«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Κυριακή του Θωμά – Απιστία και θεία συγκατάβαση



Απιστία και θεία συγκατάβαση

α) Η θεία συγκατάβαση ως συνέχεια του μυστηρίου της θείας κένωσης δεν περιορίζεται στον Σταυρό και την ταφή. Συνεχίζεται και μετά την Ανάσταση.
Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης
Ο αναστάς Κύριος δεν ήλθε να επιβάλει βιαίως το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως στους ανθρώπους. Ούτε τους υποχρέ-σε να το ασπασθούν απροϋπόθετα. Αποδέχεται και ως δοξασμένος Κύριος να γίνει αντικείμενο έρευνας. Αναγνωρίζει στον Θωμά τη λογική αδυναμία να πιστέψει και συγκαταβαίνει για μια ακόμη φορά στην ανθρώπινη αμφισβήτηση.
β) Ας δούμε όμως συνοπτικά το περιεχόμενο του σημερινού ευαγγε-λί-ου, όπως περιγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη (Ιωάν. 20.19-29). Μετά τη σταύρωση και την ταφή του Ιησού οι μαθητές σκορπίστηκαν και φόβος κατέλαβε τις ψυχές τους. Ο διδάσκαλός τους είχε θανατωθεί με ατιμωτικό θάνατο. Και οι ίδιοι κινδύ-νευαν από τη μήνη των γραμματέων και Φαρισαίων. Συγχρόνως με δυσπιστία άκουγαν τις διαβεβαιώσεις των μυροφόρων γυναικών, ότι είδαν τον αναστημένο Κύριο.
γ) Κι ενώ οι μαθητές το εσπέρας της Κυριακής ήταν συναγμένοι στο υπερώο «διά τον φόβον των Ιουδαίων», και παρότι οι πόρτες ήταν κλειστές, παρουσιάστηκε ο Κύριος και τους λέγει: «Η ειρήνη να είναι μαζί σας». Ταυτόχρονα τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Οι μαθητές χάρηκαν που είδαν τον Κύριο. Στη συνέχεια φύ-ση-ξε στα πρόσωπά τους λέγοντας: «Λάβετε Πνεύμα άγιον, εάν συγχωρήσετε τις αμαρτίες κάποιου του είναι συγχωρημένες· αν δεν τις συγχωρήσετε, θα μείνουν ασυγχώρητες». Ο Θωμάς δεν ήταν μαζί τους όταν ήλθε ο Ιησούς. Του είπαν οι άλλοι μαθητές: «Είδαμε τον Κύριο». Εκείνος απαντά: «Εάν δεν δω στα χέρια του το σημάδι από τα καρφιά και δεν βάλω το δάκτυλό μου σε αυτά και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν θα πιστέψω».
δ) Ύστερα από οκτώ ημέρες ήταν πάλι οι μαθητές συναγμένοι στο σπίτι και ο Θωμάς μαζί τους. Έρχεται ο Χριστός, κι ενώ οι πόρτες ήταν κλειστές, στάθηκε στο μέσον και τους είπε: «Η ειρήνη να είναι μαζί σας». Έπειτα λέγει στον Θωμά: «Φέρε το δάκτυλό σου εδώ και κοίταξε τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλε το στην πλευρά μου και μη γίνου άπιστος αλλά πιστός». Ο Θωμάς αποκρίθηκε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
ε) Το πρώτο μέρος του ευαγγελίου, που αναφέρεται στην εμφάνιση στους μαθητές εκτός του Θωμά, αναγινώσκεται σε διάφορες γλώσσες στον εσπερινό της Αγάπης του Πάσχα. Όταν κάποιος ζει το μυστήριο της ορθοδόξου πίστεως και η καρδιά του γεύεται τη σταυροαναστάσιμη εμπειρία αισθάνεται την ανάγκη να την εκφράσει και προς τους έξω. Έτσι το φως της λαμπρής εκχέεται και σε άλλους λαούς, φυλές και γλώσσες. Τηρείται, έστω συμβολικά με τον τρόπο αυτό, η εντολή του Χριστού προς τους μαθητές να κηρύξουν την Ανάσταση «εις πάντα τα έθνη». Η βεβαιότητα για την αλήθεια καθιστά αναγκαία τη μαρτυρία της προς κάθε άνθρωπο καλής προαίρεσης. Στα λειτουργικά βιβλία περιλαμβάνεται το σημερινό ευαγγέλιο και στα τουρκικά και απαγγέλλονταν εμμελώς στα μέρη της Μ. Ασίας, όπου προφανώς έρχονταν και το άκουγαν Τούρκοι αλλά και κρυπτοχριστιανοί.
στ) Ο απόστολος Θωμάς αποτέλεσε στο διάβα των αιώνων το σύμβολο του «απίστου». Όμως, ο Θωμάς δεν ήταν άπιστος. Ήταν ειλικρινής αναζητητής της αλήθειας. Η αμφισβήτησή του ήταν γνήσια. Δεν είχε ιδεολογικό υπόβαθρο και αντιχριστιανικό πνεύμα. Γι’ αυτό και ο Χριστός ανταποκρίνεται και διαλύει τις αμφιβολίες του. Φανερώνεται και δεν αρνείται να ψηλαφηθεί από τον «άπιστο» μα-θη-τή του. Τα λειτουργικά κείμενα κάνουν λόγο για «καλή απιστία» του Θωμά, διότι αυτή γέννησε τη βέβαιη πίστη. Στο τέλος του ευαγγελίου φαίνεται ο Κύριος να επιτιμά τον Θωμά. «Επειδή με είδες, πίστεψες», του λέει. «Μακάριοι εκείνοι που δεν με είδαν και όμως πίστεψαν». Έτσι μακαρίζονται οι χριστιανοί όλων των αιώνων, που αποδέχονται και βιώ-νουν το κήρυγμα της Αναστάσεως.
ζ) Ίσως κάποιος αναρωτηθεί: Γιατί ο αναστημένος Χριστός επέλεξε να εμφα-νι-σθεί στους μαθητές, τον Θωμά και τις μυροφόρες και δεν παρουσιάσθηκε κα-τευ–θείαν στους σταυρωτές του, για να πιστέψουν και εκείνοι; Στο ερώτημα αυτό απαντά ο ιερός Χρυσόστομος: «Αν υπήρχε ελπίδα να τους ελκύσει στην πίστη, δεν θα αμελούσε να φανερωθεί σε όλους. Κι αυτό το απέδειξε η ανάσταση του Λαζάρου, που ήταν τέσσερις μέρες νεκρός και τον ανέστησε μπροστά στα μάτια όλων. Παρά ταύτα, όχι μόνο δεν ελκύσθηκαν στην πίστη, μα εξαγριώθηκαν εναντίον του Χριστού, ώστε ήθελαν να σκοτώσουν και αυτόν και τον Λάζαρο». Τέλος, το γεγονός ότι ο «άπιστος»  μαθητής θυσίασε μαρτυρικά τη ζωή του, για να μεταφέρει το ελπιδοφόρο αναστάσιμο μήνυμα στα βάθη της Ανατολής, αποτελεί μια ακόμη μαρτυρία της Ανάστασης και δικαιώνει τη θεία συγκατάβαση.
http://www.makthes.gr/news/opinions/72849/

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙῼ ΠΑΣΧΑ




+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Καὶ πάλιν μετὰ χαρᾶς καὶ εἰρήνης ἀπευθύνομεν πρὸς ὑμᾶς τὸν χαρμόσυνον καὶ πλήρη ἐλπίδων χαιρετισμὸν "Χριστός Ἀνέστη"!
Αἱ συγκυρίαι καὶ τὰ γεγονότα τῆς συγχρόνου ἐποχῆς φαίνονται μὴ δικαιολογοῦντα τὸ χαρμόσυνον τοῦ χαιρετισμοῦ μας. Αἱ συντελεσθεῖσαι ἤδη φυσικαὶ καταστροφαὶ ἐκ τῶν σεισμικῶν δονήσεων καὶ τῶν θαλασσίων ὑπερκυμάτων  καὶ αἱ ἐπαπειλούμεναι τοιαῦται ἐκ τῆς πιθανολογουμένης ἐκρήξεως τῶν πυρηνικῶν ἐργοστασίων, ἀλλὰ καὶ αἱ ἀνθρωποθυσίαι ἐκ τῶν πολεμικῶν συρράξεων καὶ τῶν τρομοκρατικῶν ἐνεργειῶν, ἐμφανίζουν τὸν κόσμον μας δεινῶς πληγωμένον καὶ σφαδάζοντα ὑπὸ τὴν πίεσιν φυσικῶν καὶ πνευματικῶν κακῶν δυνάμεων.
Ἐν τούτοις, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι γεγονὸς ἀληθινὸν καὶ παρέχει εἰς τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς τὴν βεβαιότητα καὶ εἰς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τὴν δυνατότητα τῆς ὑπερβάσεως τῶν δυσμενῶν ἐπακολούθων τῶν φυσικῶν καταστροφῶν καὶ τῶν ψυχικῶν ἐκτροπῶν.
Ἡ φύσις ἐπαναστατεῖ ὅταν ἡ ὑπερφίαλος ἀνθρωπίνη διάνοια ἀποπειρᾶται νὰ τιθασεύσῃ τὰς ἀπειρομεγέθεις δυνάμεις τὰς ὁποίας ἔχει ἐμπερικλείσει ὁ Δημιουργὸς εἰς τὰ φαινομενικῶς ἀσήμαντα εἰς ὄγκον καὶ ἀδρανῆ στοιχεῖα της. Θεωροῦντες πνευματικῶς τὰ δυσμενῆ φυσικὰ φαινόμενα, τὰ ὁποῖα πλήττουν τὸν πλανήτην μας ἐπανειλημμένως καὶ διαδοχικῶς κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς, πλησιάζομεν εἰς τὴν ἀποδοχὴν τῆς ἀπόψεως ὅτι ταῦτα δὲν εἶναι ἀνεξάρτητα τῆς πνευματικῆς ἐκτροπῆς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τὰ σημεῖα τῆς ἐκτροπῆς, ὅπως ἡ πλεονεξία, ἡ ἀπληστία, ἡ ἀκόρεστος ἐπιθυμία τοῦ πλούτου ἐν συνδυασμῷ πρὸς τὴν ἀδιαφορίαν διὰ τὴν πτωχείαν τῶν πολλῶν τὴν ὁποίαν συνεπιφέρει ὁ ὑπέρμετρος πλουτισμὸς τῶν ὀλίγων, δὲν φαίνονται διὰ τοὺς φυσικοὺς ἐπιστήμονας νὰ ἔχουν σχέσιν πρὸς τὰ φυσικὰ γεγονότα. Ἐν τούτοις, διὰ τὸν πνευματικῶς ἐρευνῶντα τὸ θέμα, ἡ ἁμαρτία διαταράσσει ὄχι μόνον τὴν ἁρμονίαν τῶν πνευματικῶν σχέσεων ἀλλὰ καὶ τῶν φυσικῶν. Ὑπάρχει μυστικὴ σχέσις μεταξὺ τοῦ ἠθικοῦ κακοῦ καὶ τοῦ φυσικοῦ κακοῦ καὶ ἐάν θέλωμεν νὰ ἀπαλλαγῶμεν ἀπὸ τὸ δεύτερον, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἀρνηθῶμεν τὸ πρῶτον.
Ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ νέος ἄνθρωπος καὶ Θεός, ἀποτελεῖ τὸ πρότυπον τῆς εὐεργετικῆς ἐπιρροῆς τοῦ ἁγίου εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον. Ἐθεράπευε τὰς φυσικὰς καὶ πνευματικὰς νόσους καὶ διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἐγαλήνευσε καὶ τὴν τεταραγμένην θάλασσαν καὶ ἐπολλαπλασίασε τοὺς πέντε ἄρτους εἰς χορτασμὸν πεντάκις χιλίων ἀνδρῶν, συνδυάζων οὕτω τὴν ἀποκατάστασιν τῆς πνευματικῆς καὶ τῆς φυσικῆς ἁρμονίας. Ἐὰν θέλωμεν εἰς τὰς παρούσας δυσμενεῖς φυσικῶς καὶ πολιτικῶς καταστάσεις νὰ ἐπιδράσωμεν εὐμενῶς, δὲν ἔχομεν ἄλλην ὁδὸν ἀπὸ τὴν πίστιν εἰς τὸν Ἀναστάντα Χριστὸν καὶ ἀπὸ τὴν τήρησιν τῶν σωτηριωδῶν διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐντολῶν Του.
Ὁ Χριστὸς ἀνέστη καὶ συνανέστησε τὸ τέλειον ἦθος τοῦ ἀμαυρώσαντος αὐτὸ ἀνθρώπου, γενόμενος πρωτότοκος καὶ πρωτοπόρος εἰς τὴν ἀναγέννησιν τοῦ κόσμου, τῶν ἀνθρώπων καὶ τῆς φύσεως. Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως δὲν εἶναι κενὸν οὐσιαστικῆς ἐπιρροῆς εἰς τὴν ποιότητα τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς καὶ τῆς εὐρύθμου λειτουργίας τῆς φύσεως. Ὅσον πληρέστερον καὶ βαθύτερον θὰ βιώσωμεν τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ εἰς τὰ βάθη τῶν καρδιῶν μας, τόσον εὐεργετικωτέρα θὰ εἶναι ἡ ἐπιρροὴ τῆς ὑπάρξεώς μας εἰς τὴν ὅλην ἀνθρωπότητα καὶ εἰς τὸν φυσικὸν κόσμον. Αἱ φυσικαὶ ἐπιστῆμαι ἴσως δὲν ἔχουν ἀκόμη ἐπισημάνει τὴν σχέσιν αὐτὴν μεταξὺ ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀνακαινίσεως τῆς φύσεως, ἀλλὰ ἡ πεῖρα τῶν ἁγίων, ἡ ὁποία εἴθε νὰ εἶναι καὶ ἰδική μας πεῖρα, διαβεβαιοῖ ὅτι εἶναι ἐμπειρικῶς διαπιστωμένον ὅτι ὄντως ὁ ἀναγεννημένος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ἀποκαθιστᾷ τὴν διατεταραγμένην ἐκ τῆς ἁμαρτίας ἁρμονίαν τῶν φυσικῶν φαινομένων. Ὁ ἅγιος ἐν Χριστῷ μετακινεῖ ὄρη ἐπ’ ἀγαθῷ καὶ ὁ κακὸς καὶ ἀντίθεος ἄνθρωπος μετακινεῖ ἐδάφη καὶ ὑψώνει κύματα ὑπερμεγέθη ἐπὶ κακῷ.
Εἴθε νὰ προσεγγίσωμεν πρὸς τὴν ἁγιότητα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἵνα διὰ τῆς χάριτος Αὐτοῦ γαληνεύσωμεν τὰ φυσικὰ καὶ ἠθικὰ κύματα τὰ ὁποῖα πλήττουν τὸν σύγχρονον κόσμον μας. 
Ἡ χάρις τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. Γένοιτο.
               Ἅγιον Πάσχα 2011
                                                                                             + Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
                                                              διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα
                                                                                                εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ ΜΕΤΑ ΒΑΙΩΝ ΚΑΙ ΚΛΑΔΩΝ







 

"Μετά βαΐων και κλάδων" η υποδοχή του Χριστού στην πόλη της Ιερουσαλήμ την Κυριακή των Βαΐων. Έτσι όπως υποδέχεται ο κόσμος κάθε ξεχωριστό πρόσωπο. Πανηγυρίζει για τον ερχομό του, δοξάζει το γεγονός, θυμάται, ζητά, κραυγάζει, χαιρετά, ενθουσιάζεται. Κι αυτό συμβαίνει πάντοτε. Η ανθρώπινη ζωή χαρακτηρίζεται από την προσμονή του μεσσία, του σωτήρα. Νιώθουμε την ανεπάρκειά μας, μας φαίνεται κοπιαστικό εμείς να αγωνιστούμε για την σωτηρία μας και προσμένουμε το πρόσωπο, τον χαρισματικό ηγέτη, ο οποίος θα μας τραβήξει μέσα στην ανημπόρια μας και θα μας οδηγήσει εκεί που θέλουμε.
Η μεγαλύτερη δυσκολία στη ζωή μας δεν είναι να είμαστε ελεύθεροι. Είναι το πώς θα διαχειριστούμε την ελευθερία μας. Κι αυτό γιατί θέλει κόπο κι επώδυνο αγώνα. Ταυτόχρονα, είναι πιο εύκολο άλλος να έχει την ευθύνη για τον κόσμο, τη ζωή, την πορεία μας και για τη λύση των προβλημάτων μας. Έτσι, αναζητούμε τους μεσσίες στα πρόσωπα των πολιτικών, των αθλητών, των ηθοποιών, των καλλιτεχνών, και οποιουδήποτε άλλου το κάθε σύστημα προβάλλει, ώστε να έχουμε τον "ένοχο" έτοιμο στην αποτυχία μας ή να μπορούμε να ξεχνούμε τα προβλήματά μας ασχολούμενοι μ' αυτούς, ξεχνώντας τον μοναδικό Μεσσία και Σωτήρα μας.
"Μετά βαΐων και κλάδων" κυλά λοιπόν η ζωή μας. Μα τα προβλήματά μας δεν λύνονται με "κούφιες ρητορείες". Η ελευθερία που αφήνουμε στην άκρη παραμένει πάντοτε ένα μεγάλο ερώτημα. Και τα "ωσαννά" των Βαΐων εύκολα μετατρέπονται στα "’ρον, άρον, σταύρωσον", όταν το σύστημα μας πληροφορεί ότι ο Μεσσίας που επιλέξαμε δεν είναι αυτός που μας λυτρώνει ή όταν εμείς κουραστούμε να αγωνιζόμαστε ή ενοχλούμαστε από την αλήθεια που τα λόγια και η ζωή Του κρύβουν.
Ο Χριστός μπήκε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα, γνωρίζοντας τις δοξασμένες κραυγές και τα "μετά βαΐων και κλάδων" του λαού. Εκπλήρωσε τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, αφουγκράστηκε τη χαρά των ανθρώπων, αλλά ήξερε καλά μέσα Του πόσο γρήγορα αυτός ο ενθουσιασμός θα περνούσε. Κι αυτό γιατί δεν είχε έρθει για να υποσχεθεί εύκολες λύσεις, δεν μίλησε για την πλατειά, αλλά για την "στενή πύλη", δεν μίλησε για την εξουσία, αλλά για τη διακονία του κόσμου.
Πάνω στο ταπεινό πουλαράκι ο Χριστός φάνταζε βασιλιάς και μεσσίας στα μάτια όσων των ζητωκραύγαζαν, καθώς είχαν μάθει για την Ανάσταση του Λαζάρου. Μα ήρθε τόσο ταπεινά στα Ιεροσόλυμα, βιώνοντας από πριν, όπως και σε όλη Του την ζωή, την ταπείνωση που οι ίδιοι οι δοξαστές Του Τού επεφύλασσαν! Ο Χριστός ήταν ο Μεσσίας, όχι όμως όπως τον φαντάζονταν ο κόσμος, αλλά όπως ο ίδιος δίδασκε: Αυτός που θα πρόσφερε τη Σωτηρία, Αυτός που θα μιλούσε και θα ζούσε την Αγάπη, Αυτός που δεν θα έπαυε ποτέ να παρουσιάζει στους ανθρώπους την Αλήθεια.
"Μετά βαΐων και κλάδων" υποδεχόμαστε κι εμείς το Χριστό, στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, μοιάζοντας περισσότερο με τους ανθρώπους της Ιερουσαλήμ, σαγηνεμένοι από τα θαύματα και μην ακούγοντας το βάθος των λόγων και των έργων Του. Είναι καιρός όμως να ξεφύγουμε από την παρανοημένη εικόνα που έχουμε για το Χριστό και να αναζητήσουμε στην γνήσια κοινωνία με το πρόσωπό Του το Θεό που μας λυτρώνει, μας κάνει υπεύθυνους για τη ζωή και την ελευθερία μας και μας προτείνει την οδό που ξεκινά από το Πάθος, αλλά καταλήγει πάντοτε στην Ανάσταση. Την δική Του και την δική μας...

ΠΗΓΗ

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ



«Και γαρ ο υιός  του ανθρώπου ούκ  ήλθε διακονηθήναι, αλλά  διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού  λύτρον αντί πολλών»



            Πλησιάζουν  οι ημέρες των παθών  και της  σταυρικής θυσίας  του   Θεανθρώπου Ιησού  και με  ήρεμο  και  γαλήνιο φωνή λέγει στους  μαθητές  του, με τον πλέον  λεπτομερή  τρόπο, το  τί μεγάλα γεγονότα πρόκειται να  συμβούν   μετά από ολίγες   ημέρες.
            Ο Κύριος των κυριευόντων και  Βασιλεύς  των βασιλευόντων προλέγει στους  μαθητές  του  δια  τρίτη φορά τα του  θανάτου  του:  «Ιδού αναβαίνουμε στα  Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους  αρχιερείς και στους  γραμματείς και θα τον καταδικάσουν σε  θάνατο και θα τον παραδώσουν στους  εθνικούς. Θα τον  εμπαίξουν και θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν και θα τον θανατώσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί.
             Οι μαθητές όμως   σκέπτονται και επιθυμούν άλλα πράγματα, επιζητούν από τον  Κύριο πράγματα  κοσμικά και επίγεια, τιμές, δόξες, μεγαλεία και τούτο  γιατί πίστευαν ότι  ο Διδάσκαλός τους επρόκειτο να  ιδρύσει επί της  γής    βασιλεία εγκόσμιο, βασιλεία του  κόσμου τούτου.
            Δεν κατενόησαν και δεν  συνέλαβαν τους  λόγους  του  Κυρίου  πού τους  είπε: «ο υιός του ανθρώπου ούκ ήλθε διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών», αλλά είχαν προτάξει και επίστευαν στην επίγειο του Κυρίου βασιλεία.
            Αλλά γιατί ο Κύριος προείπε στους  μαθητές του   τα  μέλλοντα  αυτώ  συμβαίνειν;
            Πρώτο, δια να  διαβεβαιώσει  αυτούς  ότι γνωρίζει τα πάντα  και  τίποτε  δεν είναι  σ΄Αυτόν άγνωστο, και  μάλιστα το  ότι προείπε με  λεπτομέρεια  τα  του πάθους και της  ανάστασής  του, τούτο  το μέγα γεγονός, φανερώνει την υπεράνθρωπο διάνοια του Κυρίου Ιησού. 
            Το μέγα τούτο  γεγονός  πείθει τον κόσμο να  κατανοήσει ότι ο Ιησούς, ο οποίος έκλινε  ουρανούς εκουσίως και ήλθε στην γή από άπειρο αγάπη προς τον  πλανηθέντα  άνθρωπο, ήταν ο Μονογενής  Υιός και Λόγος  Θεού.
            Δεύτερο, δια να  δείξει ότι ως παντοδύναμος Θεός  μπορεί να  διαφύγει τον θάνατο, αλλά παραδίδει  τον  εαυτό του  «λύτρον  αντί πολλών»  εκουσίως  στον σταυρό, προκειμένου να  ελευθερωθεί τον ανθρώπινο γένος  από τα  δεσμά  της  αμαρτίας και  να ξαναβρεί  την  σωτηρία του πού έχασε εκείνο το δειλινό με  την παρακοή, με  την οποία  αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε  και   σκότωσε το κατ εικόνα  Θεού.
            Τρίτο,  δια  να  στηρίξει τις καρδιές  των μαθητών του όπως  μη  σκανδαλιστούν βλέποντες  αιφνιδίως  τον Διδάσκαλό τους  επάνω  στο  Σταυρό  να πάσχει και  να  κλείνει την κεφαλή και  να παραδίδει  το πνεύμα  του στον θεό  Πατέρα  Του, και να μη  λυπηθούν, και τούτο γιατί η λύπη  «εις χαράν γεννήσεται» υποδηλώνοντας την εκ νεκρών   ανάστασή Του.
            Οι μαθητές του Κυρίου  όμως ακούσαντες  πάντα  ταύτα και μάλιστα και μη  κατανοήσαντες το μέγα  της οικονομίας του  Θεού μυστήριο, το μυστήριο του  σταυρού, νόμισαν  ότι μετά  την ανάσταση θα βασιλεύσει ο  διδάσκαλός  τους επί της  γής  με  όμοιο τρόπο ως  οι κατακτητές και οι  δυνάστες  του κόσμου  τούτου.
            Μάλιστα  ο  Ιάκωβος και ο Ιωάννης ζητούν  από  τον  Κύριο και πρωτοκαθεδρία λέγοντας: «διδάσκαλε, θέλουμε εκείνο που  θα  σου  ζητήσουμε να μας  το κάνεις», και ο Ιησούς  τους  είπε «δεν ξέρετε τι ζητάτε». Το αίτημα του Ιακώβου και  του Ιωάννου ήταν αίτημα ξένο  και όλως διαφορετικό  με  την αποστολή του Κυρίου.
            Ο Χριστός  όμως  έλεγε σαφώς: «θα  πάμε  στα Ιεροσόλυμα για να σταυρωθώ και για να πεθάνω για την σωτηρία του κόσμου». Οι μαθητές δεν έδωσαν προσοχή στην φωνή και  στα λόγια  του Ιησού, αλλά άκουαν στην εσωτερική φωνή τους, αν και άλλη  φορά  είχαν ακούσει από τον  διδάσκαλό τους να τους ομιλεί περί του πάθους  του.
