Κυριακή Ζ΄ Λουκά – H αγία Σκέπη

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Τῆς Ἑορτῆς: Ἑβρ. θ΄ 1-7

H AΓΙΑ ΣΚΕΠΗ

«Σκηνὴ ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγίων»

Ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς  εἶδε σὲ ὅραμα στὸν ναὸ τῶν Βλαχερνῶν  τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν Παναγία νὰ  ἐμφανίζεται στὴν Ὡραία Πύλη καὶ νὰ σκεπάζει προστατευτικὰ μὲ τὸ μαφόριό της  (τὸ πέπλο της) τὸν προσευχόμενο λαὸ τοῦ  Θεοῦ. Τὸ ὅραμα αὐτὸ στάθηκε ἀφορμὴ νὰ  καθιερωθεῖ ἡ ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς  Ὑπεραγίας Θεοτόκου τὴν 1η Ὀκτωβρίου.

Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὴ ἡ Σκέπη, ἡ προστασία  δηλαδὴ τῆς Παναγίας μας, ἐκδηλώθηκε  ἰδιαίτερα κατὰ τὸν πόλεμο τοῦ 1940­41, ἡ  Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας μετέφερε τὸν ἑορτασμὸ τῆς ἁγίας Σκέπης στὴν  28η Ὀκτωβρίου, ἡμέρα τῆς μεγάλης μας  Ἐθνικῆς Ἑορτῆς.

Σχετικὸ μὲ τὴν ἑορτὴ εἶναι καὶ τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Περιγράφει τὴ Σκηνὴ  τοῦ Μαρτυρίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης,  ποὺ ἀποτελεῖ συμβολικὴ εἰκόνα καὶ προτύπωση τῆς Παναγίας μας.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν αὐτὴ τὴ συμβολικὴ εἰκόνα καὶ τί σημασία ἔχει γιὰ μᾶς.

1. Προτυπώσεις τῆς Θεοτόκου

Ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου ἦταν φορητὸς ναὸς καὶ χωριζόταν σὲ δύο μέρη: στὰ Ἅγια καὶ στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων. Στὰ Ἅγια ὑπῆρχε ἡ τράπεζα μὲ τοὺς ἄρτους, ἡ  ἑπτάφωτη Λυχνία καὶ τὸ χρυσὸ Θυμιατήριο, ἐνῶ στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ἦταν τοποθετημένη ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης καλυμμένη μὲ ἕνα σκέπασμα, τὸ λεγόμενο «ἱλαστήριον». Ἡ Κιβωτὸς περιεῖχε τὶς πλάκες τοῦ Νόμου, τὴ χρυσὴ στάμνα μὲ τὸ μάννα καὶ τὴ ράβδο τοῦ Ἀαρὼν ποὺ βλάστησε θαυματουργικά.

Ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου ἀποτελοῦν σύμβολα καὶ προτυπώσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἡ Παναγία εἶναι ἡ «λυχνία», ἡ ὁποία φέρει ἐντὸς αὐτῆς τὸ «φῶς τοῦ κόσμου», τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι ἡ «ἔμψυχος τράπεζα» καὶ ἡ «χρυσὴ στάμνα», ποὺ ἐβάστασε ὄχι ὑλικοὺς ἄρτους καὶ μάννα ἀλλὰ τὸν «Ἄρτο τῆς ζωῆς»‧ εἶναι «τὸ χρυσοῦν θυμιατήριον», ποὺ κράτησε μέσα της τὸν Χριστό, τὸν θεῖο ἄνθρακα, καὶ εὐωδίασε ὁλόκληρη τὴν κτίση‧ εἶναι ἡ «Κιβωτός», ἡ ὁποία ἔκλεισε μέσα στὰ σπλάχνα της ὄχι τὶς πλάκες τοῦ Νόμου ἀλλὰ αὐτὸν τὸν Νομοδότη. Εἶναι, τέλος, ἡ Παναγία ἡ ὄντως «Σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου», ἡ ὁποία ἀναδείχθηκε ἀσυγκρίτως ἀνώτερη ἀπὸ τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου ἀφοῦ σ’ αὐτὴν κατοίκησε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Λόγος.

2. Φανερώνουν τὸ μυστικὸ μεγαλεῖο της

Γιατί ὅμως νὰ χρησιμοποιοῦνται ὅλοι  αὐτοὶ οἱ συμβολισμοὶ γιὰ τὴν Παναγία; Τί σημασία ἔχουν γιὰ μᾶς;

Οἱ εἰκόνες αὐτὲς μᾶς βοηθοῦν νὰ προσεγγίσουμε τὸ μέγα θαῦμα καὶ ἀνεξερεύνητο μυστήριο τῆς Θεοτόκου Παρθένου καὶ νὰ θαυμάσουμε τὸ μοναδικὸ μεγαλεῖο της. Δὲν εἶναι μόνο ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου ἀλλὰ καὶ πλῆθος ἄλλα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ τὴ συμβολίζουν. Χαρακτηριστικότατο τέτοιο σύμβολό της εἶναι π.χ. ἡ νεφέλη ποὺ σκέπαζε τοὺς Ἑβραίους στὴν ἔρημο καὶ ἁρμόζει πολὺ μὲ τὸ νόημα τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας Σκέπης.

Διότι καὶ ἡ σημερινὴ ἑορτὴ προέρχεται ἀπὸ τέτοια συμβολικὴ ἀλλὰ καὶ πολὺ παραστατικὴ εἰκόνα: τὴ θαυμαστή  ὀπτασία ποὺ εἶδαν ὁ ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς καὶ ὁ μαθητής του ἅγιος Ἐπιφάνιος στὸ ναὸ τῆς Παναγίας  Βλαχερνῶν στὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶδαν, ὅπως ἀναφέραμε καὶ στὴν ἀρχή, τὴν Παναγία μέ συνοδεία ἀγγέλων καὶ ἁγίων νὰ προσεύχεται κι ἔπειτα νὰ βγάζει ἀπὸ τὸ κεφάλι της τὸ ἀστραφτερὸ μαφόριο — λεπτὸ πέπλο ποὺ κάλυπτε τὸ κεφάλι καὶ τοὺς ὤμους της — καὶ νὰ τὸ ἁπλώνει σὰν σκέπη ἐπάνω σὲ ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα.

Αὐτὴ ἡ θαυμαστὴ εἰκόνα τῆς ἁγίας Σκέπης ἐκφράζει τὴν προστασία ποὺ παρέχει ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ καταφεύγουν μὲ πίστη στὴ βοήθειά της. Καὶ ὁ εὐλογημένος λαός μας στὶς δύσκολες μέρες τοῦ πολέμου τοῦ 1940 στὴ Σκέπη τῆς Θεοτόκου προσέτρεξε. Καὶ Ἐκείνη δὲν τὸν ἄφησε ἀπροστάτευτο. Στὸ μέτωπο, σ’ ὅλη τὴ γραμμή, ὁ Ἑλληνικὸς στρατὸς ἔβλεπε παντοῦ τὸ ἴδιο ὅραμα: μιὰ γυναικεία μορφὴ νὰ προηγεῖται μὲ τὴν καλύπτρα της ριγμένη ἀπὸ τὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Ἦταν ἡ προστασία τῶν Χριστιανῶν, ἡ μάννα ἡ Μεγαλόχαρη, ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς τῶν Ἑλλήνων!

❁   ❁   ❁

«Τῆς Σκέπης σου, Παρθένε, ἀvυμνοῦμεν τὰς χάριτας...», ψάλλουμε σήμερα στὸ Ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς. Καὶ μᾶς δίνεται ἔτσι ἡ εὐκαιρία νὰ ἀνυμνήσουμε καὶ νὰ εὐχαριστήσουμε τὴν ἁγία Σκέπη, τὴν Παναγία Μητέρα μας, γιὰ τὰ ἀμέτρητα πλήθη τῶν θαυμάτων ποὺ ἐπιτελεῖ στὴ ζωή μας. Καὶ ἀκόμα νὰ Τὴν παρακαλέσουμε θερμὰ νὰ συνεχίζει νὰ μᾶς σκεπάζει μὲ τὴν ἀγάπη της, νὰ σκεπάζει τὸ Ἔθνος μας, ὅπως τότε, τὸ 1940. Νὰ τὸ προστατεύει, διότι ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας του ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ ἔχει παραδοθεῖ στὰ χέρια ἐχθρῶν ἀδίστακτων ποὺ ἐπιδιώκουν τὴν ὑποδούλωση καὶ τὸν ἐξευτελισμό του. Νὰ δώσει πνεῦμα μετανοίας σὲ ὅλους μας καὶ νὰ μᾶς ἐπιστρέψει στὸ σωτήριο δρόμο τοῦ Υἱοῦ της, γιὰ νὰ δοξάσουμε καὶ πάλι τὸν θρίαμβο τῆς ἁγίας Σκέπης της!

«Ο ΣΩΤΗΡ» 15-10-2012



 http://aktines.blogspot.gr/2012/10/h_27.html

Η ζωή τού Αγίου Δημητρίου καί η δόξα τών αγίων

Σήμερα αδελφοί μου η Εκκλησία μας τιμά, τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου και λίαν θαυματουργού, που ήτο γέννημα και θρέμμα της Θεσσαλονίκης, γόνος υψηλής καταγωγής, και αξιωματικός του στρατού της εποχής του Διοκλητιανού.
Τα ξέρετε αυτά νομίζω, ε, λίγα λόγια να σας πω για τη ζωή του.
Γενναίος βέβαια και ατρόμητος, οπωσδήποτε, στρατιωτικός των Ρωμαϊκών λεγεώνων εκείνης της εποχής, και το οποίο βέβαια ήτο όμως και παράδειγμα χριστιανικής πίστεως, και αυτό το παράδειγμα μπορούμε και μείς να το ακολουθήσομε, διότι μνήμη αγίου μίμησις αγίου.
Δεν τιμούμε μόνο έναν άγιο μόνο για να γιορτάζομε στο σπίτι μας, τον γιορτάζουμε και για να τον μιμούμεθα.
Εδώ δηλαδή τι θα κάνομε, θα πάμε να μας κόψουν το κεφάλι, ή να μας λογχίσουν, ολόκληρο το σώμα με τις λόγχες... όχι, να δίνομε την ομολογία της πίστεως…

Θα μπορούσαμε έτσι κάπως με τόλμη να πούμε ότι υπήρξε, ο πρώτος αξιωματικός μαχητής της Εκκλησίας μας, γιατί χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμούς, στους νέους της Θεσσαλονίκης έκανε κατήχηση για τον Χριστόν.
Και ιδιαίτερα βέβαια ανάμεσα στους στρατιώτες, και στους αξιωματικούς στο στρατό που υπηρετούσε.
Προς απόδειξιν αυτών των πραγμάτων που λέγομε, υπάρχει στο ναό του Αγίου Δημητρίου, και μια δυο χρονιές μάλιστα οι μητροπολίτες της Θεσσαλονίκης, μοίραζαν αυτή την εικόνα προς όλον τον κόσμο, κορνιζαρισμένη μάλιστα, που φανερώνει τον Άγιο Δημήτριο να κρατάει δύο νεαρά παιδιά από τα χέρια, το ένα από το ένα χέρι, και το άλλο από το άλλο.
Αυτό θέλει να μας διδάξει και η αγία μας αγιογραφία, ότι δηλαδή ο Άγιος Δημήτριος, ήτο κατηχητής και διδάσκαλος των νέων.
Θέλω να πιστεύω, να το πιστεύω θέλω, πως υπάρχουν και σήμερα χριστιανοί νέοι, - τώρα αν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα ή όχι δεν το ξέρω – μαθηταί και φοιτηταί που δηλώνουν και ομολογούν, φανερά την πίστη τους στο Χριστό, παρά τις ειρωνίες και τον διωγμόν των συμφοιτητών τους και διδασκάλων.
Όπως ήταν επόμενον, η δραστηριότητα αυτή του Αγίου Δημητρίου, καταγγέλθηκε στους ανωτέρους, στους αξιωματικούς και από κει στον αυτοκράτορα που δεν δίστασε να τον κλήσει στις φυλακές.
Εν τούτοις όμως και μέσα στη φυλακή, και μπροστά στους στρατηγούς και μπροστά στον αυτοκράτορα, έδωσε τη μαρτυρία του ότι είναι χριστιανός, και ότι ο μόνος αληθινός Θεός είναι ο Χριστός.
Όλα τα άλλα είναι ξόανα και είδωλα.
Χωρίς καμιά αξία.
Ότι αξία έχει ένα σκουπίδι, άλλη τόση αξία έχουν και τα αγάλματά τους.
Το θάρρος και η ομολογία αυτή του Αγίου Δημητρίου, όπως ήτο επόμενο, εξέπληξε και τον αυτοκράτορα και τους αξιωματικούς.
Εκείνη την εποχή, όπου πήγαινε ο Αυτοκράτορας, δημιουργούνταν και εορτές με μονομάχους, εναντίον βέβαια των σκλάβων, τους οποίους τις περισσότερες φορές έδιδαν ακόμα και στα θηρία.
Παρουσιάστηκε λοιπόν ένας γίγαντας στρατιώτης εκεί ας πούμε σαν τον Γολιάθ, ο οποίος προκαλούσε τους χριστιανούς, να’ρθούνε να μονομαχήσουν μαζί του.
Βέβαια κανένας δεν τολμούσε, διότι αυτός ήταν δύο μέτρα και τεράστιος, που να τολμήσουν οι καημένοι φουκαριάρηδες οι χριστιανοί.
Όμως ένας νεαρός ο οποίος ήτο και μαθητής - δεκαοχτώ χρονών-, και μαθητής του Αγίου Δημητρίου, ο Νέστορας, πηγαίνει λοιπόν στη φυλακή, και του ζητάει τη βοήθεια.
Και του λέει «σταύρωσέ με και βοήθησέ με να τα βάλλω με τον Λιαίο», έτσι λεγόταν αυτός ο φοβερός, το λέει και το τροπάριο μάλιστα.
Ε, βέβαια ο Άγιος Δημήτριος τον σταύρωσε και του είπε «με την δύναμη του Χριστού, και θα νικήσεις και θα μαρτυρήσεις».
Όπως και πράγματι έγινε, εδόθη η μονομαχία, και ο Νέστορας των δεκαοχτώ χρονών παλικάρι,
παλικαράκι μικρό, και αδύνατο, σαν τον μικρό εκείνο τον Δαυίδ, που με την σφεντόνα, σκότωσε το Γολιάθ, έτσι πολύ γρήγορα, με μία τρικλοποδιά κατάφερε και αποκεφάλισε τον Λιαίο.
Αυτό βέβαια, α, και πριν γίνει η τελευταία, ας το πούμε προσπάθεια, του Νέστορος φώναξε
«ο Θεός του Δημητρίου βοήθοι μοι», και τότε κατάφερε το θανατηφόρο κτύπημα.
Βέβαια αυτό επειδή το στάδιο ήταν βουβό από την κατάπληξη, ενός νέου να τα καταβάλλει με τον γίγαντα εκείνον- είχε βουβαθεί.
Και έτσι η φωνή του ακούστηκε.
Ακούστηκε και από τον αυτοκράτορα, που διέταξαν αμέσως τους στρατιώτες, αυτοστιγμεί να αποκεφαλίσουν τον Νέστορα, και να πάνε μέσα να σκοτώσουν στη φυλακή και το Δημήτριο.
Και πράγματι έτσι έγινε, και πήγαν εκεί οι στρατιώτες και με τις λόγχες τους, τέσσερεις πέντε δέκα, πόσοι ήτανε, ελόγχευσαν ολόκληρο το σώμα του Αγίου Δημητρίου.
Και από τότε και μέχρι σήμερα, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια θαυματουργεί.
Και βέβαια δεν ήταν και τυχαίο το γεγονός, που η Θεσσαλονίκη το χίλια εννιακόσια δώδεκα,
απελευθερώθηκε την ημέρα του Αγίου Δημητρίου.

Σήμερα τα οστά του ευωδιάζουν, και μερικές φορές μυροβλύζουν.
Βγάζουν ακόμα και σήμερα μύρο.
Όπως και για χρόνια πολλά, έβγαινε από τον τάφο του μύρο.
Με τις ανασκαφές όμως, οι αθεόφοβοι αυτοί αρχαιολόγοι εκεί πέρα, ε κατεστράφη ο τάφος και έτσι, δεν έχομε πλέον μια ομολογία απτή, μια απόδειξη πού ακριβώς ήταν, για να έχουμε που και που, να στάζει η ευλογία του Θεού, και να φανερώνεται το μεγαλείο του, και το θαύμα ακόμα.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος, εξακολουθεί με τις πρεσβείες του, να θαυματουργεί.

Θυμήθηκα όμως, να με συγχωρέσετε, θυμήθηκα κάποιες καλές παλιές ημέρες, που διάβαζα τους πατέρες και τους ρουφούσα έτσι κυριολεκτικά, και όταν αναφέρονταν στα μαρτυρολόγια των αγίων, στα μαρτύρια δηλαδή των μαρτύρων, ανέβαιναν με τη θεωρία τους, με την προσευχή τους, με την καθαρή τους ζωή, μέχρι εκείνο τον θρίαμβο, που έχουν οι άγιοι, στη βασιλεία των ουρανών, τον θρίαμβο λέω.
Όσοι από μας, και εύχομαι να είμεθα όλοι, και σεις, και σείς, και μείς οι ιερείς, όλοι μας, και όσοι αξιωθούμε, να βρεθούμε στον Παράδεισο, εκεί μαζί με τον Άγιο Δημήτριο, αλλά και όλους τους Αγίους, τι λέτε θα ζούμε ;
Θα ζούμε τον πλούτο της βασιλείας των ουρανών, και θα χαιρόμεθα την χαράν των αγίων, τη χαρά των αποστόλων, τη χαρά των μαρτύρων, και των παιδομαρτύρων.
Γύρω μας δηλαδή, και μέσα μας, θα μας περιβάλλει, και θα εισχωρεί, στο ψυχοσωματικό μας είναι,
η υπερπολυτέλεια των ουρανίων ακαταλήπτων αποκαλύψεων, δια των οποίων θα μας γνωρίζεται, η θεία Θεογνωσία, δηλαδή η Θεολογία της Αγίας Τριάδος.
Όχι όπως την μαθαίνουν στα θρανία εδώ μερικοί.
Και όπως τη μαθαίναμε και μείς.
Τη θεολογία της βασιλείας του Θεού.
Και κει θα γνωρίσουν τη Δόξα του Θεού, την Αγάπη του Θεού, που δεν την πιάνουμε σήμερα, τη Σοφία του Θεού, τη πραγματοποίηση του Θείου Ελέους και της μακροθυμίας Του διότι μας έσωσε.

Σας ειδοποιώ εδώ και χρόνια, ότι θα μας έρθουν σκληρές ημέρες.
Είδατε ότι χτυπάν την πόρτα μας ;
Μην γονατίζετε, μην κάνετε προσευχή, και όταν θάρθουν ύστερα θα λέτε «αχ Θεέ μου, βοήθησε»,
τότε ... μήπως θα είναι αργά, μήπως από τώρα πρέπει να κουνήσουμε λίγο τα δάκτυλά μας, λίγο τις προσευχές μας.
Εκεί κατευθείαν δεν μπορούμε, στο κρεβάτι επάνω να πάρομε ένα κομποσχοίνι και να λέμε
«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς, ελέησέ την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τα αδέλφια μου, όλους τους χριστιανούς, όλους τους ιερείς, όλους τους αρχιερείς.»
Μη σας επηρεάζουν μερικά πράγματα που ακούγονται από δώ και από κει, αλλά και όλον τον κόσμο, γιατί όλους θα μας πλήξει.
Και αλίμονο αν θα γίνει και κάνας πόλεμος, αλίμονο.

Θα μας αποκαλύπτει λοιπόν ο Θεός, μέσα από τον εαυτόν του, και θα αποκαλύπτει στα εκατομμύρια των μαρτύρων και των ομολογητών, στα εκατομμύρια των μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων, των οσίων αναχωρητών της ερήμου, των ορέων και των σπηλαίων της γης, των χιλιάδων παιδομαρτύρων, των δικαίων, των προφητών και προπαντός των αποστόλων.
Έτσι όπως θα αποκαλύπτει ο Θεός σε όλους αυτούς, έτσι και σε μας, δηλαδή στους σεσωσμένους χριστιανούς, που θα κερδίσουν τον Παράδεισο με τη μετάνοιά τους, - έχουμε μετάνοια ; - θα αποκαλύπτει επαναλαμβάνω ο Θεός, πτυχές και ακτίνες από τον Εαυτόν Του.
Από τον Άπειρο Εαυτόν Του.
Που Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε.
Που θα εισχωρούν αυτές οι πτυχές, αυτές οι ακτίνες της θείας Δόξης Του, θα εισχωρούν, θα καταλαμβάνουν όχι μόνο τον νουν των αγγέλων, και των Αγίων που ανέφερα προηγουμένως, αλλά και όλων των σεσωσμένων ανθρώπων χριστιανών.
Όλος ο άνθρωπος θα γεμίζει από Δόξα και Αγάπη, κατά το μέτρον της Δωρεάς του Χριστού,
σύμφωνα με τον αγώνα και την προσευχή και τη νηστεία τη πνευματική που έκανες και τη γλώσσα και την εγκράτεια, που είχες, σύμφωνα με αυτά…
Αυτή είναι η δωρεά του Χριστού, (που) θα απολαμβάνεις επάνω, όχι ίση με τον Άγιο Αντώνιο, όχι ίση με τον Άγιο Δημήτριο, αλλά κατά το μέτρον της δωρεάς και των αγώνων πού έκανες εδώ στη γή.
Πόσο συμπαραστάθηκες στον συνάνθρωπό σου, πόσο συμπαραστάθηκες στα ανάπηρα παιδιά…
Τι έδωσες για να πάρεις;
Και όλα αυτά, θα αποτυπώνονται, πώς βάζομε μια σφραγίδα πάνω σ’ένα χαρτί επίσημο, το δίνουμε με επισημότητα το χαρτί, το σφραγίζουμε, και βάζουμε την υπογραφή μας, έτσι θα αποτυπώνονται, θα υποτυπώνεται η σφραγίδα, αυτής της πτυχής του Θεού, που θα θησαυρίζεται εις τους αιώνας των αιώνων, μέσα σ’ όλον τον άνθρωπον.
Έτσι θα αγάλλεται εις τους αιώνας των αιώνων η ψυχή μας, θα ευφραίνεται εις τους αιώνας των αιώνων, θα ευλογείται εις τους αιώνας των αιώνων, θα γλυκαίνεται εις τους αιώνας των αιώνων….
Και ενώ η ψυχή σου θα προσφέρει, στο Θεό δοξολογίες, ύμνους και ωδές πνευματικές, συγχρόνως, - προσέξτε το – θα αντιδοξάζεται από τον Θεόν.
Εσύ θα του προσφέρεις, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ και εγώ δοξολογία, ευχαριστία, «με έσωσες, δεν το άξιζα, αμαρτωλός ήμουνα και χτες και σήμερα και θα είμαι και αύριο, και με έσωσες Θεέ μου,
δεν θα σου δοξολογώ, δε θα σε ευχαριστώ, δε θα σου προσφέρω αίνους, είναι δυνατόν;»
Και τότε ο Θεός, θα με αντιδοξάζει, θα δοξάζει εσένα, εσένα, κι εμένα και όλους μας, τους ταπεινούς και αθλίους.
Και ενώ η καρδιά σου, αδελφέ μου, θα ευχαριστεί αενάως τον Χριστόν διά την σωτηρίαν σου,
ο Χριστός θα σου προσφέρει μακαριότητα και νέες αποκαλύψεις των απορρήτων μυστηρίων της Τριαδικής Θεότητος.
Και κάθε αποκάλυψις, -εδώ θέλω να το προσέξτε,- κάθε αποκάλυψις από την πτυχή του Θεού, δεν θα έχει προηγούμενο.
Δεν θα έχει ούτε προηγούμενο, ούτε επόμενο.
Θα είναι μία και μοναδική εις τους αιώνες.
Έτσι θα υπάρχει μια ανοδική συνεχής και αιώνια πορεία κίνησης, διαδοχικών αποκαλύψεων στην ψυχή μας.
Η κάθε αποκάλυψις θα είναι καινούργια.
Και νέα, και πιο αξιοθαύμαστη από την προηγούμενη, αλλά ΔΕΝ θα την ενθυμείται ο άνθρωπος.
Μόνον θα την απολαμβάνει.
Και επειδή θα έρχεται η επόμενη, που θα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη αποκάλυψις από την προηγούμενη, δεν θα ενθυμείται.
Τι σημαίνει αυτό ότι μετά… στη Δευτέρα Παρουσία, μετά τη Δευτέρα Παρουσία, δεν θα υπάρχει μνήμη.
Καμία μνήμη.
Θα υπάρχει μόνον θεία γνώσις.
Θεογνωσία, θείον κάλλος, Παράδεισος και θεία Κόλασις.
Δεν θα έχομε μνήμη και αναμνήσεις της εδώ ζωής μας ως άνω στη γή.
Θα έχω γνώση.
Αυτή είναι η κυρία Μαρία, αυτή είναι η Γεωργία, ο κύριος Φώτης, όχι ο κύριος, δε θα λέμε κύριος, έ, η ψυχή του, του αδελφού Κώστα και της Μαρίας.
Αυτός είναι ο Άγιος Δημήτριος, αυτός είναι ο Άγιος Γεώργιος, αυτή είναι η Αγία Αικατερίνη, αυτή είναι η Αγία Παρασκευή, μόνο γνώση, και όχι μνήμη.
Δεν θα λειτουργεί επίσης ουδόλως η φαντασία που είναι πτωτικό φαινόμενο.
Θα γνωρίζουμε όλα τα αγγελικά τάγματα, όπως θα έχουμε και τη γνώση της χορείας των αποστόλων, -όπως είπα προηγουμένως, - των δικαίων, των προφητών, των μαρτύρων, των ομολογητών, και των οσίων, αλλά και όλων των σεσωσμένων χριστιανών της εποχής μας, χωρίς χρόνο.
Θα σας γνωρίζω, θα με γνωρίζετε χωρίς χρόνο.
Όσοι σωθείτε μεταξύ σας θα γνωρίζεσθε.
Χωρίς χρόνο.
Δεν θα λέτε δηλαδή ότι εμείς ζήσαμε το δύο χιλιάδες οκτώ μετά Χριστόν.
Πάνε αυτά, τέρμα.
Αιωνία Κόλασις....
Στη βασιλεία του Θεού δεν θα υπάρχει παρελθόν και μέλλον χρονικό.
Ένα αιώνιο ακατάλυπτο παρόν με συνεχή αέναη κίνηση διαδοχικών αποκαλύψεων
όπως προείπαμε.
Θα δοξολογούμε, θα θαυμάζουμε και θα ευχαριστούμε τον Θεόν, χωρίς να ενθυμούμεθα ποια ήταν η προηγουμένη Θεϊκή αποκάλυψις, διότι θα ακολουθείται ευθύς αμέσως χωρίς χρόνο, μια άλλη που θα είναι και αυτή μία και μοναδική.
Δεν θα λέμε παραδείγματος χάριν, Αααα, αυτή η αποκάλυψις που μας έκανε τώρα ο Θεός βρε Γιώργο,
ξέρεις ήταν ασυγκρίτως πιο μεγάλη, πιο καλή, πιο απολαυστική, πιο, πιο, με μεγάλη, με μεγαλύτερη θεία μακαριότητα απ’ αυτή που μας έδειξε ο Χριστός πριν χίλια χρόνια, δεν έχει τέτοια πράγματα, δεν έχει τέτοια, δεν θα υπάρχει μνήμη.
Καταργείται λοιπόν και ο χρόνος και η μνήμη, και επικρατεί και βασιλεύει η θεία γνώσις, η Αγάπη, η Δόξα, η Σοφία, η Θεία Μακαριότητα, η Θεία Έκπληξις, ο Θείος Θαυμασμός, η Ευχαριστία, η Δοξολογία, ο Αίνος, οι Αγγελικές Ψαλμωδίες, η Θεία Ευφροσύνη, η Θεϊκή Αγαλλίασις, και άπειρες άλλες πνευματικές καταστάσεις, ανάλογες με τις αποκαλύψεις που θα κάνει ο Θεός, και ανάλογα με το μέτρον της δωρεάς του Χριστού.
Τίποτα το στατικό, και χωρίς επαναλήψεις.
Επαναλαμβάνω, δεν θα υπάρχει καμία επανάληψις, πάντοτε κάτι καινούργιο και μοναδικό,
θα μας δείχνει ο Χριστός και θα μας αποκαλύπτει ο Κύριος, συνεχώς και εις τους αιώνες, άπειρες ακτίνες της θείας Δόξης, ανεπανάληπτες, η μία μέσα στην άλλην, χωρίς τέλος διότι είναι άπειρος και ο Θεός, και είναι άπειρα και ακατάληπτα τα θεία ιδιώματά του.

Σας έδωσα μια πολύ πτωχή ανθρώπινη περιγραφή, πτωχοτάτη, πάμπτωχη, ελεεινή θα σας έλεγα, και μάλιστα ελέγθη ως άφρον, αλλά είναι απ’ αυτές, που μας έχουν αποκαλύψει, οι άγιοι πατέρες,
όπως και ο πνευματικός μου, και στον πνευματικό του ο θείος αυτός Άγιος άνδρας, ο οσιότατος Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης, που το βιβλίο του πρέπει να το διαβάσετε όλοι σας.
Εκεί χαίρεται και αγάλλεται ο Άγιος Δημήτριος, και από κει με τις πρεσβείες του θαυματουργεί.
Στον Παράδεισο μπορούμε να πάμε όλοι μας, αρκεί να ζήσουμε εδώ στη γη, με μετάνοια, το επαναλαμβάνω, με μετάνοια, τηρώντας τις εντολές του Ευαγγελίου, δηλαδή το θέλημα του Θεού.
Το αν θα πάμε στον Παράδεισο ή όχι, από ΜΑΣ εξαρτάται.

Χριστιανοί μου εύχομαι με όλη μου την καρδιά, ό,τι απολαμβάνει σήμερα ο Άγιος Δημήτριος,
-προ-απολαμβάνει μάλλον,- ο Άγιος Δημήτριος, διότι σε πληρότητα θα έρθουν όλα αυτά μετά τη Δευτέρα του Χριστού Παρουσίαν, λέω ό,τι απολαμβάνει, ο Άγιος Δημήτριος, αυτό που απολαμβάνει,
τι να σας πω, δεν ξέρω, δεν έχω λόγια να σας πω, την ΑΑΑΑΠΕΙΡΗ ευτυχία και χαρά που νοιώθει, να μπει τις καρδιές σας, μία μία έτσι, και στην δική μου την καρδιά και στην καρδιά του πατρός Αντωνίου
Να ετοιμάζεστε όμως για τις σκληρές ημέρες, να κάνετε προσευχή και νάχετε μετάνοια.

Αμήν.

ΑΠΌ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ Π. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Κυριακή ΣΤ ΛΟΥΚΑ του δαιμονισμένουτων Γαδαρηνών

«και απήλθεν καθ’  όλην την πόλιν κηρύσσον όσα εποίησεν αυτώ ο Ιησούς»

Τρομερή εικόνα μας καταγράφει στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς. Ένας δυστυχισμένος άνθρωπος βρίσκεται αλυσοδεμένος κάτω από την δύναμη του Διαβόλου. «ός είχε δαιμόνια εκ χρόνου ικανού».
Η κατάσταση του δυστυχισμένου αυτού ανθρώπου της πόλεως των Γαδαρηνών, για πολλά  χρόνια ήταν απαίσια, ελεεινή, απάνθρωπη, θα έλεγε κανείς, αλλά και κανείς δεν μπορούσε να του προσφέρει κάποια  βοήθεια, ούτε και αυτοί οι πονεμένοι γονείς του.
Στην αγωνία του αυτή, στην ταλαιπωρία του, στον πόνο του, στην δυστυχία του αλυσοδεμένου ανθρώπου της πόλης των Γαδαρηνών, έρχεται να δοθεί  λύση με την παρουσία του Θεανθρώπου Ιησού.
Ο Κύριος, ο οποίος ήλθε εξ ουρανών να καταλύσει τα έργα του Σατανά και να διαλύσει το κράτος και την ισχύ του, θεραπεύει τον δυστυχή άνθρωπο. «Παρήγγειλε γάρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν από του ανθρώπου».
Ο Κύριος του ουρανού και της γης με ένα λόγο Του διατάζει τα δαιμόνια να εξέλθουν από τον κατ’ εικόνα Θεού άνθρωπο και να εισέλθουν στο κοπάδι των εκεί βοσκομένων παρανόμως χοίρων, και αυτοί όρμησαν στους κρημνούς και επνίγηκαν στην θάλασσα.
Και ώ του θαύματος! ο προ ολίγου γυμνός και με αλυσίδες δεμένος, τώρα είναι ήρεμος, κοινωνικός, αγαθός και ευγνώμων και μάλιστα γίνεται κήρυκας των μεγάλων ευεργεσιών του Θεού προς αυτόν.
Ο άλλοτε δούλος των δαιμόνων και γυμνός στην ψυχή και το σώμα, απαίσιος στην μορφή και τις πράξεις και συνάμα επιθετικός στους πάντες, αποβαίνει σώφρων, λογικός και καθαρός στην καρδιά και μάλιστα, καθήμενος «παρά τους πόδας του Ιησού», παρακαλεί τον Σωτήρα Του να μείνει πάντοτε μετ’ Αυτού: «εδέετο δε αυτού ο ανήρ, παρ’ ου τα δαιμόνια, είναι συν αυτώ».
Να, οποία μεταβολή ριζική στον άνθρωπο φέρνει η δύναμις και η χάρις του Ιησού Χριστού. Ο άνθρωπος δια του  Ιησού Χριστού μεταμορφώνεται, ηρεμεί, βρίσκει τον αληθινό δρόμο της σωτηρίας του, με άλλα λόγια αναγεννάται πνευματικά και γίνεται Χριστοφόρος και Θεοφόρος.
Ο άνθρωπος, ο οποίος με ζέουσα πίστη ομολογεί τον Κύριο της Δόξης και πιστεύει σ’ Αυτόν ειλικρινώς,  γίνεται αληθινά κατά χάρη παιδί του Θεού Πατέρα και φίλος και αδελφός του Ιησού Χριστού.
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς «μορφήν δούλου λαβών εν ομοιώματι ανθρώπου γεγόμενος», ήλθε στην Γή για να χύσει το σωτήριο αίμα Του, «δια την του κόσμου ζωήν και σωτηρίαν», για να ξαναβρεί ο πληγωθείς υπό του Διαβόλου άνθρωπος την σωτηρία της ταλαιπωρημένης ψυχής του.
Ο ευσεβής, φιλόθεος και φιλόχριστος άνθρωπος, φωτιζόμενος με την ιερή και ανυπόκριτο προσευχή και με την μελέτη του Θείου λόγου, γνωρίζει τον Χριστό και ούτω εν παντί και πάντοτε υμνεί και δοξολογεί τον Τριαδικό Θεό, Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα, Τριάδα Ομοούσιο και αχώριστο.
Ο άνθρωπος, ο κατ’ εικόνα Θεού πλαστής, όταν γνωρίσει τον Χριστό, τον μόνο αληθινό Θεό, φωτίζεται  και αγιάζεται από την αγάπη Του και γίνεται άνδρας τέλειος εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, την μόνη πηγή της σωτηρίας.
Εκείνος, ο οποίος με την θέλησή του, συμφιλιώνεται με το Θεό της ειρήνης, του ελέους, των οικτιρμών και της αγάπης, ειρηνεύει με τον εαυτό του, με τον πλησίον του, και  με όλο τον κόσμο και ζει και  κινείται εν Χριστώ Ιησού.
Να, γιατί ο θεραπευθείς δαιμονιζόμενος της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής δεν θέλει να απομακρυνθεί από τον Θεάνθρωπο Ιησού, τον Σωτήρα και Λυτρωτή του, αλλά τον παρακαλεί τον ικετεύει να μείνει κοντά Του, αλλά και να γίνεται ο κήρυκας της μεγάλης ευεργεσίας πού δέχθηκε από τον Σωτήρα του.
Άνθρωπος, που ζει και κινείται μακριά από την χάρη, το έλεος και την αγκαλιά του Θεού Πατρός και είναι γυμνός της θείας χάριτος, και δεν επιζητεί τη σωτηρία της ψυχής του, αυτός ο δυστυχής άνθρωπος  περνά τη ζωή του στα μνήματα και τις ερήμους, γυμνός και δεμένος από τις αμαρτίες και τα πάθη, όπως ακριβώς ο δαιμονιζόμενος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.
Ο ευσεβής, ο ενάρετος, ο πιστός άνθρωπος πού μένει κοντά στον Χριστό, απολαμβάνει των ευλογιών του Θεού και εδώ στην Γή, αλλά και συγχρόνως προγεύεται και της αιωνίου και ανεκλαλήτου ζωής, την οποίαν «ητοίμασεν ο Κύριος τοις αγαπώσιν Αυτόν».
Αδελφοί μου,
Είναι γεγονός ότι,  πολλοί οι εχθροί μας περικυκλώνουν καθημερινώς, όργανα και φερέφωνα του ανθρωποκτόνου Διαβόλου και τοις αγγέλοις αυτού, ο οποίος Διάβολος από φθόνο και ζηλοτυπία θέλει να γίνουμε δια της  αμαρτίας πιστά όργανά του.
Ο πανούργος επιζητεί με κάθε τρόπο και δέλεαρ να μας κάμει δικούς του, να γίνουμε και εμείς ωσάν τον αλυσοδεμένο δαιμονιζόμενο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος για κατοικία είχε τά μνήματα, ρούχο δεν φορούσε, και δεδεμένος με αλυσίδες ήταν ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής εκείνης.
Καιρός, λοιπόν, ευπρόσδεκτος, καιρός μετανοίας, ας τρέξουμε τώρα που έχουμε ακόμη χρόνο να αποβάλλουμε την εμπερίστατο αμαρτία και να ενδυθούμε με τά όπλα του φωτός, πού φωτίζουν και αγιάζουν τον άνθρωπο, τον κατ’ εικόνα Θεού, και τον οδηγούν στη ζωή την αιώνιο, στην αγκαλιά του Θεού Πατρός των φώτων. ΑΜΗΝ.  

  Ο.Λ.Κ.Α.Παΐσιος

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ (Λκ. η΄ 4–15)

 «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ» 

 Ἡ σημερινή παραβολή, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι γλαφυρή, παραστατική, ζωηρή καί μεστή ὑψηλῶν διδαγμάτων.

Βγῆκε ὁ σπορέας νά σπείρει τόν σπόρο του στό χωράφι του. Καί ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε στό δρόμο, καταπατήθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τά ζῶα καί τόν ἔφαγαν τά πουλιά. Σ’ αὐτήν τήν κατηγορία ἀνήκουν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδιάφοροι, ἡ καρδιά τους εἶναι σκληρή καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν προφθαίνει νά πέσει στίς καρδιές καί ἔρχεται ὁ διάβολος καί τόν ἀφαιρεῖ μέ τίς πονηρές σκέψεις τῆς ἀπιστίας, γιά νά μήν πιστέψουν καί σωθοῦν.

Ἕνα ἄλλο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σέ πετρῶδες ἔδαφος καί μόλις φύτρωσε, ἐξηράνθη, διότι δέν εἶχε ὑγρασία. Σ’ αὐτήν τήν δεύτερη περίπτωση εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀκοῦν εὐχαρίστως τό λόγο τοῦ Θεοῦ, συγκινοῦνται προσωρινά ἀλλά ἡ πίστη τους εἶναι ἐπιφανειακή, χωρίς βάθος καί στούς πρώτους πειρασμούς, στίς πρῶτες δοκιμασίες, δέν διαθέτουν τήν δροσιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά τούς στηρίξη. Ἔτσι ὁ βλαστός τῆς πίστεως ξηραίνεται καί δέν ἀποδίδει καρπό, τήν ἀρετή.

 Ἕνα τρίτο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε μέσα στ’ ἀγκάθια καί μόλις βλάστησε, τό ἔπνιξαν τά ἀγκάθια. Διαφορετικοί εἶναι οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, βλασταίνει στήν καρδιά τους, ἀλλά θέλουν νά συμβιβάσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μέ τό δικό τους θέλημα, πλέκονται στ’ ἀγκάθια τῶν φροντίδων τοῦ πλούτου, συμβαδίζουν μέ τίς ἡδονές καί τίς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς καί ἔτσι πνίγεται κάθε καλή καί εὐγενική διάθεση γιά πνευματική ζωή.

Καί τό τέταρτο μέρος ἔπεσε σέ γῆ ἀγαθή, σέ καλλιεργημένο καί εὔφορο ἔδαφος καί ἔφερε καρπό. Εὐτυχῶς, λοιπόν, πού ὑπάρχει καί ἡ γῆ ἡ ἀγαθή, οἱ ἄνθρωποι δηλαδή οἱ ὁποῖοι φρόντισαν νά καλλιεργήσουν τήν ψυχή τους νά δεχθεῖ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά καρποφορήσει. Αὐτοί γνωρίζουν τήν ἀξία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καί τόν ἔχουν σφιχτά στήν καρδιά τους σάν ἕνα πολύτιμο θησαυρό καί μέ πολλή ὑπομονή ἐργάζονται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἀπολαμβάνουν τίς εὐλογίες τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους.

 «Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ». Ὁ σπόρος σπείρεται στό χῶμα καί σκεπάζεται, γιά νά φυτρώσει καί νά ἀποδώσει καρπό. Ὁ μικρός σπόρος κρύβει μέσα του τεράστιες δυνάμεις, ἐν συγκρίσει μέ τό μέγεθός του, ἀφοῦ κατορθώνει ν’ ἀποτινάζει τό χῶρο πού τόν πιέζει καί νά βγαίνει στήν ἐπιφάνεια. Ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ πρέπει νά μπεῖ στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, νά μείνει ἐκεῖ καί μέ τή Χάρη καί δύναμη πού διαθέτει νά μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν ὁδηγήσει στό Θεό.

 Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι Σοφία, εἶναι Φῶς καί Ζωή. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ὡς δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, κατ’ ἀρχήν, φαίνεται στή δημιουργία τοῦ κόσμου. Συχνά διαβαζουμε στήν Ἁγία Γραφή: «εἶπεν ὁ Θεός καί ἐγένετο». Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀμέσως ἔργο: «Τό λόγο τοῦ Κυρίου οἱ οὐρανοί ἐστερεώθησαν». Ἀπόδειξη ἀναμφισβήτητη περί τῆς δυνάμεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ ἡ ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου. Οἱ Ἀπόστολοι, πρώην ἀγράμματοι ψαράδες, μετά τήν Πεντηκοστή γίνονται σοφοί κατά Θεόν. Δέν στηρίχθηκαν στίς δικές τους δυνάμεις οὔτε στήν ἀνθρώπινη σοφία. Ἡ μόνη δύναμη πού διέθεταν ἦταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν κηρύττουν: «τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος καί τόν λόγον βεβαιοῦντος». Ὁ Κύριος, δηλαδή, συνεργοῦσε καί μέ θαύματα βεβαίωνε τήν ἀλήθεια τοῦ λόγου τῶν Ἀποστόλων καί ἐξαπλώθηκε ἔτσι ἡ Ἐκκλησία στά πέρατα τῆς οἰκουμένης.

 Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «ζῶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἐνεργῆς καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον».  Δηλαδή εἶναι ζωντανός ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, γεμάτος δύναμη καί ἐνέργεια καί κόβει περισσότερο ἀπό κάθε δίκοπο μαχαίρι. Διαπερνᾶ ὡς τό μεδούλι τῶν ὀστῶν καί μᾶς συγκλονίζει ἐσωτερικά. Ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν πίστη καί τήν μετάνοια, στήν εὐσέβεια, τήν ἀγάπη καί τήν ἁγιότητα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶχε προσωπική ἐμπειρία τῆς δυνάμεως τοῦ λόγου Θεοῦ. Εἶδε ἀνθρώπους μετά ἀπό τό κήρυγμά του νά μετανοοῦν, νά ταπεινώνονται, νά συντρίβονται καί νά σώζονται.

 Ἀλλά ἐνῶ αὐτή εἶναι ἡ θαυματουργική δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ,  ὑπάρχουν ἀκόμη σήμερα ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδιάφοροι, ἀμφιβάλλουν, περιφρονοῦν τό εὐαγγέλιο ὡς ἀναχρονιστικό. Αὐτοί ἀναφέρθηκαν ἀπό τόν Κύριο στήν παραβολή τοῦ σπορέως. Δικαιολογημένα θά ρωτήσει κανείς: Τί θά γίνει μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ ποῦ δέν καρποφόρησε; Θά χαθεῖ ὅπως ὁ σπόρος πού πέφτει στό δρόμο; Τήν ἀπάντησή μᾶς τήν δίδει ἡ Ἁγία Γραφή: Ὁ λόγος τοῦ  Θεοῦ δέν θά ἐπιστρέψει κενός, ἄδειος, δέν πηγαίνει ποτέ χαμένος˙ «τό ρῆμα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τούς αἰώνας» .Ὁ λόγος  τόν ὁποῖο ἀπορρίπτει ὁ ἄνθρωπος, αὐτός ὁ λόγος θά κρίνει τόν ἄνθρωπο μπροστά στό Θεό, εἶπε ὁ Κύριος γι’ αὐτούς πού ἀπορρίπτουν τό κήρυγμα Του˙ «ἐάν δέν εἶχα ἔλθει καί δέν τούς εἶχα μιλήσει δέν θά εἶχαν ἁμαρτία». Τώρα, ὅμως, δέν ἔχουν καμμία δικαιολογία οἱ Φαρισαῖοι γιά τήν ἁμαρτία τῆς ἀπιστίας. Αὐτό ἰσχύει γιά κάθε ἐποχή καί καταδεικνύει τήν εὐθύνη πού ἔχουν οἱ ἄνθρωποι γιά τήν ἀδιαφορία τους ἀπέναντι στό Λόγο τοῦ Θεοῦ.

 Ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό Εὐαγγέλιο, πού εἶναι μέρος τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, ἑρμηνεύεται ἀπό τούς θεοφωτίστους Ἁγίους Πατέρες μέσα στήν Ἐκκλησία, ὅπου ἱερουργεῖται ὅλο τό μυστήριο τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως. Στήν Ἐκκλησία προσφέρεται ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου μέσα στή Θεία Λειτουργία. Στήν Ἐκκλησία προσφέρεται θυσία καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά νά τραφοῦν οἱ Χριστιανοί καί νά ἔχουν ζωή αἰώνια. Στήν Ἐκκλησία καταφεύγουμε μέ πνεῦμα ταπεινό, μέ πνεῦμα μαθητείας, νά ζητήσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί μέ ὑπομονή νά τόν καλλιεργοῦμε μέσα μας. Εἶναι ἐνδεχόμενο νά ὑπάρχουν περιοχές τῆς ψυχῆς μας πού εἶναι πετρώδεις ἤ μοιάζουν μέ τόν πατημένο δρόμο ἤ ἄλλοτε τά πάθη νά ξεσηκώνονται σάν τά φουντωμένα ἀγκάθια. Αὐτό νά μή μᾶς ἀπογοητεύει. Μέ προσπάθεια καί ὑπομονή καί προσευχή τά πάθη μπορεῖ νά ξεριζωθοῦν καί ἡ σκληρή γῆ νά καλλιεργηθεῖ καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά δώσει καρπό, καρπό μετανοίας, πίστεως ἀγάπης καί ἁγιότητας. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης

http://www.imsk.gr/?p=926

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ

῾Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καί θερίσει, καί ὁ σπείρων ἐπ᾽ εὐλογίαις ἐπ᾽ εὐλογίαις καί θερίσει᾽(Β´ Κορ. 9, 6)

π. Γ. Δορμπαράκης

 Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Β´ πρός Κορινθίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἀποτελεῖ ἐπιλογή τῆς ᾽Εκκλησίας μας ἐνόψει τοῦ χειμώνα πού ἔρχεται. Μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀνάγκη τῆς ἐλεημοσύνης ὡς ἔκφρασης τῆς ἀγάπης, ἰδιαιτέρως τόν χειμώνα πού τά προβλήματα καί οἱ ἀνάγκες τῶν πτωχοτέρων ἀδελφῶν μας εἶναι αὐξημένα. ῎Αλλωστε καί ὁ ἀπόστολος γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς ἔγραψε στούς πιστούς τῆς Κορίνθου τά σχετικά μέ τήν προσφορά καί τήν ἐλεημοσύνη: ἐκεῖνοι ὡς περισσότερο ἔχοντες ἔναντι ἄλλων ἀδελφῶν πτωχοτέρων ᾽Εκκλησιῶν πρέπει νά νιώθουν τήν ἀνάγκη τῆς προσφορᾶς σ᾽ αὐτούς ὡς καρπό τῆς ἀγάπης τους. Κατά τόν βαθμό μάλιστα πού ἡ προσφορά αὐτή γίνεται καρδιακά, ἀντιστοίχως ὁ προσφέρων εἰσπράττει ἀπό τόν Θεό καί τήν ἀνταπόδοση. ῞Οπως συμβαίνει καί μέ τή σπορά: ῾Αὐτός πού σπείρει μέ φειδώ, θά ἔχει λίγη σοδειά. Κι αὐτός πού σπείρει ἁπλόχερα, θά θερίσει πλουσιοπάροχα᾽.

 1. ῾Ο ἀπόστολος μέ τόν λόγο του αὐτό δέν λέει κάτι τό παράδοξο καί τό περίεργο. Οὔτε ἐκθέτει μία βαθειά θεολογική ἀλήθεια, ἡ ὁποία πιθανόν ἀπαιτεῖ αὐξημένες προϋποθέσεις πρός κατανόησή της. ᾽Επισημαίνει κάτι ἁπλό πού συνιστᾶ καί παροιμία: ῾῞Ο,τι σπείρεις θά θερίσεις᾽. ῎Αν σπείρεις πλούσια, πλούσια θά εἶναι καί ἡ σοδειά σου, ἄν ὄχι, φτωχικά καί θά θερίσεις. Καί πράγματι. Τό αὐτονόητο τῆς παροιμίας δέν χρειάζεται ἰδιαίτερη ἐπιχειρηματολογία πρός ἀποδοχή: ὅλοι ἔχουμε πεῖρα τοῦ γεγονότος ὅτι ῾ὅπως στρώσουμε θά κοιμηθοῦμε᾽. Αὐτό δηλαδή πού ἐπιλέγουμε, αὐτό πού κάνουμε, θά φέρει καί τά συγκεκριμένα ἀποτελέσματα. Π.χ.: ῎Αν ξοδεύω περισσότερα ἀπό ὅσα κερδίζω, θά βγῶ στή ζητανιά. ῎Αν ἐπεκτείνω τίς ἐπιχειρήσεις μου πέραν τῶν δυνατοτήτων μου, θά πέσω ἔξω. ῎Αν ὡς μαθητής σταματήσω νά διαβάζω καί νά μελετῶ, δέν θά ἔχω τή μεγάλη βαθμολογία πού ἴσως ὀνειρεύομαι.

Πρόκειται ἀσφαλῶς γιά παροιμία, ἡ ὁποία κατά τρόπο ἄμεσο καί σαφή δείχνει τήν εὐθύνη τοῦ ἴδιου τοῦ ἀνθρώπου γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς του. Εἴμαστε ὑπεύθυνοι γι᾽ αὐτό πού κάνουμε. Δέν ἔχει νόημα συνεπῶς νά κατηγοροῦμε τούς ἄλλους ἤ τήν κοινωνία, ὅταν ἐμεῖς δέν ἔχουμε κάνει τούς σωστούς ὑπολογισμούς. Γι᾽ αὐτό ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, τονίζοντας τήν εὐθύνη αὐτή, μᾶς προτρέπει νά μήν ξεκινήσουμε νά κάνουμε κάτι, πρίν μετρήσουμε πρῶτα τίς δυνάμεις μας. ῾Τίς γάρ ἐξ ὑμῶν, θέλων πύργον οἰκοδομῆσαι, οὐχί πρῶτον καθίσας ψηφίζει τήν δαπάνην, εἰ ἔχει τά πρός ἀπαρτισμόν;... ἤ τίς βασιλεύς, πορευόμενος συμβαλεῖν ἑτέρῳ βασιλεῖ εἰς πόλεμον, οὐχί πρῶτον καθίσας βουλεύεται εἰ δυνατός ἐστιν ἐν δέκα χιλιάσιν ἀπαντῆσαι τῷ μετά εἴκοσι χιλιάδων ἐρχομένῳ ἐπ᾽ αὐτόν;᾽(Λουκ. 14, 28. 31).

2. Ἡ ἁπλή αὐτή ἀλήθεια - ἀπόρροια τῆς πείρας τῆς ζωῆς - ἰσχύει ἀπολύτως καί στά πνευματικά θέματα. ῾Υπάρχει ὁ λεγόμενος πνευματικός νόμος, κατά τόν ὁποῖο τό τί θά γευτοῦμε πνευματικά, τό τί εἴδους σχέση θά ἀναπτύξουμε μέ τόν Θεό, καθορίζεται καί πάλι ἀπό τίς δικές μας καθημερινές ἐπιλογές. ᾽Επιλέγουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ; Θά νιώσουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε ἀμελεῖς καί ἁμαρτάνουμε; Θά εἰσπράξουμε τά ἀντίστοιχα, δηλαδή τήν ἄρση τῆς χάρης Του.

Δυστυχῶς, καί πάλι τήν ἁπλή αὐτή ἀλήθεια ἀδυνατοῦμε νά τήν καταλάβουμε. Ζοῦμε πολλές φορές ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ, ἔχοντας διαγράψει τόν Θεό ἀπό τήν καθημερινότητά μας,  κι ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά θερίσουμε τούς καρπούς τῶν κακῶν ἐπιλογῶν μας – τό ἄγχος, τή στενοχώρια, τή μελαγχολία, τόν ψυχικό πνιγμό – ρίχνουμε τά βάρη στόν Θεό, σάν νά εἶναι ᾽Εκεῖνος ὁ ὑπεύθυνος. ᾽Αλλά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἤδη μᾶς προειδοποιεῖ: ῾Θλίψις καί στενοχωρία ἐπί πᾶσαν ψυχήν ἀνθρώπου τοῦ κατεργαζομένου τό κακόν᾽, ὅπως καί ἀντιστρόφως: ῾Δόξα καί τιμή παντί τῷ ἐργαζομένῳ τό ἀγαθόν᾽ (Ρωμ. 2, 9-10).

3. ῎Ετσι τό καλό ἤ τό κακό πού ζοῦμε δέν εἶναι μία τιμωρία ἤ μία ἀνταμοιβή τοῦ Θεοῦ. Μία τέτοια κατανόηση τοῦ Θεοῦ θά σήμαινε διαστροφή τῆς ἀποκάλυψής Του, διότι θά πρόσφερε τήν εἰκόνα ἑνός ῎Οντος πού περιμένει νά βραβεύσει τό ῾καλό παιδί᾽ καί νά τιμωρήσει ῾τό θεωρούμενο κακό᾽. ῾Ο Θεός ὅμως πού μᾶς φανέρωσε ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Πατέρας πού ἀγαπᾶ ἐξίσου ὅλα τά παιδιά Του, εἴτε Τόν θέλουν αὐτά εἴτε ὄχι. Δέν διαβαθμίζεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀνάλογα πρός τά συναισθήματα τά δικά μας καί τίς συμπεριφορές μας. ᾽Εκεῖνος ῾ἀγάπη ἐστί᾽ μονίμως καί ἀδιάκοπα καί χωρίς ἀγάπη δέν θά ἦταν ὁ Θεός πού ξέρουμε. ᾽Επειδή ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ παραμένει πάντοτε ἡ ἴδια χωρίς ταλαντεύσεις, γι᾽αὐτό καί δέν καταστρατηγεῖ τήν ἐλευθερία μας καί δέν μᾶς ἐκβιάζει. Κι αὐτό σημαίνει: ἡ μία ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καθώς συναντᾶ τή δική μας ψυχική κατάσταση τήν ὁποία  διαμορφώνουμε ἐλεύθερα, μεταποιεῖ αὐτήν ἀνάλογα πρός τό περιεχόμενό της. Κι ἄν τό περιεχόμενο τῆς ψυχῆς μας εἶναι καλό, δηλαδή συντονισμένο πρός τό ἅγιο θέλημά Του, τότε ἡ ἀγάπη Του λειτουργεῖ ὡς εὐλογία. ῎Αν ὅμως τό περιεχόμενο τῆς ψυχῆς μας εἶναι πονηρό, δηλαδή δέν θέλει νά ὑπακούει τόν Θεό, τότε ἡ ἀγάπη Του λειτουργεῖ ὡς κατάρα καί τιμωρία. ᾽Εμεῖς εἴμαστε οἱ ἀποκλειστικά ὑπεύθυνοι γιά τό πῶς θά λειτουργήσει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσα μας καί στήν ὅλη ὕπαρξή μας. ῞Ενα παράδειγμα ἐπ᾽ αὐτοῦ καθιστᾶ πιό σαφῆ τά πράγματα: ἄν ἔχω ὑγιεῖς ὀφθαλμούς, τότε τό φῶς τοῦ ἥλιου μοῦ προκαλεῖ χαρά· ἄν ἔχω πληγωμένους ὀφθαλμούς, τότε τό ἴδιο φῶς μοῦ προκαλεῖ πόνο. ῾Ο ἥλιος εἶναι ὁ ἴδιος καί στίς δύο περιπτώσεις. Ἡ κατάσταση ὅμως τῶν ὀφθαλμῶν τροποποιεῖ τήν ἐνέργειά του.

῎Ετσι ἐπί τοῦ θέματός μας: ὅ,τι κάνουμε ἀπό ἀγάπη καί μέ ἀγάπη μᾶς κάνει εὐτυχεῖς, γιατί μᾶς γεμίζει μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. ῞Ο,τι κάνουμε ὅμως ἀπό ἐγωϊσμό καί μέ γνώμονα μόνο τό συμφέρον μας μᾶς κάνει δυστυχεῖς, γιατί μᾶς φέρνει σέ σύγκρουση μέ τήν ἀγάπη ᾽Εκείνου. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή  κατανοοῦμε τήν τεράστια σημασία τῆς ἐλεημοσύνης ὡς ἔκφρασης τῆς ἀγάπης: ὅσο περισσότερο προσφέρουμε στόν συνάνθρωπό μας - ὄχι μόνον ὑλικά πράγματα ἀλλά καί πνευματικά: ἡ ἐλεημοσύνη ἐνεργοποιεῖται σέ ὅλα τά ἐπίπεδα τοῦ ἀνθρωπίνου – τόσο καί θά θερίζουμε τά ἀντίστοιχα ἀγαθά τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες μας μιλώντας γιά τήν ἐλεημοσύνη τήν χαρακτηρίζουν ὡς βασίλισσα τῶν ἀρετῶν καί ὡς τόν δρόμο ἐκεῖνο πού ὁδηγεῖ κατευθεῖαν στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

4. ῾Ο πνευματικός αὐτός νόμος ὅμως πρέπει νά κατανοηθεῖ ὄχι μόνον σ᾽ ἐπίπεδο προσωπικό, ἀλλά καί σέ κοινωνικό καί ἐθνικό. Κοινωνία καί ἔθνος δηλαδή πού ἐπιλέγει τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ θά ὑποστεῖ καταστροφές. ῾Η ἰουδαϊκή ἱστορία εἶναι κατεξοχήν παραδειγματική: ὅσες φορές οἱ ᾽Ιουδαῖοι ἀπέκλιναν ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός ἐπέτρεπε νά ὑποστοῦν τά ἐπίχειρα τῶν ἐπιλογῶν τους, δηλαδή καταστροφές. ᾽Ενῶ ἀπό τήν ἄλλη, ὅταν μετανοοῦσαν, ἔβλεπαν ἐμπειρικά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νά λειτουργεῖ ὑπέρ αὐτῶν. Διότι ἀκριβῶς συντονίζονταν μέ ᾽Εκεῖνον. Κι αὐτό ἰσχύει διαχρονικά, διότι ὁ Θεός δέν ἀλλάζει. Μήπως δέν πρέπει νά λησμονοῦμε κι αὐτά πού ὁ ἁγιασμένος Γέρων Παΐσιος εἶχε πεῖ γιά τούς ἄσπονδους γείτονές μας, οἱ ὁποῖοι ἐπανειλημμένως ἀδίκησαν καί ἐμᾶς καί ἄλλους λαούς, ὅτι δηλαδή ῾τά κόλλυβα τά ἔχουν στό ζωνάρι τους, λόγω ἀκριβῶς τῶν ἀδικιῶν πού ἔχουν ἐπιτελέσει᾽; Μέ ἄλλα λόγια θά λειτουργήσει ὁ πνευματικός νόμος καί γι᾽ αὐτούς, ὅπως βεβαίως θά λειτουργήσει καί ἀντιστρόφως γιά τό καλό γιά ὅσους λαούς θελήσουν νά μετανοήσουν καί νά στραφοῦν πρός τόν Θεό, κάτι πού ἀποτελεῖ τό κήρυγμα καί τήν προσευχή τῆς ᾽Εκκλησίας καί γιά τόν δικό μας λαό.

 Τόν πνευματικό νόμο πρέπει νά τόν ἔχουμε πρό ὀφθαλμῶν ὅλοι μας: ὅ,τι κάνουμε, ὅπως εἴπαμε, αὐτό καί θά ὑποστοῦμε. Θά ἦταν μάλιστα μεγάλη εὐλογία νά μελετούσαμε ἀπό τή γνωστή Φιλοκαλία τῶν Νηπτικῶν τό ῾περί πνευματικοῦ νόμου᾽ κείμενο τοῦ ὁσίου Μάρκου τοῦ ἀσκητοῦ. ᾽Εκεῖ θά βλέπαμε τά διάφορα μυστικά του καί τίς πολλαπλές ἐφαρμογές του. ᾽Ιδιαιτέρως στήν ἐποχή μας πού ἡ οἰκονομική κρίση ἔχει ὁδηγήσει πολλούς συνανθρώπους μας σέ ἀπελπισία καί σέ ἀπόγνωση ἡ ὑπενθύμισή του, ἰδιαιτέρως στό θέμα τῆς ἐλεημοσύνης, εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία. Πού σημαίνει: ὅσο θά προσφέρουμε στόν συνάνθρωπό μας, ὄχι πιά ἀπό τό μή ὑπάρχον περίσσευμα, ἀλλά ἀπό τό εὐλογημένο ὑστέρημά μας, τόσο καί θά βλέπουμε τόν πλοῦτο τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ὑλικά καί πνευματικά, νά γεμίζει τή ζωή μας. Πρέπει ὅμως νά ἀποφασίσουμε τό ῾ρίσκο᾽ τῆς ἀληθινῆς πίστης. Νά πιστέψουμε δηλαδή ὅτι πράγματι ἡ δόση στόν ἄλλον τοῦ ὑστερήματος δέν συνιστᾶ ἔλλειψη, ἀλλά θαυματουργικό πλουτισμό. 

 http://pgdorbas.blogspot.gr/2012/10/blog-post_4.html