Τα ξέρετε αυτά νομίζω, ε, λίγα λόγια να σας πω για τη ζωή του.
Γενναίος βέβαια και ατρόμητος, οπωσδήποτε, στρατιωτικός των Ρωμαϊκών λεγεώνων εκείνης της εποχής, και το οποίο βέβαια ήτο όμως και παράδειγμα χριστιανικής πίστεως, και αυτό το παράδειγμα μπορούμε και μείς να το ακολουθήσομε, διότι μνήμη αγίου μίμησις αγίου.
Δεν τιμούμε μόνο έναν άγιο μόνο για να γιορτάζομε στο σπίτι μας, τον γιορτάζουμε και για να τον μιμούμεθα.
Εδώ δηλαδή τι θα κάνομε, θα πάμε να μας κόψουν το κεφάλι, ή να μας λογχίσουν, ολόκληρο το σώμα με τις λόγχες... όχι, να δίνομε την ομολογία της πίστεως…
Θα μπορούσαμε έτσι κάπως με τόλμη να πούμε ότι υπήρξε, ο πρώτος αξιωματικός μαχητής της Εκκλησίας μας, γιατί χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμούς, στους νέους της Θεσσαλονίκης έκανε κατήχηση για τον Χριστόν.
Και ιδιαίτερα βέβαια ανάμεσα στους στρατιώτες, και στους αξιωματικούς στο στρατό που υπηρετούσε.
Προς απόδειξιν αυτών των πραγμάτων που λέγομε, υπάρχει στο ναό του Αγίου Δημητρίου, και μια δυο χρονιές μάλιστα οι μητροπολίτες της Θεσσαλονίκης, μοίραζαν αυτή την εικόνα προς όλον τον κόσμο, κορνιζαρισμένη μάλιστα, που φανερώνει τον Άγιο Δημήτριο να κρατάει δύο νεαρά παιδιά από τα χέρια, το ένα από το ένα χέρι, και το άλλο από το άλλο.
Αυτό θέλει να μας διδάξει και η αγία μας αγιογραφία, ότι δηλαδή ο Άγιος Δημήτριος, ήτο κατηχητής και διδάσκαλος των νέων.
Θέλω να πιστεύω, να το πιστεύω θέλω, πως υπάρχουν και σήμερα χριστιανοί νέοι, - τώρα αν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα ή όχι δεν το ξέρω – μαθηταί και φοιτηταί που δηλώνουν και ομολογούν, φανερά την πίστη τους στο Χριστό, παρά τις ειρωνίες και τον διωγμόν των συμφοιτητών τους και διδασκάλων.
Όπως ήταν επόμενον, η δραστηριότητα αυτή του Αγίου Δημητρίου, καταγγέλθηκε στους ανωτέρους, στους αξιωματικούς και από κει στον αυτοκράτορα που δεν δίστασε να τον κλήσει στις φυλακές.
Εν τούτοις όμως και μέσα στη φυλακή, και μπροστά στους στρατηγούς και μπροστά στον αυτοκράτορα, έδωσε τη μαρτυρία του ότι είναι χριστιανός, και ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Χριστός.
Όλα τα άλλα είναι ξόανα και είδωλα.
Χωρίς καμιά αξία.
Ότι αξία έχει ένα σκουπίδι, άλλη τόση αξία έχουν και τα αγάλματά τους.
Το θάρρος και η ομολογία αυτή του Αγίου Δημητρίου, όπως ήτο επόμενο, εξέπληξε και τον αυτοκράτορα και τους αξιωματικούς.
Εκείνη την εποχή, όπου πήγαινε ο Αυτοκράτορας, δημιουργούνταν και εορτές με μονομάχους, εναντίον βέβαια των σκλάβων, τους οποίους τις περισσότερες φορές έδιδαν ακόμα και στα θηρία.
Παρουσιάστηκε λοιπόν ένας γίγαντας στρατιώτης εκεί ας πούμε σαν τον Γολιάθ, ο οποίος προκαλούσε τους χριστιανούς, να’ρθούνε να μονομαχήσουν μαζί του.
Βέβαια κανένας δεν τολμούσε, διότι αυτός ήταν δύο μέτρα και τεράστιος, που να τολμήσουν οι καημένοι φουκαριάρηδες οι χριστιανοί.
Όμως ένας νεαρός ο οποίος ήτο και μαθητής - δεκαοχτώ χρονών-, και μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, πηγαίνει λοιπόν στη φυλακή, και του ζητάει τη βοήθεια.
Και του λέει «σταύρωσέ με και βοήθησέ με να τα βάλλω με τον Λιαίο», έτσι λεγόταν αυτός ο φοβερός, το λέει και το τροπάριο μάλιστα.
Ε, βέβαια ο Άγιος Δημήτριος τον σταύρωσε και του είπε «με την δύναμη του Χριστού, και θα νικήσεις και θα μαρτυρήσεις».
Όπως και πράγματι έγινε, εδόθη η μονομαχία, και ο Νέστορας των δεκαοχτώ χρονών παλικάρι,
παλικαράκι μικρό, και αδύνατο, σαν τον μικρό εκείνο τον Δαυίδ, που με την σφεντόνα, σκότωσε το Γολιάθ, έτσι πολύ γρήγορα, με μία τρικλοποδιά κατάφερε και αποκεφάλισε τον Λιαίο.
Αυτό βέβαια, α, και πριν γίνει η τελευταία, ας το πούμε προσπάθεια, του Νέστορος φώναξε
«ο Θεός του Δημητρίου βοήθοι μοι», και τότε κατάφερε το θανατηφόρο κτύπημα.
Βέβαια αυτό επειδή το στάδιο ήταν βουβό από την κατάπληξη, ενός νέου να τα καταβάλλει με τον γίγαντα εκείνον- είχε βουβαθεί.
Και έτσι η φωνή του ακούστηκε.
Ακούστηκε και από τον αυτοκράτορα, που διέταξαν αμέσως τους στρατιώτες, αυτοστιγμεί να αποκεφαλίσουν τον Νέστορα, και να πάνε μέσα να σκοτώσουν στη φυλακή και το Δημήτριο.
Και πράγματι έτσι έγινε, και πήγαν εκεί οι στρατιώτες και με τις λόγχες τους, τέσσερεις πέντε δέκα, πόσοι ήτανε, ελόγχευσαν ολόκληρο το σώμα του Αγίου Δημητρίου.
Και από τότε και μέχρι σήμερα, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια θαυματουργεί.
Και βέβαια δεν ήταν και τυχαίο το γεγονός, που η Θεσσαλονίκη το χίλια εννιακόσια δώδεκα,
απελευθερώθηκε την ημέρα του Αγίου Δημητρίου.
Σήμερα τα οστά του ευωδιάζουν, και μερικές φορές μυροβλύζουν.
Βγάζουν ακόμα και σήμερα μύρο.
Όπως και για χρόνια πολλά, έβγαινε από τον τάφο του μύρο.
Με τις ανασκαφές όμως, οι αθεόφοβοι αυτοί αρχαιολόγοι εκεί πέρα, ε κατεστράφη ο τάφος και έτσι, δεν έχομε πλέον μια ομολογία απτή, μια απόδειξη πού ακριβώς ήταν, για να έχουμε που και που, να στάζει η ευλογία του Θεού, και να φανερώνεται το μεγαλείο του, και το θαύμα ακόμα.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος, εξακολουθεί με τις πρεσβείες του, να θαυματουργεί.
Θυμήθηκα όμως, να με συγχωρέσετε, θυμήθηκα κάποιες καλές παλιές ημέρες, που διάβαζα τους πατέρες και τους ρουφούσα έτσι κυριολεκτικά, και όταν αναφέρονταν στα μαρτυρολόγια των αγίων, στα μαρτύρια δηλαδή των μαρτύρων, ανέβαιναν με τη θεωρία τους, με την προσευχή τους, με την καθαρή τους ζωή, μέχρι εκείνο τον θρίαμβο, που έχουν οι άγιοι, στη βασιλεία των ουρανών, τον θρίαμβο λέω.
Όσοι από μας, και εύχομαι να είμεθα όλοι, και σεις, και σείς, και μείς οι ιερείς, όλοι μας, και όσοι αξιωθούμε, να βρεθούμε στον Παράδεισο, εκεί μαζί με τον Άγιο Δημήτριο, αλλά και όλους τους Αγίους, τι λέτε θα ζούμε ;
Θα ζούμε τον πλούτο της βασιλείας των ουρανών, και θα χαιρόμεθα την χαράν των αγίων, τη χαρά των αποστόλων, τη χαρά των μαρτύρων, και των παιδομαρτύρων.
Γύρω μας δηλαδή, και μέσα μας, θα μας περιβάλλει, και θα εισχωρεί, στο ψυχοσωματικό μας είναι,
η υπερπολυτέλεια των ουρανίων ακαταλήπτων αποκαλύψεων, δια των οποίων θα μας γνωρίζεται, η θεία Θεογνωσία, δηλαδή η Θεολογία της Αγίας Τριάδος.
Όχι όπως την μαθαίνουν στα θρανία εδώ μερικοί.
Και όπως τη μαθαίναμε και μείς.
Τη θεολογία της βασιλείας του Θεού.
Και κει θα γνωρίσουν τη Δόξα του Θεού, την Αγάπη του Θεού, που δεν την πιάνουμε σήμερα, τη Σοφία του Θεού, τη πραγματοποίηση του Θείου Ελέους και της μακροθυμίας Του διότι μας έσωσε.
Σας ειδοποιώ εδώ και χρόνια, ότι θα μας έρθουν σκληρές ημέρες.
Είδατε ότι χτυπάν την πόρτα μας ;
Μην γονατίζετε, μην κάνετε προσευχή, και όταν θάρθουν ύστερα θα λέτε «αχ Θεέ μου, βοήθησε»,
τότε ... μήπως θα είναι αργά, μήπως από τώρα πρέπει να κουνήσουμε λίγο τα δάκτυλά μας, λίγο τις προσευχές μας.
Εκεί κατευθείαν δεν μπορούμε, στο κρεβάτι επάνω να πάρομε ένα κομποσχοίνι και να λέμε
«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς, ελέησέ την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τα αδέλφια μου, όλους τους χριστιανούς, όλους τους ιερείς, όλους τους αρχιερείς.»
Μη σας επηρεάζουν μερικά πράγματα που ακούγονται από δώ και από κει, αλλά και όλον τον κόσμο, γιατί όλους θα μας πλήξει.
Και αλίμονο αν θα γίνει και κάνας πόλεμος, αλίμονο.
Θα μας αποκαλύπτει λοιπόν ο Θεός, μέσα από τον εαυτόν του, και θα αποκαλύπτει στα εκατομμύρια των μαρτύρων και των ομολογητών, στα εκατομμύρια των μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων, των οσίων αναχωρητών της ερήμου, των ορέων και των σπηλαίων της γης, των χιλιάδων παιδομαρτύρων, των δικαίων, των προφητών και προπαντός των αποστόλων.
Έτσι όπως θα αποκαλύπτει ο Θεός σε όλους αυτούς, έτσι και σε μας, δηλαδή στους σεσωσμένους χριστιανούς, που θα κερδίσουν τον Παράδεισο με τη μετάνοιά τους, - έχουμε μετάνοια ; - θα αποκαλύπτει επαναλαμβάνω ο Θεός, πτυχές και ακτίνες από τον Εαυτόν Του.
Από τον Άπειρο Εαυτόν Του.
Που Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε.
Που θα εισχωρούν αυτές οι πτυχές, αυτές οι ακτίνες της θείας Δόξης Του, θα εισχωρούν, θα καταλαμβάνουν όχι μόνο τον νουν των αγγέλων, και των Αγίων που ανέφερα προηγουμένως, αλλά και όλων των σεσωσμένων ανθρώπων χριστιανών.
Όλος ο άνθρωπος θα γεμίζει από Δόξα και Αγάπη, κατά το μέτρον της Δωρεάς του Χριστού,
σύμφωνα με τον αγώνα και την προσευχή και τη νηστεία τη πνευματική που έκανες και τη γλώσσα και την εγκράτεια, που είχες, σύμφωνα με αυτά…
Αυτή είναι η δωρεά του Χριστού, (που) θα απολαμβάνεις επάνω, όχι ίση με τον Άγιο Αντώνιο, όχι ίση με τον Άγιο Δημήτριο, αλλά κατά το μέτρον της δωρεάς και των αγώνων πού έκανες εδώ στη γή.
Πόσο συμπαραστάθηκες στον συνάνθρωπό σου, πόσο συμπαραστάθηκες στα ανάπηρα παιδιά…
Τι έδωσες για να πάρεις;
Και όλα αυτά, θα αποτυπώνονται, πώς βάζομε μια σφραγίδα πάνω σ’ένα χαρτί επίσημο, το δίνουμε με επισημότητα το χαρτί, το σφραγίζουμε, και βάζουμε την υπογραφή μας, έτσι θα αποτυπώνονται, θα υποτυπώνεται η σφραγίδα, αυτής της πτυχής του Θεού, που θα θησαυρίζεται εις τους αιώνας των αιώνων, μέσα σ’ όλον τον άνθρωπον.
Έτσι θα αγάλλεται εις τους αιώνας των αιώνων η ψυχή μας, θα ευφραίνεται εις τους αιώνας των αιώνων, θα ευλογείται εις τους αιώνας των αιώνων, θα γλυκαίνεται εις τους αιώνας των αιώνων….
Και ενώ η ψυχή σου θα προσφέρει, στο Θεό δοξολογίες, ύμνους και ωδές πνευματικές, συγχρόνως, - προσέξτε το – θα αντιδοξάζεται από τον Θεόν.
Εσύ θα του προσφέρεις, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ και εγώ δοξολογία, ευχαριστία, «με έσωσες, δεν το άξιζα, αμαρτωλός ήμουνα και χτες και σήμερα και θα είμαι και αύριο, και με έσωσες Θεέ μου,
δεν θα σου δοξολογώ, δε θα σε ευχαριστώ, δε θα σου προσφέρω αίνους, είναι δυνατόν;»
Και τότε ο Θεός, θα με αντιδοξάζει, θα δοξάζει εσένα, εσένα, κι εμένα και όλους μας, τους ταπεινούς και αθλίους.
Και ενώ η καρδιά σου, αδελφέ μου, θα ευχαριστεί αενάως τον Χριστόν διά την σωτηρίαν σου,
ο Χριστός θα σου προσφέρει μακαριότητα και νέες αποκαλύψεις των απορρήτων μυστηρίων της Τριαδικής Θεότητος.
Και κάθε αποκάλυψις, -εδώ θέλω να το προσέξτε,- κάθε αποκάλυψις από την πτυχή του Θεού, δεν θα έχει προηγούμενο.
Δεν θα έχει ούτε προηγούμενο, ούτε επόμενο.
Θα είναι μία και μοναδική εις τους αιώνες.
Έτσι θα υπάρχει μια ανοδική συνεχής και αιώνια πορεία κίνησης, διαδοχικών αποκαλύψεων στην ψυχή μας.
Η κάθε αποκάλυψις θα είναι καινούργια.
Και νέα, και πιο αξιοθαύμαστη από την προηγούμενη, αλλά ΔΕΝ θα την ενθυμείται ο άνθρωπος.
Μόνον θα την απολαμβάνει.
Και επειδή θα έρχεται η επόμενη, που θα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη αποκάλυψις από την προηγούμενη, δεν θα ενθυμείται.
Τι σημαίνει αυτό ότι μετά… στη Δευτέρα Παρουσία, μετά τη Δευτέρα Παρουσία, δεν θα υπάρχει μνήμη.
Καμία μνήμη.
Θα υπάρχει μόνον θεία γνώσις.
Θεογνωσία, θείον κάλλος, Παράδεισος και θεία Κόλασις.
Δεν θα έχομε μνήμη και αναμνήσεις της εδώ ζωής μας ως άνω στη γή.
Θα έχω γνώση.
Αυτή είναι η κυρία Μαρία, αυτή είναι η Γεωργία, ο κύριος Φώτης, όχι ο κύριος, δε θα λέμε κύριος, έ, η ψυχή του, του αδελφού Κώστα και της Μαρίας.
Αυτός είναι ο Άγιος Δημήτριος, αυτός είναι ο Άγιος Γεώργιος, αυτή είναι η Αγία Αικατερίνη, αυτή είναι η Αγία Παρασκευή, μόνο γνώση, και όχι μνήμη.
Δεν θα λειτουργεί επίσης ουδόλως η φαντασία που είναι πτωτικό φαινόμενο.
Θα γνωρίζουμε όλα τα αγγελικά τάγματα, όπως θα έχουμε και τη γνώση της χορείας των αποστόλων, -όπως είπα προηγουμένως, - των δικαίων, των προφητών, των μαρτύρων, των ομολογητών, και των οσίων, αλλά και όλων των σεσωσμένων χριστιανών της εποχής μας, χωρίς χρόνο.
Θα σας γνωρίζω, θα με γνωρίζετε χωρίς χρόνο.
Όσοι σωθείτε μεταξύ σας θα γνωρίζεσθε.
Χωρίς χρόνο.
Δεν θα λέτε δηλαδή ότι εμείς ζήσαμε το δύο χιλιάδες οκτώ μετά Χριστόν.
Πάνε αυτά, τέρμα.
Αιωνία Κόλασις....
Στη βασιλεία του Θεού δεν θα υπάρχει παρελθόν και μέλλον χρονικό.
Ένα αιώνιο ακατάλυπτο παρόν με συνεχή αέναη κίνηση διαδοχικών αποκαλύψεων
όπως προείπαμε.
Θα δοξολογούμε, θα θαυμάζουμε και θα ευχαριστούμε τον Θεόν, χωρίς να ενθυμούμεθα ποια ήταν η προηγουμένη Θεϊκή αποκάλυψις, διότι θα ακολουθείται ευθύς αμέσως χωρίς χρόνο, μια άλλη που θα είναι και αυτή μία και μοναδική.
Δεν θα λέμε παραδείγματος χάριν, Αααα, αυτή η αποκάλυψις που μας έκανε τώρα ο Θεός βρε Γιώργο,
ξέρεις ήταν ασυγκρίτως πιο μεγάλη, πιο καλή, πιο απολαυστική, πιο, πιο, με μεγάλη, με μεγαλύτερη θεία μακαριότητα απ’ αυτή που μας έδειξε ο Χριστός πριν χίλια χρόνια, δεν έχει τέτοια πράγματα, δεν έχει τέτοια, δεν θα υπάρχει μνήμη.
Καταργείται λοιπόν και ο χρόνος και η μνήμη, και επικρατεί και βασιλεύει η θεία γνώσις, η Αγάπη, η Δόξα, η Σοφία, η Θεία Μακαριότητα, η Θεία Έκπληξις, ο Θείος Θαυμασμός, η Ευχαριστία, η Δοξολογία, ο Αίνος, οι Αγγελικές Ψαλμωδίες, η Θεία Ευφροσύνη, η Θεϊκή Αγαλλίασις, και άπειρες άλλες πνευματικές καταστάσεις, ανάλογες με τις αποκαλύψεις που θα κάνει ο Θεός, και ανάλογα με το μέτρον της δωρεάς του Χριστού.
Τίποτα το στατικό, και χωρίς επαναλήψεις.
Επαναλαμβάνω, δεν θα υπάρχει καμία επανάληψις, πάντοτε κάτι καινούργιο και μοναδικό,
θα μας δείχνει ο Χριστός και θα μας αποκαλύπτει ο Κύριος, συνεχώς και εις τους αιώνες, άπειρες ακτίνες της θείας Δόξης, ανεπανάληπτες, η μία μέσα στην άλλην, χωρίς τέλος διότι είναι άπειρος και ο Θεός, και είναι άπειρα και ακατάληπτα τα θεία ιδιώματά του.
Σας έδωσα μια πολύ πτωχή ανθρώπινη περιγραφή, πτωχοτάτη, πάμπτωχη, ελεεινή θα σας έλεγα, και μάλιστα ελέγθη ως άφρον, αλλά είναι απ’ αυτές, που μας έχουν αποκαλύψει, οι άγιοι πατέρες,
όπως και ο πνευματικός μου, και στον πνευματικό του ο θείος αυτός Άγιος άνδρας, ο οσιότατος Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης, που το βιβλίο του πρέπει να το διαβάσετε όλοι σας.
Εκεί χαίρεται και αγάλλεται ο Άγιος Δημήτριος, και από κει με τις πρεσβείες του θαυματουργεί.
Στον Παράδεισο μπορούμε να πάμε όλοι μας, αρκεί να ζήσουμε εδώ στη γη, με μετάνοια, το επαναλαμβάνω, με μετάνοια, τηρώντας τις εντολές του Ευαγγελίου, δηλαδή το θέλημα του Θεού.
Το αν θα πάμε στον Παράδεισο ή όχι, από ΜΑΣ εξαρτάται.
Χριστιανοί μου εύχομαι με όλη μου την καρδιά, ό,τι απολαμβάνει σήμερα ο Άγιος Δημήτριος,
-προ-απολαμβάνει μάλλον,- ο Άγιος Δημήτριος, διότι σε πληρότητα θα έρθουν όλα αυτά μετά τη Δευτέρα του Χριστού Παρουσίαν, λέω ό,τι απολαμβάνει, ο Άγιος Δημήτριος, αυτό που απολαμβάνει,
τι να σας πω, δεν ξέρω, δεν έχω λόγια να σας πω, την ΑΑΑΑΠΕΙΡΗ ευτυχία και χαρά που νοιώθει, να μπει τις καρδιές σας, μία μία έτσι, και στην δική μου την καρδιά και στην καρδιά του πατρός Αντωνίου
Να ετοιμάζεστε όμως για τις σκληρές ημέρες, να κάνετε προσευχή και νάχετε μετάνοια.
Αμήν.
ΑΠΌ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ Π. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου