«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Ομιλία του Σεβ. Μητρ. Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλοχίου, κατά την θρονικήν εορτήν του Οικ.Πατριαρχείου(2009)



«Ἄνωθεν μέν Δαυΐδ ἀναστέλλει ἁμαρτωλόν, ὡς ἐμέ, διηγεῖσθαι Θεοῦ εὐλόγως τά διακαιώματα∙ ὅμως πρός πίστιν διδάσκει πάλιν, καί ἐν δάκρυσι πλείστοις ἐξαγορεύει…» (Οἶκος, Ὄρθρου Λ΄ Νοεμβρίου).


Παναγιώτατε καί Θειότατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Ὑπήκων εἰς τήν Ὑμετέραν εὐλογίαν καί προτροπήν εὑρίσκομαι ἐνώπιον τῆς πανηγυριζούσης ταύτης ὁμηγύρεως, ἐνώπιον ὑμῶν σεβαστοί πατέρες καί τιμιώτατοι ἀδελφοί, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τῆς ἑορτίου μνήμης τοῦ Ἱδρυτοῦ καί Προστάτου τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὑπερνικῶν τήν ὡς ἄνω ἀναστολήν τοῦ προφητάνακτος, ὄχι διά νά διδάξω πρός πίστιν ἤ ἐπιστηριγμόν, ἀλλά ἵνα ἐξαγορεύσω ἐκ μυχοῦ καρδίας καί ἐν συστολῇ πολλῇ τήν βιουμένην ἀνά τούς αἰῶνας Ἀλήθειαν καί ποικίλως ἐκφραζομένην ὑπό τῶν ἐν Ἀποστολικῇ διαδοχῇ κλεϊσάντων τόν πανίερον αὐτόν Θρόνον καί τά νῦν προβαλλόντων, οὐχ ἡσσόνως, τό μέγεθος καί τήν σπουδαιότητά του εἰς τήν σύγχρονον ἀνήσυχον, καί ἐν πολλοῖς, μέλαιναν πραγματικότητα.
Τήν ἀπαρχήν τῆς ἀποστολικότητός Της, τοῦτο μέν ὡς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὡς παρουσίας, δηλονότι, τῆς χάριτος καί ἐμπειρίας τοῦ μυστηρίου τῆς Πεντηκοστῆς, τοῦτο δέ, ὡς ἀποστολικῆς παραδόσεως, τῆς συνεχείας, ἤτοι, τῆς συνειδήσεως και τῆς ταυτότητος τοῦ μηνύματος τό ὁποῖο προσέλαβε, ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ὀφείλει εἰς τόν κλεινόν καί πρωτόκλητον τῶν Ἀποστόλων, σήμερον ἑορταζόμενον Ἅγιον Ἀνδρέαν.
Ὁ τῆς ἀνδρείας ὄντως ἐπώνυμος ἠμπορεῖ νά μή συγκαταλέγηται ἐν τῇ χορείᾳ τῶν προκρίτων καί προτοκορυφαίων Μαθητῶν τοῦ Κυρίου, ἀναμφιβόλως ὅμως ἔχαιρε προτεραιότητος καί διακρίσεως ἔναντι τῶν ὑπολοίπων καί ἀνεγνωρίζετο ἡ οἰκειότης του πρός τόν Διδάσκαλον. Συνεργός καί διάκονος ὑπάρχων τό πρότερον εἰς τό μετανοίας κήρυγμα τοῦ Προφήτου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου, Ἰωάννου, ὑπῆρξεν διά βίου ἀνήρ σεμνός καί αἰδέσιμος, κατά τόν βιογράφον αὐτοῦ, καί μέ τήν βαθεῖαν φρόνησιν ἡ ὁποία ἐκόσμει τόν χαρακτῆρα του, ἀνίχνευε τήν ἀλήθειαν πού ὑπῆρχεν εἰς τό βάθος τῶν κειμένων τῆς ἰουδαϊκῆς γραμματείας καί ἐζήτει ἐπιμόνως νά ἑρμηνεύσῃ τάς ῥήσεις τῶν προφητῶν ἀναφορικῶς μέ τήν ἔλευσιν τοῦ Μεσσίου καί νά ἀνεύρῃ τί τό πραγματικόν νόημα, τίς ἡ ἀλήθεια τῶν καλυπτομένων ὑπό παραπετάσματος, ὑπό σκότους καί σκιᾶς Μεσσιανικῶν προσδοκιῶν.
Χαρακτηριστικῶς καί ἰδιαζόντως ἀναφέρει ἡ σήμερον ἀναγνωσθεῖσα περικοπή, ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην ἱεροῦ Εὐαγγελίου ὅτι, ὅταν ἔλαβεν χῶρα ἡ συνάντησις Ἀνδρέου καί Ἰωάννου μετά τοῦ Ἰησοῦ εἰς τόν τόπον ὅπου ἐφιλοξενεῖτο «ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη» (Ἰωάν. 1.40). Ἦτο ἡ ὥρα τῆς ἀποκαλύψεως, ἡ στιγμή τῆς Ἀληθείας, τοῦ περάσματος ἀπό τήν ἁπλήν ἱστορικήν γνῶσιν εἰς τήν χριστολογικήν ἀναγνώρισιν. Ἦτο ὁ σταθμός τῆς μεταβάσεως ἀπό τήν προφητείαν εἰς τήν ἐκπλήρωσιν, ἀπό τήν ἱστορικήν πραγματικότητα εἰς τήν ἐσχατολογικήν προοπτικήν, ἀπό τόν χρόνον εἰς τήν αἰωνιότητα. Ἦτο ἡ στιγμή τῆς προσωπικῆς ὑπό τοῦ Χριστοῦ κλήσεως τοῦ Ἀνδρέου καί τοῦ Ἰωάννου, ἡ ἀποδοχή τῆς ὁποίας ἐπρόκειτο νά καταστῇ ἀφετηρία καινοῦ βίου.
Ἡ πρόσληψις τῶν ὅσων συνεζητήθησαν μετά τοῦ Ἰησοῦ ὑπό τοῦ Ἀνδρέου, δέν ἦτο ἀποτέλεσμα γνώσεως πού προῆλθεν ἀπό τόν περιβάλλοντα αὐτόν αἰσθητόν καί ἱστορικόν κόσμον, ἀπό πληροφορίας καί ἐμπειρίας πού τοῦ παρεῖχεν ὁ περίγυρός του καί ἡ ἐποχή του, ἀλλά προϊόν θείας ἀποκαλύψεως καί φανερώσεως. Μιᾶς ἀποκαλυπτικῆς στιγμῆς πού δέν ἔχει ποτέ τήν ἔννοιαν τῆς τελικότητος, ἀλλά τῆς ἀρχῆς καί ἐνάρξεως μιᾶς δυσκόλου πορείας πρός τήν πλήρωσιν καί τήν ὁλοκλήρωσιν.
Διά τοῦτο καί κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ὁ Πρωτόκλητος μαθητής «ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ τό πῦρ τό νοερόν τό φωτίζον διανοίας καί φλογίζον ἁμαρτίας, λάμπει μέν ταῖς μυστικαῖς ἀκτῖσι τῶν διδαχῶν, ἐν ταῖς τῶν ἐθνῶν ἀφωτίστοις καρδίαις∙ φλέγει δέ πάλιν τάς φρυγανώδεις τῶν ἀσεβῶν μυθουργίας∙ τό πῦρ γάρ τοῦ Πνεύματος τοιαύτην ἔχει τήν ἐνέργειαν», κατά τόν ποιητήν Ἀνδρέαν Ἱεροσολυμίτην.(Στιχ. Ἰδιόμ. Λιτῆς).
Μέ κατηυγασμένην τήν διάνοιαν ἀπό τάς τελειοτάτας μαρμαρυγάς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος μεταλαμπαδεύει εἰς τάς ἀκτάς τῆς Μαύρης Θαλάσσης, τήν Βιθυνίαν, Θράκην καί Ἑλλάδα τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, χερσῶν τήν θάλασσαν καί γεωργῶν τήν ξηράν. Ἡ ἀποστολική δέ μαρτυρία του καί τό προνοιακόν σχέδιον τοῦ Θεοῦ ἐγγίζει καί τήν μικράν τότε πόλιν τοῦ Βύζαντος, καθαγιάζοντας τήν Ἐκκλησίαν ἐκείνην ἡ ὁποία ἔμελλε καθοριστικῶς νά πρωτεύσῃ εἰς τήν περιχαράκωσιν καί ἐξάπλωσιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Τό κήρυγμα ἀλλά καί ἡ ζωή τοῦ Πρωτοκλήτου δέν ἀποτελοῦν παρά διδασκαλίαν Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, κατηγλαϊσμένην ὑπό τῶν ἐκφαντορικῶν ἐλλάμψεων τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Τήν οὐσίαν αὐτήν τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς βιώνει ἔκτοτε, ἀπό τοῦ πρώτου ἐπισκόπου του Στάχυος, καί ἀνά τούς αἰῶνας μέχρι σήμερον, διαδόχως καί κατά ἀδιάσπαστον συνέχειαν, ὁ οὕτω ἐνωρίτατα ἀναδεικνυόμενος Πάνσεπτος Οἰκουμενικός Θρόνος, ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἱστορία Της καταγγέλει, ὡς ταπεινά φρονῶ, σελίδας μόνον δόξης καί ἀκτινοβολίας, εἴτε καταστεφομένης ὑπό λαμπρῶν καί ἐνδόξων ἐπιφανειῶν, εἴτε δοκιμαζομένης καί μεστουμένης ἀνά τόν χρόνον ὑπό ἄθλων μαρτυρίου, αἵματος, αἰχμαλωσίας καί ὑποδουλώσεως, πολλάκις ἄχρι θανάτου, γενομένη «κατά πάντα καί διά πάντα» μιμητής τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου Βασιλέως τῆς Δόξης, καί τοῦ σήμερον λαμπρῶς ἑορταζομένου ἐνδόξου πάτρωνός Της.
Καί αἱ ἔνδοξοι ἐπιφάνειαι ἀλλά καί τό ἀτιμωτικόν μαρτύριον θά ἀπετέλουν μόνον ἀνθρωπίνους ἐκφάνσεις τῆς ἱστορίας μιᾶς Ἐκκλησίας, ἔστω καί Πρωτοθρόνου, αἱ ὁποῖαι θά περιεβάλοντο, μεθ’ οὐ πολύ, διά τῆς λήθης, τῆς ἀμφιβολίας, ἤ καί τῆς ἀπορρίψεως, ἐάν εἰς αὐτάς δέν ἦτο παρόν τό Ἅγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό Ὁποῖον ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» καί «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι κατοχύρωσις τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας διά συγκλήσεως τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων αἱ ὁποῖαι συνεκροτήθησαν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἤ εἰς περιοχάς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθιστᾷ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Νέας Ρώμης μαρτυρικήν καί ἐν ταὐτῷ ὁμολογιακήν Ἐκκλησίαν, θεματοφύλακα τῆς Πίστεως καί τῆς Ἀληθείας. Καί ἐάν ὁ χρόνος καί ἡ ἀνάγκη διατυπώσεως τοῦ δόγματος καί ὁριοθετήσεως τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας ἔχει παρέλθει, ἡ Μητρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας δέν δύναται νά ἀποποιηθῇ τοῦ ἱεροῦ καί ἐπιτακτικοῦ χρέους Της καί τῆς μείζονος εὐθύνης Της, τοῦτο μέν διά τήν διατήρησιν τῆς ἐνεστώσης ἑνότητος τῆς πίστεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τοῦτο δέ διά τήν οἰκοδομήν τῆς διαρραγείσης τοιαύτης μετά τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἀδελφῶν «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης καί ἐν τῇ γνώσει τῆς ἀληθείας», διά νά χρησιμοποιήσω τούς λόγους Σας, Παναγιώτατε. (Ὁμιλ. Α.Θ.Π. ἐνώπιον τοῦ Καρδιναλίου τῶν Παρισίων Jean Marie Lustiger, Νοεμ. 2005).
Ὅτε ἔλαβε χῶραν ἡ συνομιλία τοῦ Ἀνδρέου μέ τόν Χριστόν «ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη». Ἀλλά καί ὅτε οἱ Ἕλληνες ἀνέβησαν εἰς Ἱεροσόλυμα διά νά ἑωρτάσουν τό Πάσχα καί ἐζήτουν νά ἰδοῦν καί συνωμιλήσουν μετά τοῦ Χριστοῦ, ἐπλησίασαν τόν Φίλιππον καί ἐξέφρασαν εἰς αὐτόν τόν πόθον τους∙ διστάζων δέ οὗτος, μετέφερεν τό αἴτημά των εἰς τόν Ἀνδρέαν. Καί ἐκεῖνος ἔχων πεπλατυσμένην τήν καρδίαν καί εὐρύ τό πνεῦμα, ἔχων κατανοήσει τήν ἀποστολήν καί τό λυτρωτικόν ἔργον τοῦ Διδασκάλου μή ἐγκλωβιζόμενον εἰς τά στενά ὅρια μιᾶς ἐσκληρυμένης καρδίας τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ἀλλά προοριζόμενον καί ἀπευθυνόμενον εἰς τόν σύμπαντα κόσμον, σπεύδει πρός τόν Ἰησοῦν καί μεταφέρει τήν ἐπιθυμίαν τῶν Ἑλλήνων. Ἦτο ἡ κρίσιμος στιγμή τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐντός τῆς Ἱστορίας τῆς καθολικῆς Ἀνθρωπότητος, ὑπερβαίνοντας τήν στενότητα τῶν θριγκίων τῆς Ἰσραηλιτικῆς αὐλῆς.
Εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ὄχι μόνον κεκορεσμένος ὑπό τῶν ἐπιτευγμάτων του τῆς τεχνικῆς καί τῆς ἐπιστήμης ἀλλά καί ἐν πολλοῖς ἐγκλωβισμένος ἐπικινδύνως εἰς αὐτά.
Ὅτε αἱ πολύμορφοι ἀνέσεις, ἡ πληθώρα τῶν ἀγαθῶν, ἡ διά σπουδῆς κάλυψις τῶν οὕτω ἀφθόνως παρουσιαζομένων ὡς οὐσιωδῶν χρειῶν τῆς ζωῆς τόν καθιστοῦν τῷ ὄντι δέσμιον καί δυστυχῆ, παρά τοῦ χαρίζουν τήν ὑπεσχημένην καί ποθητήν ἐλευθερίαν καί εὐτυχίαν, πολλῷ δέ μᾶλλον τόν ὁδηγοῦν εἰς ἔντονον προβληματισμόν καί νέα ἀδιέξοδα.
Ὅτε αἱ κοινωνίαι καθίστανται πολυπολιτισμικαί καί αἱ ταυτότηται τῶν λαῶν ἀλλοιώνονται παρά τάς ὅποιας προσπαθείας ἀκριβοῦς ἀποτυπώσεως καί κωδικοποιήσεώς των.
Ὅτε ἡ ἀνεργία, ἡ χρῆσις ναρκωτικῶν καί λοιπῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν, ἡ οἰκονομική ὀλισθηρότης τοῦ βίου, ἡ ἀμφισβήτησις τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν καί ἡ ἔλλειψις προτύπων συμβάλλουν εἰς τήν προβολήν ἑνός ζοφεροῦ παρόντος καί προμηνύουν ἕν ἀβέβαιον, δυσοίωνον καί ἀπαισιόδοξον μέλλον.
Ὅτε ἡ ἀνελευθερία τῶν ἀπολυταρχικῶν καθεστώτων, ἤ ἡ ἐπιβολή τῆς δυνάμεως τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς ἐπί τῶν ἀσθενεστέρων λαῶν μέ στόχον τήν ἐκμετάλλευσίν των δημιουργοῦν πολώσεις, πού κάθε ἄλλο παρά ἀμβλύνουν τάς ἐντάσεις καί τάς ὀξύτητας.
Ὅτε σύμπασα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνοδυνᾶται μετά τοῦ ἀλόγως καί ἀπερισκέπτως διαχειριζομένου τόν φυσικόν πλοῦτον ἀνθρώπου, ἐμφορουμένου καί διαπνεομένου ὑπό τοῦ ὑπερμέτρου καταναλωτισμοῦ καί τοῦ ἀνοικείου πλουτισμοῦ.
Ὅτε ἡ κατακερματισμένη καί διῃρημένη ἐκκλησιαστική περί τήν πίστιν ἑνότης ἀποπροσανατολίζει καί διχάζει ἔτι περισσότερον τόν σήμερον ἀναμφιβόλως στρεφόμενον πρός τάς πνευματικάς καί ἀνθρωπιστικάς ἐπιστήμας, πρός τήν θρησκείαν καί τήν ἐσωτερικήν ζωήν ἄνθρωπον.
Σήμερον, τήν ἐσχάτην αὐτήν στιγμήν τῆς κρισίμου καμπῆς τῆς ἀγωνιούσης καί μέ προσδοκίαν καί ἐλπίδα ἐνατενιζούσης τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρωπότητος, ἡ ἔκφρασις τῆς ἀληθοῦς Θεολογίας καί τῆς Πίστεως τῶν Πατέρων κρούει τήν θύραν τῆς καρδίας τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Αὕτη δέ μή μένουσα ἀνάλγητος εἰς τήν κραυγήν τοῦ πόνου τοῦ ἀπέλπιδος ἀνθρώπου, πολλῷ δέ μᾶλλον, βαστάζουσα τήν βαρύτιμον κληρονομίαν τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου ἐπί τῶν ὤμων Της καί τήν πλουσίαν πατερικήν Διδαχήν τήν ἐκπεφρασθεῖσαν διά τήν διακονίαν καί σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἵσταται γενναίως εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων αἴρουσα, ὡς ἄλλος Κυρηναῖος, τόν σταυρόν τῆς βασάνου τῆς πολυπαθοῦς ἀνθρωπότητος.
Ἰδιαίτερα μάλιστα κατά τά τελευταῖα ἔτη, εἰς τό θεόσοφον πρόσωπον τοῦ παγκοσμίως κατηξιωμένου καί θεοδωρήτου Οἰακοστρόφου Της, ἡ σύμπασα Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει τόν Πατριάρχην τοῦ Γένους, τόν πιστόν θεράποντα καί λειτουργόν τοῦ Κυρίου, τόν στύλον καί ἑδραίωμα τῆς Ἐκκλησίας, τόν κληρονόμον τῆς Βασιλείας, τό πτύον τό λικμίζον τά ζιζάνια τῆς πλάνης καί τά ἀχυρώδη διδάγματά της, τόν ἐφάμιλλον τῶν μεγίστων προκατόχων τοῦ Θρόνου Του.
Ἀλλά καί ὁ καθολικός κόσμος ἐν τῷ αὐτῷ προσώπῳ εὑρίσκει τόν συνοδίτην καί συνοδοιπόρον ἐν ταῖς ζάλαις τοῦ βίου, τό ἀκεσώδυνον φάρμακον ἐν ταῖς δειναῖς ἐτάσεσι, τόν ἔνθερμον προστάτιν ἐν τοῖς πικοίλοις κινδύνοις, τόν ταχύν ἀντιλήπτορα ἐν ταῖς ἀνάγκαις, τόν ποιμένα ὁ ὁποῖος τίθησι τήν ψυχήν Του ὑπέρ τῶν λογικῶν προβάτων.
«Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν∙ ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν∙» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας). Αὐτό εἶναι τό κήρυγμα τῆς Μητρός, Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, αὐτή εἶναι ἡ λαλιά καί ἡ φρόνησίς Της κατά τούς γενομένους θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν Ἑτεροδόξων καί μή ἀδελφῶν. Αὐτήν τήν πατρῴαν πίστιν ἔχει ἀνάγκην ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νά ἐναγκαλισθῇ, νά ἀσπασθῇ καί νά ἐγκολπωθῇ καί διά τοῦ πνευματικοῦ του ἀγῶνος νά φθάσῃ εἰς τήν μέθεξιν τῆς ἅπαξ ἀποκαλυφθείσης θείας Ἀληθείας. Καί καθώς ἡ πίστις καί ὁ ἁγιασμός, ἡ προσωπική τελείωσις καί ἡ θέωσις κατανοοῦνται μόνον ὡς ἐκκλησιολογικά γεγονότα παρά ὡς ἀτομικά ἐπιτεύγματα, ἡ ἐπαναφορά ὅσων ἀφίστανται τῶν κόλπων τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, τῆς ἐχούσης τήν βεβαιότητα τοῦ πληρώματος τῆς Ἀληθείας καί τῆς Χάριτος, καθίσταται ἀφετηριακός παράγων οἱασδήποτε προσπαθείας.
Αὐτή ταύτη δέ ἡ γνῶσις καί ἀποκρυστάλλωσις τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἐπιβάλλει ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην καί τῆς ἐξακολουθήσεως τῆς συνδιαλλαγῆς μετά τοῦ συγχρόνου κόσμου, ὡς χρέος ἀγάπης Χριστοῦ πρός τούς ἀδελφούς μας τούς «ἐκτός τῆς αὐλῆς ταύτης» εὑρισκομένους, καί παρουσιάσεως τοῦ πολυτίμου τούτου μαργαρίτου καί τῆς τιμαλφοῦς παραδόσεως τήν ὁποίαν κατέχομεν. Ἡ πατρική οἰκία καί ἡ γονική ἀγκάλη ἀπό τάς ὁποίας ἐν ἐλευθερίᾳ οὗτοι ἀπεσκίρτησαν εἶναι ἀνάγκη νά μένουν πάντοτε ἀνοικταί διά τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς ἱστορίας τῆς ἐπιστροφῆς καί τῆς ἐπανεντάξεως τῶν ἀνθρώπων τῶν ἐπικινδύνων ἐπιλογῶν, καί διά τήν ἐπίτευξιν τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς, ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ σήμερον λαμπρῶς τιμώμενος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ἐκ τοῦ οὐρανίου στερεώματος εὑρισκόμενος μετά τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων χαίρει καί ἐπαγάλλεται, ὅτι ὁ πολύπαθος βίος του, τό κήρυγμα, τό μαρτύριο καί ὁ σταυρικός του θάνατος ἐστάθησαν αἱ ἀδιάσειστοι βάσεις ἐπί τῶν ὁποίων ἐπήχθη καί ἐμεγαλούργησεν τό ἱερόν Θυσιαστήριον τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας. Στρέφοντες δέ τούς ὀφθαλμούς μας εἰς τήν περιβάλλουσαν ἡμῖν πραγματικότητα, ἀναμφιβόλως ἀναγνωρίζομεν τήν κενωτικήν ἀγάπην τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρου ἐφαπλουμένην εἰς ἑκάστην ἐσχατιάν τῆς γῆς, ἐκπεμπομένην ἐκ τοῦ τηλαυγοῦς Φαναρίου, ὀρθοτομοῦσαν τόν λόγον τῆς Ἀληθείας καί καλοῦσαν ἕναν ἕκαστον ἐξ ἡμῶν ἵνα ἐξέλθῃ τῆς οἰκείας αὐτοῦ βουλήσεως καί γνώμης, πρός ὑπάντησιν τοῦ ἠγαπημένου Νυμφίου. Καί ἀκριβῶς ὁ μυστηριώδης αὐτός τόπος εἰς τόν ὁποῖον τελεσιουργεῖται ἡ συνάντησις Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί ἡ θέωσις ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος διά τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.
Διά ταῦτα πάντα, «Κύκλῳ τῆς τραπέζης σου, ὡς στελέχη βλέπων τά ἔκγονά σου, χαῖρε εὐφραίνου, προσάγων ταῦτα τῷ Χριστῷ Ποιμενάρχα». (Ἦχος Βαρύς, Ἀντίφ. Γ΄τοῦ ὄρθρου.) Γένοιτο!


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά

Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου
Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι τηρούν τις εντολές του  Θεού, έχοντες την αυτοσυνειδησία του δούλου, φοβούμενοι την κόλαση που συνεπάγεται ή παρακοή.

"Αλλοι υπακούουν στο θέλημα του Κυρίου, στοχεύοντας στην αντιπαροχή και γι' αυτό πολύ εύστοχα στην εκκλησιαστική γλώσσα ονομάζονται «μισθωτοί». Και οι μεν και οι δε έχουν μια νομική αντίληψη για τη σχέση τους με το Θεό και ή συμμόρφωση τους στίς απαιτήσεις του Ευαγγελίου τους καλλιεργεί τον εγωισμό και δημιουργεί αίσθημα αύτοδικαίωσης, το όποιο, σε τελευταία ανάλυση, κενώνει τη σταυρική θυσία και δωρεά του Θεανθρώπου.
Φυσικά δεν λείπουν, ευτυχώς, κι' εκείνοι πού ασκούν την αρετή και εφαρμόζουν όσα Εκείνος εντέλλεται, μόνο και μόνο επειδή τον αγαπούν και επιθυμούν να έχουν κοινωνία μαζί Του. Αναμφισβήτητα είναι μακάριοι και ελεύθεροι εν Χριστώ. Σχολιάζοντας ό ιερός Χρυσόστομος λέει: «έπρεπε να πονούμε όχι όταν κολαζώμεθα, άλλ' όταν άμαρτάνωμεν... Διότι το να προσκρουης στο Θεό είναι χαλαπώτερο από την οποιαδήποτε κόλαση. Επειδή όμως δεν τον αγαπούμε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος αυτής της τιμωρίας. Και γι' αυτό περισσότερο όδύρομαι και θρηνώ. Γιατί και τί δεν έκαμε ό Θεός, ώστε να άγαπηθή από μας; Τι δεν έπενόησε; Τι είναι εκείνο που παρέλειψε;».
'Ο πλούσιος του ευαγγελικού αναγνώσματος της ημέρας, φαίνεται ότι δεν ανήκει σ' αύτη την ευλογημένη παρεμβολή των φιλούντων τον Χριστό.

Ή καρδιά του είναι κλειστή, βουτηγμένη στην αγωνία της, στον προβληματισμό της, στην ερημιά της. "Ισως είναι και άδεια, κολλημένη στον ίξό των υλικών, αδύναμη να προσφερθή, να προσφέρη και να μοιράση.
Κι' όμως διατείνεται ότι επιθυμεί να άκολουθήση Αυτόν, ό όποιος, όντας πλούσιος, έπτώχευσε, ώστε με τη δική του πτώχεια να πλουτήσουμε εμείς και πράττει τα αρεστά στον Πατέρα του πάντοτε, επειδή τον αγαπά. Αυτόν, πού ευρίσκεται σέ μειονεκτικότερη θέση από τις αλωπεκές και τα πετεινά του ουρανού, αφού δεν έχει πού να κλίνη την κεφαλή Του!...
Υπάρχουν, ωστόσο, και κάποιοι, πού «νίκησαν το Θεό» και συγχωρέθηκαν για τις πολλές αμαρτίες τους, επειδή ήγάπησαν πολύ!
Τελικά φαίνεται ότι μόνον όσοι διαθέτουν ΚΑΡΔΙΑ μπορούν να σωθούν!


http://proskynitis.blogspot.com/2010/11/blog-post_26.html

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Εις την πάνσoφoν Αικατερίναν (25 Νοεμβρίου)


Του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονος

Μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων μας, ως μαθητές του Πρωτομάρτυρος και Αρχιποίμενος Χριστού, είναι η διά βίου ομολογία και μαρτυρία της εις Χριστόν πίστεώς μας. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός διαβεβαίωσε τούτο με τα εξής λόγια: Εάν ο κόσμος σας καταδιώκει, εάν σας φυλακίζει, εάν σας καθυποβάλλει σε φοβερά και φρικτά μαρτύρια, με σκοπό να αρνηθείτε το όνομά Μου, τότε ας γνωρίζετε, ότι προτού να καταδιώξει εσάς, Εμένα πρώτα απ’ όλους κατεδίωξε.

Ο Κύριος καλεί όλους όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν, να βαδίσουν την στενή και τεθλιμμένη οδό, η οποία, παρά τις δυσκολίες και αντιξοότητες της, απάγει στην αιώνιο ζωή και Ουράνιο Βασιλεία του Θεού.

Ο κόσμος και ειδικώτερα ο κοσμικός άνθρωπος, ο άνθρωπος της αμαρτίας, αυτός που παραμένει αμετανόητος μπροστά στο θείο κάλεσμα για μετάνοια και σωτηρία, είναι εχθρικός προς τον Θεό, την Εκκλησίας Του και προς τους ευσεβείς εκείνους πιστούς που αγωνίζονται στην καθημερινότητα του βίου να βιώνουν το θείο Θέλημα. Ο κόσμος της αμαρτίας αγαπά αποκλειστικά και μόνον εκείνους τους ανθρώπους που είναι εξομοιωμένοι μ’ αυτόν. Τον ηθικό, τον ενάρετο, τον άγιο άνθρωπο αποστρέφεται και μισεί, διότι η ζωή των αγίων είναι δριμύτατος έλεγχος σ’ αυτούς. Γι’ αυτόν τον λόγο ο ιερός ψαλμωδός πολύ χαρακτηριστικά παρουσιάζει τον αμαρτωλό να συνεδριάζει μ’ άλλους ανόμους και να τους προτρέπει να απαλλήψουν από το πρόσωπο της γης τον δίκαιο, να θαφθεί μέσα στα έγκατα της γης, ώστε να σβύσει από τη μνήμη των ανθρώπων.

Αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουν οι αμαρτωλοί, αν και σε πολλές περιστάσεις της ζωής μας φαίνεται ότι επικρατούν οι άδικοι, οι κλέφτες, οι απαταιώνες, οι άνθρωποι του σωματεμπορίου, των ναρκωτικών, της παράνομης αγοραπωλησίας, της αδικίας, και τόσων άλλων αμαρτωλών καταστάσεων. Το θέλημα του αμαρτωλού δεν μπορεί να υπερσκελίσει το Θέλημα του Αγίου Θεού, διότι “μνήμη δικαίων μετ’ εγκωμίων”. “Οι δίκαιοι εις τον αιώνα ζήσονται”, και “δίκαιος ως φοίνιξ ανθίσει και ωσεί κέρδος εν τω Λιβάνω πληθυνθήσεται”. Γι’ αυτό και ο Προφητάναξ Δαβίδ αναφωνεί: “Μακάριος ανήρ, ος ουκ επορεύθη εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών ουκ έστη, και επί καθέδρα καθέδρα λοιμών ουκ εκάθισεν. Αλλ’ η εν τω νόμω Κυρίου το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετήσει ημέρας και νυκτός”.

Εκείνο που διακρίνει τον άγιο από τον αμαρτωλό άνθρωπο είναι η διάθεση του να ακολουθήσει και να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού μέσα στη ζωή του. Ο άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος, γιατί αναμάρτητος είναι μόνον ο Άγιος Θεός. Ο άγιος, ο σωστός χριστιανός, είναι εκείνος που αγωνίζεται καθημερνιά να καταπολεμήσει τα αμαρτωλά πάθη και τις κακές συνήθειες του ανθρωπίνου βίου. Ξεχωρίζει τον εαυτό του από τον κόσμο της αμαρτίας διά της μετανοίας και συνάπτεται με τον Χριστό, τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών. Και διά της ουσιαστικής αυτής ενώσεως του ανθρώπου με τον τον Δημιουργό του βρίσκει την πραγματική του ταυτότητα. Ο σκοπός της υπάρξεώς του αναδιπλώνεται. Και ο τελικός προορισμός της παρουσίας του μέσα σ’ αυτό τον κόσμο της σύγχησης και συνεχών ανακατατάξεων ορίζεται με τα λόγια του Θεανθρώπου Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, “άγιοι γίνεσθε ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος Άγιος εστι”. “Γίνεσθε ουν υμείς τέλειοι, ως ο Πατήρ υμών ο ουράνιος τέλειος εστιν”.

Να! λοιπόν, ποιός είναι ο σκοπός και ο προορισμός μας! Να γίνουμε άγιοι του Θεού άνθρωποι, οι οποίοι να ζούμε επί της γης, αλλά ατενίζουμε στον ουρανό, έχοντες πάντοτε υπ’όψη μας τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, “ουκ έχομεν μένουσαν ώδε πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμε”.

Εμπνεομένη απ’ αυτήν ακριβώς την διδασκαλία του Κυρίου, των Προφητών και των Αποστόλων, η σημερινή εορταζομένη Αγία Αικατερίνα, δέχθηκε με προθυμία και ένθερμο ζήλο να υποστεί τα φρικτά μαρτύρια προς Χάρη της αγάπης της προς τον Σωτήρα Χριστό. Καταξιώθηκε δε να ονομασθεί Μεγαλομάρτυς, Παρθένος και Νύμφη του Χριστού, τίτλοι που λίγοι άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας αξιώθηκαν να λάβουν.

Αλλά η σημερινή ημέρα μας επιβάλλει να στραφούμε δι’ ολίγον στα χρόνια των διωγμών της Χριστιανικής Εκκλησίας. Στην Αλεξάνδρεια γύρω στο τέλος του 3ου αιώνος γεννιέται η Αικατερίνη, κόρη του αριστοκράτου Κώνστα. Αξιώθηκε, λόγω της κοινωνικής της θέσεως, αρτία και πολυσχιδούς μορφώσεως. Ήτο κάτοχος της λατινικής και ελληνικής φιλολογίας, φιλοσοφίας, ρητορικής, αστρονομίας, μαθηματικής και άλλων επιστημών. Αιεκρίνετο, εκτός από την σοφίαν και της αρετής, και για την σωματική της ωραιότητα. Έδειξε ασυνήθη ευσέβεια και προσήλωση στα θεία. Σε όραμα δέχθηκε δακτύλιο πνευματικής μνηστείας από τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος ως παιδίο βαστάζετο από την Μητέρα Αυτού, την Παναγία και Αειπάρθενο Θεοτόκο Μαρία.

Όταν πληροφορήθηκε ο αυτοκράτωρ Μαξιμίνος περί των ιδεών, του τρόπου της ζωής και ότι η Αικατερίνη ήτο Χριστιανή, ανέθεσε σε 150 περίφημους φιλοσόφους να αλλάξουν την γνώμη της και να αποδείξουν το αβάσιμο της Χριστιανικής πίστεως. Εκείνη δε, με την Χάρη του Χριστού και την σοφία που της εδώθη εκ της άνωθεν Σοφίας, “εφίμωσε λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών, του πνεύματος τη μαχαίρα”. Και όχι μόνον τούτο, αλλά μετέπεισε όλους τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους να ασπασθούν την νέα θρησκεία του Χριστού. Οργισθείς ο Μαξιμίνος διέταξε να αναφθεί φωτιά στο μέσον της πόλεως της Αλεξανδρείας και να ριφθούν μέσα οι φιλόσοφοι, την δε Αικατερίνα εφυλάκισε.

Με καρτερία υπέμεινε τιε επόμενες ημέρες τα φρικτά μαρτύρια. Ο Μαξιμίνος διέταξε να κατασκευάσουν τροχόν με καρφιά, ώστε δι’ αυτού να κατακομματιάσουν το σώμα της μάρτυρος. Όταν όμως προσεκόμισαν τον κατασκευασθέντα τροχό, διά θαύματος διεράγει και τα τεμάχια του διασκορπίσθηκαν. Τότε διετάχθη να αποκεφαλισθή η μάρτυς του Χριστού. Οι παρευρισκόμενοι, ως αυτόπτες μάρτυρες, παρακολούθησαν τον αποκεφαλισμό της Αγίας. Είδαν, ότι αντί να τρέξει από τον λαιμό της Αγίας αίμα, έτρεξε γάλα σε ένδειξη της αγνότητος και παρθενικής ζωής της μάρτυρος.

Το πάναγνο σώμα της μεταφέρθηκε από αγγέλους στο όρο Σινά, όπου παρέμεινε για τρεις και πλέον αιώνες άταφο, έως ότου οι μοναχοί της Μονής Σινά δι’ οράματος ειδοποιήθηκαν και ενταφίασαν το σώμα της αγίας στο ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού.

Η σημερινή εορταζόμενη Αγία Αικατερίνα πρέπει να μας δώσει την αφορμή μιμηθούμε την ζωή της, τις αρετές της και την ένθερμη και σταθερή της πίστη. Μπροστά στις δυσκολίες και τους διωγμούς, υπέμεινε με καρτερία. Μπροστά στους πειρασμούς της κοσμικής ζωής, αντεστάθηκε με την δύναμη της αρετής και της ηθικής. Μπροστά στις κοσμικές και μάταιες δόξες του κόσμου τούτου, αντέταξε την ουράνια δόξα, που προσφέρει ο Χριστός σ’ όσους υπομένουν μέχρι τέλος.

Σήμερα, λοιπόν, όλος ο χριστιανικός κόσμος αισθάνεται ιερό δέος και καύχηση, ότι στην ελληνική πόλη της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου αναδείχθηκαν μεγάλοι Μάρτυρες της Πίστεώς μας. Ας έχομε, λοιπόν, ως προστάτιδά μας την Μεγαλομάρτυρα του Χριστού Αικατερίνα. Ας την παρακαλέσουμε όλοι με πίστη θερμή να μας επισκιάζει με την Χάρη της. Ας την ικετεύσουμε να μας χαρίσει την πολυπόθητη υγεία, ψυχής τε και σώματος. Ας την παρακαλέσουμε να μεσιτεύει υπέρ της σωτηρίας μας.

από το FB

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

[Λόγος πανηγυρικός είς τα Εισόδια της Θεοτόκου]







«Μεγάλυνον, ψυχήν μου την προσενεχθείσαν εν τω Ναώ Κυρίου
και ευλογηθείσαν χερσίν των Ιερέων»

Η επί γης στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία, από περάτων έως περάτων της οικουμένης, σήμερα  εορτάζει την λαμπρά της Θεομήτορος Είσοδο στα Άγια των Αγίων.
Εννέα πράγματα ήταν μέσα στο Ναό του Σολομώντος τα ιερώτερα και σεβασμιώτερα: η Επτάφωτος Λυχνία, η Τράπεζα της πρόθεσης των άρτων, το χρυσούν Θυμιατήριο, η στάμνα η χρυσή που είχε το Μάννα, οι πλάκες της Διαθήκης όπου ήταν γραμμένος ο δεκάλογος, η ράβδος του Ααρών που βλάστησε, η Κιβωτός, τα Χερουβείμ που επεσκίαζαν το Ιλαστήριο και τα Άγια των Αγίων, όπου άπαξ του ενιαυτού εισήρχετο ο Αρχιερεύς.
Όλα αυτά τύπος, όλα αινίγματα και σκιές των προνομίων της Θεομήτορος. Αυτή ήταν πράγματι η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας Της, λέγει ο Μέγας Αθανάσιος.
Η θεόπαις Μαριάμ, ως θυμίαμα δεκτό, «σαρκί νηπιάζουσα προσφέρεται Ιερώ εν αγίω, ως αγία εις τα Άγια οικείν», ψάλλει ο υμνωδός της Εκκλησίας μας.
Και πράγματι η όντως ανωτέρα πασών των γυναικών λαμπαδοφορούμενη υπό των Παρθένων προσφέρεται σήμερα «ως δάμαλις» τριετής να κατοικήσει στα Άγια των Αγίων.
Προσφέρεται σήμερα ο ευκλεής καρπός του Ιωακείμ και της Άννας ως θυμίαμα δεκτό στον Ναό το νομικό· και ω! του θαύματος άναψε φωσφόρος η λαμπάδα και  φωτίστηκε ο Ναός  από το απαστράπτον φως της θείας δόξης και φώναξε ο Αρχιερεύς ο μέγας με χαρά μεγάλη το μέγα τούτο γεγονός της εισόδου της θεόπαιδας Μαριάμ στα Άγια των Αγίων και οι Άγγελοι «την Είσοδον της Πανάγνου ορώντες εξεπλήττοντο πως η Παρθένος εισήλθεν εις  τα Άγια των Αγίων».
Προσφέρεται σήμερα στο Ναό τον νομικό η υπερφυώς σαρκί νηπιάζουσα και ο μέγας Αρχιερεύς Ζαχαρίας απλώνει τα ευλαβικά χέρια του και θεία χάριτι την δέχεται  «ευφραινόμενος ταύτην ως Θεού κατοικητήριον».
Προσφέρεται σήμερα στο Ναό τον νομικό της σωτηρίας η πρόξενος, η θεόπαιδα και Παρθένος Μαριάμ, η έμψυχος παστάδα του Θεού, η καθαρή και άμωμος και η λαμπροτέρα πάσης κτίσεως και οι άγγελοι «την Είσοδον της Παρθένου ορώντες  εξεπλήττοντο, πως μετά δόξης εισήλθεν εις τα Άγια των Αγίων».
Προσφέρεται σήμερα στο Ναό τον νομικό «εν αγίω  Πνεύματι» η λυχνία η πολύφωτος και «δι’ αγγέλου εκτρέφεται τω όντι υπάρχουσα αγιώτατος ναός του Αγίου Θεού ημών» και οι άγγελοι «την Είσοδον της Παρθένου ορώντες εξεπλήττοντο πως παραδόξως  εισήλθεν εις τα Άγια των Αγίων».
Προσφέρεται σήμερα «ένδον εν τω Ναώ του Θεού ο θεοχώρητος Ναός, η Παρθένος και Παναγία και σκιρτά γεννητόρων η συζυγία η άριστος, Ιωακείμ τε και η Άννα ότι έτεκον την του Κτίστου κυήσασαν» και οι άγγελοι «την Είσοδον της Παρθένου ορώντες κατεπλήττοντο πως θεαρέστως εισήλθεν  εις τα Άγια των Αγίων».
Προσφέρεται σήμερα η Σκηνή η Επουράνιος, της Ζωής Μητέρα, «ήνπερ τηλαυγώς οι προφήται Θεού Θεοτόκον προεκήρυξαν» στο Ναό τον νομικό, «εν ιματισμώ διαχρύσω  περιβεβλημένη, πεποικιλμένη τη θεία δόξη» και οι άγγελοι και άνθρωποι «την Είσοδον της Παρθένου ορώντες κατεπλήττοντο, πως θεαρέστως εισήλθεν εις τα Άγια των Αγίων».

Και ώ ! του θαύματος υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας η Βασίλισσα του ουρανού και της γης, η Κυρία των Αγγέλων, «αναστάσα Μαριάμ επορεύθη» από τον πατρικό της οίκο, συντροφιασμένη όχι με αρματωμένους στρατιώτες, αλλά με λαμπαδοφόρες παρθένες· «απενεχθείσονται τω βασιλεί παρθένοι οπίσω αυτής, εν ευφροσύνη και αγαλλιάσει αχθήσονται εις ναόν Βασιλέως».
Και εισέρχεται στο Ναό του Σολομώντος, στο Ναό του Θεού, η Θεόπαιδα Μαριάμ και προσφέρει ως θυμίαμα στον Κτίστη και Δημιουργό του παντός, ως άνθη σεβασμού και ευλάβειας την ανθρωπίνη σάρκα, η οποία «ως άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται» και «άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει».
Σήμερα, όμως, δια την Αγνή Κόρη της Ναζαρέτ τα πάντα πληρούνται φωτός, επειδή στον ουρανό είναι τα πράγματα όλα άυλα και άφθαρτα· ως ανταμοιβή δέχεται ο ευκλεής βλαστός του Ιωακείμ και της Άννας, η Παρθένος, από των Πάντων Κτίστη το βιβλίο της θείας χάριτος και σωτηρίας, δια μέσου της οποίας εύκολα ο άνθρωπος ανεβαίνει στον ουρανό, και γίνεται  μέτοχος  του  Παραδείσου της τρυφής.
Ω! πόσο, λοιπόν, ευλογημένη είναι η σημερινή ημέρα που η Θεόπαιδα Μαριάμ, η έμψυχος του Θεού Κιβωτός, εισερχομένη στα Άγια των Αγίων, στον Ναό του Θεού, μας οδηγεί και εμάς τους κτιστούς και αμαρτωλούς στην θεία χάρη, στην ουράνιο Βασιλεία!
Ω! πόσο χαριτωμένη είναι η σημερινή ημέρα, κατά την οποία δέχεται στον ίδιο οίκο την Θυγατέρα του ο Προαιώνιος Πατέρας, την Μητέρα ο Υιός και την Νύμφη το Πανάγιο Πνεύμα!
Ω! χαρμόσυνος εορτή και πανήγυρη, κατά την οποίαν ο Ιωακείμ και η Άννα ευφραίνονται και πανηγυρίζουν προσφέροντες στον Ναό Κυρίου μία θυγατέρα  πού  μέλει να γίνει δοχείο χωρητικό της Θεότητος!
Τα Άγια των Αγίων σήμερα ευτρεπίζονται δια να δεχθούν την των αγίων αγιωτέραν, την σκηνήν την αληθινή, την τον Θεό χωρήσασα. Τα ουράνια με τα επίγεια σήμερα συναγάλλονται και χαίρονται και όλως ο κόσμος μυστικώς πανηγυρίζει και ψάλλει μετά του υμνωδού της Εκκλησίας.
«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις, εν Ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται, αυτή και ημείς γεγαλοφώνως βοήσωμεν, χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».
Ω! Πανακήρατε Κόρη,
Εσύ είσαι Εκείνη η προρφυρογέννητος Βασίλισσα του ουρανού, εσύ έχεις δια μηνυτές τους Αγγέλους και Αρχαγγέλους, εσύ έχεις δια γραφείς τους Ευαγγελιστές, εσύ  έχεις  δια ακολούθους τους Αποστόλους, εσύ έχεις δια δούλους τα άυλα Πνεύματα, εσύ έχεις δια στεφάνι τα Αστέρια, εσύ έχεις δια πορφύρα τον Ήλιο και εσύ έχεις  δια υποπόδιο την Σελήνη.
Ω! Πανάχραντε Δέσποινα,
Εσύ, είσαι Εκείνη η τριετίζουσα δάμαλις, η λαβίς η μυστική όπου σήμερα εισέρχεσαι στα Άγια των Αγίων δια να ετοιμαστείς να γίνης κατοικητήριο του Παντάνακτος Θεού.
Εσέ, Πανάχραντε  Κόρη, σε παρακαλούμε και εμείς οι ανάξιοι δούλοι σου να μας βοηθήσεις να ξεπεράσουμε αυτό το πέλαγος της πρόσκαιρης αυτής ζωής και να διέλθουμε από την πικρή θάλασσα των κοσμικών ηδονών, που περικυκλώνουν την ζωή μας καθημερινώς, σε εύδιους λιμένες σωτηρίας.
Ομολογούμε Παναγία πως «πάντες εξεκλίναμεν άμα ηχρειώθημεν, ούκ έστι ποιών χρηστότητα, ουκ έστι έως ενός» να περιπατεί τον  σωστόν δρόμο, τον οποίο χάραξε  επάνω στο Σταυρό του μαρτυρίου Του ο Υιός και Θεός Σου και Θεός μας και Θεός του παντός.
Εσύ Παναγία πού είσαι η χρυσή  λυχνία, η άσβεστος λαμπάδα, ο στύλος ο πύρινος  οδήγησε και μας με την χάρη και την ευλογία Σου στην γη της επαγγελίας και της χάριτος.
Εσύ Κεχαριτωμένη Μαρία πού έχεις παρρησία πολλή στον Υιό και Θεό Σου παρακάλεσέ Τον να μας λυτρώσει από την γέενα του πυρός και να μας αξιώσει της ουρανίου  βασιλεία  Του. ΑΜΗΝ.                                                                        

Ο  Λ.Κ.Α.Παΐσιος

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Εις τα εισόδια της Θεοτόκου

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονος


Μεγάλη και παγκόσμιος είναι η σημερινή γιορτή της Παναγίας ενδόξου, υπερευλογημένης, δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Ολόκληρος ο Ορθόδοξος Χριστιανικός κόσμος σ’ όλα τα μέρη της γης πανηγυρίζει τα Εισόδια στα Άγια των Αγίων της Μητέρας του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Άνθρωποι και άγγελοι συγχωρεύουν και συναγάλλονται. Ευφραίνεται και πανηγυρίζει η γη και οι πιστοί σπεύδουν με κάθε ευλάβεια να τιμήσουν τη\ πανύμνητο Μητέρα του Κυρίου μας. Οι Χριστιανοί προστρέχουν με πίστη για να ασπασθούν την αγία εικόνα Της. Με συντριβή καρδίας στρέφουν οι πονε· μένοι τις προσευχές τους σ’ Αυτή, για να Της εκφράσουν τον πόνο τους, να ζητήσουν την προστασία και τη βοήθειά Της. Όλοι οι πιστοί θα Την μακαρίζουν, θα την ανυμνούν, θα την δοξάζουν σ’ όλες τις εποχές. Η Θεοτόκος Μαρία είναι η πηγή του αγιασμού και της σωτηρίας για όλους, μικρούς και μεγάλους.
Τα Εισόδια της Θεοτόκου αποτελούν το προπαρασκευαστικό στάδιο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων όπου μόνο ο Αρχιερεύς εισήρχετο μια φορά το χρόνο. Την υποδέχεται ο Προφήτης Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, και λαμπαδηφόροι παρθένες συνοδεύουν την μόλις τριών ετών Παρθένο και Αγνή Κόρη του Ιωακείμ και της Άννης. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων Αυτή, που αξιώθηκε να γίνει η έμψυχος Κιβωτός του Θεού και τρέφεται με ουράνια τροφή. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων Αυτή, που με την αγιότητά Της ξεπέρασε την αγιότητα όλων των Αγγελικών Ταγμάτων. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων, σαν χρυσό θυμιατήρι, Αυτή, που δέχθηκε στα μητρικά Της σπλάγχνα το Πυρ της Θεότητας. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων, σαν τη χρυσή στάμνα που περιέχει το Μάννα, Αυτή, που έφερε τον Ουράνιο Άρτιο, τον Χριστό. Εισέρχεται στα Άγια των Αγίων Αυτή, που θα έτρεφε τον Δημιουργό του Σύμπαντος.
Η Θεοτόκος Μαρία καταστάθηκε Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού. Γι’ αυτό την αγία προσωπικότητα Της προφήτευσαν οι Προφήτες. Ο Μωυσής Την είδε, σαν την φλεγόμενη, αλλά μη καιγόμενη Βάτο. Ο Ιακώβ, σαν την Κλίμακα, που ένωνε την γη με τον ουρανό. Ο Αββακούμ, σαν την ένδροσο Πόκο. Ο Αανιήλ, σαν το Όρος το Άγιο και αλλατόμητο.
Η Αειπάρθενος Κόρη, η Θεομήτωρ Μαρία σήμερα εισέρχεται στα αγιότερα μέρη του επιγείου ναού του Θεού και καταξιώνεται να γίνει ο υπέρλαμπρος Ναός του Σωτήρος Χριστού. Φεύγει από το κόσμο και εισέρχεται στα άνω Βασίλεια. Άγγελοι και άνθρωποι την συνοδεύουν. Και η Μήτηρ του Κυρίου παρέστη σαν Βασίλισσα «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη».
Πολλά ονόματα μεγάλων γυναικών πέρασαν από την ανθρώπινη ιστορία στην άβυσσο της λήθης. Πολλές βασίλισσες με μεγάλη δύναμη έσβησαν και εξαφανίσθηκαν. Το όνομα όμως της Αειπαρθένου Μαρίας μένει αθάνατο στους αιώνας. Το όνομα της Μητέρας του Θεού συγκινεί, παρηγορεί και σώζει όσους με πίστη προστρέχουν σ’ Αυτήν.
Η Εκκλησία του Θεού σ’ όλα τα σημεία της γης ψάλλει εγκώμια και ύμνους προς το μεγαλείο Της. Ακούγεται η ικετευτική δέηση των πιστών. Η προφητική ρήση της Θεομήτορος, «ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» εκπληρώνεται.
Η δόξα και το μεγαλείο της Θεοτόκου βρίσκεται στη μεγάλη ταπείνωσή Της. Για να συμμετάσχει κανείς στη δόξα του Θεού πρέπει να περάσει προηγουμένως από τους στενούς δρόμους της ταπείνωσης. Η Θεοτόκος παρ’ όλο το μεγαλείο Της, δεν καυχήθηκε. Ήταν η ταπεινή Κόρη, η υπομονητική Μητέρα, που για Χάρη του Υιού Της ανέλαβε όλες τις ευθύνες Της προς Χάρη της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους. Υπήρξε η μαρτυρική και τεθλιμμένη Μητέρα, που γεύθηκε την πικρία των αδίκων υποψιών του Ιωσήφ.
Την υπερφυή γέννηση του Υιού Της συνόδευσε ο εξοντωτικός διωγμός του Ηρώδη και η φυγή στη Αίγυπτο. Τα θαύματα και τις επευφημίες του λαού για τον Υιό Της παρακολουθούν οι διαβολές και οι συκοφαντίες των Γραμματέων και Φαρισαίων, που αποσκοπούσαν να χύσουν το πικρό δηλητήριο στη μητρική Της καρδιά.
Ο σκληρός και ατιμωτικός θάνατος του Υιού Της την έκαμε να μαρτυρήσει. Αντίκρισε το παιδί Της πάνω στο Σταυρό αιμόφυρτο και παλαίοντας με τον θάνατο. Τον είδε νεκρό, γυμνό, άταφο. Ποιά οδύνη και θλίψη σπάραξε τη μητρική Της καρδιά! Τότε πραγματοποιήθηκε η προφητεία του Αικαίου Σημεών, ότι από τη καρδιά Της θα περάσει «ρομφαία δίστομος». Αλλ’ η Παρθένος δεν κλονίσθηκε, ούτε ολιγοψύχησε, ούτε αγανάκτησε για την άδικη σφαγή του Υιού Της. Υπέμεινε καρτερικά το Μαρτύριο Εκείνου, σαν να ήταν δικό Της μαρτύριο.
Η Παναγία Παρθένος μας δείχνει με το παράδειγμά Της το δρόμο προς την δόξα. Η ταπείνωσή Της την ανύψωσαν στην ουράνιο δόξα. Τα Εισόδια της Θεοτόκου είναι το προοίμιο της σωτηρίας, που άνοιξε τις πύλες του Ουρανού. Αναδείχθηκε το πολυτιμότερο κόσμημα του ουρανού, διότι έγινε η Πύλη του Ουρανού. Υπήρξε η πιστή δούλη του Κυρίου, που υπέμεινε τους ψυχικούς πόνους για τα όσα υπόφερε ο Σωτήρας του κόσμου. Είναι το καταφύγιο των θλιβομένων.
Σήμερα, οφείλομε να εμπνευσθούμε από την όλη προσωπικότητα της Αειπαρθένου Κόρης. Στις ευτυχίες και στις δυστυχίες μας, στις χαρές και στις λύπες μας, στο πόνο και στους προβληματισμούς μας, ας έχουμε βοηθό και προστάτη τη Υπέρμαχο Στρατηγό.
Η υπερένδοξος του Θεού Μητέρα, και των αγίων αγγέλων αγιοτέρα, μας προσκαλεί να εισέλθουμε και εμείς στα Άγια των Αγίων. Μας καλεί να εισέλθουμε συνοδευόμενοι από τις λαμπαδοφόρες αρετές και να καταστούμε και εμείς ναοί έμψυχοι του Υιού Της. Με την αγία ζωή μας πρέπει να τιμήσουμε τη σημερινή γιορτή. Τα Εισόδια της Θεοτόκου, ας γίνουν αφορμή για να βιώσουμε τα δικά μας εισόδια στο ναό των αρετών.

 vatopaidi

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Εις τον άγιον Ιεράρχην Νεκτάριον(9 Νοεμβρίου)





 π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Η εκκλησία μας σήμερα τιμά αδελφοί μου, πανηγυρικά τιμά τη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού.
Ασκήτευσε στην Αίγινα και το 1920 ίδρυσε την Ιερά Μονή, τη γνωστή σημερινή Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος.
Από μικρός ο Άγιος υπήρξε αγνός και καθαρός.
Στις σπουδές του άριστος μαθητής, φοιτητής, ακαδημαϊκός, και στη προσωπική του ζωή όσιος.
Στη μοναχική που καθιέρωσε, υπήρξε μάρτυς του πόνου, και του αναιμάκτου μαρτυρίου της συνειδήσεως.
Σαν διδάσκαλος και ιεροκήρυκας υπήρξε προφήτης και απόστολος.
Μέσα στην ιεροσύνη και ως διάκονος και ως πρεσβύτερος, και ως επίσκοπος υπήρξε μια συνεχή προσφορά θυσίας, προς τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Ύστερα από τον άδικο κατατρεγμό του, και την εξορία του από την Αλεξάνδρεια, εδώ στην Ελλάδα, κατάφερε με την δύναμη και τη Χάρη του Χριστού μας, να διδάξει στη πατρίδα μας την αληθινή βιωματική μυστική ζωή της ορθοδόξου εκκλησίας, δηλαδή να ξεχωρίσει από τον παρωχημένο σκοταδισμό και τις δυσειδαιμονίες της εποχής του, την ατόφια διδασκαλία τη μυστική, της εκκλησίας της ορθοδόξου.
Να αναγεννήσει λίγο το πνεύμα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και να ξαναφέρει στην επιφάνεια τα θέματα περί προσευχής.
Αφού ξεχώρισε ο Άγιος κατά πρώτον λόγον τον άνθρωπο, από τον χριστιανό άνθρωπο,
- εννοείται βέβαια με τα κηρύγματα και τα γραπτά του κείμενα – κατόπιν ζωγράφισε τον χριστιανό.
Πώς είναι με το κάθε πάθος χωριστά, και πως είναι όταν κοσμείται από τις αρετές του Θεού.
Και τέλος δίδει και τον χριστιανό, που κατακτάται ολόκληρος από τη θεία χάρη.
Όλα αυτά περιγράφονται άριστα σε ένα βιβλίο του, που το κυκλοφόρησε ως «Γνώθι σ’αυτόν».
Είναι αυτό που έλεγε ο Απόστολος Παύλος και το οποίον είπε και το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, «Ζώ δε ουκέτι εγώ, Ζεί δε εν εμοί Χριστός».

Στην καρδιά μας, όχι ο άνθρωπος που αγαπάμε, σύζυγος, παιδιά, γονείς, αδέλφια, αλλά ο ΧΡΙΣΤΟΣ.
Πρώτα ο Χριστός και ύστερα ο αγαπημένος ή η αγαπημένη.
Αγάπη στον πρώτον, τον Θεόν, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος, διανοίας, αλλά και αγάπη στον δέυτερον ως σεαυτόν, δηλαδή να τον αγαπάς όπως τον εαυτόν σου και τίποτα περισσότερο.
Στην καρδιά μας ο Χριστός και όχι ο χρυσός.

Η προτεραιότητα, μας συμβουλεύει ο Άγιος Νεκτάριος, είναι ο Χριστός, το Άγιον θέλημά Του, η εκκλησία και τα μυστήριά της, και ύστερα ακολουθούν οι κοσμικές γνώσεις, η καριέρα, το επάγγελμα, και να προχωρήσουμε λίγο παρακάτω στην αμαρτωλή εξουσία και δύναμη, στις επιστήμες, στον αμαρτωλό πλούτο, στην παλικαριά, στην πρωτιά, στην διεστραμμένη τέχνη, στην τελειομανία και τόσα άλλα που μας απομακρύνουν απ' το Χριστό.
Και όταν βασιλεύσει ο Χριστός και η ειρήνη στην καρδιά μας, τότε την πλούσια αυτή ευλογία, απλόχερα την δίνουμε στον άνδρα μας, στη γυναίκα μας, στα παιδιά μας, στους γονείς μας και στον κάθε πλησίον.
Αυτόν τον πλούτον, της θείας χάριτος, που έχει και κοσμεί τη καρδιά μας, ΕΥΚΟΛΑ εμείς την μοιράζομε, τη δίνουμε, η την μοιραζόμαστε αν θέλετε, με τον σύντροφο της ζωής μας, και την οικογένειά μας και με τον κάθε συνάνθρωπό μας.
Σε ασύγκριτο βαθμό, τον σκορπούσε αυτόν τον πνευματικό πλούτο, της θεία χάριτος, ο Άγιος Νεκτάριος, στο πλήρωμα της εκκλησίας, πολύ δε περισσότερον ως διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, στους σπουδαστές της, καθώς αργότερα και στις μοναχές της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος
που ίδρυσε ο ίδιος στην Αίγινα.

Χριστιανοί μου,
η ζωή του Αγίου Νεκταρίου από τότε που έγινε επίσκοπος Πενταπόλεως, ήτο γεμάτη πίκρες, φθόνους, συκοφαντίες, προδοσίες, εξορίες, κατατρεγμούς, πειρασμούς και θλίψεις, και αρρώστιες πολλές.
Διαβάστε το βίο, κυκλοφορούν σε πολλά φυλλάδια και θα τον δείτε και θα θαυμάσετε.
Αλλά και η ΥΠΟΜΟΝΗ του όμως, ήτο απροσμέτρητος, Ιώβειος, αγόγγυστος, και Αγία, γι αυτό και ήτο όλος φώς, και όλος δόξα, και αυτό το φώς δεν ήτο ένας απλός φωτισμός του νου.
Αλλά άκτιστον ουράνιον φώς, που τον κάλυπτε ορατά ολόκληρον, και τον γέμιζε από ειρήνη, αγάπη, δόξα και δύναμη πίστεως, αυτήν που χρειαζόμαστε, στις δύσκολες ημέρες που έρχονται, όποιες κι αν είναι αυτές.
Το άκτιστον φώς, ως ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, πηγάζει μέσα από τις ΚΑΘΑΡΕΣ καρδιές, διότι μέσα σ’ αυτήν βασιλεύει ο Χριστός, ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ η βασιλεία του Θεού, βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος στην Αγία Γραφή, όπου ο Χριστός εκεί και το ανέσπερον, άκτιστον φώς, όπου ο Χριστός εκεί και ο Παράδεισος, εκεί και η βασιλεία Του.
Στον Άγιο Νεκτάριο, καρδιά και νους, ήταν ένα πράγμα, γι αυτό, επαναλάμβανε συχνά, «ζεί δε εν εμοί Χριστός, ζώ δε ουκέτι εγώ, ζεί δε εν εμοί Χριστός».

Όταν το 1962 μ' αξίωσε ο Θεός και πήγα για πρώτη φορά στον Άγιο Νεκτάριο, μόλις είχε αγιοποιηθεί, πρίν ένα χρόνο, δύο, συνάντησα εκεί, μια μοναχή Θεοδώρα, η οποία μάλιστα μας είχε και η ίδια, αγιογραφήσει τον Άγιο Νεκτάριο, όπως ακριβώς ήταν, όπως ήταν, -την έχουμε αυτήν την εικόνα, -
εκείνη η ευλογημένη ψυχούλα η μοναχή, μου εκμυστηρεύτηκε κάτι, αχ πάτερ μου λέει,
"Τι απέραντη ουράνια και ακατάληπτη ευτυχία, με καταλαμβάνει σε κάθε Θεία Λειτουργία του Αγίου, όταν βεβαιώνεται, ότι ακουμπάει η ψυχή μου, πνευματικά ακουμπάει η ψυχή μου στο στήθος του Χριστού, μέσω του Αγίου, ως άλλος αγαπημένος μαθητής απόστολος και Ευαγγελιστής του Κυρίου, Ιωάννης… "
Και ρώτησα εγώ, "και πώς γίνεται αυτό", -μεσάνυχτα εγώ τότε από τέτοια πράγματα-, να, μας έμαθε να λέμε και το Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
Όταν λοιπόν από τις πολλές φορές που το λέγω στη Θεία Λειτουργία, χωρίς να το καταλάβω, από μόνο του το κεφάλι μου γέρνει αριστερά, και σκύβει σκύβει και ακουμπά προς το μέρος της καρδιάς, όπως ακριβώς, διδάσκεται και η εφαρμογή, η πρακτική εφαρμογή της νοεράς προσευχής.
Και άλλοτε το βιώνω, το ίδιο πράγμα νοιώθω δηλαδή εκείνη τη στιγμή που γέρνει, το κεφάλι μου προς το μέρος της καρδιάς, γέρνει η ψυχή μου και ακουμπά στο στήθος του Κυρίου.
Και άλλοτε αυτό το βιώνω, στη Θεία Κοινωνία όταν επιστρέφω στη θέση μου.

Για κοιτάξτε τώρα ένα παράξενο πράγμα, την Κυριακή του Αγίου Δημητρίου, μια ψυχή από σάς, -είναι εδώ,- δε λέω άνδρας γυναίκα, λέω μόνο μια ψυχή, μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, είδε λοιπόν γύρω μας, εδώ μέσα στο ναό, να παρευρίσκονται, -η ψυχή εννοεί,- όχι τα μάτια, όχι τα σωματικά μάτια, η ψυχή ένοιωσε την ώρα που έλεγε την ευχή και είχε κλειστά τα μάτια, ότι γέμισε από τους Αποστόλους, τον Πέτρο, τον Παύλο, τον Ιωάννη, τον Ιάκωβο, τον Ανδρέα και άλλους.
Επίσης τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, τον Μέγα Βασίλειο, τον Άγιο Χαράλαμπο, και άλλους πολλούς. Επίσης τον Άγιο Γεώργιο, πρώτα βέβαια τον Άγιο Δημήτριο, ήταν και του Αγίου Δημητρίου, τον Άγιο Στέφανο, τον Άγιο Μηνά, τον Άγιο Αρτέμιο και άλλους …
Εκατομμύρια μαρτύρους, μαζί με την Αγία Βαρβάρα, την Αγία Αικατερίνη την Αγία Παρασκευή, την Αγία Ειρήνη και άλλους και άλλους και άλλους …
Επίσης αισθάνθηκε και ολόκληρον τον αόρατο κόσμο, των αγγέλων και αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ, Θρόνων και Κυριοτήτων, και πάνω από όλους την Υπεραγία Θεοτόκο.
Εκείνη τη στιγμή, είδε να φεύγουν από δω μπροστά, κάτι παιδάκια, τα οποία τα αναγνώρισε γιατί ήταν εδώ καθισμένα, Ήταν η Λυδία της Ξένιας, ήταν ο Στέφανος ο δικός μου και ο Μηνάς, ήταν ο Μιχαλάκης του κυρίου Κώστα, και της Θυμίας, ήταν ο Τιμόθεος του κυρίου Λευτέρη, ήταν η Δήμητρα, -πού είναι η Δήμητρα;- , ήταν η Γεωργία της κυρίας Νίκης, ήταν μια Μαρία και άλλοι.
Τα οποία φύγαν όλα μαζί άνοιξε ο χώρος των ανδρών, εν μέσω των αποστόλων πήγαν στο θρόνο του Κυρίου, όπου εκάθητο ο Κύριος και έπεσαν στην αγκαλιά Του.
Τα παιδιά έπεσαν στην αγκαλιά Του, τα παιδάκια, τα άκακα, κάτω από δύο χρονών,
Δε θα θυμώνετε…
Αχ χριστιανοί μου πόσο θάθελα όλοι και εμείς, και σείς και μείς οι λειτουργοί του Υψίστου που σήμερα είμαστε τρείς, ο πατής Παναγιώτης, ο πατήρ Αντώνιος και εγώ ο βρωμερός, και ο καθένας χωριστά, να ένοιωθε, να ζήσει, να ζούσε, να βίωνε, με τρόπο καθαρά πνευματικό και ακατάλυπτο – ΟΧΙ ΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ – όχι με το νού, όχι με φαντασίες, όχι με ψευδοφάνιες,
όχι με ψευδοκαταστάσεις και ανατριχιάσματα, όχι, αλλά με ουράνια θεωρία, να μπορεί να βλέπει με τα μάτια της ψυχής του, την καρδιά του, να ακουμπά, στο θεανθρώπινο στήθος του Κυρίου μας, εδώ.
Και στη συνέχεια να καταφιλά, όπως εκείνα τα παιδάκια, που ακουμπούσαν στο στήθος Του, πώς όλα μαζί δεν ξέρω, και ύστερα άρχισαν να του φιλούν τα χεράκια και τα πόδια τα πανάχραντα του Κυρίου,
να μπορούσαμε και μείς νοερά, να το κάνομε αυτό όπως τόκανε στην πραγματικότητα και ο Μέγας Παϊσιος.
Θα αισθανόμασταν τότε ανέκφραστη μακαριότητα, "τι ευτυχία Θεέ μου" θα λέγαμε,
Δεν τα βιώνουμε όμως …
Να γιατί εκκλησιαζόμεθα, να γιατί εκκλησιαζόμαστε, Φύγαν όλοι οι νεαροί στην ηλικία των 14, 15, 16,
Τι πάς εκκλησία, αφού δε καταλαβαίνεις, πώς θα καταλάβει το ξερό σου το κεφάλι;
Αφού δε προσεύχεσαι.
Αφού σε όλη τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, δε λές Χριστέ μου ελέησέ με, βοήθησέ με το σκοτισμένο μου μυαλό!
Σάμπως το λένε οι γονείς για τα παιδιά;
Εδώ βιώνουμε την ανθρώπινη τραγωδία μας, την αμαρτωλότητά μας, αλλά βιώνουμε όμως και την ελπίδα της σωτηρίας μας.

Αυτά πρόσφερε ο Άγιος Νεκτάριος σε κάθε Λειτουργία, στην Αγία Τριάδα στην Αίγινα, και όταν ο Άγιος λειτουργούσε, δεν συνέβαιναν μόνο αυτά που μου είπε και μου αποκάλυψε η αδελφή Θεοδώρα και το βρήκα ύστερα από 48 χρόνια αυτό το πράγμα γραμμένο σε ένα τριμμένο χαρτί, αλλά και στο Χερουβικό Ύμνο και στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, έμπαινε ολόκληρος μέσα σε ένα φώς, τόσο φώς που δεν τον έβλεπε η γερόντισσα Μαγδαληνή που ήταν διάκονος τότε του Αγίου Νεκταρίου σύμφωνα με την μαρτυρία.

Φοβερόν το μυστήριον, και όλο αυτό το μεγαλείο της αποκαλύψεως της θείας λαμπρότητος,
εισέρχεται μυστικά στις καρδιές όλων μας όσων τις έχουν ανοικτές.
Από τα απροσπέλαστα εκείνα μυστήρια των ουρανίων Θείων Λειτουργιών του Αγίου Νεκταρίου, είθε ο Άγιος να δίδει, να δωρίζει σε όλους εμάς που εκκλησιαζόμαστε σε κάθε ναό της χώρας, μετά φόβου Θεού, πίστεως, αγάπης, υπομονής και ταπεινού φρονήματος, λίγες στιγμές Θεέ μου, λίγες, λίγες, λίγες στιγμές, λίγα δευτερόλεπτα, μας φτάνουν, λίγα δευτερόλεπτα, έστω και πέντε, να μας χαρίσει τη θεία μακαριότητα που ζούσε εκείνος, μπροστά στην Αγία Τράπεζα όταν έκανε ή όταν έκανε προσευχή, με τη βεβαιωμένη ελπίδα ότι θα τύχουμε όλοι μας, την σωτηρία μας, δυνάμει του θείου ελέους και της Σταυρικής Του Θυσίας,

Αμήν.

πηγη

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Εις την Σύναξιν των εννέα Ταγμάτων, Θρόνων, Χερουβίμ, και Σεραφίμ, Κυριοτήτων, Δυνάμεων, και Εξουσιών, Αρχών, Αρχαγγέλων, και Αγγέλων



 
 Δαμασκηνού του Στουδίτου


Επάξιόν τι Ταγμάτων των εννέα,
Τίς αν γόνος φθέγξαιτο μηνών εννέα;


Μιχαήλ ο ενδοξότατος και λαμπρότατος ταξιάρχης των ασωμάτων Δυνάμεων, πολλάς ευεργεσίας και χάριτας φαίνεται ότι έδειξεν εις το γένος των ανθρώπων, τόσον εν τη Παλαιά Διαθήκη, όσον και εν τη Νέα, χάριτι του Ευαγγελίου. Σημείωσαι, ότι Μιχαήλ θέλει να ειπή, δύναμις Θεού, ή αρχιστράτηγος δυνάμεως Kυρίου. Διότι αυτός εφάνη πρώτον εις τον Πατριάρχην Αβραάμ. Έπειτα εις τον Λώτ, όταν ελύτρωσεν αυτόν με τας θυγατέρας του από το θεόπεμπτον πύρ, και από την καταστροφήν των Σοδόμων. Μετά ταύτα εφάνη εις τον Πατριάρχην Ιακώβ, όταν ελύτρωσεν αυτόν από τας φονικάς χείρας του αδελφού του Ησαύ. Αυτός επροπορεύετο έμπροσθεν της παρεμβολής των υιών Ισραήλ, όταν ελευθερώθησαν από την σκλαβίαν των Αιγυπτίων, και με τον στύλον του πυρός και της νεφέλης, ευκόλυνεν εις εκείνους την δυσκολίαν της οδοιπορίας. Αυτός εφάνη εις τον μάντιν Βαλαάμ, όταν εκείνος επήγαινε διά να καταρασθή τον Ισραηλιτικόν λαόν, φοβερίζωντας αυτόν, και φανερά εμποδίζωντας από το τοιούτον κίνημα. Αυτός και προς τον Ιησούν του Ναυή ερωτήσαντα, απεκρίθη. «Εγώ αρχιστράτηγος Κυρίου νυνί παραγέγονα». Ούτος και εν τη νέα χάριτι εχώνευσε τους ποταμούς, τους οποίους μίαν φοράν απέλυσαν οι δυσσεβείς εναντίον του εν Χώναις αγιάσματός του, και εναντίον του θείου Ναού του. Και άλλα δε πολλά ιστορούνται δι’ αυτόν εν ταίς θεοπνεύστοις Γραφαίς. Διά τούτο και ημείς προστάτην αυτόν και φύλακα της ζωής ημών προβαλλόμενοι, την πάνσεπτον αυτού πανήγυριν εορτάζομεν σήμερον, η οποία και Σύναξις ονομάζεται δι’ αιτίαν τοιαύτην.
Ο διά υπερβολήν υπερηφανίας επαρθείς κατά του πάντων Ποιητού και Δεσπότου Διάβολος, και καυχησάμενος να βάλη τον θρόνον του επί των νεφελών του ουρανού, και να γένη όμοιος τω Υψίστω, καθώς περί αυτού γράφει ο Ησαΐας (Ησ. ιδ΄, 14), ούτος, λέγω, επειδή ευθύς οπού ενόησε ταύτα και εβουλήθη, εξέπεσεν από την ουράνιον δόξαν και από το αρχαγγελικόν αυτού αξίωμα. Καθώς είπεν εν Ευαγγελίοις ο Κύριος. «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» (Λουκ. ι΄, 18). Ομοίως δε και το υποτασσόμενον εις αυτόν τάγμα των Αγγέλων, απεσκίρτησεν από Θεού διά υπερηφάνειαν, διά τούτο εξέπεσε και αυτό μαζί με τον αρχηγόν του Διάβολον. Και έγιναν όλοι ομού σκοτεινοί αντί φωτεινοί. Και δαίμονες, αντί Άγγελοι.
Τότε λοιπόν λέγεται, ότι ο μέγας ούτος αρχιστράτηγος Μιχαήλ, βλέπωντας την ελεεινήν των Αγγέλων έκπτωσιν, εκατάλαβε την αιτίαν της τοιαύτης εκείνων πτώσεως. Και δια τούτο με την υποταγήν και ταπείνωσιν, την οποίαν έδειξεν ως δούλος ευχάριστος και οικέτης πιστός προς τον εδικόν του Δεσπότην Θεόν, διεφύλαξε, τόσον την εδικήν του δόξαν και λαμπρότητα, την παρά Θεού χαρισθείσαν, όσον και την δόξαν των άλλων Αγγελικών ταγμάτων. Όθεν δια την υποταγήν και ευγνωμοσύνην του ταύτην, εδιωρίσθη παρά του Θεού Παντοκράτορος, να ήναι πρώτος των Αγγελικών τάξεων. Συνάξας γαρ και ενώσας εις εν τους χορούς των Αγγέλων, εφώναξεν εις αυτούς το «Πρόσχωμεν». Ήτοι ας προσέξωμεν και ας εννοήσωμεν, τί έπαθον ούτοι οι εκπεσόντες δαίμονες δια την υπερηφανίαν τους, οίτινες προ ολίγου ήτον μαζί με ημάς Άγγελοι. Και ας στοχασθώμεν τί μεν είναι ο Θεός, τί δε είναι ο Άγγελος. Ο μεν γαρ Θεός, είναι Δεσπότης και Δημιουργός ημών των Αγγέλων. Ημείς δε οι Άγγελοι, είμεθα δούλοι και κτίσματα του Θεού. Και έτζι ανύμνησε και εδόξασε τον των απάντων Θεόν, αναβοήσας εκείνον βέβαια τον θείον και αγγελικόν ύμνον με όλους τους Αγγέλους, «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης αυτού».
Σημείωσαι, ότι μερικοί Διδάσκαλοι προσαρμόζουσιν εις την πτώσιν ταύτην του εωσφόρου, και των δαιμόνων και εις την ανδραγαθίαν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, τα ρητά εκείνα της Αποκαλύψεως τα λέγοντα· «Kαι εγένετο πόλεμος εν τω ουρανώ, ο Μιχαήλ και οι Άγγελοι αυτού, επολέμησαν μετά του δράκοντος. Kαι ο δράκων επολέμησε και οι Άγγελοι αυτού και ουκ ίσχυσαν. Ούτε τόπος ευρέθη αυτών έτι εν τω ουρανώ. Kαι εβλήθη ο δράκων ο μέγας. Ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος. Kαι ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην εβλήθη εις την γην. Kαι οι Άγγελοι αυτού μετ’ αυτού εβλήθησαν» (Αποκάλ. ιβ΄, 7). Λέγει δε και ο Kορυφαίος Πέτρος· «Ει γαρ ο Θεός Αγγέλων αμαρτησάντων ουκ εφείσατο, αλλά σειραίς ζόφου ταρταρώσας παρέδωκεν εις κρίσιν τετηρημένους» (Β΄ Πέτ. β΄, 4).
Αλλά και ο Απόστολος Ιούδας ούτω φησίν· «Αγγέλους τε τους μη τηρήσαντας την εαυτών αρχήν, αλλά απολιπόντας το ίδιον οικητήριον, εις κρίσιν μεγάλης ημέρας, δεσμοίς αϊδίοις υπό ζόφον τετήρηκεν» (6).
Έφη δε και ο θεολόγος Γρηγόριος· «Πρώτον μεν εννοεί ο Θεός τας αγγελικάς δυνάμεις και ουρανίους. Kαι το εννόημα έργον ήν, Λόγω συμπληρούμενον και Πνεύματι τελειούμενον. Kαι ούτως υπέστησαν λαμπρότητες δεύτεραι, λειτουργοί της πρώτης λαμπρότητος… Βούλομαι μεν ειπείν, ότι ακινήτους (υποληπτέον ταύτας) προς το κακόν, και μόνην εχούσας την του καλού κίνησιν. Άτε περί Θεόν ούσας, και τα πρώτα εκ Θεού λαμπομένας. (Τα γαρ ενταύθα, δευτέρας ελλάμψεως.) Πείθει δε με μη ακινήτους, αλλά δυσκινήτους και υπολαμβάνειν ταύτας και λέγειν, ο διά την λαμπρότητα εωσφόρος, σκότος διά την έπαρσιν και γενόμενος και λεγόμενος. Αί τε υπ’ αυτόν αποστατικαί δυνάμεις, δημιουργοί της κακίας τη του καλού φυγή, και ημίν πρόξενοι» (Λόγ. εις την Χριστού Γέννησιν).
Και τούτο δε ενταύθα σημείωσαι, ότι ο Θεοδώρητος λέγει, πως εξέπεσαν από όλας τας τάξεις των Αγγέλων, συμπεραίνωντας τούτο από το λόγιον του Αποστόλου Παύλου το λέγον· «Ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα· αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας». Ούτω γαρ επί λέξεως λέγει· «Εκ των αγίων ήσαν ταγμάτων οι πονηροί δαίμονες. Αλλά και διά πονηρίαν, της τάξεως εκείνης εξέπεσαν. Έχουσι δε και νυν τας προσηγορίας εις έλεγχον της βδελυρίας». Συμφωνεί εις τούτο και ο θείος Ιερώνυμος, ότι δηλαδή οι εκπεσόντες Άγγελοι, εξέπεσον, όχι από ένα τάγμα, αλλά από πολλά. Βεβαιοί δε τον λόγον του από το αυτό ρητόν του μεγάλου Παύλου.
Αγκαλά και ο θεοφόρος Μάξιμος, και ο Δαμασκηνός Ιωάννης, θέλουσιν ότι από την ενάτην μόνην τάξιν των Αγγέλων, να έπεσον όσοι Άγγελοι έπεσον. Τον δε εωσφόρον, ο μεν Χρυσόστομος, πρώτον των Αγγέλων λέγει και ότι αυτός εξετραχηλίσθη από τον αγγελικόν κολοφώνα. Τω δε Χρυσοστόμω, συμφωνεί ο ιερός Αυγουστίνος και ο Διάλογος. Kαι ο Ιερώνυμος δε ανώτατον αυτόν πάντων των Αγγέλων υπέλαβε. Ο δε Τερτυλλιανός, εξέχοντα και σοφώτατον αυτόν πάντων είπε, και απλώς, ο εωσφόρος από το τάγμα των Σεραφίμ εξέπεσε· καν και ο ανωτέρω Δαμασκηνός και ο θείος Μάξιμος, πρώτον αυτόν είπον της ενάτης τάξεως των Αγγέλων.
Περί δε του πλήθους των Αγγέλων λέγει ο Χρυσορρήμων· «Ότι γαρ άπας ο αήρ, Αγγέλων εμπέπλησται, άκουσον τί φησιν ο Παύλος. “Οφείλουσιν αι γυναίκες εξουσίαν έχειν επί της κεφαλής διά τους Αγγέλους”» (Λόγ. εις την Ανάληψιν, τόμω ε΄ της εν Ετόνη εκδόσεως).
Σημειούμεν ενταύθα, ότι επειδή το Μυστήριον τούτο της των Αγγέλων Συνάξεως παρελάβομεν εξ αρχαίας παραδόσεως, καθώς γράφεται παρά πολλοίς χειρογράφοις Συναξαρισταίς, θαυμάζω, πως τινες καίτοι σοφοί όντες, εμοί γούν τω ασόφω ουκ έδωκαν νοήσαι, πως εθάρσησαν να ειπούν, ότι αυτό είναι μύθος
[Α447]
και μυθάριον! αποστολικόν γαρ παράγγελμα είναι, κατά τον Μέγαν Βασίλειον, το να κρατώμεν τας παραδόσεις, ας παρελάβομεν. Kαι αυτοί δε οι τούτο λέγοντες, πολλά λέγουσιν αλλαχού περί φυλακής των εκκλησιαστικών παραδόσεων, όπου γε την αρχαίαν παράδοσιν ταύτην βεβαιούσι και άλλοι, ων είς εστι και ο Φιλαδελφείας Μακάριος ο Χρυσοκέφαλος, έν τε τω εις τους Ταξιάρχας λόγω, και εν τω εις τα εννέα τάγματα. Ει δε και προβάλλουσιν, ότι εν τη ουρανίω Ιεραρχία τάξις απαράβατός εστι, φωτίζεσθαι και τελειούσθαι τας κατωτέρω τάξεις των Αγγέλων υπό των ανωτέρω, αποκρινόμεθα ότι ναί. Τούτο αληθεύει εν όσω ασύγχυτος μένει η τάξις εκάστης χοροστασίας. Τότε δε εν τη πτώσει του εωσφόρου πόλεμος εγένετο εν τω ουρανώ, κατά την ιεράν Αποκάλυψιν. Όθεν πάσα η τάξις και αρμονία των υπερκοσμίων ουσιών συνεχύθη και ανεστράφη, καθότι έπεσον και από τα ανώτερα του αρχαγγελικού τάγματος, εκ του οποίου ήτον ο Μιχαήλ. Kαι τούτο βεβαιούται από τα λόγια του Αποστόλου. «Ουκ έστιν ημίν, λέγοντος, η πάλη προς αίμα και σάρκα. Αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας». Δείκνυται γαρ εκ του ρητού τούτου, ότι κατά τον θείον Ιερώνυμον και τον Θεοδώρητον τους ερμηνεύοντας το ρητόν αυτό, οι εκπεσόντες Άγγελοι, δεν έπεσον από ένα μόνον τάγμα, αλλά από πολλά και ανώτερα του τάγματος των Αρχαγγέλων, οποίαι είναι αι Αρχαί και αι Εξουσίαι. Kαι αφίνω να λέγω, ότι, κατά τον Χρυσόστομον, και Αυγουστίνον, και Διάλογον, και Ιερώνυμον, ο εωσφόρος ήτον ανώτατος πάντων των Αγγέλων, και εξέπεσεν εκ του αγγελικού κολοφώνος. Επειδή λοιπόν αύται αντιστρέψασαι την τάξιν, αντί να μυήσουν και να φωτίσουν τα κατώτερα τάγματα εις το αγαθόν, εμύησαν αυτά εις το κακόν και εσκότισαν, τούτου χάριν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σταθείς εν τη οικεία τάξει του αγαθού, εμύησε τας ανωτέρω Αρχάς και Εξουσίας να μένουν εν τη τάξει του αγαθού καθ’ ην εκτίσθησαν. Τί λοιπόν άτακτον, ή άτοπον ακολουθεί, ανίσως ο κατώτερος Μιχαήλ και μείνας εν τω αγαθώ, βλέπων τας ανωτέρω Αρχάς και Εξουσίας να εκπίπτουν του αγαθού, εμύησεν αυτάς και εδίδαξε να μένουν εν τω αγαθώ; Βέβαια ουδέν.
Kαι εν τη καθ’ ημάς γαρ ιεραρχία, του Ιερέως και Ιεράρχου ατακτούντων και κακώς φρονούντων, και Διάκονος και Μοναχός ευτακτούντες και ορθώς φρονούντες, δύνανται νουθετήσαι και ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τα παραδείγματά εισι πάμπολλα. Σημείωσαι όμως ότι η ανωτέρω περικοπή, η κατά το τέλος του Συναξαρίου γραφομένη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ήτοι η λέγουσα αυτολεξεί· «Το τοιούτον ουν μυστήριον εξ αρχαίας παραδόσεως παραλαβόντες την παρούσαν εορτήν εορτάζομεν, Σύναξιν αυτήν ονομάζοντες, ως είρηται». Αύτη, λέγω, κακώς παρελείφθη από τους τετυπωμένους Συναξαριστάς. Ει γαρ προσέκειτο, ουκ άν, οίμαι, μύθον το Συναξάριον τούτο οι ανωτέρω ωνόμασαν, ως φύλακες των εκκλησιαστικών παραδόσεων.
Το τοιούτον λοιπόν μυστήριον εξ αρχαίας παραδόσεως παραλαβόντες ημείς, την παρούσαν εορτήν εορτάζομεν. Σύναξιν αυτήν ονομάζοντες των Αγγέλων: τουτέστι προσοχήν, ομόνοιαν και ένωσιν.
Μαζί δε με τον Αρχάγγελον Μιχαήλ εορτάζομεν σήμερον και τον ωραιότατον και χαριέστατον Αρχάγγελον Γαβριήλ. Διατί και αυτός πολλάς ευεργεσίας εποίησεν εις το ανθρώπινον γένος, τόσον εν τη Παλαιά, όσον και εν τη Νέα Διαθήκη. Γαβριήλ δε θέλει να ειπή, Θεός και άνθρωπος, κατά τον Πρόκλον Kωνσταντινουπόλεως. Δια τούτο και αυτός υπηρέτησεν εξαιρέτως εις το μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας του Θεανθρώπου Λόγου. Το περί του Αρχαγγέλου Γαβριήλ τούτο Συναξάριον ημείς προσεθήκαμεν.
Επειδή πάντη ανάρμοστον και ανακόλουθον είναι, να λέγεται μεν η εορτή αύτη των δύω Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ, και πάντα τα τροπάρια και οι Kανόνες να αναφέρωσι περί των δύω Αρχαγγέλων. Έπειτα δε εν τω Συναξαρίω, να αναφέρεται μόνος ο Μιχαήλ.
Εν μεν γαρ τη προφητεία του Δανιήλ φέρεται αυτολεξεί το όνομά του, όταν εξήγησεν εις τον Δανιήλ την όρασιν, οπού είδε περί των βασιλέων Μήδων και Περσών και Ελλήνων. «Γαβριήλ, γαρ φησι, συνέτισον εκείνον (τόν Δανιήλ δηλ.) την όρασιν» (Δαν. η΄, 16). Και πάλιν ο αυτός Γαβριήλ εφανέρωσεν εις τον αυτόν Δανιήλ, ότι μετά εβδομήκοντα εβδομάδας χρόνων, ήγουν μετά τετρακοσίους εννενήντα επτά χρόνους, έχει να έλθη ο Χριστός. «Και ιδού, φησιν, ανήρ Γαβριήλ, Νν είδον εν τη οράσει εν τη αρχή πετόμενος, και ήψατό μου ωσεί ώραν θυσίας εσπερινής, και συνέτισέ με», και τα εξής (Δαν. θ΄, 21). Αυτός είναι οπού ευηγγέλισε και την γυναίκα του Μανωέ, ότι έχει να γεννήση τον Σαμψών. Αυτός είναι οπού ευηγγέλισε τον Ιωακείμ και την Άνναν, ότι μέλλουν να γεννήσουν την κυρίαν και Δέσποιναν Θεοτόκον.
Εν δε τη Νέα Διαθήκη, αυτός είναι οπού ευηγγέλισε τον Ζαχαρίαν, εστώς εκ δεξιών επί του θυσιαστηρίου του θυμιάματος, ότι έχει να γεννήση τον μέγαν Ιωάννην τον Πρόδρομον. Αυτός έτρεφε και την Αειπάρθενον Μαριάμ δώδεκα χρόνους μέσα εις τα Άγια των Αγίων με τροφήν ουράνιον. Αυτός δή αυτός, και ποίος αμφιβάλλει, ευηγγέλισε την αυτήν Θεοτόκον, ότι μέλλει να γεννήση εκ Πνεύματος Αγίου τον Υιόν και Λόγον του Θεού. Αυτός εφάνη εις το όραμα του Ιωσήφ, ως θέλουσι πολλοί, και είπεν εις αυτόν να μη φοβηθή, αλλά να παραλάβη Μαριάμ την γυναίκά του, επειδή το εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματός εστιν Αγίου. Αυτός εφάνη και εις τους ποιμένας και ευηγγέλισεν αυτούς, ότι ετέχθη ο Σωτήρ του κόσμου Χριστός. Και αυτός εν οράματι είπεν εις τον Ιωσήφ να πάρη το Παιδίον και την Μητέρα αυτού και να φύγη εις Αίγυπτον. Και πάλιν αυτός ο ίδιος είπεν αυτώ να επιστρέψη εις την γην Ισραήλ. Πολλοί δε των ιερών διδασκάλων και ασματογράφων γνωματεύουσιν, ότι ο θείος Γαβριήλ ήτον ο λευχειμονών εκείνος Άγγελος, όστις κατελθών από τον Ουρανόν, απεκύλισε τον λίθον από της θύρας του μνημείου του ζωοδότου Ιησού, και εκάθητο επάνω αυτού. Και αυτός ήτον ο ευαγγελίσας τας Μυροφόρους περί της αναστάσεως του Κυρίου. Και διά να ειπούμεν καθολικώς, ο θειότατος Γαβριήλ υπηρέτησεν εις το Μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας του Θεού Λόγου απ’ αρχής έως τέλους. Δια τούτο και η Εκκλησία του Χριστού παρέλαβε να συνεορτάζη αυτόν μαζί με τον Αρχάγγελον Μιχαήλ, και να επικαλήται την παρ’ αυτού χάριν και βοήθειαν.

(Την κατά πλάτος διήγησιν περί των Αρχαγγέλων όρα εις τον Θησαυρόν του Δαμασκηνού.)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ


Εις την εορτή των Ασωμάτων(8 Νοεμβρίου)




Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ
Ἐφημερίου Ἱ.Ν. Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Γλυκῶν Νερῶν


Ἱερὴ λειτουργικὴ ἀναστάσιμη σύναξη ἀλλὰ καὶ φαιδρὴ πανήγυρη πρὸς τιμὴν τῶν Ἀρχιστρατήγων Μιχαὴλ καὶ Γαβριὴλ καὶ «πασῶν τῶν τιμίων, ἐπουρανίων, θείων, ἀΰλων, νοερῶν δυνάμεων Ἀσωμάτων» γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ὁ λόγος λοιπὸν σήμερα γιὰ τὰ λειτουργικὰ αὐτὰ πνεύματα, τὰ «εἰς διακονίαν καὶ σωτηρίαν» ἡμῶν ἀποστελλόμενα. Τιμοῦμε σήμερα τοὺς ἁγίους Ἀγγέλους καὶ Ἀρχαγγέλους, τοὺς ἁγίους Ταξιάρχες καὶ τοὺς λοιποὺς ἁγίους Ἀσωμάτους, οἱ ὁποῖοι ἔνδοξοι καὶ μακαριστοὶ παραστέκουν στὸ θρόνο τῆς θείας μεγαλειότητος καὶ ὑμνοῦν ἀσταμάτητα τὸν Κύριο τῆς δόξης. Τιμοῦμε τὰ «Χερουβεὶμ» καὶ τὰ «Σεραφεὶμ» «τὸν ἐπινίκιον ὕμνον ᾄδοντα καὶ βοῶντα» τὸν τρισάγιον ὕμνον. Τιμοῦμε ἐπίσης σήμερα τὸν φύλακα Ἄγγελο τοῦ καθενὸς ἀπὸ μᾶς, «τὸν πιστὸν ὁδηγόν, τὸν φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων ἡμῶν». Αὐτὸν ποὺ μᾶς προστατεύει σὲ κάθε ἀνάγκη καὶ πειρασμὸ καὶ θλίψη καὶ σώζει τὴν ψυχή μας ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου καὶ διαφυλάττει τὴ ζωή μας ἀπὸ τοὺς κινδύνους τοῦ κόσμου.
Ὑπάρχει σὲ μᾶς ἔλλειμμα πίστεως, διαφορετικὰ θὰ βλέπαμε ἀγγέλους καὶ Ἀρχαγγέλους νὰ κατεβαίνουν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ μᾶς βοηθοῦν συμβάλλοντας μὲ τὶς ἀγγελικές τους δυνάμεις στὸ ἔργο τῆς ψυχικῆς σωτηρίας μας. Διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀκατάπαυστη δοξολογία τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τὸ κύριο ἔργο τους, ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸν Θεὸ πρὸς ἐμᾶς ὡς διάκονοι καὶ ὑπηρέτες τῆς δικῆς μας σωτηρίας. Πολὺ ἐκφραστικὰ καὶ λυρικὰ ἡ τῶν οὐρανίων στρατιῶν χάρις διὰ τῶν Ἀρχιστρατήγων παρέχεται σὲ μᾶς τοὺς ἀναξίους, μὲ τὴν σκέπη τῶν πτερύγων τῆς ἀΰλου δόξης Αὐτῶν καὶ ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώνουν ἡμᾶς ὡς ταξιάρχαι τῶν ἄνω δυνάμεων, ὅπως χαρακτηριστικὰ στὸ Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς τους ψάλλουμε.
Ἀδελφοί. Οἱ ἐπιθέσεις καὶ οἱ προσβολὲς τοῦ πονηροῦ, οἱ πειρασμοί, εἶναι εὐκαιρίες νὰ αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία καὶ τὴν βοήθεια τοῦ φύλακα ἀγγέλου τοῦ καθενὸς ἀπὸ μᾶς. Ἰδιαίτερα τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν ἀγγέλων, τοῦ Ἀρχιστρατήγου Μιχαήλ. Τὴν ἐμπειρία αὐτὴ ἐκφράζει ὁ ἱερὸς ὑμνωδὸς τῆς ἑορτῆς καὶ στὸ δοξαστικὸ τῶν Αἴνων ψάλλει: «Ὅπου ἐπισκιάσῃ ἡ χάρις σου Ἀρχάγγελε, ἐκεῖθεν τοῦ διαβόλου διώκεται ἡ δύναμις, οὐ φέρει γὰρ τῷ φωτί σου προσμένειν ὁ πεσὼν Ἑωσφόρος. Διὸ αἰτοῦμέν σε, τὰ πυρφόρα αὐτοῦ βέλη τὰ καθ’ ἡμῶν κινούμενα, ἀπόσβεσον τῇ μεσιτείᾳ σου, λυτρούμενος ἡμᾶς ἐκ τῶν σκανδάλων αὐτοῦ, ἀξιοΰμνητε Μιχαὴλ Ἀρχάγγελε». Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀπευθύνεται καὶ στοὺς δυὸ Ἀρχαγγέλους, Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ, ἀναφωνεῖ: «Ἀρχιστράτηγοι Θεοῦ, λειτουργοὶ θείας δόξης τῶν ἀνθρώπων ὁδηγοὶ καὶ ἀρχηγοὶ ἀσωμάτων αἰτήσασθε τὸ συμφέρον ἡμῶν καὶ τὸ μέγα ἔλεος». Ὅμως ἀγαπητοί μου, οἱ δυὸ Ἀρχιστράτηγοι, ὁ προσωπικὸς ἄγγελος τοῦ καθ’ ἑνὸς ἀπὸ μᾶς ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι ποὺ θέλουν καὶ ἐπιδιώκουν τὴ σωτηρία μας, γιὰ νὰ μᾶς προστατεύουν καὶ νὰ μᾶς βοηθοῦν θέλουν νὰ μᾶς βλέπουν νὰ ὑπακοῦμε ὅπως καὶ αὐτοὶ στὸ ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πειθαρχοῦμε σ’ αὐτό. Τότε οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι γίνονται γιὰ μᾶς πιστοὶ φύλακες, ἄγρυπνοι φρουροὶ καὶ γενναῖοι ὑπερασπιστές. Ἐπιτίθενται ἐναντίον τοῦ σατανᾶ καὶ τὸν συντρίβουν.
Ἀδελφοί. Οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς πληρώνουν μεγάλα ποσὰ γιὰ νὰ ἔχουν φύλακες, σωματοφύλακες κ.λπ. Σὲ μᾶς ὁ Θεὸς χάρισε δωρεὰν «Ἄγγελον εἰρήνης φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν». Μὴ τὸν διώχνουμε μὲ τὴν ἄτακτη καὶ ἁμαρτωλὴ ζωή μας.
Ἀμὴν.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΜΕΣ. ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΛΟΥΚΑ



Λκ η΄ 41-56


«Πορεύου εν ειρήνη»



ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ αγαθό, ωραιότερο πράγμα από την ειρήνη. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, εξυμνώντας σε μια ομιλία του την ειρήνη, αναφωνεί: «Ειρήνη φίλη, το γλυκύ και πράγμα και όνομα…Ειρήνη το εμόν μελέτημα και καλλώπισμα…Ειρήνη φίλη, το παρά πάντων μεν επαινούμενον αγαθόν, υπ’ ολίγων δε φυλασσόμενον..».

Πράγματι! Όλοι οι άνθρωποι εξυμνούμε την ειρήν, όλοι θέλουμε να επικρατεί γύρω μας, στον κόσμο ολόκληρο, η ειρήνη. Ωστόσο, δεν εργαζόμαστε πάντοτε για την επικράτηση της. Και όχι μόνο αυτό. Συχνά και πολλοί αντί για την ειρήνη υπηρετούμε τις συγκρούσεις, τις αντιπαραθέσεις, την αναστάτωση, τον πόλεμο! Ανάμεσα στους ανθρώπους. Ανάμεσα στις οικογένειες. Ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Ανάμεσα στους λαούς!

Ο Κύριος μακαρίζει τους ειρηνοποιούς (Ματθ. 5,9). Και συχνά ομιλεί για το αγαθό της ειρήνης. Αυτό κάνει και στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε. Αποτείνεται προς την αιμοροούσα γυναίκα, που λίγο πριν είχε θεραπευτεί από την χρόνια αρρώστια της, όταν «προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού». Της ζητά να έχει θάρρος και της απευθύνεται την ευχή-ευλογία: «Πορεύου εις ειρήνην». Ο Κύριος δηλαδή εύχεται η ζωή αυτής της γυναίκας να κυλά ειρηνικά. Η ειρήνη του Θεού να αποτελεί τον αχώριστο σύντροφο της.

Την ειρήνη του Θεού προσφέρει ο Χριστός και σ’ όλους εμάς τους μαθητές Του. Η διαβεβαίωση που δίνει στους Δώδεκα, λίγο πριν από το σταυρικό Του Πάθος, ισχύει και για μας: «ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν» (Ιω,14, 27). Γι’ αυτό και οι χριστιανοί κάθε φορά που συναθροιζόμαστε για να λατρεύσουμε τον Κύριο, ένα από τα πιο βασικά αιτήματα που του απευθύνουμε είναι να μας δώσει ειρήνη: «Ειρήνη τω κόσμω σου δώρησαι»! Συναγμένοι όλοι οι πιστοί τον παρακαλούμε «εν ειρήνη». Και λαμβάνοντες «άνωθεν» την ευλογία της ειρήνης αποχωρούμε «εν ειρήνη» από τις συνάξεις μας. Τι να σημαίνει τούτο άραγε; Ότι η ζωή μας ως χριστιανών πρέπει να είναι ειρηνική. Η ειρήνη του Θεού να αποτελεί το σταθερό πλαίσιο της. Η πορεία και η παρουσία μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο να είναι παρουσία κατ’ εξοχήν ειρηνευμένων ανθρώπων.




Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ πράγματι ένας ειρηνικός άνθρωπος, όταν είναι ειρηνευμένος και συμφιλιωμένος με τον ίδιο τον Θεό. Χωρίς τον Θεό, μακριά από τον Ιησού Χριστό, δεν υπάρχει ειρήνη. Ο άνθρωπος αδυνατεί να ειρηνεύσει. Ειρηνεύουμε όταν πιστεύουμε στον Θεό και ακολουθούμε το θέλημα Του. Ειρηνεύουμε όταν μέσα μας κατοικεί ο Χριστός, διότι η ειρήνη του χριστιανού τελικά είναι ο ίδιος ο Κϋριος, καθώς γράφει ο απόστολος Παύλος: «Αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών» (Εφ. 2,14). Γι’ αυτό ακριβώς και ο Μ. Βασίλειος επισημαίνει ότι «ο ζητών ειρήνην, Χριστόν εκζητεί, ότι αυτός εστιν η ειρήνη». Ειρηνεύουμε όταν αγωνιζόμαστε εναντίον του πονηρού. «Αν τω διαβόλω πολεμώμεν», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «ειρηνεύομεν τω Θεώ».

Καθώς διδάσκει ο απόστολος Παύλος, η ειρήνη στη βαθύτερη υπόσταση της αποτελεί καρπόν του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. 5, 22). Και αποδίδουμε αυτόν τον καρπό όταν μέσα μας κατοικεί το πνεύμα του Θεού. Αλλά προϋπόθεση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα μας είναι η αφοσίωση και η υπακοή μας στο νόμο του Θεού. Και όταν αυτό γίνεται, τότε έρχεται και η ειρήνη: «Ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμον σου, Κύριε» (Ψαλ. 118,165). Δηλαδή, ειρήνη πολλή βασιλεύει στην καρδιά εκείνων που αγαπούν και τηρούν τον νόμο του Κυρίου. Πολύ σοφά και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι η ειρήνη πηγάζει από την γνώση του αληθινού Θεού και από την απόκτηση της αρετής: «Ουδέν γαρ ούτως ποιείν είωθεν, ως η του Θεού γνώσις, και η της αρετής κτήσις».





ΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ οφείλουμε – όσο γίνεται, όσο εξαρτάται από μας – να ειρηνεύουμε με όλους τους ανθρώπους (Ρωμ. 12, 18). Πορεύομαι εν ειρήνη σημαίνει ότι επιδιώκω να έχω ειρηνικές σχέσεις με τους άλλους, ότι προσπαθώ να συμπεριφέρομαι σε κάθε περίσταση με τρόπο ειρηνικό. Ειρηνικοί στο σπίτι μας. Μέσα στην οικογένεια μας. Ειρηνικοί στο χώρο της εργασίας μας. Ειρηνικοί στις κοινωνικές μας συναναστροφές. «Ειρήνην διώκετε μετά πάντων» μας συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος (Εβρ. 12, 14).

Όμως ας μην το θεωρούμε ευκολοκατόρθωτο πράγμα. Χωρίς ειλικρινή αγάπη στην καρδιά, χωρίς ανεκτικότητα προς τους άλλους, ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει. Η ειρήνη στις διαπροσωπικές σχέσεις προϋποθέτει πολλήν αυταπάρνηση. Απαιτεί να εμφορούμαστε από πνεύμα θυσίας. Και αν βλέπουμε σήμερα να απουσιάζει από τις σχέσεις καιτη συμπεριφορά πολλών ανθρώπων η ειρήνη, αυτό οφείλεται στη φιλαυτία και τον εγωισμό που φωλιάζει στην καρδιά μας.




Η ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΝ είναι μια εξωτερική κατάσταση, είναι προπάντων κατάσταση εσωτερική, υπόθεση της καρδιάς του ανθρώπου. Και όταν η καρδιά μας ειρηνεύει, τότε η ειρήνη σφραγίζει και την εξωτερική μας συμπεριφορά. Διαποτίζει και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Γι’ αυτό και βασική επιδίωξη μας θα πρέπει να είναι η ειρήνευση της καρδιάς, η ειρήνευση των λογισμών μας. Διότι όταν αφήνουμε τα πάθη να συνταράζουν την καρδιά, όπως τα αφρισμένα κύματα στη θάλασσα, όταν επιτρέπουμε οι ακάθαρτοι λογισμοί να αναστατώνουν τον νου, τότε μέσα μας δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη.

Μισούμε; Η καρδιά ταράζεται από το μίσος. Θυμώνουμε; Ο θυμός διώχνει από μέσα μας την ειρήνη. Κατακρίνουμε; Η κατάκριση αναστατώνει το λογισμό. Υποκύπτουμε στη φιληδονία; Αναταράζονται οι εμπαθείς επιθυμίες και επαναστατεί η σάρκα. Η ειρήνη, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, προϋποθέτει «την κατά των παθών δεσποτείαν», δηλαδή την υπερνίκηση των διαφόρων παθών. Και όπως γράφει ένας άλλος από τους πνευματικούς διδασκάλους μας, «η ειρήνη του Χριστού δεν μας παρακινεί να ειρηνεύσουμε με τους άλλους μόνο, αλλά και με τον εαυτό μας, ώστε η σάρκα να μην επαναστατεί εναντίον της ψυχής». Ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει την ειρήνη με φρουρό. Και γράφοντας προς τους χριστιανούς των Φιλίππων εύχεται η ειρήνη του Θεού να φρουρεί τις καρδιές μας (Φιλ. 4, 7).



* * *



Αδελφοί μου,

Καθημερινά όλοι μας διαπιστώνουμε τη ζουγκλοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων. Όλοι μας επισημαίνουμε την απουσία της ειρήνης και της αλληλοκατανόησης στη συμπεριφορά των περισσοτέρων.

Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει; Είναι απλό, και μας το υποδεικνύει σήμερα ο λόγος του Κυρίου: Να πορευόμαστε εν ειρήνη. Να ειρηνεύουμε μεταξύ μας. Η ειρήνη του Θεού να βασιλεύει στην καρδιά μας και να διέπει τη συμπεριφορά μας.

Από το Facebook