Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου δέν εἶναι πραγματική εἰρήνη ἀλλά θόρυβος καί
ταραχή. Εἶναι φθορά καί ἀπώλεια. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου νομίζουν, ὅτι
ὅταν γίνουν πλούσιοι καί ἰσχυροί τότε εἰρηνεύει ἡ καρδιά τους καί
ἀναπαύεται ἡ ψυχή τους. Δέν βρίσκεται ὅμως στόν πλοῦτο ἡ εἰρήνη. Τοῦτο
ἐδίδαξε ὁ Χριστός, ὅταν εἶπε στούς μαθητές Του: «οὐ καθώς ὁ κόσμος
δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν». Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ κατοικεῖ στήν ἀπάθεια.
Μόνος ὁ Θεός ἔχει καί δίδει τήν εἰρήνη. Αὐτός εἶναι «ἄρχων τῆς εἰρήνης»,
ἡ ρίζα καί ἡ πηγή τῆς εἰρήνης.
Ὁ Χριστός ἔφερε στόν κόσμο τό μέγα ἀγαθό τῆς εἰρήνης. Ἐκεῖνος ἔνωσε τούς ἀνθρώπους. Διέλυσε τό μεσότοιχο τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Συμφιλίωσε τό Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Μέ τή διδασκαλία του ἐξαφάνισε τήν ἐχθρότητα Ἐθνικῶν (εἰδωλολατρῶν) καί Ἰουδαίων. Τά ἀντιμαχόμενα ἔθνη ἕνωσε μέ τήν ἴδια πίστη σέ ἕνα γένος. Ἦταν μεγάλη ἡ διαφορά καί δυνατό τό μίσος Ἰουδαίων καί Ἐθνικῶν. Οἱ μέν Ἰουδαῖοι μισοῦσαν τούς Ἐθνικούς ὡς ἀπίστους καί ἀκαθάρτους, οἱ δέ Ἐθνικοί ἀπεστρέφοντο τούς Ἰουδαίους ὡς δεισιδαίμονες καί ἀκοινώνητους. Αὐτή τήν ἔχθρα ἔλυσε ὁ Χριστός «ἐν τῇ σαρκί αὐτοῦ», δηλαδή διά τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. Κατάργησε τήν σαρκική περιτομή, τή θυσία τῶν ζώων, τήν νομική ἱερωσύνη, ὅλες τίς σκιώδεις τελετές, καί ἀντικατέστησε τήν περιτομή μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, τή θυσία τῶν ζώων μέ τήν ἀναίμακτη ἱερουργία, τήν τυπική ἱερωσύνη μέ τήν ἱερατική ἐξουσία, τίς συμβολικές τελετές μέ τήν ἀληθινή λατρεία. Στούς Ἐθνικούς πού ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί λάτρευαν γιά θεούς τά εἴδωλα, ἔφερε τό φῶς τῆς γνώσεως καί τούς κατέστησε πολίτες τῆς Ἐκκλησίας, συμπολίτες τῶν ἁγίων, ἀγαπητούς καί οἰκιακούς τοῦ Θεοῦ. Μιά νέα οἰκοδομή κατασκευάσθηκε, τῆς ὁποίας ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι ὁ Χριστός. Ἐπάνω σ΄ Αὐτόν συναρμολογήθηκε καί αὐξήθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκοδομή κατά τρόπο θαυμαστό. Σ΄ αὐτό τό ναό ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Ἀπ΄ αὐτόν τό σύνδεσμο τῆς ἀγάπης δημιουργεῖται ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία εἶναι ἰδίωμα τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου.
Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν ἀποκτήσει. Τίποτε δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος. Χωρίς αὐτή, ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία, ὅταν αὐτή ὑπάρχει. Ἡ εἰρήνη εἶναι οὐράνιο ἀγαθό καί χρειάζεται πνευματικό τρόπο γιά νά ἀποκτηθεῖ.
Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δίδεται σ΄ ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Ὅσο ἀπέχουμε ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας καί μένουμε σταθεροί στήν ἀρετή, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ στήν καρδιά μας. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο ζοῦσαν ἐν ὑπακοῇ στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Μόλις ὅμως παρασύρθηκαν στήν παρακοή ἀμέσως σηκώθηκε μέσα τους ὁ πόλεμος τῶν παθῶν. Τούς κυρίευσε ὁ φόβος καί ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σ΄ ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε φόβος καί ταραχή μᾶς καταλαμβάνει. Χάνουμε τήν ἠρεμία καί τή γαλήνη. Ὅπως ὁ Δαβίδ, αἰσθανόμεθα καί λέμε: «Οὐκ ἐστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μουž ὅτι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῆραν τήν κεφαλήν μου, ὡσεί φορτίον βαρύ ἐβαρύνθησαν ἐπ΄ ἐμέ». Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμε τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό τήν πηγή τῆς εἰρήνης τό μέγα δώρημα.
Πρός ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλει τήν εἰρήνη. Καθώς ὅμως τό φῶς τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν. Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη πρέπει νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἀμαρτία, νά γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν ... Μή ταρασσέσθω ἡ καρδία ὑμῶν, μηδέ δειλιάτω». Προτροπή τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου καί τῶν ἀποστόλων εἶναι τό «εἰρήνη ὑμῖν», «εἰρηνεύετε», «πορεύου εἰς εἰρήνην», «εἰρήνη πᾶσιν».
Ἄς στρέψουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό τήν καρδιά μας. «Ἀκούσομαι τί λαλήσει ἐν ἐμοί Κύριος ὁ Θεός, ὅτι λαλήσει εἰρήνην ἐπί τόν λαόν αὐτοῦ». Ἑνωμένοι μέ τόν εἰρηνοποιό Χριστό θά ζοῦμε μέ δικαιοσύνη, θά χαιρόμαστε τή γόνιμη γῆ, θά κοιμόμαστε χωρίς φόβο, θά πολλαπλασιάζουμε τά ἀγαθά μας, θά ζοῦμε μέ ἀσφάλεια, θά ἔχουμε τό πλήρωμα τῆς εὐτυχίας γιατί ἡ εἰρήνη εἶναι τό σύνολο τῶν ἀγαθῶν.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί! Ὁ Γεδεών, ὅταν ἔκτισε θυσιαστήριο στό Θεό, τό ὀνόμασε «εἰρήνη Κυρίου». Ὁ συμβολισμός αὐτός ἔχει ἰδιαίτερο νόημα γιά μᾶς. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα στήν ψυχή μας. Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Χριστός, νά μᾶς ἐπισκιάζει στούς χαλεπούς καιρούς τῆς ζωῆς μας μέ τήν εἰρήνη Του. «Αὐτός δέ ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δώῃ ὑμῖν τήν εἰρήνην διά παντός ἐν παντί τρόπῳ».
http://www.imfth.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=105:%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%B1&Itemid=179
Ὁ Χριστός ἔφερε στόν κόσμο τό μέγα ἀγαθό τῆς εἰρήνης. Ἐκεῖνος ἔνωσε τούς ἀνθρώπους. Διέλυσε τό μεσότοιχο τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Συμφιλίωσε τό Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Μέ τή διδασκαλία του ἐξαφάνισε τήν ἐχθρότητα Ἐθνικῶν (εἰδωλολατρῶν) καί Ἰουδαίων. Τά ἀντιμαχόμενα ἔθνη ἕνωσε μέ τήν ἴδια πίστη σέ ἕνα γένος. Ἦταν μεγάλη ἡ διαφορά καί δυνατό τό μίσος Ἰουδαίων καί Ἐθνικῶν. Οἱ μέν Ἰουδαῖοι μισοῦσαν τούς Ἐθνικούς ὡς ἀπίστους καί ἀκαθάρτους, οἱ δέ Ἐθνικοί ἀπεστρέφοντο τούς Ἰουδαίους ὡς δεισιδαίμονες καί ἀκοινώνητους. Αὐτή τήν ἔχθρα ἔλυσε ὁ Χριστός «ἐν τῇ σαρκί αὐτοῦ», δηλαδή διά τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του. Κατάργησε τήν σαρκική περιτομή, τή θυσία τῶν ζώων, τήν νομική ἱερωσύνη, ὅλες τίς σκιώδεις τελετές, καί ἀντικατέστησε τήν περιτομή μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, τή θυσία τῶν ζώων μέ τήν ἀναίμακτη ἱερουργία, τήν τυπική ἱερωσύνη μέ τήν ἱερατική ἐξουσία, τίς συμβολικές τελετές μέ τήν ἀληθινή λατρεία. Στούς Ἐθνικούς πού ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί λάτρευαν γιά θεούς τά εἴδωλα, ἔφερε τό φῶς τῆς γνώσεως καί τούς κατέστησε πολίτες τῆς Ἐκκλησίας, συμπολίτες τῶν ἁγίων, ἀγαπητούς καί οἰκιακούς τοῦ Θεοῦ. Μιά νέα οἰκοδομή κατασκευάσθηκε, τῆς ὁποίας ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι ὁ Χριστός. Ἐπάνω σ΄ Αὐτόν συναρμολογήθηκε καί αὐξήθηκε ὁλόκληρη ἡ οἰκοδομή κατά τρόπο θαυμαστό. Σ΄ αὐτό τό ναό ὅλοι οἱ πιστοί εἴμαστε συνδεδεμένοι μεταξύ μας. Ἀπ΄ αὐτόν τό σύνδεσμο τῆς ἀγάπης δημιουργεῖται ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία εἶναι ἰδίωμα τοῦ «καινοῦ» ἀνθρώπου.
Ζητεῖ ὁ ἄνθρωπος τήν εἰρήνη καί κάνει τό πᾶν γιά νά τήν ἀποκτήσει. Τίποτε δέν εἶναι δυνατόν νά παραβληθεῖ πρός αὐτήν, οὔτε τά βασίλεια, οὔτε οἱ ὑψηλές θέσεις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε τό κάλλος. Χωρίς αὐτή, ἡ ζωή εἶναι μαρτύριο. Ὅλα τά ἀγαθά παίρνουν ἀξία, ὅταν αὐτή ὑπάρχει. Ἡ εἰρήνη εἶναι οὐράνιο ἀγαθό καί χρειάζεται πνευματικό τρόπο γιά νά ἀποκτηθεῖ.
Ἡ εἰρήνη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δίδεται σ΄ ἐκείνους πού ἔχουν ψυχική καθαρότητα. Ὅσο ἀπέχουμε ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας καί μένουμε σταθεροί στήν ἀρετή, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ στήν καρδιά μας. Μέ τήν ἁμαρτία φεύγει ἡ εἰρήνη καί ἔρχεται ἡ ταραχή. Ὅσο οἱ πρωτόπλαστοι στόν Παράδεισο ζοῦσαν ἐν ὑπακοῇ στό Θεό ἦταν εἰρηνικοί καί μακάριοι. Μόλις ὅμως παρασύρθηκαν στήν παρακοή ἀμέσως σηκώθηκε μέσα τους ὁ πόλεμος τῶν παθῶν. Τούς κυρίευσε ὁ φόβος καί ὁ ἔλεγχος τῆς συνειδήσεως. Ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μεταβλήθηκε σέ ἔχθρα. Λύπη κατέλαβε τήν καρδιά τους. Τό ἴδιο συμβαίνει καί σ΄ ἐμᾶς. Ὅταν ἁμαρτήσουμε φόβος καί ταραχή μᾶς καταλαμβάνει. Χάνουμε τήν ἠρεμία καί τή γαλήνη. Ὅπως ὁ Δαβίδ, αἰσθανόμεθα καί λέμε: «Οὐκ ἐστιν εἰρήνη ἐν τοῖς ὀστέοις μου ἀπό προσώπου τῶν ἁμαρτιῶν μουž ὅτι αἱ ἀνομίαι μου ὑπερῆραν τήν κεφαλήν μου, ὡσεί φορτίον βαρύ ἐβαρύνθησαν ἐπ΄ ἐμέ». Μέ σκυθρωπότητα καί ταλαιπωρία γεμίζει ἡ ζωή μας μέχρις ὅτου μέ τά δάκρυα τῆς μετανοίας καθαρίσουμε τήν ψυχή μας καί λάβουμε ἀπό τήν πηγή τῆς εἰρήνης τό μέγα δώρημα.
Πρός ὅλους ὁ Θεός ἀποστέλει τήν εἰρήνη. Καθώς ὅμως τό φῶς τοῦ ἡλίου δέν ἐνεργεῖ στούς τυφλούς, ἔτσι καί ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ δέν διαμένει στίς καρδιές τῶν πονηρῶν. Ἐάν θέλουμε τήν εἰρήνη πρέπει νά γίνουμε θεοφιλεῖς καί ἐνάρετοι. Ὅσο μένουμε στήν ἀμαρτία, νά γνωρίζουμε ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι τῆς ὑποδοχῆς τῆς ἁγίας αὐτῆς χάριτος. Μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν ... Μή ταρασσέσθω ἡ καρδία ὑμῶν, μηδέ δειλιάτω». Προτροπή τοῦ ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου καί τῶν ἀποστόλων εἶναι τό «εἰρήνη ὑμῖν», «εἰρηνεύετε», «πορεύου εἰς εἰρήνην», «εἰρήνη πᾶσιν».
Ἄς στρέψουμε στόν Ἰησοῦ Χριστό τήν καρδιά μας. «Ἀκούσομαι τί λαλήσει ἐν ἐμοί Κύριος ὁ Θεός, ὅτι λαλήσει εἰρήνην ἐπί τόν λαόν αὐτοῦ». Ἑνωμένοι μέ τόν εἰρηνοποιό Χριστό θά ζοῦμε μέ δικαιοσύνη, θά χαιρόμαστε τή γόνιμη γῆ, θά κοιμόμαστε χωρίς φόβο, θά πολλαπλασιάζουμε τά ἀγαθά μας, θά ζοῦμε μέ ἀσφάλεια, θά ἔχουμε τό πλήρωμα τῆς εὐτυχίας γιατί ἡ εἰρήνη εἶναι τό σύνολο τῶν ἀγαθῶν.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί! Ὁ Γεδεών, ὅταν ἔκτισε θυσιαστήριο στό Θεό, τό ὀνόμασε «εἰρήνη Κυρίου». Ὁ συμβολισμός αὐτός ἔχει ἰδιαίτερο νόημα γιά μᾶς. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖ ζοῦμε τή συμφιλίωση καί τήν ἕνωση τῶν πάντων. Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς ζωῆς θά ἔχουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μένουσα στήν ψυχή μας. Ἄς εὐχηθοῦμε ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ Χριστός, νά μᾶς ἐπισκιάζει στούς χαλεπούς καιρούς τῆς ζωῆς μας μέ τήν εἰρήνη Του. «Αὐτός δέ ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δώῃ ὑμῖν τήν εἰρήνην διά παντός ἐν παντί τρόπῳ».
http://www.imfth.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=105:%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%B1&Itemid=179
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου