«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Κήρυγμα στο Γενέσιον του Προδρόμου




« Ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελον μου προ προσώπου σου ος παρασκευάσει την οδόν σου έμπροσθεν σου».«Ιδού Εγώ θα αποστείλω τον αγγελιοφόρο μου πριν από σένα , ω Μεσσία , για να προετοιμάσει το δρόμο σου πριν από σένα».Με τα λόγια αυτά του προφήτου Μωυσή προλέγεται στην ΠΔ το προδρομικό έργο του Βαπτιστή Ιωάννη του οποίου τη γέννηση εορτάζουμε σήμερα. Μεγάλη φυσιογνωμία ο Πρόδρομος! Είναι ο πρώτος πριν απ ΄ τον ¨Ένα δηλ τον Χριστό. Είναι το πρόσωπο που με τη ζωή και το λόγο του ενώνει τους δύο κόσμους της ανθρώπινης ιστορίας τον καιρό του Νόμου με τον καιρό της χάριτος δηλ την εποχή της παλαιάς με την εποχή της νέας διαθήκης. Ο άγιος Ιωάννης είναι ο πρώτος και ο κορυφαίος των αρχαίων προφητών αλλά και μακαριότερος αυτών. Γιατί ομίλησε ο Αβραάμ με το Θεό αλλά μόνον μέσα από σύμβολα και σκιές. Ομίλησε και ο Μωυσής με το Θεό πάνω στο όρος Σινά «ενώπιος ενωπίω» αλλά επειδή δεν μπόρεσε να υποφέρει το μεγαλείο της δόξας του Θεού απέστρεψε το πρόσωπο του και είδε μόνον τα νώτα του.Οραματίστηκε επίσης και ο Ησαϊας τον Θεό μέσα στο Ναό και είδε τη δόξα Του και ζωγράφισε με ζωηρά λόγια τη ζωή και τα Πάθη του Χριστού αλλά πως τον είδε; Όχι με τα σαρκικά του μάτια αλλά με τα πνευματικά. Ο άγιος Ιωάννης όμως καταξιώθηκε να δει το ποθούμενο όλων των εποχών τον Θεάνθρωπο Χς και Σωτήρα σαρκωμένο.Τον είδε με τα σαρκικά του μάτια και τον άγγιξε με τα χέρια του. Άκουσε με τα αυτιά του τη φωνή του Θεανθρώπου. Άγγιξε την κορυφή του όταν τον βάπτιζε στον Ιορδάνη . Είδε το άγιο Πνεύμα να κατεβαίνει στην κορυφή Του και την φωνή του Πατέρα να βεβαιώνει τη θεότητα Του. Αλλά η σπουδαιότητα της φυσιογνωμίας του Προδρόμου δεν τελειώνει εδώ. Όχι μόνον ο λόγος του αλλά η ίδια η ζωή του προφητεύει τη ζωή του Μεσσία. Ευαγγελίζεται μετάνοια και θεοσέβεια ο Ιω πριν ακόμα ευαγγελιστεί μετάνοια και θεοσέβεια ο Χς. Συμβουλεύει ο Ιω : « Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι» πριν ο Χριστός ακόμα διδάξει την αγάπη και τη φιλανθρωπία. Βαπτίζει ο Ιωάννης στο νερό προτυπώνοντας το βάπτισμα εξ ύδατος και πνεύματος που θα φέρει ο Μεσσίας. Αλλά και το μαρτυρικό τέλος του Ιωάννη ένα χρόνο πριν από τον Σταυρό προεικονίζει το μαρτυρικό τέλος του Μεσσία Χριστού διότι ο Ιωάννης δολοφονείται μαρτυρικά και άδικα από τα όργανα του διαβόλου από τους άρχοντες του σκότους και της αμαρτίας μένοντας φωτεινός Μάρτυρας της Αλήθειας ως το τέλος όπως ακριβώς άδικα αλλά εκούσια μαρτυρεί ο Θεάνθρωπος Σωτήρας πάνω στον Σταυρό.Έπρεπε λοιπόν ο Ιωάννης σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού να προηγηθεί του Χριστού και να προετοιμάσει το δρόμο Του. Και η γέννηση του Ιωάννη στον κόσμο δεν γίνεται από κοινούς και αμαρτωλούς ανθρώπους αλλά ούτε με ένα συνηθισμένο τρόπο. Αλλά πως; Γεννιέται ο Ιωάννης από δύο αγίους ανθρώπους από ένα προφητικό ζεύγος τον ιερέα Ζαχαρία και την προφήτιδα Ελισάβετ. Αυτοί οι δύο άνθρωποι μας λέει το σημερινό ευαγγέλιο ήταν δίκαιοι και ζούσαν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Λίγο πριν τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο οι άνθρωποι είχαν απομακρυνθεί απ’το Θεό , είχαν ξεχάσει τις φωνές των προφητών, είχαν κουραστεί να περιμένουν τη σωτηρία και ήταν παραδομένοι στο σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου. Να όμως που μέσα στο κλίμα αυτό της απελπισίας υπάρχουν και άγιοι άνθρωποι που ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και όπως όλοι οι άγιοι ο Ζχ και η Ελισάβετ ζούνε μια μεγάλη δοκιμασία έναν μεγάλο πειρασμό : Ενώ η ηλικία τους είναι περασμένη , ενώ βρίσκονται στο τέλος της επίγειας ζωής τους δεν έχουν αποκτήσει ακόμα παιδί. Εκείνη την εποχή η ατεκνία ανάμεσα στους Εβραίους ήταν μεγάλο όνειδος τη θεωρούσαν τιμωρία απ’το Θεό του Ισραήλ. Ο σεβάσμιος ιερέας Ζχ και η γηραιά Ελισάβετ αντιμετώπιζαν την περιφρόνηση και τις κατηγορίες του κόσμου με πόνο αλλά και βαθιά ταπείνωση. Ο Θεός αργει αλλά δεν ξεχνά και ρίχνει βλέμμα στοργής πάνω στου δύο αγίους. « Γιατί σε ποιον θα επιβλέψω; Σε ποιόν θα ρίξω βλέμμα συμπαθείας λέει Κύριος ο Θεός ; Σε ποιον άλλον παρά μόνον στον πτωχό και τον ταπεινό και τον περιφρονημένο απ’ τους ανθρώπους;» Έτσι αυτός που εθεωρείτο αμαρτωλός και άδικος απ’τους άλλους ιερείς δηλ ο Ζχ καταξιώνεται να δει σε όραμα τον άγγελο Γαβριήλ την ώρα της θυσίας που του αναγγέλλει πως θα γεννήσει τον Πρόδρομο του Χριστού. Εκείνη που εθεωρείτο καταραμένη και δυστυχισμένη ανάμεσα στις γυναίκες του Ισραήλ η στείρα Ελισάβετ καρποφορεί και γεννά τον κορυφαίο των προφητών. Αυτό είναι το θαύμα της δεξιάς του Υψίστου. Όπου ο παντοδύναμος Θεός θέλει υποχωρεί η φύση που είναι δουλωμένη απ’την αμαρτία. Εκείνος ανυψοί πτωχόν και από κοπρίας ανιστά πένητα. Εκείνος ευαρεστείται στους ταπεινούς και πτωχούς τω πνεύματι και από εκείνους διαλέγει τους αγίους και τους δούλους του. Αυτός είναι που δεν ξέχασε τον αμαρτωλό άνθρωπο , τον άνθρωπο που πλήγωσε την αγάπη και την ευσπλαχνία Του , τον αχάριστο προς το Θείο θέλημα άνθρωπο και του απόστειλε τους προφήτες αλλά και τον Ίδιο τον Υιό Του για να σωθεί ο κόσμος δι’Αυτού.Αδελφοί μου,Εορτάζοντας σήμερα η Εκκλησία τη γέννηση του Προδρόμου χαίρεται και αγαλλιά γιατί μ’αυτό τον τρόπο προεορτάζει τη γέννηση του Χς τον ερχομό του Σωτήρα στον κόσμο. Η γέννηση του Προδρόμου προετοιμάζει τη γέννηση του Μεσσία Χριστού. Με τη γέννηση και εμφάνιση του τελευταίου των προφητών ανοίγει ο δρόμος της χάρης , ανοίγει ο δρόμος της σωτηρίας. Επειδή ανατέλλει το φωτεινό άστρο της Εκκλησίας ο Πρόδρομος εγγίζει και ο καιρός που θα ανατείλει και ο ήλιος της δικαιοσύνης ο Ιησούς Χριστός. Μ’ αυτό το πνεύμα η ορθόδοξη Εκκλησία πανηγυρίζει το γενέθλιο του Προδρόμου. Η μητέρα μας Εκκλησία εορτάζοντας αυτό το γεγονός θέλει να μας πει πως πρέπει να είμαστε συνεχώς προετοιμασμένοι για τη γέννηση του Χριστού δηλ για την επίσκεψη του Χς στις καρδιές μας, να προετοιμάζουμε τις ψυχές μας με ταπείνωση και αγάπη και ελπίδα για τη γέννηση της σωτηρίας μέσα μας , με την ίδια ταπείνωση και αγάπη και ελπίδα που ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ περίμεναν απ’το Θεό ένα παιδί αλλά και τον ίδιο τον Μεσσία. Έτσι θα γίνουμε πρόδρομοι και εμείς της βασιλείας του Θεού που δεν θα έρθει με θόρυβο και παρατηρήσεις όπως λέει το ευαγγέλιο αλλά μέσα απ’τις ψυχές των ανθρώπων μέσα απ’τις καρδιές των πιστών της Εκκλησίας και τότε θα γίνουμε άξιοι κήρυκες της παρουσίας και της αγάπης του ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΕΚΤΌΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΙΔΟΥ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ ΕΣΤΙ.ΔΙΑ ΠΡΕΣΒΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ Η ΧΑΡΗ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΑΜΗΝ.
23-6-07

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2009/06/blog-post_1966.html#ixzz1ybOjVa9S

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Kυριακή Β΄Ματθαίου: To νόημα της υπακοής




«οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν αυτώ» (Ματθ. δ’ 22)

Απόδοση στα Νεοελληνικά
«κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν» (Ματθ. δ’ 22)



Στο σημερινό Ευαγγέλιο βλέπουμε την κλήση των τεσσάρων μαθητών στο Αποστολικό αξίωμα. Ουσιαστικά πρόκειται για την δεύτερη κλήση. Η πρώτη κλήση ή μάλλον συνάντηση που περιγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη. Οι τέσσερις μαθηταί Πέτρος, Ανδρέας, Ιάκωβος και Ιωάννης στην κλήση του Χριστού Τον ακολουθήσουν υπήκουσαν αμέσως. Αφού εγκατέλειψαν τα πάντα έγιναν μαθηταί του Χριστού. Μετά την αποταγή ήρθε η υποταγή. Το θέμα της υπακοής που μας δίνουν την αφορμή να θίξουμε σήμερα οι τέσσερεις μαθηταί είναι ένα από τα πιο σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου και συγχρόνως από τα πιο ουσιαστικά και λεπτά θέματα της ορθοδόξου πνευματικής ζωής.

Η υπακοή σημείο αντιλεγόμενο

Μια από τις πιο ακατανόητες αλήθειες της Ορθοδοξίας για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι η διδασκαλία περί της υπακοής. Ο Κύριος την θέτει σαν απαραίτητο όρο σωτηρίας και τελειότητος. Δι’ αυτής επιτυγχάνεται η ουσιαστική κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Ο σύγχρονος όμως άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την αξία της. Την θεωρεί καταστρεπτική για την προσωπικότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει θεοποιήσει την λογική και νομίζει πως έχει μεγάλη αξία. Όταν κανείς ζει την λογοκρατία και την ατομοκρατία, τότε είναι εντελώς ανήμπορος να κατανοήσει την μεγάλη αξία της υπακοής.
Μελετώντας την σύγχρονη ζωή μπορούμε να διαπιστώσουμε άνετα ότι συνέβη στην εποχή μας μια τρομερή αλλαγή, που επηρεάζει όλους τους τομείς της ανθρωπίνης ζωής. Σήμερα υφίσταται μια μεγάλη κρίση πατρότητος. Αμφισβητείται κάθε αυθεντία, αφού έχει υψωθεί σαν αυθεντία το ίδιο το εγώ. Επεκτεινόμενη αυτή η νοοτροπία και στην θρησκευτική ζωή εξαφανίζει κάθε κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό. Η αμφισβήτηση της πατρότητος φθάνει μέχρι και την πατροκτονία. Αυτό το φαινόμενο κατά φυσικό τρόπο δημιουργεί μια νευρωτική κατάσταση, μια σχιζοφρένεια.
Να γιατί όταν διαβάσει ένας σύγχρονος άνθρωπος την περίπτωση της κλήσεως των τεσσάρων μαθητών και την απάρνηση των πάντων για να ακολουθήσουν τον Χριστό, του φαίνεται ακατανόητο. Να γιατί η Ορθοδοξία αισθάνεται σήμερα μεγάλη δυσκολία να αποκαλύψει τον εαυτό της στους εκκοσμικευμένους σύγχρονους ανθρώπους. Διότι δεν είναι συνηθισμένοι να ακούνε, πολύ περισσότερο δεν είναι συνηθισμένοι να εφαρμόζουν τον λόγο του άλλου. Είναι αλήθεια ότι πολλοί σύγχρονοι νέοι είναι ικανοί να αρνηθούν τα πάντα, όχι όμως για να ακολουθήσουν και να υπακούσουν στον Χριστό, αλλά για να υπακούσουν στον εαυτό τους και να ικανοποιήσουν όλα τα θελήματά τους.

Η αξία της υπακοής

Η υπακοή είναι απαραίτητο στοιχείο του ορθοδόξου ήθους. Πρώτα-πρώτα η υπακοή ζωοποιεί τον άνθρωπο. Οι άγιοι Πατέρες έχουν εξηγήσει αυτήν την μεγάλη αξία της υπακοής. Όπως με την παρακοή του Αδάμ η ψυχή διαιρέθηκε και πέθανε, έτσι με την υπακοή στο θέλημα του Θεού ενοποιείται και ζωοποιείται. Ο Κύριος είπε: «τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν πνεύμα εστί και ζωή εστί» (Ιωαν. στ’ 6). Έτσι «παρακοή θάνατος, υπακοή ζωή». Ο Αδάμ με την παρακοή έφερε τον θάνατο και σ’ όλη την φύση. Και ο δεύτερος Αδάμ (ο Χριστός) με την υπακοή στον Πατέρα Του γέμισε τον κόσμο με ζωή.
Έπειτα με την υπακοή αναπτύσσεται η αληθινή κοινωνικότης. Με την υπακοή στο θέλημα του Θεού δεχόμαστε την ζωή μέσα μας. Ο Χριστιανός αρχίζει την πνευματική του ζωή με υπακοή στο θέλημα του Θεού. Δι’ αυτού μεταμορφώνεται, παύει να ζει σαν άτομο και γίνεται πρόσωπο, οπότε φλέγεται από αγάπη για όλο τον κόσμο. Έτσι φθάνει στο σημείο να ζει σαν πρόσωπο, να αισθάνεται στενή σχέση με τα άλλα πρόσωπα και να βιώνει την καθολική ευθύνη. Εισέρχεται με αγάπη και από αγάπη στην υπόσταση του άλλου και προσφέρει με τρόπο μυστικό και αποτελεσματικό την σωτηρία.
Η υπακοή μας δίδει λοιπόν την δυνατότητα να αποκτήσουμε την εμπειρία της αλληλοπεριχωρήσεως των προσώπων και να αποκτήσουμε το πλήρωμα της ζωής.
Τέλος η υπακοή μας καθαρίζει από τα πάθη που μαστίζουν την ψυχή μας. Είναι παρατηρημένο ότι όποιος κάνει υπακοή έχει λιγότερα πάθη, αφού απαλλάσσεται από την εγωκεντρικότητα.

Έκταση υπακοής

Μιλώντας όμως για υπακοή δεν εννοούμε μια αφηρημένη κατάσταση, αλλά μια συγκεκριμένη. Δεν εννοούμε μια παθητική ακινησία, αλλά μια διαρκή θετική κίνηση. Η παθητική και αφηρημένη κατάσταση δημιουργεί περισσότερα προβλήματα. Έτσι όταν λέμε υπακοή εννοούμε πρωτίστως την τήρηση των εντολών του Θεού. Η πνευματική ζωή, η θεολογία, έξω από την τήρηση των εντολών είναι μια δαιμονική κατάσταση. Επειδή όμως εμείς, ως ακάθαρτοι και εμπαθείς, δεν μπορούμε να διακρίνουμε το θέλημα του Θεού, που πρέπει να εφαρμόσουμε σε κάθε δεδομένη περίσταση, γι’ αυτό χρειάζεται υπακοή στον πνευματικό πατέρα. Διότι ο λόγος του πνευματικού πατρός, όταν δεν αντιβαίνει το θέλημα του Θεού είναι η περίληψη των εντολών του Χριστού.
Η υπακοή όμως στον πνευματικό πατέρα δεν είναι ένα απλό πράγμα. Έχει πολλές πλευρές και προεκτάσεις. Δεν είναι απλώς η υπακοή στον πνευματικό μας πατέρα, αλλά συγχρόνως υπακοή στην Παράδοση της Εκκλησίας, στον Επίσκοπο και στην κανονική δομή της Εκκλησίας. Παράδοση είναι η αδιάλειπτη ενέργεια του Παναγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτό το Άγιον Πνεύμα αγιάζει τους ανθρώπους, χειροτονεί τους Επισκόπους και φωτίζει τους Πατέρας να θεσπίζουν κανόνας για την καλή λειτουργία του Σώματος του Χριστού. Υπάρχει στενή σχέση μεταξύ των αγίων, του Επισκόπου και του θυσιαστηρίου. Και δεν νοείται ένα από αυτά χωρίς την ύπαρξη των άλλων.
Έτσι η υπακοή σε ένα, έστω θεούμενο, πνευματικό πατέρα δεν είναι αληθινή, όταν παραθεωρήται όλη η εκκλησιαστική δομή. Και ο θεούμενος πνευματικός πατέρας δεν συνιστά αυτό το είδος της υπακοής, γιατί γνωρίζει καλά ότι η Πνευματολογία δεν καταργεί την Εκκλησιολογία. Το θέμα είναι μεγάλο και δεν έχουμε χώρο να το αναπτύξουμε επαρκώς. Μόνον τούτο πρέπει να πούμε. Ότι όταν η πνευματικότητα αποσπάται από την εκκλησιολογία, όταν ένας πνευματικός ενεργεί ανεξάρτητα από την όλη εκκλησιαστική δομή, έστω χάριν της σωτηρίας της ψυχής, εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος, τότε μάλλον υποθάλπτεται μια ατομική ευσέβεια, που δεν καταλήγει στην σωτηρία, γιατί δεν αναφέρεται στο καθολικό ήθος.
Σήμερα γίνεται διαρκώς λόγος για την ωριμότητα του ανθρώπου. Από πολλούς διατυπώνεται η άποψη ότι ο άνθρωπος με τις γνώσεις έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα τελειότητος και ωριμότητος. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να τονίζει την αλήθεια ότι ο άνθρωπος έξω από τον Χριστό είναι ανώριμος. Η πνευματική ωριμότης, δηλ. η διαρκής τελειότης, γίνεται όχι με τις γνώσεις, αλλά με την υπακοή στο θέλημα του Θεού. Η τελεία υπακοή είναι ένας εκούσιος θάνατος. Μέσα από τον θάνατο ξεπηγάζει η ανάσταση και η ζωή. Αυτή είναι η εμπειρία της Εκκλησίας. Αυτό μας διδάσκουν οι άγιοι Απόστολοι. Σ’ αυτό μας προτρέπουν όλοι οι άγιοι. Η υπακοή θα μας ενοποιήσει και ζωοποιήσει. 


πηγη:  http://arxontariki.forumup.gr/about261-arxontariki.html

Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ


(Μτθ. ι΄, 32-33, 37-38 – ιθ΄, 27-30)
Τή σημερινή ἡμέρα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, Κυριακή μετά τήν Πεντηκοστή, «τήν τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Οἰκουμένης ἐν Ἀσίᾳ, Λιβύῃ καί Εὐρώπῃ, Βορρᾶ τέ καί Νότῳ, Ἁγίων Πάντων ἑορτήν ἑορτάζομεν».
Ἡ Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων εἶναι ἡ τελευταία Κυριακή του Πεντηκοσταρίου. Μέ αὐτήν τελειώνει ὁ κινητός κύκλος τῶν ἑορτῶν πού ἄρχισε ἀπό τήν Κυριακή του Τελώνη καί Φαρισαίου. Ἡ Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων εἶναι ἡ σφραγίδα καί τό τέλος τῆς μεγάλης ἑορταστικῆς αὐτῆς περιόδου καί μᾶς παρουσιάζει τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τούς Ἁγίους Πάντες, τούς «τήν γῆν οὐρανώσαντας», πού ἔκαναν τή γῆ οὐρανό, πού πραγματοποίησαν ἤρεμα τό αἴτημα τῆς Κυριακῆς προσευχῆς «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τό θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς», ἀψηφώντας ἀπειλές, χωρίς νά παρασύρονται ἀπό ὑποσχέσεις, προκαλώντας τό θαυμασμό, πολλές φορές, στούς διῶκτες καί δημίους τους. Εἶναι ἡ ἰσχυρή ἀπόδειξη τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας καί παρουσιάζει «ὅσα ἀγαθοδότως ἡγίασε τό πνεῦμα τό ἅγιον» στόν κόσμο.
Ἡ Ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων τους πρώτους αἰῶνες ἦταν γιορτή μόνο τῶν Μαρτύρων. Ἔτσι ἔχουμε ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, τόν 4ο αἰώνα, γιά τήν ἑορτή αὐτή. Τό Τυπικό τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως κατά τόν δέκατο αἰώνα προβλέπει σύναξη καί παννυχίδα στό ναό τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἡ ἑορτή τιτλοφορεῖται «τῶν Ἁγίων Πάντων», ἀλλά τό συναξάρι τῆς ἡμέρας ἐπισημαίνει ὅτι κατ’ αὐτήν ἐπιτελεῖται ἡ μνήμη «τῶν ἁγίων καί καλλινίκων μαρτύρων τῶν ἐν πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάντων ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τοῦ Μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Ἔστω κι ἄν ἡ ἑορτή ξεκίνησε γιά τούς Ἁγίους Μάρτυρες καί ἐπεκτάθηκε στή συνέχεια γιά Πάντες τούς Ἁγίους, ὡστόσο οἱ Ἅγιοι Πατέρες θέσπισαν τή συλλογική αὐτή ἑορτή γιά τούς ἑξῆς λόγους:
 Ἡ κοινή μνήμη ἀφορᾶ τήν κοινή μαρτυρία γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, χωρίς τήν ὁποία ἡ πίστη μας εἶναι μάταιη. Ἡ Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ μεγάλη πραγματικότητα στόν κόσμο, εἶναι θεμελιωμένη πάνω στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἄθληση τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καί ἡ ἄσκηση τῶν Ὁσίων Ἀσκητῶν, καί ἡ προσδοκία τῶν λαῶν, ὅλα στηρίζονται καί ὅλα δικαιώνονται στήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δίνουν ἄλλο νόημα καί στή ζωή καί στό θάνατο.
Ζωή σημαίνει κοινωνία μέ τό Θεό. Δέν εἶναι πιά θάνατος τό τέλος τῆς παρούσας ζωῆς ἀλλά ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό. Ὁ χωρισμός τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα δέν εἶναι θάνατος ἀλλά προσωρινός ὕπνος. Γιά νά μᾶς δείξουν ὅτι κατεβαίνει στή γῆ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὁ Θεός, καί ἀνεβαίνει στόν οὐρανό ὁ χοϊκός ἄνθρωπος. Οἱ πρίν ἀποξενωμένοι ἀπό τό Θεό γίνονται φίλοι του καί «ἕνα» μέ αὐτόν, ἔχουν τή δυνατότητα νά γίνουν «Ἅγιοι». Σ’ αὐτούς «τό Πνεῦμα τό Ἅγιον σκηνώσαν, ἡγίασεν». Καί ἔτσι ἀναπληρώσαμε τό πεπτωκός ἐκεῖνο τάγμα τῶν Ἀγγέλων.
Πολλοί ἅγιοι εἶναι γνωστοί καί τιμῶνται μέ ἑορτές καί πανηγύρεις καί λιτανεῖες. Ὅμως ὑπάρχουν καί πολλοί ἄγνωστοι καί ἀφανεῖς ἅγιοι, γνωστοί στό Θεό, «νέφος μαρτύρων». Αὐτούς τούς ἀγνώστους τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία, ὅσοι «κατά Χριστόν ἐπολιτεύσαντο ἐν Ἰνδοῖς καί Αἰγυπτίοις καί Ἄραψι καί Μεσοποταμία τέ καί Φρυγία καί τοῖς ἄνωθέν του Εὐξείνου. Ἔτι δέ καί ἐν πάση τή Ἑσπερία ἄχρι καί αὐτῶν τῶν Βρεττανικῶν νήσων, ἁπλῶς εἰπεῖν ἐν Ἀνατολή καί Δύσει». Ἡ Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων εἶναι τό μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὅλοι οἱ ἅγιοι, πού τιμῶνται χωριστά ὁ καθένας, εἶναι ἐπιβεβλημένο νά συναθροισθοῦν σέ μία κοινή ἑορτή γιά νά ὑπογραμμισθεῖ μ’ αὐτόν τόν τρόπο ὅτι ὅλοι μαζί ἀγωνίσθηκαν γιά ἕνα Χριστό, σέ ἕνα κοινό στάδιο τῆς ἀρετῆς, ὅτι ὑπό ἑνός Θεοῦ στεφανώθηκαν καί συνέστησαν τήν «μίαν Ἐκκλησίαν», προτρέποντας καί ἐμᾶς νά ἀγωνιζόμαστε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις «τόν καλόν ἀγώνα» μέ αὐτούς στό πλάι μας, ὥστε ὅταν ὁ Ἀγωνοθέτης Χριστός μᾶς καλέσει στήν ἐν οὐρανοῖς πανήγυρη τῶν πρωτοτόκων, νά μπορέσουμε νά συναριθμηθοῦμε μετά τῶν Ἁγίων του. Γιά νά ζητοῦμε τή βοήθειά τους στίς πτώσεις μας καί τήν ἐνίσχυση στίς ἀδυναμίες καί τούς φόβους μας, πού κλείνουν τίς ὑπάρξεις μας στήν ἰδιοτέλεια, νά ἐμπνεόμαστε ἀπό τήν τόλμη, τή θυσιαστική διάθεση καί προσφορά τους, ὑπερβαίνοντες τή φίλαυτη ὀργάνωση τῶν κοινωνιῶν μας. Γιά τούς ἐπιγενησομένους ἁγίους, (πού θά γίνουν δηλαδή ἅγιοι), γιά ὅσους «πρότερον καί ὕστατον» θά συγκαταριθμηθοῦν μέ τούς Ἁγίους.
Ἔχει μία καταπληκτική δυναμική ἡ παροῦσα ἑορτή. Εἶναι προληπτικά καί «δική μας» ἑορτή. Ὁ καθένας ξεχωριστά ἔχει τό δικαίωμα νά εἶναι παρών καί ὅλοι μαζί, δυνητικά θά λέγαμε χωρίς νά ὑπερβάλλουμε, ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη ἐντάσσεται στή σημερινή ἑορτή τῶν Ἁγίων Πάντων. Μποροῦμε ἔτσι νά δοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὄχι ὡς ἀπειλή, ἀλλά ὡς παιδιά τοῦ Θεοῦ μέ χαρά καί ἀγάπη καί μ’ αὐτή τή θέαση νά χτίσουμε «ἐν μετανοίᾳ» τόν κοινό οἰκουμενικό πολιτισμό καί νά περπατήσουμε «ἐν καινότητι ζωῆς».
Μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καί Ἅγιοι δέν εἶναι μόνο ἐκεῖνοι πού θυσίασαν τή ζωή τους, πού ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τήν πίστη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μάρτυρες εἶναι ὅλοι ὅσοι ἀγωνίσθηκαν καί ἀγωνίζονται τόν ἀγώνα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ μέσα στό «κανονικό» πλαίσιο τῆς ἁγιοπατερικῆς σωτηριολογίας, δηλαδή τῆς Ἐνορίας, τῆς Ἐπισκοπῆς, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς «μίας, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», μέ ἀκρίβεια καί συνέπεια. Εἶναι «μαρτύριο πνεύματος» ἡ καθημερινή βίωση τοῦ λόγου τοῦ Σταυροῦ, ἡ Σταύρωση τῶν παθῶν, τῆς ἰδιοτέλειας καί τῆς κακίας μας.
Οἱ Ἅγιοι Πάντες εἶναι ὁ ἀνεκτίμητος θησαυρός τοῦ κόσμου, τό στόλισμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως λέει τό Ἀπολυτίκιό τους: «Τῶν ἐν ὄλω τῷ κόσμω Μαρτύρων σου, ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα, ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη, δί’ αὐτῶν βοᾶ σοί, Χριστέ ὁ Θεός. Τῷ λαῷ σου τούς οἰκτιρμούς σου καταπέμψον, εἰρήνην τή πολιτεία σου δώρησαι, καί ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τό μέγα ἔλεος». Τήν εὐχή καί τή συνηγορία τους νά ἔχουμε. Ἀμήν.


 http://www.imsk.gr/?p=594

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Κυριακή της Πεντηκοστής



Πεντηκοστή σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πλήρωμα καί ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς ἁγίους Ἀποστόλους ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία, ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅτι δέν θά ἐγκαταλείψει μέ τήν Ἀνάληψή Του τόν κόσμο, ἀλλά θά στείλει τόν Παράκλητο, γιά νά κατευθύνει ὅλους μας καί νά συγκροτεῖ, μέ τήν ἑνοποιητική του δύναμη, ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Μέσα στό πλῆθος πού εἶχε μαζευτεῖ γιά τή γιορτή τῆς σκηνοπηγίας, τήν ὁποία γιόρταζαν οἱ Ἑβραῖοι πενήντα μέρες μετά τό Πάσχα, ὑψώνει τό ἀνάστημά Του ὁ Ἰησοῦς καί μέ δυνατή φωνή εἶπε: “Ὅποιος διψᾶ, ἄς ἔλθει σέ ἐμένα νά πιεῖ, γιατί ὅπως λέει ἡ Γραφή ἐκεῖνος πού πιστεύει σέ ἐμένα θά ἀναβλύσει ἀπό μέσα του ποταμούς ὕδατος ζῶντος”. Ὁ Ἰωάννης μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι μέ τά λόγια αὐτά ὁ Χριστός ἐννοοῦσε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἐπρόκειτο νά λάβουν ὅσοι Τόν εἶχαν πιστέψει, γιατί ἀκόμα δέν ὑπῆρχε τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς δέν εἶχε ἀκόμα δοξαστεῖ μέ τήν Ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψή Του στούς Οὐρανούς. Ὅπως πάντα, ἔτσι καί σέ ἐκείνη τήν περίσταση διχάστηκε τό πλῆθος, καί ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι προφήτης, ἐνῷ ἄλλοι Τόν ἀμφισβητοῦσαν. Κάποιοι πάλι, ἀπεσταλμένοι ἀπό τούς Φαρισαίους, βρισκόντουσαν ἐκεῖ μέ σκοπό νά συλλάβουν τόν Ἰησοῦ, ὅμως τελικά δέν τό ἀποτόλμησαν θαυμάζοντας τά λεγόμενά Του. Οἱ φαρισαῖοι ἀγανακτοῦν, λέγοντας “μήπως κι ἐσεῖς πλανηθήκατε; εἴδατε κανένα ἀπό τούς ἄρχοντες ἤ ἀπό τούς φαρισαίους νά ἔχει πιστέψει σέ αὐτόν; ἀλλά ὁ ὄχλος ὁ καταραμένος τόν πιστεύει, πού δέν γνωρίζει τό νόμο”. Τέλος, στό ἐπιχείρημα τοῦ νομομαθοῦς Νικοδήμου, πού εἶχε γνωρίσει τό Χριστό καί εἶχε συνομιλήσει μαζί Του, ὅτι ὁ νόμος δέν κρίνει κανένα ἄν προηγουμένως δέν τόν ἀκούσει, ἀπαντοῦν ὑπεροπτικά ὅτι, ἐφόσον ὁ Ἰησοῦς προέρχεται ἀπό τή Γαλιλαία, δέν μπορεῖ νά εἶναι προφήτης.
Ἡ πρώτη σκέψη πού ἀπορρέει ἀπό τή σημερινή διήγηση τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἀποτελεῖ τήν πηγή τῆς ζωῆς, τοῦ ζῶντος ὕδατος, πού ξεδιψᾶ κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει στόν Ἰησοῦ Χριστό. Γιατί ἔχει τή δύναμη, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε μέ τούς ἁγίους Ἀποστόλους, πού ἀπό φοβισμένους μαθητές τούς μεταμόρφωσε σέ μία στιγμή σέ διάπυρους κήρυκες καί διδασκάλους, νά φωτίσει τήν ὕπαρξή μας, νά ἁγιάσει τή ζωή μας, νά μᾶς προσφέρει τή βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς σωτηρίας. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἔστειλε ὁ Χριστός στόν κόσμο, εἶναι ἐκεῖνο πού ἐνεργεῖ τήν ἑνότητα στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἐκεῖνο πού ἐπιτελεῖ τά Μυστήρια, πού κατευθύνει τούς πνευματικούς μας πατέρες καί μᾶς προφυλάσσει ἀπό τίς παγίδες τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ. Χωρίς τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Ἀπόστολοι δέν θά τολμοῦσαν νά βγοῦν ἀπό τό ὑπερῷο τῆς Ἱερουσαλήμ, οὔτε νά κηρύξουν μέ παρρησία στόν κόσμο τά ὅσα ἔζησαν. Χωρίς τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Μάρτυρες δέν θά παρέμεναν ἀκλόνητοι στήν πίστη καί θά ὑπέκυπταν στίς ἀπειλές τῶν τυράννων. Χωρίς τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Ἐκκλησία θά εἶχε καταλυθεῖ ἀπό τούς διῶκτες της ἀλλά καί ἀπό τίς αἱρέσεις πού σέ κάθε ἐποχή προσπαθοῦν νά πλανήσουν τά μέλη της.
Οἱ Φαρισαῖοι ἀρνοῦνται τόν Ἰησοῦ καί προτάσσουν ὡς σημεῖο αὐθεντικότητας τῆς γνώμης τους ὅτι οὔτε αὐτοί οὔτε οἱ ἄρχοντες πιστεύουν στό Χριστό, ἀλλά ὁ ὄχλος πού δέν γνωρίζει τό νόμο. Αὐτό τό ἐπιχείρημα τό ἀκοῦμε ἀκόμα καί σήμερα, ὅταν κάποιοι θέλουν νά ἀμφισβητήσουν τίς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς πίστεώς μας. Μᾶς λένε ὅτι, ἐφόσον ἔτσι πράττουν οἱ ἐπιφανεῖς καί οἱ γραμματιζούμενοι, κατά τόν ἴδιο τρόπο ὀφείλουμε κι ἐμεῖς νά κινούμαστε. Γιά τήν Ἐκκλησία ὅμως δέν ἀποτελεῖ κριτήριο ἡ γνώμη τῶν πολλῶν, οὔτε τῶν ἐπιφανῶν, ἀλλά ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας, γιά παράδειγμα, ἀκόμα καί ὁρισμένοι ἐπίσκοποι καί πατριάρχες εἶχαν πλανηθεῖ καί ἔγιναν πολέμιοι τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὅμως συγκλήθηκε Σύνοδος σύμφωνα μέ τήν τάξη καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τότε τό Ἅγιο Πνεῦμα ἦταν ἐκεῖνο πού κατεύθυνε τή σκέψη τῶν ἐπισκόπων καί τῶν μοναχῶν σέ ὁμοφωνία καί ἔτσι ἔχουμε τήν Ἕβδομη Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία καί ἀποκατέστησε τήν ἀληθινή πίστη καί τήν προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων.
Ἄς εὐχηθοῦμε καί ἄς προσευχηθοῦμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά προσφέρει πλούσια τή χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή μας, ὥστε νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς καθοδηγεῖ μέσα στήν πολυφωνία καί τή σύγχυση πού ἐπικρατεῖ στόν κόσμο μας, ὥστε νά μᾶς δείχνει πάντοτε τήν Ἀλήθεια καί νά μᾶς προφυλάσσει ἀπό τίς πλάνες καί ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ. Ἀμήν.



http://www.i-m-paronaxias.gr/
 Posted by kantonopou at Ιουνίου 1, 2012