«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Τη Γ΄Κυριακή από του Πάσχα: Των αγίων Μυροφόρων




 Τo ευαγγελικό ανάγνωσμα, της Κυριακής των Μυροφόρων, κάνει λόγο για την επίσκεψη των Μυροφόρων γυναικών «λίαν πρωί της μιας Σαββάτων» στο μνημείο, όπου συναντήθηκαν με τον Άγγελο & άκουσαν το χαρμόσυνο άγγελμα «ηγέρθη ούκ έστιν ώδε». δικαιολογημένα ο υμνωδός σχολιάζει· «φύσις ασθενής τήν ανδρείαν ενίκησεν ότι γνώμη συμπαθής τώ Θεώ ευηρέστησε». Οι Μυροφόρες γυναίκες όχι μόνον αξιώθηκαν της αγγελικής οπτασίας & πληροφορήθηκαν πρώτες την Ανάσταση του Χριστού, αλλά αξιώθηκαν πρώτες να δουν τον Αναστάντα. Γι’ αυτό σήμερα, Κυριακή των Μυροφόρων, τιμάται η γυναικεία φύση & γενικά όλη η ανθρώπινη φύση. Αλλά συγχρόνως τιμάται & η αρετή της ανδρείας. Οι μυροφόρες γυναίκες ούτε τα όπλα των στρατιωτών «της κουστωδίας» φοβήθηκαν ούτε την έχθρα των Ιουδαίων υπολόγισαν ούτε ἡ νύχτα τις αποθάρρυνε.

Ήλθαν στο μνημείο, για να προσφέρουν αρώματα στο Χριστό & μύρα για την ταφή Του. Η ανδρεία τους υπήρξε αξιοπρόσεχτη και είναι απαραίτητο να γίνει αξιομίμητη. Οι Πατέρες μας πληροφορούν ότι, για να συναντηθούμε με τον Αναστάντα Κύριο, πρέπει να καλλιεργήσουμε τις πιο μεγάλες αρετές· φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία & δικαιοσύνη. Η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η του Ιακώβου & η Σαλώμη τον Τάφον του Κυρίου «κατέλαβον» & έλαβαν τον μισθό της φιλοθεΐας τους & την αμοιβή της ανδρείας τους, όταν άκουσαν από τον Άγγελο «ο Σωτήρ εξανέστη του Μνήματος».
«Έρραναν μύρα μετά δακρύων το μνήμα του Σωτήρος και επλήσθη χαράς το στόμα αυτών εν τω λέγειν Ανέστη ο Κύριος» (από την Υμνολογία της Εορτής). Ο φόβος μεταβλήθηκε σε ελπίδα. Η λύπη σε χαρά, ο λίθος αποκυλίσθηκε, ο τάφος κενώθηκε, ο θνητός άνθρωπος έγινε αθάνατος. Ο άδης θρηνεί, ο θάνατος νεκρώθηκε. Οι μυροφόρες γυναίκες, οι αγιες αυτές υπάρξεις, γίνονται οι πρώτες εύαγγελίστριες· οι πρωτοαπόστολοι & πρωτοκήρυκες της χαράς της Ἀναστάσεως του Χριστού· ο Ιησούς απέθανεν & Ανέστη χαρισάμενος την Ανάστασιν.

Αδελφοί μου, ο Άγγελος είπε στις Μυροφόρες. Μη εκθαμβείσθε· μή φοβάστε· μή τρέμετε· ξέρω πολύ καλά ότι εσείς δεν έχετε την καρδιά του Πιλάτου η του Άννα & Καϊάφα· ξέρω πώς δεν έχετε την καρδιά του Ιούδα· ξέρω ότι με θάρρος & αυταπάρνηση ανεβήκατε εδώ. Ξέρω ότι αναζητείτε όχι επίγεια πράγματα αλλά Ιησούν Χριστόν & τούτον Εσταυρωμένον. Λοιπόν σας πληροφορώ ότι «ηγέρθη ουκ έστιν ώδε, ίδε ο τόπος όπου έθηκαν Αυτόν».

Αδελφοί, η γενναιότητα δεν κάνει διάκριση φύλων. Όταν ο Χριστός εμπνέει, άντρες & γυναίκες μεταδίδουν θριαμβικά σαλπίσματα νίκης & δόξας. Οι άνδρες ας ατενίσουν τον ευσχήμονα βουλευτή Ιωσήφ. Οι γυναίκες ας ατενίσουν τις υπέροχες ηρωίδες & Μυροφόρες του Χριστού. Άνδρες & γυναίκες, νέοι & νέες ας εμπνευσθούν από το απαράμιλλο παράδειγμα & την γενναιοψυχία των αγγελόμορφων τούτων ψυχών. Ατενίζοντας τον Αναστημένο Κύριό μας προχωρούμε μπροστά ατρόμητοι & γενναίοι & πανηγυρίζουμε διακηρύσσοντας· «Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη» !


εδώ

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Τη Κυριακή του Θωμά





«Θωμάς δε εις εκ των δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ήν μετ΄αυτών ότε  ήλθεν ο Ιησούς»

«ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ»

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Ευαγγελιστής ο επιστήθιος μαθητής του Κυρίου, Ιωάννης ο Θεολόγος, μας καταγράφει την παρουσία του Κυρίου Ιησού μετά την Αγία Αυτού εκ νεκρών Ανάσταση.
«Ούσης ούν οψίας τη ημέρα εκείνη τη μια των Σαββάτων και των θυρών κεκλεισμένων, όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον καί λέγει αυτοίς, ειρήνη υμίν».
Οι Μαθητές του Μεγάλου Διδασκάλου, από τα όσα γεγονότα διαδραματίστηκαν κατά την Αγία Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου τους, κυριεύτηκαν από τον φόβο των Ιουδαίων και έκτοτε ήταν συγκεντρωμένοι σε κάποια οικία με κλειστές τις πόρτες.
Και να, δια τους μαθητές, το μέγα θαύμα, η μεγάλη έκπληξη: ο Αναστάς Κύριος εισέρχεται στην κλεισμένη οικία μετά την Αγία Ανάστασή Του να τους επισκεφτεί· έρχεται να τους δεί, έρχεται να τους ειρηνεύσει, έρχεται να τους φανερώσει το μέγα γεγονός της Ανάστασής Του, αλλά κυρίως έρχεται, να τους καταστήσει κήρυκες της Ανάστασής Του και να τους εμφυσήσει την χάρη του Παναγίου Πνεύματος.
«Καθώς απέσταλκέ με ο Πατήρ, καγώ πέμπω υμάς, και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς, λάβετε Πνεύμα άγιον, άν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται».
«Ειρήνη υμίν», λέγει ο Αναστάς  Κύριος τους μαθητές Του και  μάλιστα για να πιστέψουν στην εκ νεκρών Ανάστασή Του, τους δείχνει τα χέρια του και την πλευρά Του, τα σύμβολα του πάθους Του, και εκείνοι χάρηκαν που είδαν το Κύριο.
Από την ευλογημένη αυτή παρουσία  του Κυρίου Ιησού έλειπε ένας μαθητής ο Θωμάς: «Θωμάς είς εκ των δώδεκα, ο λεγόμενος Δίδυμος, ουκ ήν μετ΄αυτών ότε ήλθεν οι Ιησούς».
Οι άλλοι μαθητές με μεγάλη χαρά και αγαλλίαση όταν ήλθε ο Θωμάς του είπαν για την μεγάλη επίσκεψη, αυτός όμως δεν πίστεψε  στο μεγάλο τούτο γεγονός, αλλά είπε: «εάν δεν Τον δώ με τα μάτια μου και εάν δεν βάλω το δάκτυλό μου στα σημάδια από τα καρφιά, αλλά  και στην λογχισμένη πλευρά Του, δεν θα πιστέψω».
«Ο δε είπεν αυτοίς, εάν μη ιδώ εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων και βάλω την χείραν μου εις την πλευράν αυτού, ου μή πιστεύσω».
Ο Θωμάς δεν ήταν εύπιστος, ήθελε για να πιστέψει να δει αποδείξεις φανερές και κατάδηλες αυτού του μεγάλου γεγονότος της Ανάστασης του Θεανθρώπου Ιησού.
Ήλθε, όμως, η ευλογημένη στιγμή που και ο άπιστος Θωμάς με τα μάτια του σώματός του αντικρίζει τον Μέγα διδάσκαλό του και φωνάζει με φωνή μεγάλη: «ο Κύριος μου και ο Θεός μου».
Ο Θωμάς αναγνωρίζει τον Κύριο και Διδάσκαλό Του, αναγνωρίζει Εκείνον που κατά την αρχιερατική Του προσευχή στον κήπο της Γεθσημανής, την Μεγάλη Πέμπτη είπε το: «Πάτερ Άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ους δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς».
Ο Θωμάς αξιώθηκε να δεί, να ψηλαφίσει και να ακούσει από τον Κύριο και Θεό Του το: «Θωμά, φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας μου και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνουν άπιστος αλλά πιστός»· και χάριτι θεία αξιώθηκε και αυτός να γίνει μέτοχος της ειρήνης του Κυρίου Ιησού.
Αυτής της ειρήνης, η οποία εν δυνάμει βρίσκεται στο μέγα μυστήριο της πίστης στον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Ιησού, καλείται και ο άνθρωπος της κάθε εποχής να γίνει κοινωνός, εάν πραγματικά θέλει να επιτύχει την σωτηρία της ψυχής του και να αναφωνήσει ως ο Θωμάς «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
Η ειρήνη, «η πάντα νούν υπερέχουσα» κατά τον θείο Παύλο είναι διπλή, ειρήνη της διάνοιας και ειρήνη της καρδιάς. Η πρώτη παρέχεται με την πίστη και η δεύτερη με την υπακοή στον θείο νόμο, στο νόμο της χάριτος, της αληθείας και της τελειότητας.
Αυτή την ειρήνη ευαγγελίστηκε ο Κύριος, «ο Άρχων της ειρήνης, ο Πατήρ του μέλλοντος αιώνος», στους μαθητές Του και στο Θωμά και αυτή την ποθητή ειρήνη καλούμαστε, σήμερα εμείς οι χριστιανοί, να ζητήσουμε από τον Κύριο και Θεό μας.
Έτσι, με την διπλή αυτή ειρήνη να ζήσουμε εδώ στην γή, ως παιδιά του Θεού Πατέρα μας, και να τύχουμε και της ουρανίου βασιλείας Του.
Δυστυχώς, πολλοί των χριστιανών δεν έχουμε την διπλή ειρήνη του Θεού στην ζωή μας και δεν προσπαθούμε να ειρηνεύουμε με τους εαυτούς μας και με τους αδελφούς μας, αλλά ταραζόμαστε, κλυδωνιζόμαστε, αμφιβάλλουμε, δυσπιστούμε ως ο Θωμάς.
Πολλοί των χριστιανών, σήμερα, τυρβάζουμε περί πολλών πραγμάτων, τα οποία είναι πρόσκαιρα και μάταια, και το χειρότερο πέφτουμε σε πλάνες και πάθη, τα οποία πάντα ταύτα μας απομακρύνουν από τον Άρχοντα της ειρήνης.
Οι σημερινοί άνθρωποι δεν προσπαθούμε να πλησιάσουμε τον Κύριο της Δόξης Χριστό - διά να ακούσουμε και εμείς, οι του βίου ναυαγοί - ως ο Θωμάς το «ειρήνη υμίν» και να ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας με ειρήνη και αγάπη Χριστού.
Η Πίστη μας πρέπει να είναι ακράδαντη ότι, όταν ο Χριστός βασιλεύει στις ψυχές μας θα ειρηνεύουμε σαν άτομα, σαν κοινωνίες, σαν έθνη, σαν λαοί και τότε θα βρούμε τον δρόμο της χάριτος, που οδηγεί στην σωτηρία της ψυχής μας, δια την οποία ο Χριστός έπαθε.
Η αγάπη προς τον πλησίον είναι αληθινή εκδήλωση της ζώσης και ενεργούς πίστης, είναι το κατ΄ εξοχήν γνώρισμα του χριστιανού, είναι το θεμέλιο της χριστιανικής κοινωνίας, είναι η ρίζα και πηγή κάθε αρετής.
Της αγάπης, όμως, το εύοσμο άνθος, ο εύχυμος και γλυκύτατος καρπός είναι η προς τον πλησίον μας, χωρίς διάκριση, ειρήνη, εκείνη η ειρήνη με την οποία ο Αναστάς Ιησού γέμισε τις καρδιές και τις διάνοιες των μαθητών Του.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ας πλημμυρίσει και τις δικές μας ψυχές η ειρήνη του Αναστάντος Ιησού, ας εισέλθει και στην δική μας - δυστυχώς ερμητικώς κλεισμένη- ψυχής μας  από τα πάθη, τα μίση, τις κακίες, τις έχθρες ο Αναστάς Κύριος.
Ας παρακαλέσουμε με δάκρυα μετανοίας τον Ζωοδότη Κύριο να εισέλθει και στον δικό μας αμαρτωλό οίκο και στην δική μας αμαρτωλή ψυχή, δια να ακούσουμε και εμείς, ως οι άγιοι απόστολοι, τα θεία και σωτήρια λόγια Του: «ειρήνη υμίν, ειρήνη δίδωμι υμίν».
Ας ζητήσουμε από τον Γλυκύ και Πράο Ιησού να ειρηνεύσει τις καρδιές και τις διάνοιές  μας, και να μας φωτίσει από το ανέσπερο φως της ανάστασής Του, και έτσι φωτιζόμενοι να αναφωνήσουμε και εμείς ως ο Θωμάς: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
Λοιπόν, ας μην αργοπορούμε ως ο Θωμάς και ας μη ζητούμε πειστήρια δια την παρουσία του  Σωτήριος  Χριστού  αλλά με πίστη ακλόνητη, σταθερή και ζέουσα ας του ανοίξουμε την θύρα της ψυχής μας, να τον υποδεκτούμε  δια να γίνουμε και εμείς μέτοχοι της θείας ειρήνης Του, της πλούσιας αγάπης Του, της μεγάλης ευσπλαχνίας Του.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.   


Ο ΛΚΑ ΠΑΙΣΙΟΣ 

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Λόγος εις το Πάσχα Ιωάννου Χρυσοστόμου






«Σήμερον εορτάζομε την λαμπράν νίκην μας. Σήμερον ο Κύριος ημών έστησε το τρόπαιον κατά του θανάτου, κατέλυσε την τυραννία του διαβόλου και μας εχάρισε την οδόν της σωτηρίας διά της αναστάσεως.

Όλοι χαίρομεν, σκιρτώμεν, αγαλλόμεθα. Αν και ο Κύριός μας Χριστός ενίκησε και έστησε το τρόπαιον, εν τούτοις κοινή είναι η ευφροσύνη και η χαρά μας. Όλα τούτα τα έκαμε διά την ιδικήν μας σωτηρίαν και με τα ίδια μέσα που μας κατεπάλαισεν ο διάβολος, ακριβώς με τα ίδια τον ενίκησεν ο Χριστός. Έλαβε τα ίδια όπλα και τον κατεπολέμησε με αυτά.

Πώς, άκουσέ το. Η Παρθένος, το Ξύλον και ο Θάνατος ήσαν τα σύμβολα της ιδικής μας ήττας. Παρθένος είναι η Εύα. Ουδέποτε είχε γνωρίσει άνδρα, όταν υπέστη την απάτη. Ξύλον είναι το δένδρον και Θάνατος το επιτίμιον εναντίον του Αδάμ. Είδες πως η παρθένος, το ξύλον και ο θάνατος έγιναν τα σύμβολα της ήττας μας;

Κοίταξε τώρα πως έγιναν αίτια της νίκης. Αντί της Εύας η Μαρία, αντί του δένδρου της γνώσεως του καλού και πονηρού, το ξύλον του σταυρού, αντί του θανάτου του Αδάμ, ο θάνατος του Κυρίου. Είδες με ποια μέσα ενίκησεν, ενώ με τα ίδια ηττάται; Γύρω από το δένδρον επάλαισε και ενίκησε τον Αδάμ ο διάβολος;

Γύρω από τον σταυρόν ενίκησε τον διάβολο ο Χριστός. Και το μεν ξύλον εκείνο, το δένδρον έστελνε εις τον Άδην, ενώ τούτο, το του σταυρού, ανεκάλει και όσους είχον υπάγει εις τον Άδην. Το πρώτον έκρυπτε τον ηττημένον, όπως τον αιχμάλωτον και τον γυμνόν, ενώ το δεύτερον, εδείκνυεν εις όλους τον νικητήν, προσηλωμένον γυμνόν εφ’ υψηλού σημείου. Και ο μεν θάνατος εις την πρώτην περίπτωσιν συμπαρέσυρε και τους μετά τον Αδάμ, ενώ ο του Χριστού ανέστησεν αληθώς και τους προ αυτού θανόντας.

«Ποίος θα περιγράψει τας δυνάμεις του Κυρίου και θα κάνει να εισακουσθούν όλαι αι αινέσεις του;». Διά του θανάτου εγίναμεν αθάνατοι, ανέστημεν από την πτώσιν και από νικημένοι κατέστημεν νικηταί. Αυτά είναι τα κατορθώματα του σταυρού, αυτή είναι η μεγίστη απόδειξις της αναστάσεως.

Σήμερον σκιρτούν οι άγγελοι και όλαι αι δυνάμεις του ουρανού αγάλλονται ευχαριστούμενοι διά την κοινήν σωτηρίαν του γένους των ανθρώπων. Αν διά την μετάνοιαν και ενός αμαρτωλού γίνεται χαρά εις τον ουρανόν και την γην, πολύ περισσότερον συμβαίνει τούτο διά την σωτηρίαν της οικουμένης.

Σήμερον ο Χριστός ηλευθέρωσε την ανθρωπίνην φύσιν από την τυραννία του διαβόλου και την επανέφερεν εις την προηγουμένην της ευγένειαν. Όταν λοιπόν ίδω την αρχικήν μου καταβολήν ούτω να νικά τον θάνατον, δεν φοβούμαι πλέον, δεν απεχθάνομαι τον πόλεμον, ούτε κάμπτομαι διά την αδυναμίαν μου, αλλά αισθάνομαι την θείαν δύναμιν σύμμαχόν μου εις το μέλλον. Εκείνος που θα κατανικήσει την τυραννίαν του θανάτου και θα μπορέσει να αχρηστεύσει την δύναμήν του, τί νομίζετε, δεν θα κάνει το παν διά τούς συνανθρώπους του, των οποίων την μορφήν εδέχθη ο Χριστός να λάβει λόγω της μεγάλης του φιλανθρωπίας και να πολεμήσει υπό την ανθρωπίνην μορφήν τον διάβολον;



Σήμερον η σύναξις των αγγέλων και ο χορός όλων των ουρανίων δυνάμεων αγάλλονται διά την σωτηρίαν των ανθρώπων. Σκέψου, λοιπόν, αγαπητέ, το μέγεθος της χαράς, αφού και αι ουράνιαι δυνάμεις συνεορτάζουν με ημάς και χαίρουν επίσης διά τα ιδικά μας αγαθά. Αν και είναι ιδική μας η χάρις που μας παρεχώρησεν ο Χριστός, εν τούτοις είναι και ιδική των η ευχαρίστησις. Διά τούτο δεν εντρέπονται να συνεορτάζουν μαζί μας.

Αλλά τί λέγω, ότι ,όνον οι σύνδουλοί μας δεν εντρέπονται να συνεορτάζουν; Ο ίδιος ο Κύριος αυτών, αλλά και ημών, δεν εντρέπται να συνεορτάζει μαζί μας. Αλλά διατί είπον δεν εντρέπεται; Όχι μόνον δεν εντρέπεται, αλλά και το επιθυμεί. Από πού τεκμαίρεται αυτό;

Άκουσέ τον τι λέγει: «Επεθύμησα σφοδρώς να φάγω μαζί σας τούτο το Πάσχα». Δηλαδή αφού επεθύμησε να φάγει, αυτό σημαίνει και να συνεορτάσει. Όταν δεις όχι μόνον τους αγγέλους και την σύναξιν όλων των ουρανίων δυνάμεων, αλλά και αυτόν τον Κύριον των αγγέλων να συνεορτάζει μαζί μας, τί σου απομένει διά να ευφρανθείς; Λοιπόν, ας μη είναι κανείς κατηφής σήμερον λόγω πενίας. Η εορτή είναι πνευματική....

Ας εορτάσωμεν, λοιπόν, την εορτήν της Αναστάσεως του Κυρίου. Ανέστη και μαζί του συνανέστησε την οικουμένην. Και αυτός μεν ανέστη θραύσας τα δεσμά του θανάτου, ημάς δε ανέστησε συντρίψας τας αλυσίδας των αμαρτιών μας. Ο Αδάμ ημάρτησε και απέθανεν. Ο Χριστός δεν ημάρτησε και απέθανεν. Καινοφανές και παράδοξον. Ο πρώτος ημάρτησε και απέθανεν. Ο δεύτερος δεν ημάρτησε, αλλά απέθανεν. Δια ποίον λόγον και διατί; Διά να μπορέσει ο αμαρτήσας και αποθανών να ελευθερωθεί από τα δεσμά του θανάτου μέσω του μη αμαρτήσαντος και αποθανόντος.

Έτσι πολλάκις γίνεται και εις τας περιπτώσεις όσων οφείλουν χρήματα. Οφείλει κάποιος εις κάποιον αργύρια, δεν έχει να τα καταβάλει και ένεκα τούτου φυλακίζεται. Ένας άλλος που δεν οφείλει και που ημπορεί να τα καταβάλει, τα καταθέτει και απολύεται ο υπόλογος.

Το ίδιο έγινε και εις την περίπτωσιν του Αδάμ και του Χριστού. Ώφειλεν ο Αδάμ τον θάνατον και εκρατείτο υπό του διαβόλου. Ο Χριστός ούτε ώφειλεν, ούτε εκρατείτο. Ήλθεν όμως και κατέβαλε τον θάνατον υπέρ του κρατουμένου, προκειμένου να τον απολύσει από τα δεσμά του θανάτου.

Είδες το κατόρθωμα της Αναστάσεως; Είδες την φιλανθρωπίαν του Κυρίου; Είδες μέγεθος φροντίδος; Λοιπόν, ας μη γινώμεθα αγνώμονες δι’ αυτόν τον ούτως ευεργετήσαντα ημάς, μήτε, επειδή επέρασεν η νηστεία, να καταστώμεν αμελέστεροι. Αντιθέτως, τώρα παρά ποτέ, ας επιμελούμεθα περισσότερον την ψυχήν μας, διά να μη γίνεται ασθενεστέρα, όταν ευχαριστώμεν την σάρκα μας, πράγμα που ομοιάζει με το να περιποιούμεθα την δούλην και να παραμελώμεν την δέσποιναν».