            Ο Κύριος όμως  λέγει στους  μαθητές  του ότι «η επιθυμία που  έχετε  είναι επιθυμία  των αρχόντων  του  κόσμου τούτου οι οποίοι ζητούν τις  αρχές  και τις  εξουσίες χάριν  φιλοδοξίας  και προς το ίδιο συμφέρον»,  «οὐχ  ούτω  έσται  εν υμίν», αλλά  εκείνος  πού θέλει να γίνει μεγάλος  μεταξύ σας, θα είναι υπηρέτης  σας και εκείνος που θέλει να είναι  μεταξύ σας πρώτος, θα είναι δούλος όλων.
            Ο άνθρωπος από τη φύση του  επιθυμεί και επιζητεί  το μεγαλείο, την υπεροχή και την δόξα· λέγει μάλιστα  και η  παροιμία: «πολλοί τον πλούτο μίσησαν αλλά την δόξα κανείς». Η επιθυμία  λοιπόν του μεγαλείου και της δόξας είναι  φαινόμενο  φυσικό σε  κάθε  άνθρωπο και τούτο γιατί  αυτός ο Θεός Πατέρας  φύτεψε  από την αρχή αυτό το αίσθημα στον άνθρωπο.
            Το τέλειο των δημιουργημάτων του,  τον άνθρωπο, ο Θεός Πατέρας το προόρισε  να  γίνει  υιός  Υψίστου και κύριος όλης  της  κτίσης. Όμως  η  αληθινή δόξα και το  μεγαλείο  επιτυγχάνεται με  την αρετή, την δικαιοσύνη, με την αγαθοεργία, με την φιλανθρωπία, με την ταπείνωση και προπάντων με την μεγάλη  αρετή της αγάπης.
            Ο Θεός Πατέρας ενέβαλε στην ψυχή  του ανθρώπου την επιθυμία του μεγαλείου, αυτός  υπέδειξε  και υποδεικνύει στους  ανθρώπους  τον τρόπο και το μέσο με τα  οποίο δύναται  ο άνθρωπος να λάβει την αληθινή  δόξα και το  επιθυμητό μεγαλείο: «ός αν θέλη», λέγει,  «γενέσθαι  μέγας  εν υμίν έσται υμών διάκονος».
            ΄Εχει  λοιπόν  το δικαίωμα και το καθήκον  ο άνθρωπος  της κάθε εποχής να  επιζητεί  το μεγαλείο και την δόξα  εν τη βασιλεία του  Κυρίου και να  αμιλλάται για να γίνει  μεγάλος  εν αυτή· αλλά όμως  ὀφείλει να επιδιώκει αυτό με την αρετή και την ταπείνωση, και τότε  η  τιμή  και η δόξα  θα είναι  βραβείο  της αρετής, το  οποίο  αποκτάται με την ταπείνωση, την υπομονή, και την καρτερία.  «Δόξα  και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το άγαθόν,»
            Η ταπείνωση είναι η αρχή πάσης αρετής και παντός καλού. Η  ταπείνωση  υψώνει τον άνθρωπο από τους άλλους ανθρώπους και δίδει σ’αυτόν το πρωτείο και την πρωτοκαθεδρία, την αληθινή και αιώνια.  «Ο ταπεινών εαυτόν  υψωθήσεται»  και  «τοις ταπεινοίς ο Θεός  δίδωσι χάριν».
            Η ταπείνωση είναι συνδεδεμένη  με την αγάπη,  ουδέποτε   μπορεί να υπάρξει ταπείνωση αληθινή  χωρισμένη από την αγάπη, και όσο  μεγαλύτερη  είναι  η αγάπη τόσο περισσότερη   είναι η ταπείνωση· αυτές  τις  δύο αρετές μας τις  διδάσκει ο Κύριος στη σημερινή  ευαγγελική  περικοπή: «και γάρ ο Υιός του άνθρώπου  ούκ ήλθεν διακονηθήναι αλλά διακονήσαι και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών»
            Αγαπητοί μου άδελφοί
Η πορεία του Ιησού μετά των μαθητών του προς τα  Ιεροσόλυμα, που  ακούσαμε   στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, πρέπει  να ανοίξει τις  καρδιές όλων  μας και  να κατανοήσουμε  το  μέγα μήνυμα της σωτηρίας  μας .
            Ο Κύριός μας συνένωσε  το παράδειγμα της  ταπεινοφροσύνης με  το  παράδειγμα  της αγάπης, για να μας  διδάξει  ότι οι δύο αυτές αρετές είναι  αχώριστες, όπως  ο ήλιος από το φώς και  η φωτιά  από την θερμότητα, και ότι χωρίς αυτές τις δύο αρετές  κανείς δεν θα  μπορέσει  να   γίνει μέτοχος και κοινωνός της  αιωνίου βασιλείας Του.
            ΄Οσοι, λοιπόν, επιθυμούμε την δόξα και την τιμή, όσοι θέλουμε  ύψος μεγαλείου, να  το στάδιο της αληθινής  δόξας, να  το στάδιο της τιμής, είναι ανοικτό· δεύτε  να  αγωνιστούμε  τον καλό αγώνα με  όπλα την ταπείνωση και την αγάπη, όπως αγωνίστηκε και ο ‘Οσιος πατήρ  ημών Σάββας, τον οποίο σήμερα  τιμάμε με ύμνους  και ωδές  πνευματικές, φέρουμε στην μνήμη μας την αγία ζωή του και ας  γίνουμε  και εμείς μιμητές   Εκείνου.
            Ο Όσιος και  Θεοφόρος  Πατήρ  ημών Σάββας επέδειξε ζωή ταπείνωσης, ζωή αγάπης, ζωή υπομονής και  καρτερίας και  επέτυχε   παρά του Σωτήρος Χριστού  της ουρανίου χαράς, και  εμείς σήμερα ψάλουμε  με    χαρά και αγαλλίαση.
 «των Καλυμνίων η νήσος  τέρπου, χόρευε του θεοφόρου Σάββα εκτελούσα την μνήμην, εν σοί γάρ ώσπερ άστρον  νεοφανές, τη του πνεύματος  χάριτι, αναδειχθείς ως βιώσας θεοπρεπώς και καταυγάζει σε τοις θαύμασιν»

Όσιε  και θεοφόρε πατήρ  ημών  Σάββα, πρέσβευε διηνεκώς  υπέρ πάντων ημών. ΑΜΗΝ.

Ο.Λ.Κ.Α.Παΐσιος

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Εις τον Ακάθιστον Ύμνον 2011


Και πάλι η Παναγία Θεοτόκος μας συγκάλεσε σε εορτή και συνεστίαση πνευματική, αγαπητοί μου αδελφοί. Έχουμε ήδη ψάλλει πανηγυρικά τους Χαιρετισμούς στην υπερούσια και ανύμφευτον χάρη της και όλοι φαιδρυνόμαστε από την πνευματική αγαλλίαση της εν Χριστώ χαράς. Διότι οι Χαιρετισμοί και ο Ακάθιστος έχουν έντονο το στοιχείο της χαράς. Αυτό το πολλαπλώς αποδιδομένο στην Πάντων Χαρά "Χαίρε" πού αναπέμψαμε όλοι μας απόψε, μας το ανταποδίδει η Χάρη της με εσωτερική αγαλλίαση και εξωτερικό θάμβος. Πηγή χαράς η Θεοτόκος , χαρά και παρηγοριά και τα δώρα της στους υμνολόγους της, τα ορθόδοξα παιδιά της.

Ναι. Αυτή η σύναξη του Ακαθίστου δεν είναι παρά μία αιώνια επανάληψη του Ευαγγελισμού, το Χαίρε του Αγγέλου από μέρους μας και το κοσμοσωτήριο άγγελμα της Σάρκωσης του Λόγου από τα ουράνια. Γι αυτό εν ευγνωμοσύνη ψάλλουμε και μετά χαράς υποδεχόμαστε την ευλογία και το δώρημα.

Ο Ακάθιστος ύμνος έχει υπόθεση το κεφάλαιον της σωτηρίας , αλλά είναι και το χαρακτηριστικότερο υμνολόγημα της Ρωμανίας, της ένδοξης Ρωμηοσύνης, πού δεν πέθανε το 1453 αλλά εξακολουθεί να ζεί και να θάλλει μέσα στο ελληνορθόδοξο φρόνημα και την οικουμενική Εκκλησία του Χριστού. Ορθοί στο σώμα και την διάνοια οι πατέρες μας ανέπεμψαν ύμνους ευχαριστηρίους στην Υπέρμαχο Στρατηγό, όταν η βασιλίδα των πόλεων κατα καιρούς ελυτρούτο από επελάσεις βαρβάρων. Παρούσα πάντα η Θεοτόκος προστάτευε το χριστεπώνυμο πλήρωμα, την ευλογημένη κληρονομία του Υιού της από κάθε εξωτερική και εσωτερική απειλή. Κάθε έθνος και λαός καυχάται για κάποιον προστάτη άγιο , αλλά στο ελληνικό Γένος προστάτις έλαχε η ίδια η Θεοτόκος η μάνα του Θεού. Ίσως γι αυτό το μητρικό στοιχείο εντός και εκτός Εκκλησίας υπερτιμάται και εκτιμάται από εμάς τους Έλληνες. Ποιά ευεργεσία της και προστασία της να πρωτοθυμηθούμε και να πρωταναφέρουμε για το πολύπαθο γένος των Ρωμαίων Ελλήνων Ορθοδόξων. Σε κάθε φάση της ιστορίας του γένους μας, παρούσα η Παναγία να μας λυτρώνει από κινδύνους και πειρασμούς και δίνες μεγάλες. Τα χρόνια του Βυζαντίου, το 21 , το 1940, ακόμα και σήμερα τα χρόνια που ο έλληνας έκαμψε το ανάστημα του και έχασε το μπόι του και απώλεσε το γνήσιο στοιχείο του, γενόμενος Ευρωπαίος και Αμερικάνος και ό,τι αλλότριο, η Παναγία Θεοτόκος δεν παύει να μεσιτεύει στον Υιό της για αυτή την αγνώμονα και αποπροσανατολισμένη γενεά των Ελλήνων.

Ακοές πολέμων και ταραχών προσβάλουν το ανθρωπιστικό μας συναίσθημα και την ανθρώπινη αγωνία μας. Η Λιβύη φλέγεται , υπό την τυρρανία αιμοσταγούς και παρανοικού δικτάτορα, οι Μεγάλες Δυνάμεις, πλήρεις βλασφημίας αποτελειώνουν το έργο του, βάλλοντας αμάχους και γυναικόπαιδα, στην μακρυνή Ιαπωνία, χιλιάδες ζωντανές εικόνες του Θεού, άνθρωποι αδελφοί μας περιφέρονται άστεγοι, ενδεείς, γυμνοί, πεινασμένοι, πενθούντες και απελπισμένοι, ενώ η πηρυνική απειλή κρέμεται κάθε ώρα και στιγμή πάνω από τα κεφάλια τους. Παράλληλα, η πατρίδα μας περνάει κρίσιμες ώρες , επαίτιδα στις αγορές του κόσμου και στοιχηματίζοντας ταπεινωμένη στην καλή διάθεση του κάθε απάνθρωπου και αντίχριστου ξένου, πού όταν δεν μας μισεί, μας αποστρέφεται και μας χλευάζει. Σε αυτήν την αποπνιχτική απελπισία, σε αυτό το ζοφερό σκοτάδι θανάτου, έρχεται ως μητέρα του φωτός και ακτίνα υπέρλαμπρη η μεγάλη Μητέρα, η πάντων Χαρά και προστασία, η Υπεραγία Θεοτόκος να δεηθεί προς τον Ελεήμονα και Δικαιοκρίτη Θεό για την σωτηρία των παιδιών της, για την άφεση των αμαρτιών τους, για την απολύτρωση τους. Στην κρίσιμη ώρα της μεγαλύτερης αγωνίας έρχεται η μητρική προστασία και σκέπη της να διασκεδάσει κάθε απελπισία και να απαλύνει κάθε πόνο. Πάντων βλιβομένων η χαρά και αδικουμένων προστάτις και ορφανών βοηθός, η Υπεραγία Θεοτόκος έρχεται να σταλάξει στις καρδιές όσων δεν έχουν απελπιστεί ακόμα ενίσχυση και παρηγοριά, ικανή να άρη σκάνδαλα και πειρασμούς και να ενισχύσει τον αγώνα αυτού του κόσμου, για ένα φωτεινότερο και ελπιδοφόρο αύριο.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Η πνευματική χαρά πού μας ανταπέδωσε απόψε η Θεοτόκος να γίνει όπλο και εφόδιο για τις ψυχές και τα σώματα μας, ώστε αναθαρρούντες , εν πνεύμα μετανοίας αλλά και παρηγοριάς και αισιοδοξίας να καταφέρουμε να υπερνικήσουμε κάθε εμπόδιο κοσμικό ή πνευματικό για να βρούμε ανακούφιση και χαρά. Ας δεηθούμε η Παναγία Μητέρα μας να μην πάψει να σκέπει αυτόν τον αχάριστο αλλά κακοπαθισμένο και ευλογημένο τόπο. Ας δεηθούμε την εξ ΄ύψους παρηγοριά και ενίσχυση των συνανθρώπων μας απανταχού της γής. Ας δεηθούμε ώστε το έλεος και η μακροθυμια και η ανοχή του Θεού, δια πρεσβειών της Παναγίας Μητέρας Του, να υπερνικήσει την δίκαια οργή Του και να ανακουφίσει πάσχοντες και απελπισμένους, συγχρόνως δε να καθείλει δυνάστας από θρόνων και να υψώσει ταπεινούς και θεοφιλείς ανθρώπους. Έτσι ώστε  να εισακουστεί το προφητικό λόγιο : "ότι απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός".

Αμήν


πκ 2011

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Εις τον Μεγάλο Κανόνα






Aγαπητοί  συνοδοιπόροι στην νηστεία,

Φτάσαμε πλέον στο μέσον της Ε΄εβδομάδος της αγίας Τεσσαρακοστής, συλλέγοντας κατά την προαίρεσιν και την δύναμη εκάστου πολλές και χρήσιμες εμπειρίες. Εμπειρίες πίστης, κατάνυξης,μετάνοιας ,αγάπης, ενδοσκόπησης, εξαγόρευσης,αγνισμού. Άλλος επιφανειακά, άλλος βαθειά και συνειδητά, άλλος πιο συναισθηματικά, άλλος πιό πνευματικά και άλλος κατά τα τυπικά. Ο καθένας μας γνωρίζει και τα μέτρα του και τα ένδον του. Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα κομβικό σημείο. Πίσω μας μέγα του αγώνα πέλαγος, μπροστά μας η αγία κορυφή του Θείου Δράματος. Σε αυτό το κομβικό, το κρίσιμο για την βίωση των αγίων ημερών σημείο, η Εκκλησία μας δεν πρωτοτυπεί θα λέγαμε, αλλά βάζει πάλι ως βραβείον και μέσον την μακαρία μετάνοια. Τώρα είναι η ανακεφαλαίωση του αγώνα πού κάναμε, τώρα στην ενδεκάτη ώρα των εργατών του αμπελώνος, αλλά τώρα είναι και ακόμα μια εφαλτήρια ευκαιρία για να βάλουμε αρχή.


Είδαμε κατά τις προηγούμενες ημέρες πόσο ορθά μελετημένα με θεοσεβή σοφία οι Πατέρες εθέσπισαν τις εορτές προς παραδειγματισμόν και παράκληση μας: Είδαμε τον θρίαμβο της ορθοδοξίας, τα πρότυπα της πίστης και του αγώνα, εκατανύχθημεν στα Απόδειπνα και τις Προηγιασμένες, λάβαμε παρηγοριά και ενίσχυση από τον Σταυρό, ίσως ανεβήκαμε και εμείς έστω και στα ρείθρα της αγιασμένης κλίμακας των αρετών. Οπωσδήποτε πήραμε κάποιες δεσμεύσεις και κάναμε πνευματική ανανέωση συμβολαίου με τον αγιασμό μας. Τώρα λοιπόν είναι η ώρα και η στιγμή να εκτονώσουμε όλο αυτό το συναίσθημα την δύναμη της μετανοίας, της μεταστροφής, της ειλικρινούς κατάνυξης, λίγο πριν απ'το τέλος, λίγο πριν συμπορευθούμε στον Γολγοθά και την Γεθσημανή της συντριβής, λίγο πριν την χαρά της Ανάστασης. Είναι η ημέρα πού ψάλλεται ο αδαμιαίος θρήνος ο Μεγάλος Κανόνας.


