«Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοί Παρθένε ἄχραντε⁻ παρθενεύει γάρ τόκος, καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετά τόκον Παρθένος, καί μετά θάνατον ζῶσα, σῴζοις ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου». (Καταβασία)
Εὑρισκόμεθα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, στόν Αὔγουστο μῆνα. Ὁ μήνας αὐτός θεωρεῖται ὡς ὁ μήνας τῆς Παναγίας, γιατί τίς πρῶτες δεκατέσσερις μέρες ψάλλουμε εὐλαβικά καί ἐναλλακτικά τίς Παρακλήσεις Μικρή καί Μεγάλη, Στίς 15 Αὐγούστου γιορτάζουμε τό γεγονός τοῦ θανάτου τῆς Παναγίας, στίς 23 τελοῦμε τήν Ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως (ἐννιάμερα) καί ὁ μήνας τελειώνει μέ τήν ἑορτή τῆς Καταθέσεως τῆς Τιμίας Ζώνης τῆς Παναγίας.
Ἡ Ἐκκλησία σήμερον ἑορτάζει περίλαμπρα καί πανηγυρίζει χαρμόσυνα τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου ἤ τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεως τῆς Μάνας τοῦ Θεοῦ καί τῆς Μάνας τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς Θεοτόκου Μαρίας. Αὐτή ἡ ἑορτή δεσπόζει ὅλων τῶν ἄλλων ἑορτῶν τοῦ μηνός, οἱ ὁποῖες ἀναφέρονται στήν Παναγία καί ἀποτελεῖ τό Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ. Ἡ ἀναχώρηση τῆς Παναγίας ἀπό τή γῆ γεννᾶ ἀπορία καί ἔκπληξη στούς ἀγγέλους τοῦ οὐρανοῦ.
Ἐπιπρόσθετα συγκεντρώνει θαυματουργικά τούς Ἀποστόλους στή Γεθσημανῆ, ἀπό τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ὅπου εὑρίσκοντο καταπιασμένοι μέ τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ἀθάνατη Κοίμηση τῆς Παναγίας πλημμυρίζει μέ χαρά καί σκορπᾶ ἀγαλλίαση τούς οὐρανούς. Ὅλη ἡ δημιουργία προπέμπει πανηγυρικά καί μέ ἐξόδια καί εὐλαβικά ἄσματα τήν Παναγία Παρθένο τή Μάνα τῆς Οἰκουμένης.
| 2 |
Ἄν κάποιος παρατηρήσει τίς εἰκόνες τῆς Παναγίας ἐξεταστικά, θά προσέξει ὅτι στό πρόσωπό της ὑπάρχει μιά ἔκφραση χαρᾶς καί λύπης συνάμα. Γιά τοῦτο λέμε ὅτι στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου πρυτανεύει τό αἴσθημα τῆς χαρμολύπης. Συμβαίνει ἔτσι, γιατί ἡ Παναγία εἶναι ἡ Μάνα τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου, ἀλλά καί τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ. Ἡ ζωή της, συνυφασμένη μέ τή ζωή τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ οὐδέποτε ὑπῆρξε στερημένη χαρᾶς, ἀλλά συνάμα ἦταν καί ζυμωμένη μέ τήν παρουσία τῆς λύπης, ἡ ὁποία κουρνιάζει σέ κάθε πτυχή καί ἀπαντᾶ σέ κάθε σελίδα τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Κυρίου. Τί νά πρωτοαναφέρει κάποιος!
Ἡ ἐγκυμοσύνη τῆς Παναγίας συνοδεύεται ἀπό τίς σκέψεις τῆς ὑποψίας τοῦ δικαίου Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορα. Ἡ ἐπίσκεψη στή Βηθλεέμ γιά τήν ἀπογραφή ὁδηγεῖ σ’ ἕνα σπήλαιο-σταῦλο, ὅπου γεννιέται ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Ἡ Προσκύνηση τῶν Μάγων ἀνάβει τό πάθος τῆς ἀντιπαλότητας καί ἐξουσίας τοῦ Ἡρώδη καί προξενεῖ τήν αὐτοεξορία τοῦ θείου Βρέφους καί τῆς Ἁγίας Οἰκογένειας στήν Αἴγυπτο. Ἡ δημόσια δράση τοῦ Κυρίου καί εὐεργεσία τόσων ἀνθρώπων μέ τό πλῆθος τῶν θαυμάτων, φέρνει τόν Κύριο ἐνώπιον τῶν Ἁγίων Παθῶν, ἀνεβάζει τόν Ἰησοῦ στό σταυρό, ὅπου ἀπό ἐκεῖ ἀκούεται τό τετέλεσται.
