεδίψασμα. Διψούσαν οι άνθρωποι για θεϊκή κοινωνία, πνευματικότητα, αλήθεια, δικαιοσύνη, σωτηρία. Και στο πρόσωπου Εκείνου, πληρώθηκε και δικαιώθηκε το αίτημα τους. Ξεδίψασε η ανθρωπότητα , "πίνοντας" από τον εν αγίω Πνεύματι Θεάνθρωπο που είναι η ανακούφιση και η δροσιά και η απόλαυση και η απάντηση και η δικαίωση της προαιώνιας και διαιώνιας ανθρώπινης δίψας.

Ο Χριστός προσκαλεί την Σαμαρείτιδα, αυτήν που έχει πέντε άντρες και άνδραν ουκ έχει, δηλ . την ανθρωπότητα που ζητούσε να ξεδιψάσει με τον παλαιό Νόμο και την εξ ανθρώπων σοφία , στην πηγή του "νερού της ζωής" που είναι η πνευματική λατρεία του Θεού. Με Πνεύμα και Αλήθεια λατρεύεται, γνωρίζεται, κοινωνείται ο Θεός. Δεν είναι ο τόπος , αλλά ο τρόπος που κάνει τους προσκυνητές αληθείς, δεν είναι η πνευματική καταγωγή αλλά η πνευματική διάθεση που είναι "θυσία ευάρεστη" και έξοδος προς την Αλήθεια. Δεν είναι η προσευχή των χειλέων, η προσφορά του θυμιάματος και του άρτου, η τυπολατρεία και η εξάρτηση από τον τύπο που ποιεί τον αληθινό προσκυνητή. "Αυτός που θα πιεί από ετούτο το νερό θα ξαναδιψάσει". Είναι η αγνότητα και η ταπείνωση, η ευχαριστία της καρδιάς , η πρόθεση της μετάνοιας, η προσευχή με ειλικρίνεια, η πράξη που οδηγεί στον αγιασμό,ο πόθος για ένωση πνευματική με το Θείο που είναι το ερώμενο της ψυχής του αληθούς προσκυνητή. Αυτός που πίνει από το "ύδωρ το ζων" της αληθινής λατρείας όχι μόνο θα ξεδιψάσει αλλά και αυτό το παράκλητο Πνεύμα θα γίνει μέσα του , πηγή ζωής ύδατος αλλομένου , πνεύματος που θα ξεχειλίζει και θα οδηγεί στην αληθινή γνώση και κοινωνία του Θεού.

Μην διστάζετε και μην αμφιβάλετε, χριστιανοί μου, για την ορμή και τη δύναμη του παρακλήτου πνεύματος, του θεϊκού εκείνου καταρράχτη, που ορμητικά και αλλοιωτικά μεταστρέφει την ζωή του ανθρώπου , απο καθοδική πορεία προς τον θάνατο, σε ανοδική συμπορεία με τον Χριστό στο αχανές πέλαγος της θεϊκής αγάπης, παρά τους κήπους της νοητής Εδέμ , που είναι η γνώση του Θεού και η κοινωνία μαζί Του. "Δεύτε και αρρύσασθε, ύδωρ αθανασίας". Αφεθείτε αδελφοί μου , στην εμπειρία και την αλλοίωση της πνευματικής λατρείας για να ξεδιψάσετε αληθινά με την δροσιά της χαράς, της μένουσας χαράς και της χάρης του Παρακλήτου. Και σαν την σαμαρείτισσα εκείνη του ευαγγελίου , γίνετε κήρυκες όχι του λόγου του κενού και κοινού, αλλά κήρυκες ένθεοι και ζωντανοί στον κόσμο της πνευματικής ξηρασίας και δίψας. Ώστε, ατενίζοντας εκείνος που διψά για Θεό, εκείνους πού πραγματικά ξεδίψασαν και είναι κεχαριτωμένοι να οδηγηθεί στην πηγή της ζωής, στην πηγή της σωτηρίας, στον δικό του δρόμο προς την αληθινή γνώση και κοινωνία με τον Θεό Πατέρα και χορηγό της ζωής. ΑΜΗΝ.


Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/05/blog-post_16.html#ixzz0ml5BU5RV