Μεγάλος Κανόνας λέγεται γιατί είναι πλατύς σε μέγεθος αλλά και βαθύς σε νοήματα. Ποιητής αυτού του θεσπέσιου έργου είναι ο άγιος Ανδρέας Κρήτης. Ο άγιος αυτός τοποθετεί τον εαυτό του στο τέλος της ηλικίας της ζωής του, παίρνει ως κανόνα, χάρακα τον βίο και τα έργα των αγίων προσώπων αλλά και των αμαρτωλών της Παλαιάς κυρίως αλλά και της Καινής Διαθήκης. Βλέπει λοιπόν εν πνεύματι κατανύξεως και ταπεινώσεως, πώς μιμήθηκε όλα τα κακά έργα και την ανομία των αμαρτωλών, αλλά δεν εζήλωσε, την πίστη και την άσκηση των αγίων. Με πνεύμα και καρδιά συντετριμμένη αναρωτάται από ποιό έργο ανομίας ή αμελείας του, πρέπει να αρχίσει να θρηνεί και για ποιές αρετές πού δεν κατόρθωσε είναι υπόλογος. Αναγνωρίζει ταπεινά τον εαυτό του ως αυτείδωλο. Έκαμε το εγώ του και το σαρκικό θέλημα του είδωλο και θεό γι'αυτό και αυτομέμφεται και αυτοκατηγορείται. Γυμνός και τετραχηλισμένος στέκεται εμπρός σε Αυτόν πού ετάζει επιθυμίες και λογισμούς και απόκρυφες πράξεις. Επικαλείται το έλεος του Θεού πού  φάνηκε στοργικός ως Καλός Σαμαρείτης, ως θαυματουργός ιατρός ψυχών και σωμάτων και μάλιστα ως εσταυρωμένος Αμνός πού λυτρώνει τον άνθρωπο. Δεν απελπίζεται σε αυτή την άβυσσο αυτομεμψίας αλλά ελπίζει στο έλεος του Θεού πού είναι μεγάλο και ανεξάντλητο, ώστε να τον ελεήσει τώρα στα έσχατα, πριν χάσει για πάντα την ευκαιρία.


Αυτό το κλίμα συντριβής, ταπείνωσης και μετανοίας έρχεται να ζωγραφίσει και να ενισχύσει ένα άλλο θαυμάσιο τροπάριο, ποίημα του αγίου διακόνου Ρωμανού, πού απευθύνεται στην ψυχή και την προσκαλεί σε εγρήγορση και μετάνοια: Ψυχή μου, ψυχή μου , ανάστα τί καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι. Καλεί την ψυχή του να γρηγορήσει πνευματικά και να μην την κερδίσει ο ύπνος του θανάτου της αμαρτίας. Το τέλος και ο Κριτής είναι κοντά , εγγίζει. Οφείλει να ξυπνήσει από τον βαρύ λήθαργο για να την λυπηθεί ο αιώνιος Κριτής πού είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών.


Ένα άλλο στοιχείο του Μεγάλου Κανόνος είναι η αναφορά στο πρόσωπο της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας, της οποίας κανόνας συμψάλλεται σήμερα και η μνήμη τοποθετείται στην Κυριακή πού θα έλθει. Η αγία Μαρία , όπως ήδη γνωρίζουμε δεν ήταν μόνο αμαρτωλή, αλλά παρέσυρε και άλλους στην αμαρτία. Όλη της η ύπαρξη είχε μεταστραφεί στον δαιμονισμό της πορνείας, ώστε να ζεί μόνο για αυτή την αμαρτία. Και όμως η θαυματουργική δύναμη του Σταυρού την ξύπνησε από τον λήθαργο. Βίασε, πίεσε , ενέκρωσε τον ίδιο τον εαυτό της 47 χρόνια μέσα στην έρημο, μονάχη, στο καμίνι της μετανοίας, πού καθαρίζει το χρυσό από τα 'αχρηστα μέταλλα και τον παριστάνει καθαρό και απαστράπτοντα. Αν λοιπόν μια τέτοια γυναίκα με την μετάνοια έφτασε στο ύψος των Αγγέλων, άρα η απελπισία είναι αμαρτία και ανοησία. Ο καθένας μας δύναται βιάζοντας και σταυρώνοντας τον εαυτό του να απαλλαγεί από την συνήθεια και να σωθεί, έστω και αν έφτασε στον έσχατο βαθμό ευτελισμού και αποκτήνωσης. Στύλος πύρινος προς μίμηση είναι αυτή η αγία πού μας προσκαλεί σε μετάνοια.


Εξετάζοντας, λοιπόν αδελφοί μου , όλα τα παραπάνω καλούμαστε να πάρουμε την μεγάλη απόφαση. Ο Χριστός μας καλεί τώρα στην εσχατιά της νηστείας, όχι απλά να βιώσουμε και να δούμε, αλλά να συσταυρωθούμε και να συναναστηθούμε με αυτόν κατά το τροπάριο της Μεγάλης Δευτέρας. Το Πάσχα είναι ένα πέρασμα σε άλλη ποιότητα ζωής, μία κρίση του ίδιου του εαυτού μας. Πολλοί από μας έχουν προσέλθει ήδη στο μυστήριο της εξομολόγησης και νιώθουν τακτοποιημένοι. Γνωρίζουν όμως οι ίδιοι αν φέρουν μέσα τους δείγματα αλλαγής και πνεύμα μετανοίας; Είναι εντάξει με την συνείδηση τους; Ομοιάζουν στον καινούριο εν Χριστώ άνθρωπο; Ας εξετάσει ο καθένας μας τον εαυτό του και ας τον ελέγχξει και ας ζητήσει από τον Θεό με πνεύμα γνήσιας και όχι εξωτερικής μετάνοιας να τον ελεήσει. Άλλοι πάλι δεν προσήλθαν στην εξομολόγηση, είτε από φόβο ή αδιαφορία ή από άγνοια. Ας μην αμελήσουν και ας μην απελπίζονται,. Φιλότιμος γαρ ο Κύριος, αναπαύει τον της πρώτης ώρας καθώς και τον της εσχάτης. 

Ας προσέλθουμε όλοι στο λουτρό των δακρύων , στο δρόμο της μετάνοιας, αδελφοί. Η Εκκλησία μας μάς καλεί να κερδήσουμε το μεγάλο στοίχημα: την εν Χριστώ ανακαίνιση μας. Μπορούμε και δυνάμεθα. Και τότε αξίως ας προσέλθουμε στο δεσποτικό δείπνο κεκαθαρμέναις διανοίαις την αγία νύχτα της αναστάσεως.


Καλή ανάσταση




πκ 2011