(πηγή xfe.gr)

Του Αυτοκράτορος Θεοδώρου Δούκα του Λάσκαρι "ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ" (Απόσπασμα)



[Νεοελληνική απόδοσις υπό των πατέρων
της Ι. Μονής Χρυσοποδαριτίσσης Νεζερών Πατρών]

"Χριστός Ανέστη εκ νεκρών· αυτό είπε ο άγγελος· αυτό είδαν και οι γυναίκες· αυτό μαρτυρούν και οι σφραγίδες του Πιλάτου· ο άδειος τάφος το φωνάζει δυνατά· το μαρτυρεί ο κυλισμένος λίθος· οι φύλακες ελέγχονται με την φυγή τους· η κουστωδία (φρουρά) το ομολογεί και λαμβάνει τα χρήματα· οι αρχιερείς (Άννας και Καϊάφας) αποδεικνύονται ένοχοι· ο Πιλάτος αισθάνεται εντροπή· ο κεντυρίων (εκατόνταρχος), με το σχίσιμο του καταπετάσματος, πιστεύει· ο ήλιος το εδίδαξε (έδειξε) πριν, σκοτεινιάζοντας εις τον Σταυρό· τα αναστημένα σώματα των νεκρών την αλήθεια διετράνωσαν· όλη η φύσι την Ανάστασι εμαρτύρησε, που έγινε εις το τέλος του Σαββάτου προς την αρχή της πρώτης ημέρας.

Χαίρετε άνθρωποι· Χριστός ανέστη εκ νεκρών· η μαρτυρία είναι παναληθής· αγαλλιάσθε, ελευθερωθήκατε· ο Άδης εδεσμεύθη ευφραίνεσθε· Αναστάσεως ημέρα, υψώσατε την φωνή· ο αρχηγός της σωτηρίας μας ανέστη εκ νεκρών· χαίρε ο ουρανός και η γη· ιδού, αρμονία μεταξύ αγγέλων και ανθρώπων, διά της Αναστάσεως· χαίρετε τα φυτά· η νέκρωσι του Χριστού έγινε εις τον Σταυρό, αλλά δι' αυτού συνετελέσθη η Ανάστασι· συνανέστησε τον Αδάμ· η Εύα ελύθη από τα δεσμά της· οι προφήτες προπορεύονται από τον Δεσπότη· οι βασιλείς, Σολομών και Δαυίδ, προσφέρουν τους επινίκιους ύμνους.

Χαίρετε άνθρωποι· εμειώθη το σκότος, εισήλθε το φως· έφυγε τροχάδην η σκιά, επήλθε η χάρις· το έαρ (άνοιξι) της ζωής ανέτειλε. Μήπως κανείς πρέπει να διδάξη τον Κύριο; μα, δεν Τον γνωρίζουν όλοι αναστημένο εκ των νεκρών; Ο Πιλάτος γιατί μαίνεται οργισμένος; ο Καϊάφας σκέπτεται, πού να λάβει χώρα το συμβούλιο των βουλευτών. Ευφραίνου και συ, ο ληστής, και είσελθε, με την συνέλευσι όλων, εις τον παράδεισο· ιδού, η φλογίνη ρομφαία έστρεψε τα νώτα· ο προπάτωρ ελευθερώθη· τα παιδιά του, ευφραίνεσθε. Από την προμήτορα Εύα προήλθε η πτώσι, από την αγνή Θεομήτορα η ανόρθωσι· με την παρακοή επήλθε ο θάνατος, με την ταπείνωσι του Υιού του Θεού εδόθη, ως βραβείο, η Ανάστασι.


Και πάλι λέγω: Χαίρετε άνθρωποι· εδεσμεύθη ο Άδης· προς τα άνω τρέχετε γρήγορα· κάθε φιλόθεος και φιλάρετος ας τρέξει να ιδεί την Ανάστασι· ας μη νικήσει η ολιγωρία των γυναικών, αλλ' ας προλάβει η ανδρεία· οι γυναίκες κραυγάζουν: Χαίρετε εις το εξής· σαν θερμότερες εις τον ζήλο, κινούνται· κι εμείς, ας μη ναρκωθούμε· γιατί δεν είναι χάριν του θεάτρου η οδοιπορία, αλλά χάριν της Αναστάσεως του Χριστού ο ήχος των σαλπίγγων· εις τις πανηγύρεις ήδη αντηχεί των γυναικών ο λόγος, που ελέχθη πριν εις την Ανάστασι του Χριστού. Από γυναίκα προήλθε η πτώσι και με γυναίκα κηρύσσεται η Ανάστασι.

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών· οι νεφέλες ας ράνουν (ραντίσουν) με νερό αγαλλιάσεως, τα φυτά ας φέρουν χλωρά φύλλα κι ας δώσει η γη τον καρπό της· ο Δημιουργός των πάντων ανέστη εκ των νεκρών, και σεις βλαστήσατε· της αρετής οι κλάδοι ανθήσατε, γιατί ο Αρχηγός της ζωής ανέστη εκ νεκρών. Ποιός δεν χαίρει σήμερα; ποιος δεν ενθουσιάζεται; ποιός δεν τέρπεται; και ποιός, για να το ειπώ έτσι, δεν ευφραίνεται;

Ανέστη εκ των νεκρών, και του Άδου το βασίλειο κατέλυσε· ανέστη, και τον διάβολο κατήργησε· ανέστη, και την αμαρτία εξήλειψε· ανέστη, και την ειδωλομανία εμείωσε· ανέστη, και την πλάνη απεδίωξε· ανέστη, και τον Αδάμ διέσωσε· ανέστη και τους αγγέλους έκαμε αμετακίνητους προς το κακό· ανέστη, και τον άνθρωπο έσωσε· ανέστη, και τα ουράνια συνέδεσε με τα επίγεια, υποδεικνύοντας τον Εαυτό Του παγκόσμιο βασιλέα και υπέρτατο Δεσπότη όλων: των αγγέλων, των ανθρώπων, των στοιχείων, των στοιχειωτών και, πρωτοφανές, των δαιμόνων. Χαίρετε, λοιπόν, με ανεκλάλητη χαρά· όσοι ακούετε ότι, ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, ευφραίνεσθε· ποιος δεν προσκυνεί τον Πρώτο και τον Έσχατο, κατά την θεηγόρο φωνή· ποιος δεν Τον δοξάζει; Διελύθη το σκοτάδι· ελευθερωθήκαμε από τα δεσμά· προς την άνω βασιλεία υψωθήκαμε.


Αναστάσεως ημέρα· και ποιός δεν θα λάβει πνευματική κινύρα (κιθάρα) για να ψάλει επαναλαμβανόμενο μέλος (άσμα), με ωδές και ψαλμούς και αγαλλίασι μεγάλη, και με διαπεραστική μελωδία να αλαλάξει και να βοήσει το, ανέστη εκ των νεκρών; Χριστός Ανέστη εκ νεκρών. Φύγε μακριά μας κάθε δαιμονική φάλαγγα· κι ο αρχηγός του σκότους, με την στρατιά σου κάτελθε προς τα τάρταρα· γιατί ανέστη ο Αρχηγός της ζωής και το βασίλειό σου εσκύλευσε·

Κανείς, ω πιστοί, με πενιχρά ενδύματα ας μη συνδράμει (συντρέξει) εις την εορτή· ας λαμπροφορήσωμε, οι ορθόδοξοι, στις αισθητές αισθήσεις μας και στις νοητές, των αρετών· ας λαμπροφορήσωμε, οι ορθόδοξοι· ο αντικείμενος (διάβολος) απέθανε· ο Δεσπότης ανέστη· η χθεσινή λύπη, από χαρά διεβιβάσθη προς χαρά· τί μας εμποδίζει να συμψάλωμε με τους μαθητές; να ψάλωμε τα επινίκια μαζί με τις Μαρίες; Η θεία οικονομία συνετελέσθη· η συγκατάβασι, η σύλληψι, ο τόκος ο εκ Παρθένου, το Βάπτισμα, οι θεοσημείες, τα Πάθη και η Ανάστασι, Χριστός Ανέστη εκ νεκρών· χαίρετε λαοί και αγαλλιάσθε.

Έτσι, λοιπόν, κι εμείς κατά το μέγα Σάββατο, με θείο ύμνο μελωδούμε τον δεσπότη Χριστόν, τον αναστάντα εκ νεκρών· τον αληθώς αναστάντα· τον αληθώς και πέραν πάσης αμφισβητήσεως. Και εις εμάς, ω Κύριε, πόθεν (από πού) θα καταπεμφθεί η χάρι των αιτημάτων μας;"

( από την ιστοσελίδα της Ι.Μ Πατρών)

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012


ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙῼ ΠΑΣΧΑ


+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ ΤΩι ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
* * *

Πρωτότοκος τν νεκρν γένετο
(Ἀναστάσιμον ἀπολυτίκιον γ΄ ἤχου).
Τέκνα ν Κυρί γαπητά,

Ἐὰν νάστασις το Χριστο φεώρα μόνον εἰς Ατόν, σημασία της δι’ ἡμς θ το μηδαμινή. λλ Χριστς δὲν νέστη μόνος. Συνανέστησε μεθ' αυτο κα πάντας τος νθρώπους. Βροντοφωνε σχετικς ὁ ἐκ τῶν προκατόχων μν ερς Χρυσόστομος: "νέστη Χριστός, κα νεκρς οδες ἐν τῷ μνήματι∙ Χριστς γρ γερθες κ νεκρῶν, παρχ τν κεκοιμημένων γένετο"∙ ἀπαρχ δηλονότι τς ναστάσεως πάντων τν κεκοιμημένων κα τν φεξς κοιμηθησομένων, κα τς μεταβάσεως ατν κ το θανάτου ες τν ζωήν. Τ μήνυμα εναι χαροποιν δι' λους, διότι νάστασις το Χριστο κατήργησε τν δύναμιν το θανάτου. Ο πιστεύοντες ες Ατν προσδοκον νάστασιν νεκρῶν κα δι τοτο βαπτίζονται ες τν θάνατον Ατο, συνανίστανται μετ’ Ατο, κα ζοῦν ζων αώνιον.
μακρν το Χριστο κόσμος προσπαθε νὰ συσσωρεύσῃ λικ γαθά, διότι στηρίζει π’ ατν τν λπίδα τς ζως του. λπίζει κρίτως τι δι το πλούτου θ ποφύγῃ τν θάνατον. Κα πλανώμενος νθρωπος δι νὰ συσσωρεύσῃ πλοτον, πιμηκύνοντα δθεν τν ζωήν του, σκορπίζει τν θάνατον ες τος λλους. φαιρε π ατος τν οκονομικν δυνατότητα τς πιβιώσεως, κα πολλάκις διακόπτει βιαίως τ νμα τς ζως των, λπίζων τι οτω θ διασώσ τν ἰδικήν του ζωήν.
λλά, ἀλλοίμονον! πλάνη του εναι μεγάλη. ζω κερδίζεται μόνον δι τς πίστεως ες τν Χριστόν κα δι τς ες Ατν νσωματώσεως.
μπειρία τς ρθοδόξου κκλησίας βεβαιοῖ τι ο νωθέντες μετ το Χριστο ζοῦν κα μετ θάνατον, συνυπάρχουν μετ τν ζώντων, συνδιαλέγονται μετ’ ατν, κούουν ατοὺς κα πολλάκις ἱκανοποιοῦν θαυματουργικῶς τ ατήματά των.
Δὲν χρειάζεται πλέον ναζήτησις το μυθολογικο "θανάτου ὕδατος". θανασία πάρχει ν τ Χριστ, κα προσφέρεται δι' Ατο πρς λους.
Δὲν χρειάζεται νὰ ξολοθρεύωνται λαο δι νὰ πιβιώσουν λλοι λαοί. Οτε χρειάζεται νὰ ξολοθρεύωνται νυπεράσπιστοι νθρώπιναι πάρξεις δι νὰ ζήσουν νετώτερον λλαι νθρώπιναι πάρξεις. Ες λους Χριστς προσφέρει τν πίγειον κα τν πουράνιον ζωήν. νέστη, κα σοι πιθυμον κολουθον Ατν ες τν δρόμον τς ναστάσεως. ντιθέτως, σοι μμέσως μέσως σκορπίζουν τν θάνατον, νομίζοντες τι οτω θ παρατείνουν θ διευκολύνουν τν δικήν των ζωήν, καταδικάζουν αυτος ες τν αώνιον θάνατον.
ναστς Κύριος ἡμν ησος Χριστς ἦλθεν ες τν κόσμον να πάντες ο νθρωποι ζων χωσι κα περισσν χωσιν. ποτελε μεγάλην πλάνην ἐὰν πιστεύωμεν τι θ προέλθ εημερία ες τ νθρώπινον γένος δι τν λληλοσπαραγμν. Χριστς νιστᾷ τος νεκρος κα κυρώνει τν θανάτωσιν ατν. χει τν δύναμιν τς περβάσεως το θανάτου. Τ γεγονς δ τι νίκησε τν θάνατον, πιβεβαιοῖ τν πέχθειαν Ατο πρς ατόν. Χριστς δηγε εἰς τν ζωήν, κα παναχορηγε ατήν, τυχν διακοπεσαν, διότι Ἐκεῖνος εἶναι "ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις ἡμῶν". Δι τοτο ο πιστο δὲν φοβούμεθα τν θάνατον. δύναμις ἡμν δὲν γκειται ες τ τρωτον τς πάρξεώς μας λλ ες τ ναστάσιμον ατς.

Χριστς νέστη!  Κα μες θ ναστηθμεν!

ς κολουθήσωμεν, δελφο κα τέκνα ν Κυρί γαπητά, τν ναστάντα Χριστόν, ες πάντα τ ργα Αὐτοῦ. ς βοηθήσωμεν τος στερουμένους τν μέσων τς πιβιώσεως νὰ συντηρηθοῦν ες τν ζωήν. Ἄς διακηρύξωμεν ες τος γνοοντας τν νάστασιν το Χριστο τι δι’ ατς κατηργήθη θάνατος κα τι συνεπῶς δύνανται κα ατο νὰ μετάσχουν τς ναστάσεως Ατοῦ, πιστεύοντες ες Ατόν κα κολουθοντες τὰ χνη Του. ἰδικ μας νάστασις τότε μόνον εναι δυνατή, ταν προσφέρηται δι τν νάστασιν τν λλων δελφν μας. Τότε μόνον νικητήριος διακήρυξις “Χριστς νέστη” θ νεργῇ σωστικς δι’ λην τν νθρωπότητα. Γένοιτο!
                    Ἅγιον Πάσχα 2012
                                                                                                  + Κωνσταντινουπόλεως
                  διάπυρος πρς Χριστν ναστάντα                                                                                                 
                  εχέτης πάντων μν