Παρακολουθώντας τούς ποιητές τῆς Ἐκκλησίας συνειδητοποιοῦμε ὅτι συναγωνίζονται μεταξύ τους, ὅταν συνθέτουν ὕμνους ἀναφερομένους στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, πῶς νά ἐκφραστοῦν ὅσο τό δυνατό μέ ὑψηλά νοήματα, διαλεγμένες λέξεις καί ξεχωριστές ἐκφράσεις. Προβαίνουν σ’ αὐτά γιά νά δηλώσουν τό βαθύ σεβασμό, νά τονίσουν τή μεγάλη τιμή, νά προβάλουν τήν πλούσια δόξα καί νά ἐξάρουν τήν ἀσάλευτη μακαριότητα τῆς Παναγίας. Ἀλλά πῶς εἶναι δυνατό τά πήλινα χείλη νά μιλήσουν γιά τήν τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί νά προβάλουν τήν ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ καί νά ἀναφερθοῦν στήν τεκοῦσα ἀδιαφθόρως τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ;
Ἄς ἐπιδοθοῦμε στή συνέχεια σέ μιά προσπάθεια ἑρμηνείας τοῦ ὕμνου (εἰρμοῦ) τῆς ἐνάτης ᾠδῆς (καταβασίας) τῆς ἑορτῆς. Ὁ ποιητής τοῦ ὕμνου ἀπευθυνόμενος πρός τήν Παναγία τῆς λέγει: Στό πρόσωπό σου ἀμόλυντη καί ἄσπιλη Παρθένε Κόρη Μαρία ἔχουν νικηθεῖ οἱ φυσικοί νόμοι καί ἔχουν ἀρθεῖ οἱ περιορισμοί. Εἶναι φυσικό ὅταν μιά γυναίκα γεννᾶ παιδί νά μή γίνεται λόγος γιά τήν ὕπαρξη παρθενίας. Στήν περίπτωση ὅμως τῆς Θεοτόκου ἔχουμε γέννα ἀλλά καί διατήρηση τῆς παρθενίας της. Ἔτσι οἱ φυσικοί νόμοι παρέμειναν ἀνενέργητοι καί ἔλαβε χώρα τό θαῦμα, τό ὁποῖο ὑπερβαίνει κάθε λόγο καί ἔννοια. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὁμιλοῦν καί ἐκθειάζουν τό πρόσωπο τῆς Παναγίας, ἀναφερόμενοι εἰδικά στό γεγονός τῆς Γεννήσεως λέγοντας: «Πρό τόκου, ἐν τόκῳ καί μετά τόκον Παρθένος».
Ἡ παρθενία στό πρόσωπο τῆς Παναγίας ὑπῆρχε πρίν τή σύλληψη τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, διατηρήθηκε κατά τή σύλληψη καί κυοφορία καί συνεχίσθηκε μετά τή Γέννηση. Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας ἔχουμε φυσικό θάνατο ἀλλά ὕστερα ἀπό τήν τριήμερη παραμονή της στόν τάφο ἀκολούθησε ἡ ἀνάσταση τῆς Παναγίας. Ἔτσι ἡ Θεοτόκος, μέ ἐξαίρεση τήν ὁποία ἔκαμε ὁ Υἱός καί Θεός της γιά νά τήν τιμήσει καί νά ἐκδηλώσει τήν ἀγάπη του, εἰσῆλθε στήν αἰώνια ζωή.
Ἄς κλείσουμε τήν παροῦσα ἐπικοινωνία πρός τήν ἀγάπης σας, μέ τό μεγαλυνάριο τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως: «Παρέστης Παρθένε ἐκ δεξιῶν, τοῦ Παμβασιλέως, ὡς Βασίλισσα τοῦ παντός, περιβεβλημένη, ἀθανασίας αἴγλην, ἀρθεῖσα μετά δόξης πρός τά οὐράνια.» Δηλαδή, Παρθένε Μαρία, παρευρέθης στά δεξιά τοῦ Βασιλέα τῶν Βασιλέων Χριστοῦ, ἐσύ ἡ ὁποία εἶσαι Βασίλισσα ὅλης τῆς δημιουργίας, στολισμένη μέ τή δόξα τῆς ἀθανασίας, ἀφοῦ μεταφέρθηκες μέ δόξα ἀπό τή γῆ πρός τούς οὐρανούς. Ἀμήν!
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου