Κυριακή β' Λουκά

«Ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι ἔτσι νὰ συμπεριφέρεσθε καὶ ἐσεῖς πρὸς αὐτούς, διότι ἂν ἀγαπᾶτε μόνο ἐκείνους πού σας ἀγαποῦν, ποιὰ ἀμοιβὴ θὰ λάβετε, ἀφοῦ καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀγαποῦν, ἐκείνους ποῦ τοὺς ἀγαποῦν; Καμία.
 Καὶ ἂν δανείζετε μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ τὰ πάρετε πίσω, ποιὰ χάρη θὰ λάβετε ἀπὸ τὸν Θεό, διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ δανείζουν γιὰ νὰ τὰ πάρουν πίσω; Καμία.
Νὰ ἀγαπᾶτε καὶ τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε χωρὶς νὰ ἐλπίζετε σὲ ἀνταπόδοση καὶ τότε ὁ μισθός σας θὰ εἶναι πολύς, διότι καὶ ὁ Θεὸς εἶναι εὐεργετικὸς κι ὅμως οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀχάριστοι.
Γίνεσθε λοιπὸν σπλαχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον σας καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυσκολίες τοῦ καθὼς καὶ ὁ Θεὸς εἶναι σπλαχνικὸς πρὸς ὅλους».


Ἀδελφοί μου,
Πολὺ ὄμορφη ἡ σημερινὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας. Μία διδασκαλία ποὺ περιέχει ἕνα χρυσὸ κανόνα ἀποδεκτὸ ἀπὸ ὅλους τους ἀνθρώπους, μὲ τὸν ὁποῖον, ἐὰν τὸν εἴχαμε θὰ μπορούσαμε νὰ λύσουμε ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τῆς κοινωνικῆς καὶ προσωπικῆς μας ζωῆς: «ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι, ἔτσι νὰ συμπεριφέρεσθε καὶ σεῖς πρὸς τοὺς αὐτούς».
Ἴσως κάποιος ἀπό σας διερωτηθεῖ: «πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὴ ἡ ἁπλὴ φράση νὰ λύνει τὰ προβλήματά μας, ὅταν ἑκατομμύρια νόμοι δὲν τὸ ἔχουν ἐπιτύχει;»
Ἔχετε ἀπόλυτο δίκιο νὰ διερωτηθεῖτε, γιατί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα οἱ ἄνθρωποι γράφουν νόμους γιὰ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα. Καὶ εἶναι πράγματα ἑκατομμύρια οἱ νόμοι αὐτοί. Κι ὅμως ὄχι μόνο δὲν τὰ ἔχουν λύσει ἀλλὰ καὶ τὰ ἔχουν αὐξήσει. Γιατί ἄραγε; Ποιά εἶναι οἱ αἰτία τῆς ἀποτυχίας τῶν νόμων;
Ἔχουν ἀποτύχει γιατί στηρίζονται στὸν ἐξαναγκασμὸ καὶ τὴν βία καὶ ὄχι στὸν νόμο τῆς καρδιᾶς «Ὅπως θέλετε νὰ συμπεριφέρονται…», γι’ αὐτὸ γίνονται ἀτροφικοί καὶ βλέπουμε, ἐνῶ ὑπερασπίζουν τὴ ζωή, τὸ δίκαιο καὶ τὰ ἀγαθὰ τοῦ ἀνθρώπου ἡ ζωὴ νὰ σφαγιάζεται καθημερινά, τὸ δίκαιο νὰ παραβιάζεται καὶ τὰ ἀγαθὰ νὰ ληστεύονται καὶ νὰ καταπατοῦνται.
Ἔναντι τώρα αὐτῶν τῶν ἑκατομμυρίων νόμων ποὺ ὑπάρχουν, ὁ Κύριος ἀντιπαραθέτει τὸν δικό του νόμο, τὸν ὁποῖο στηρίζει, ὄχι στὴ βία ἀλλὰ στὴν ἀγάπη, γιατί αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ μυστικὸ τῆς λύτρωσής μας ἀπὸ τοὺς ἐφιάλτες ποὺ ὑπάρχουν στὴν προσωπικὴ καὶ στὴν κοινωνική μας ζωή. Αὐτὴ δημιουργεῖ καὶ τὴν συμπόνια μας γιὰ τὸν ἄλλο καὶ τὴ δυστυχία του, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ἄφησε ὁ Κύριος τὴν ἐντολή: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους».
Αὐτὸς ὁ νόμος τοῦ Κυρίου «καθὼς θέλετε νὰ συμπεριφέρονται οἱ ἄλλοι, ἔτσι καὶ σεῖς νὰ συμπεριφέρεσθε πρὸς αὐτούς», εἶναι πραγματικὰ ὁ νόμος τῆς τάξεως, ὁ νόμος τῆς δικαιοσύνης καὶ ὁ νόμος τῆς ἀγάπης, γι’ αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐξαλείψει καὶ τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν ἐκμετάλλευση.
Ἀδελφοί μου,
Ὅταν ζοῦσε ὁ Ἅγιος Διονύσιος τῆς Ζακύνθου, ἀσκήτευε στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Ἀναφωνήτριας. Μία νύκτα λοιπόν, δέχθηκε τὴν ἐπίσκεψη ἐνὸς ἀγνώστου ποὺ εἶχε ἀγριεμένο βλέμμα, ἀλλὰ κουρασμένη καὶ τρομαγμένη μορφή. Ὅλα ἔδειχναν ὅτι κάτι τὸ φοβερὸ συνέβαινε σὲ αὐτόν.
Τὸν ἐρώτησε λοιπὸν ὁ ΄Ἅγιος, τί ἔχει καὶ εἶναι τόσο ἀναστατωμένος καὶ ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Ἁμάρτησα Ἅγιε Πατέρα. Σκότωσα ἄνθρωπο. Σὲ μία στιγμὴ ὀργῆς ὁ νοῦς μου σκοτίσθηκε καὶ ἔγινα φονιάς. Σκότωσα τὸν Κωνσταντῖνο Σιγούρο καὶ ἕνα ἀπόσπασμα μὲ κυνηγάει. Εἶμαι ἄθλιος τὸ ξέρω, ἀλλὰ ἔρχομαι στὴν ἁγιωσύνη σου γιὰ νὰ μὲ σώσει. Κρύψε μὲ σὲ παρακαλῶ».
Κεραυνὸς ἔπεσε στὸν Ἅγιο. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ζητοῦσε νὰ τὸν βοηθήσει ἦταν ὁ φονιὰς τοῦ ἀδελφοῦ του, τὸν φόνο τοῦ ὁποίου μόλις ἄκουσε. Μία δυνατὴ ἐσωτερικὴ πάλη, ἐξέσπασε τότε στὴν ψυχὴ τοῦ Ἁγίου. Εἶχε πληροφορηθεῖ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν φονιὰ τὸν φόνο τοῦ ἀδελφοῦ του Κωνσταντίνου καὶ ὁ φονιὰς τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν σώσει. Τί θὰ ἔκανε;
Ἡ εὐσπλαχνία καὶ ἡ συγνώμη κυριάρχησαν στὴν ψυχὴ τοῦ ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Σταυρωμένου Κυρίου του, ποὺ ζήτησε ἀπὸ τὸν Πατέρα Του νὰ συγχωρήσει τοὺς σταυρωτές Του.
Δὲν ἔβλεπε τὸν φονιὰ τοῦ ἀδελφοῦ του ἀλλὰ ἕνα δυστυχισμένο ἄνθρωπο γι’ αὐτὸ τὸν προστατεύει καὶ τὸν κρύβει ἀπὸ τοὺς διῶκτες του. Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἔφυγαν τοῦ εἶπε:
«Ἐκεῖνος ποὺ σκότωσες εἶναι ἀδελφός μου. Μποροῦσα νὰ σὲ ἐκδικηθῶ καὶ νὰ σὲ παραδώσω, μὰ δὲν τὸ ἔκανα. Πήγαινε καὶ προσπάθησε νὰ ἐξιλεωθεῖς γιὰ τὸ ἔγκλημά σου. Ὁ Χριστὸς στὸ Σταυρὸ συγχώρησε τὸν ληστὴ ποὺ μετάνιωσε. Προσπάθησε καὶ ἐσὺ νὰ γίνεις ἄξιος της θείας συγνώμης».
Τότε ὁ φονιὰς γονάτισε καὶ μὲ πικρὰ δάκρυα ἔβρεξε τὸ χέρι τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος στὴ συνέχεια τὸν φυγάδευσε ἀπὸ τὸ νησὶ μὲ καΐκι.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ Κύριος μας ζητεῖ νὰ μὴν κάνομε στοὺς ἄλλους ὅ,τι δὲν θέλουμε νὰ μᾶς κάνουν αὐτοὶ καὶ νὰ εἴμεθα σπλαχνικοί. Τί λέτε, θὰ προσπαθήσομε νὰ τὰ κάνομε;

Ὁ Κύριος ἂς εἶναι μαζί μας.

Π.Β.Μ

http://www.imka.gr/edafia/kirigma-ebdomados/b-louka.html.

Κυριακή Α Λουκά «Επανάγαγε εις το βάθος καιχαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν»

Kυριακη Α΄ του Λουκα

Η ταπείνωση των ψαράδων φαίνεται περισσότερο στην υπακοή  τους. Μετά από ολονύχτια αποτυχία εμφανίζεται μπροστά τους ο Χριστός. Προστάζει το Σίμωνα Πέτρο:«Επανάγαγε εις το βάθος καιχαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν». Ο Πέτρος κάνει υπακοή:«Επί τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον». Η υπακοή αυτή φανερώνει ταπείνωση, και μάλιστα βαθειά. Σε βάθος έριξε τα δίκτυα του ο Πέτρος. Μα περισσότερο βάθος είχε η πίστη του στο Χριστό.  Θέλεις να μετρήσεις την πίστη σου; Το ακριβέστερο μέτρο της πίστεως είναι η υπακοή στο θέλημα, στις εντολές του Θεού.  Γιατί η υπακοή του Πέτρου φανερώνει ταπείνωση και έχει μεγάλη αξία; Φανταστείτε ένα τεχνίτη, ειδικό και έμπειρο, να κάνει υπακοή σε κάποιον, που δεν έχει καμιά σχέση με το αντικείμενο της εργασίας του. Ποιος ειδικός κάνει υπακοή σε έναν άσχετο, όταν μάλιστα του υπαγορεύει πράγματα αντίθετα με την τεχνική της εργασίας του; Κανείς. Και όμως ο Πέτρος, ο έμπειρος ψαράς, κάνει υπακοή στον Ιησού, που του λέει να ρίξει τα δίχτυα του κατά το φως της ημέρας. Άλλος στην θέση του Πέτρου θα αντιδρούσε: «Και ποιος είσαι εσύ, που θα με διατάξεις τι θα κάνω; Αφού δεν είχαμε αλιεία όλη την νύχτα,  που είναι ο κατάλληλος καιρός για ψάρεμα, θα έχουμε αλιεία και ψάρια την ημέρα, με το φως του ήλιου; Και αφού επιμένεις, εμπρός έλα εσύ να ρίξεις τα δίχτυα». Τίποτα από όλα αυτά δεν είπε, ούτε σκέφτηκε ο Πέτρος. Πειθάρχησε αμέσως. Η λογική του υποτάχτηκε στο Λόγω. Γιατί;  Διότι ο Πέτρος κατάλαβε, ότι ο Ιησούς δεν είναι ένας απλός άνθρωπος.  Αν δεν είναι ο έμπειρος ψαράς της Γαλιλαίας, είναι  ο Άπειρος. Άπειρος όχι με την έννοια ότι δεν έχει πείρα, αλλά διότι δεν έχει πέρας. Ο Πέτρος, που μόλις υποψία είχε, ότι ο Άγνωστος που τον διατάζει, είναι κάτι παρά πάνω από άνθρωπος, υπακούει αμέσως σε κάτι που ξεπερνά τη λογική της τέχνης του. Και εμείς, που γνωρίζουμε, που έχουμε βεβαιότητα ότι ο Άγνωστος επισκέπτης της Γαλιλαίας είναι ο παντοδύναμος Θεός, σαρκωμένος, δεν υπακούμε ούτε σε λογικά πράγματα, που παραγγέλλει ο Θεάνθρωπος Ιησούς. Να γιατί έχει μεγάλη αξία η υπακοή του Πέτρου. Ο Πέτρος είχε αγρυπνήσει και είχε κοπιάσει  ολόκληρη νύχτα. Όταν  όμως τον διέταξε ο Ιησούς Χριστός, ήταν βέβαιος, ότι οι δυνάμεις του θα ανανεωθούν και θα μπορούσε να συνεχίσει το έργο, ένα έργο χωρίς αποτέλεσμα χωρίς τον Ιησού, ένα έργο με ελπιδοφόρο αποτέλεσμα αφού δίπλα  βρισκόταν ο Χριστός. Οι διάκονοι του Ευαγγελίου οφείλουν να επιμένουν στο έργο τους, και όταν ακόμη δεν βλέπουν κανένα καρπό του έργου τους. Αρκεί να ακολουθούν τις οδηγίες, που λαμβάνουν από το λόγω του Κυρίου.  Στο τέλος το έργο της πνευματικής αλιείας θα στεφθεί από επιτυχία και θα έχει και εμφανείς καρπούς, αρκεί να γίνεται με ταπείνωση και ως έργο υπακοής στο Χριστό. Και για άλλο λόγω έχει αξία η υπακοή του Πέτρου. Το ίδιο είναι να επαναλάβεις μία πράξη, που είχε σπουδαία απόδοση, και το ίδιο να επαναλάβεις  μια ανενέργητη πράξη; Ο Ιησούς Χριστός είπε στο Πέτρο να ξαναρίξει τα δίχτυα. Του λέει να επαναλάβει κάτι, που είχε κάνει πολλές φορές χωρίς αποτέλεσμα. Ελπίδα θαύματος χωρίς προηγούμενο. Εμείς σήμερα έχουμε το προγούμενο για κάθε τι, που ο Θεός παραγγέλλει. Και σε μας λέει ο Χριστός, πάλη και πάλη, «έτι και έτι». Ξανακάνε την πράξη, ξανά αγωνίσου. Αλλά για κάθε πράξη μας σήμερα είναι επανάληψη θαύματος, δεν είναι πρωτόγνωρο θαύμα. Ο Θεός, που μας χάρισε το προηγούμενο θαύμα, θα μας δώσει και το σημερινό. Ο Θεός, που μας φρόντισε χθες, θα μας φροντίσει και σήμερα. Τα θαύματα του παρελθόντος αποτελούν την εγγύηση για τα θαύματα του μέλλοντος. Ο Πέτρος θα έκανε κάτι, που για πρώτη φορά θα το έβλεπε. Εμείς καλούμαστε να κάνουμε κάτι, που χιλιάδες φορές έχει συντελεστή ως θαύμα του Θεού. ας αναφέρουμε συγκεκριμένη εντολή του Θεού, την εντολή της τεκνογονίας. Κάνε και άλλο παιδί. Το 98% των σημερινών γονέων,  και των θεωρουμένων χριστιανών, αντιδρούν στο βασικό αυτό νόμο, που δεν είναι καν αρετή, αλλά αποτελεί κατά φύση κατάσταση. Γιατί αντιδρούν; Διότι πάνω από τον Θεό θέτουν το εγώ τους.  Να γιατί έχει μεγάλη αξία η υπακοή του Πέτρου, διότι πάνω από τη δική του γνώμη έθεσε την εντολή του Χριστού. Αμήν.

 http://nefthalim.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7257.html

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ-Oμιλία μακαριστού μητροπολίτου Τρανσυλβανίας Αντωνίου

ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΛΘΕΙ                                                                                              
   Πρέπει να σημειώσουμε πριν από οτιδήποτε άλλο,ότι το ν΄ ακολουθήσεις το Χριστό δηλαδή τη διδασκαλία του, είναι δικό μας θέλημα. Βρίσκεται στη δική μας θέληση το αν θα πάμε στη συνάντηση μαζί Του ή αν θα κοιτάξουμε τις δουλειές μας. Είμαστε ελεύθεροι. Οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται ότι ο κόσμος μας είναι αυτόνομος, ότι εμφανίστηκε από μόνος του και ότι μπορεί να οργανώσει τη ζωή του ελεύθερα. 
Η ελευθερία όμως που μας δίνει ο Θεός δεν είναι μια ελευθερία χωρίς όρους επιλογής, χωρίς τη γνωστοποίηση των δρόμων και των επιλογών που στέκονται μπρος στην ελευθερία. 
Ο Θεός έδειξε στους ανθρώπους το δρόμο προς Εκείνον και τον τρόπο να φτάσεις εκεί, προειδοποιώντας πως οποιοσδήποτε άλλος δρόμος οδηγεί προς την απώλεια της σωτηρίας. 
«ει δε μη αρέσκει υμίν λατρεύειν Κυρίω, εκλέξασθε υμίν αυτοίς σήμερον»(Ιησούς Ναυή 24,15) αλλά προσοχή(Παροιμίαι 15,9-12) «βδέλυγμα Κυρίω οδοί ασεβούς, διώκωντας δε δικαιοσύνην αγαπά.» 
Υπάρχουν και άλλα τέτοια κείμενα, όμως πουθενά δε δεσμεύεται η ελευθερία του ανθρώπου. Ο Χριστός προσφέρει την επιλογή του να Τον ακολουθήσεις, προσφέρει έναν προσανατολισμό, προσφέρει τα κριτήρια αυτής της επιλογής. Δεν εξαναγκάζει. Εάν εξανάγκαζε, θα ταπείνωνε τον άνθρωπο. Θα τον υποβίβαζε στην κατάσταση του ζώου, του άψυχου πράγματος.Έτσι είπε και στον νεαρό πλούσιο : «ει θέλεις τέλειος είναι.»(Ματθ. 19,21). Εκεί όμως γίνεται λόγος για την τελειότητα, για αυτούς που θέλουν να γίνουν τέλειοι, το οποίο προϋποθέτει μια επιλογή μεταξύ του να κερδίσεις πολλά ή λίγα. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή όμως επιλέγεις μεταξύ του χάνω ή κερδίζω, επειδή εάν δεν ακολουθήσεις το Χριστό χάνεις τη σωτηρία. 

Είναι καλό όμως να είμαστε ελεύθεροι; Χωρίς αμφιβολία. Επειδή εάν δεν ήμασταν ελεύθεροι δεν θα ήμασταν υπεύθυνοι για τις πράξεις μας. Γι΄ αυτό κάνουν λάθος όσοι ερμηνεύουν λανθασμένα, κατά το δοκούν, την Αγ. Γραφή λέγοντας ότι ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος και ότι ο Θεός έχει προαποφασίσει ποιος θα πάει στον παράδεισο και ποιος στην κόλαση. Αυτοί παρερμηνεύουν το κείμενο: «ο δε αυτός εστί Θεός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι» (Α. Κορ. 12,6) 

Εδώ όμως ο απόστολος μιλάει για το μοίρασμα των χαρισμάτων τα οποία δίδονται ¨τα πάντα εν πάσι¨ , από το Θεό, αλλά ο καθένας τα χρησιμοποιεί ελεύθερα με τον τρόπο που θέλει, όπως στην Παραβολή των ταλάντων. Γι΄ αυτό στο επόμενο κεφάλαιο, στο 13ο, μιλάει για την αγάπη ως προς το ανώτερο απ΄ όλα χαρίσματα. 
Οι αιρετικοί φτάνουν στο σημείο να λένε ότι ο Θεός προαποφασίζει για τον κάθε άνθρωπο. Απ΄ αυτήν την πλάνη ξεκινάει ο προτεσταντισμός και οι λοιπές αιρέσεις, βασιζόμενοι στα βιβλικά:«.ελεήσω ον αν ελεώ, και οικτειρήσω ον αν οικτείρω, άρα ου του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος αλλά του ελεούντος Θεού . αρά ουν ον θέλει ελεεί, ον δε θέλει σκληρύνει» (Ρωμ. 9,15-18) 
Βέβαια εδώ ο Απ. Παύλος αναφέρει σε κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης και στους εβραίους της εποχής εκείνης(Εξοδ.33,19/4,21).Απλοποιεί τα κείμενα επειδή ίσως τα γράφει από μνήμης.Ιδου τι γράφει στο Εξοδος 33,19.«...και είπεν εγώ παρελεύσομαι πρότερός σου τη δόξη μου 
και καλέσω το ονόματι μου,Κύριος εναντίον σου και ελεήσω ων αν ελεώ και οικτηρήσω ων άν οικτείρω».Δεν πρόκειται λοιπόν για μια αυθαιρεσία της θελήσεως του Θεού,αλλά όπως μας δείχνει το παραπάνω κείμενο ξεκάθαρα,προυποθέτει την αξιωσύνη του ανθρώπου ως αιτία του ελέους του Θεού.
Θα προσθεσω λίγα λόγια σχετικά με τον απόλυτο προορισμό που διδάσκουν οι προτεστάντες και ο οποίος ως «θεολογία»του λαού,δεν λείπει από την Ορθοδοξία
«Ότι σου είναι γραμμένο θα το πάθεις!»λένε.«Άμα είναι κάτι να γίνει θα γίνει!»Αυτά είναι υπολείματα αρχαίων δοξασιών και μύθων όποθ η μοίρα αποφάσιζε για τη ζωή των ανθρώπων.Η κακοδοξία του απολύτου προορισμού έρχεται όμως σε αντίθεση με την ελευθερία που μας παραχωρεί ο Θεός.Αλλιως τι σκοπό θα είχε το «Όστις θέλει οπίσω μου ελθεί ...»του Ευαγγελίου εαν η μοίρα μας ήταν προαποφασισμένη;Γιατί να τιμωρηθούμε εαν δεν φταίξαμε με τη θέληση μας,αλλά «έτσι ήταν γραπτό;»Γιατί τιμωρήθηκαν ο Αδάμ και η Εύα;Έτσι «τους ήταν γραπτό»ή καταπάτησαν την εντολή του Θεού;
Ο Απόστολος Παύλος με την οξυδέρκειά του ξεκαθαρίζει και αυτό το θέμα.Δεν πρόκειται για κάτι προκαθορισμένο,πρόκειται για τηνπρόγνωση του Θεού.Για το Θεό το χθές και το αύριο είναι ένα αιώνιο παρών.Εκείνος γνωρίζει τι θα κάνουμε αύριο,αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα το κάνουμε επειδή το γνωρίζει ο Θεός,αλλά οΘεός το γνωρίζει επειδή θα το κάνουμε.Το γεγονός που σε εμάς δεν έχει συμβεί ακόμα,για το Θεό έχει συμβεί και ήδη γνωρίζει την απόφασή μας.Αυτό δεν σημαίνει ότι εκείνος προξε΄νησε την πράξη μας,αλλά εμείς προξενήσαμε την πρόγνωσή Του,δια μέσω των πράξεών μας.
Άλλωστε στην Προς Ρωμαίους 8,29 λέγει«ότι εσάς προέγνω και προόρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού...»Το κλειδί του προβλήματος είναι το ''προέγνω'',με άλλα λόγια η πρόγνωση είναι μια από τις ιδιότητες του Θεού.
Εαν όλα ήταν προκαθορισμένα τότε η πίστη και οι καλές πράξεις δεν θα είχαν καμία αξία.Η Αγία Γραφή όμως σε πολλά σημεία προτρέπει να πιστεύουμε και να κάνουμε καλές πράξεις
Τέτοιες προτροπές βρίσκουμε κυρίως στη θεολογία του Απ.Παύλου,στην οποία στηρίζουν τις κακοδοξίες περί απολύτου προορισμού οι προτεσταντες:«ος αποδώσει έκαστω κατά τα έργα αυτού»(Ρωμ.2,6) και «άρα ουν έκαστος ημών περί εαυτού λόγον δώσει τω Θεώ» Εαν ήταν έτσι όπως ισχυρίζονται τότε γιατί ο Χριστός θα έλεγε το Τότε έρεϊ ό βασιλεύς τοϊςεκ δεξιών αυτού· Δεϋτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε τηνήτοιμασμένην ύμΐν βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Έπείναοα γαρ, καί έδώκατέμοι φαγεΐν, έδίψησα, καί έποτίσατέ με, ξένος ήμην, καί συνηγάγετέ με, γυμνός, καίπεριεβάλετέ με, ήσθένησα, καί έπεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, καί ήλθετε προςμε.(Ματθ.25)
Ο Θεός δημιούργησε ένα πλάσμα στο οποίο έδωσε λογική και στο οποίο είπε:«Χρησιμοποιήσε τη λογική σου όποως πρέπει.Αποφάσισε τι θα διαλέξεις ανάμεσα στο καλό και στο κακό.Από την Παλαιά Διαθήκη ακόμα δίνεται αυτή η δυνατότητα επιλογής:«τήν ευλογίαν,εάν ακούσετε τας εντολάς Κυρίου του Θεού ημών...(Δεύτ.11,27-28),« ...την οδόν της ζωης και του θανάτου»(Ιερ.21,8),«παρέθηκέ σοι πύρ καί ύδωρ,ούν εάν θέλεις εκτείνεις τηνχείρα σου»(Σοφια Σειράχ 15,16)
Από εδώ προκυπτει ότι ο Θεός μπορεί να μας έπλασε ελεύθερους,η επιλογή όμως προς την οποία μας προτρέπει είναι το καλό.Εμείς λέμε:«Να γίνει το θέλημα του Θεού».Όταν λέμε έτσι καλά λέμε.Λέγοντάς το,σημαίνει ότι με πίστη στο Θεό,με πίστη στην  δύναμή Του,με πίστη στην αγαθότητά Του,εμπιστευόμαστε τα πάντα σ'Εκείνον.Αυτό πρέπει να κάνουμε.Δεν είναι σωστό να πιστεύουμε ότι όλα είναι προαποφασισμένα και ότι τίποτα δεν εξαρταται από εμάς
Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν εξαρτώνται από εμάς.Π.χ.δεν εξαρτάται από εμάς εαν θα γεννηθούμε άντρες οι γυναίκες,εαν είμαστε κοντοί ή ψηλοί.Ο Θεός δε θα μας ζητήσει το λόγο για αυτά.Θα μας ρωτήσει όμως σχετικά με το ντύσιμο (Δευτ.22,5),την αμοιβαία αγάπη των συζύγων(Εφεσ.5,25)την προσευχή (Α.Τιμοθέου 2,8)και την υποταγή (Εφςσ.5,22).
Εάν κάποια στιγμή διαπιστώσουμε ότι δεν έχουμε την ελευθερία της επιλογής,να το δεχθούμε με ηρεμία και σοφία και να ξέρουμε ότι ο Θεός θα μας ζητήσει τον λόγο.Θα μας ζητήσει τον λόγο για παράδειγμα για τον τρόπο που δεχθήκαμε μια αρρώστια,ένα ατύχημα,μια τιμωρία άδικη κ.α..

Ο μακαριστός μητροπολίτης
Τρανσυλβανίας Αντώνιος(+2005) 

Ο ίδιος ο Χριστός όταν βρισκόνταν σε κίνδυνο,τότε που τα πάντα έμοιαζαν χαμένα και έψαχναν για να Τον συλλάβουν και ενώ ήξερε ότι ακολουθεί η σταύρωση,μας έδωσε ένα συγκλονιστικό παράδειγμα,εξαντλώντας και την τελευταία ελπίδα.Προσευχήθηκε.«πάτερ,εί βούλει παρελθέτω το ποτήριο τούτο απ'εμού(Λουκ.22,42)
Ο ισπανός  Unanomo ονομάζει αυτή τη στιγμή ως στιγμή αγωνίας,δηλαδή την ερμηνεύει ως μια κραυγή απελπισίας και εσωτερικής πάλης του Χριστού,ως μια στιγμη αδυναμίας,θεωρώντας ότι ο Κύριος ήταν έτοιμος να υποχωρήσει.
Δεν είναι σωστή όμως αυτή η ερμηνεία.
Ο Χριστός ήθελε να μας δείξει ότι πρέπει να δοκιμάσουμε τα πάντα σε μία στιγμή κινδύνου και εαν φτάσουμε σε απόγνωση μας έμαθε να προσευχόμαστε και να μην απελπιζόμαστε.Να μην χάνουμε την πίστη μας αλλά να λέμε «γενηθήτω το θέλημά σου»(Ματθ.26,42)Πρέπει να αφήσουμε το θέλημά μας και να αφεθούμε στα χέρια του Θεού.Τότε όλα θα πάνε καλά.Ο Χριστός με αυτά τα λόγια θέλησε να μας μάθει να προσευχόμαστε μέχρι την τελευταία στιγμή

μετάφραση-επιμέλεια-πηγη www.proskynitis.blogspot.com

πηγή το βιβλίο«Tilcuri noi la texte vechi

Παγκόσμια ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου)

Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει την παγκόσμια ύψωση του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Η γιορτή είναι αρχαιότατη και μια από τις Δεσποτικές γιορτές, τις γιορτές δηλαδή τις αφιερωμένες στο Δεσπότη Χριστό. Η γιορτή συνδέεται με μεγάλα ιστορικά γεγονότα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, γι’ αυτό έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Συγχρόνως όμως αναφέρεται στη σταύρωση και το θάνατο του Κυρίου, γι΄ αυτό και τιμάται με αυστηρή νηστεία, όπως η Μεγάλη Παρασκευή. Το Ευαγγέλιο, που διαβάζεται στη θεία Λειτουργία, είναι το ίδιο που διαβάζεται και τη Μεγ. Παρασκευή. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η εορτή της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού ήταν ημέρα γενικής αργίας, αλλά μετά τον πόλεμο οι εργάσιμες ημέρες της εβδομάδας, ενώ από έξη έγιναν πέντε, η εορτή του Σταυρού είναι εργάσιμη ημέρα.

Το 326, ένα χρόνο μετά την πρώτη οικουμενική Σύνοδο, η αγία Ελένη πήγε στα Ιεροσόλυμα, να προσκυνήσει τους αγίους τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό, για τις νίκες και τις θριαμβευτικές επιτυχίες του παιδιού της και πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Τότε έκτισε διάφορους ναούς, όπως στο όρος των Ελαιών και στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Με διαταγή του Κωνσταντίνου ανέλαβε να κτίσει μεγάλο ναό στο λόφο του Γολγοθά, εκεί που σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός. Εκεί, πριν από διακόσια χρόνια, ο αυτοκράτορας Αδριανός, για να εμποδίσει τους χριστιανούς να προσκυνούν τον άγιο τόπο, είχε αναγείρει ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Η άγια Ελένη κατεδάφισε τον ειδωλολατρικό ναό, ξεκαθάρισε τον τόπο, εξακρίβωσε τη θέση που σταυρώθηκε ο Κύριος και βρήκε τον τίμιο Σταυρό.

Η είδηση ότι βρέθηκε ο τίμιος Σταυρός διαδόθηκε σ’ όλο τον τότε χριστιανικό κόσμο. Έτρεξαν λοιπόν όλοι, και μάλιστα οι πιστοί της Παλαιστίνης, για να προσκυνήσουν το τίμιο ξύλο. Όταν τελείωσε ο ναός της Αναστάσεως, που έκτισε η αγία Ελένη πάνω στο λόφο του Γολγοθά, στις 14 Σεπτεμβρίου του 336 έγιναν επίσημα και με κάθε λαμπρότητα τα εγκαίνια. Τότε ο Πατριάρχης των Ιεροσολύμων Μακάριος, επειδή το πλήθος του λαού ήταν πολύ, για να δουν όλοι και να προσκυνήσουν, ανέβηκε στον άμβωνα, που ήταν στη μέση του ναού και ύψωσε τον τίμιο Σταυρό. Οι πιστοί προσκυνούσαν, κάνοντας το σταυρό τους κι έλεγαν «Κύριε, ελέησον». Αυτή λοιπόν την ύψωση του τιμίου Σταυρού γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία και υψώνει τον τίμιο Σταυρό στη μέση του ναού.

Ύστερα από 280 περίπου χρόνια, το 614, οι Πέρσες κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα, έκαναν μεγάλες καταστροφές, πήραν αιχμάλωτο τον Πατριάρχη Ζαχαρία και μαζί τη μεγάλη ασημένια λειψανοθήκη, στην οποία η αγία Ελένη είχε φυλάξει τον τίμιο Σταυρό. Ο αυτοκράτορας Ηρά­κλειος, ύστερα από 14 χρόνια, έκανε εκστρατεία, έφτασε νικητής ως την πρωτεύουσα της Περσίας, ελευθέρωσε τους αιχμαλώτους χριστιανούς, πήρε τον τίμιο Σταυρό και τον Πατριάρχη Ζαχαρία και γύρισε στην Κωνσταντινούπολη. Από εκεί κατέβηκε στα Ιεροσόλυμα, έβγαλε το βασιλικό στέμμα και ανυπόδητος, σηκώνοντας το κιβώτιο με το τίμιο ξύλο το έφερε στο Γολγοθά. Εκεί, πάλι στις 14 Σεπτεμβρίου και στο ναό της Αναστάσεως, ο Πατριάρχης Ζαχαρίας ύψωσε στον άμβωνα τον Σταυρό κι ο λαός έψαλλε «Σώσον, Κύριε, τον λαόν σον…»,

Η ανεύρεση του τιμίου Σταύρου από την αγία Ελένη και η δεύτερη ύψωσή του στον άμβωνα από τον Πατριάρχη Ζαχαρία συνοδεύονται με δύο θαύματα. Το πρώτο θαύμα είναι η θεραπεία μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας. Η αγία Ελένη βρήκε τρεις σταυρούς· οι άλλοι δύο ήσαν των δύο ληστών. Γεννήθηκε λοιπόν απορία ποιός ήταν ο Σταυρός του Κυρίου. Εκεί κοντά βέβαια βρέθηκε η επιγραφή του Πιλάτου «Ιησούς ο Ναζωραίος ο Βασιλεύς των Ιουδαίων», αλλά ο Πατριάρχης Μακάριος άγγιξε την ετοιμοθάνατη γυναίκα με το τίμιο Ξύλο κι η άρρωστη αμέσως έγινε καλά. Το δεύτερο θαύμα είναι ότι, ανεβαίνοντας με το τίμιο Ξύλο προς το Γολγοθά, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος σταμάτησε και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Τότε ο Πατριάρχης Ζα­χαρίας του είπε κι έβγαλε το βασιλικό στέμμα και τα υποδήματά του. Κι αμέσως ξεκίνησε.

Η Εκκλησία, τιμά και προσκυνεί τιμητικά τα ιερά λείψανα των Αγίων και τα άμφια της υπεραγίας Θεοτόκου. Πολύ περισσότερο τον τίμιο Σταυρό του Κυρίου, που είναι «ο φύλαξ πάσης της οικουμένης, η ωραιότης της Εκ­κλησίας και πιστών το στήριγμα». Από τότε που η αγία Ελένη βρήκε τον τίμιο Σταυρό στα Ιεροσόλυμα, είναι μεγάλο απόκτημα και θησαυρός για κάθε πόλη και μοναστήρι, που μπορεί να έχει ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίμιο Ξύλο.

«Χριστός ο αληθινός Θεός ημών… δυνάμει του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού… ελεήσαι και σώσαι ημάς». Αμήν.

Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης +Διονυσίου, «Εικόνες έμψυχοι»

 http://vatopaidi.wordpress.com/2010/09/14/%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%8D%CF%88%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B6%CF%89%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9/

Kυριακή πρίν την Ύψωση του Σταυρού

Του Σεβ. Μητροπ. Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη.

Η  ευαγγελική περικοπή αυτής της Κυριακής συνδέεται με τη μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Γι’ αυτό  μας υπενθυμίζει ένα καταπληκτικό γεγονός που συνέβη 1500 χρόνια πριν από τη Σταύρωση του Χριστού. Συγκεκριμένα στο βιβλίο της Αγίας Γραφής «Αριθμοί» στο 21ο κεφάλαιο, αναφέρεται ότι οι Ισραηλίτες, αφού απελευθερώθησαν από τους Αιγυπτίους και ενώ επέστρεφαν στην πατρίδα τους, στην έρημο όπου ευρίσκοντο, άρχισαν να παραπονούνται σφοδρά κατά του Μωϋσέως, παρ’ όλο ότι ο Θεός με θαυματουργικό τρόπο τους έτρεφε με το «μάννα».

Η αγνωμοσύνη τους και η απιστία τους, όμως, τιμωρούνται αμέσως. Δηλητηριώδη φίδια εσκόρπιζαν παντού το θάνατο. Η έρημος που εβρίσκοντο οι αγνώμονες, οι αχάριστοι και άπιστοι Ισραηλίτες μετατράπηκε σε τόπο πόνου, αγωνίας και θανάτου. Τότε οι Εβραίοι τρέχουν με μετάνοια προς τον Μωϋσή και ζητούν βοήθεια. Τον παρακαλούν και τον καθικετεύουν να μεσιτεύσει να τους λυπηθεί ο Θεός. Τότε ο Θεός, όπως μας λέει η Αγία Γραφή, διέταξε τον Μωϋσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σ’ ένα ψηλό ξύλο στο μέσον του λαού. Στη συνέχεια οι Ισραηλίτες έλαβαν εντολή, όταν κάποιο δηλητηριώδες φίδι τους δαγκώνει, να στρέφουν το βλέμμα τους προς το χάλκινο φίδι και θα σώζονται.

΄Ετσι και έγινε. Το βλέμμα των Ισραηλιτών προς το χάλκινο φίδι εξουδετέρωνε τη δύναμη των δηλητηριωδών φιδιών. Οι Ισραηλίτες εσώθησαν.

Αυτή την ιστορία μας υπενθυμίζει ο Χριστός παραλληλίζοντάς την με τη δική του άνοδο επί του Σταυρού, ώστε όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να σώζεται.

Μετά από το γεγονός αυτό της Παλαιάς Διαθήκης, διαγράφεται και τονίζεται η πορεία του απολυτρωτικού έργου που πρόσφερε η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο με τον μονογενή του Υιόν, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. ΄Αλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που αναφέρεται το γεγονός αυτό από τον Χριστό και μάλιστα την Κυριακή πριν από την ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που η Εκκλησία μας θα εορτάσει στις 14 του μηνός, την ερχόμενη Παρασκευή.

Μέσα από το περιστατικό αυτό, διακρίνονται κυρίως οι Εβραίοι που αντιπροσωπεύουν τον άνθρωπο, τα φίδια ταυτίζονται με την αμαρτία  και το χάλκινο φίδι που προεικονίζει το Σταυρό του Χριστού.

Είναι γνωστό από το πρώτο βιβλίο της Π.Διαθήκης, το βιβλίο της Γενέσεως, ότι ο Θεός είχε καταστήσει τον άνθρωπο βασιλέα και κυρίαρχο ολόκληρης της Δημιουργίας. Τον εκόσμησε με χαρίσματα που έχει ο Θεός (αυτεξούσιον, φιλευσπλαχνία). Του χάρισε τον λογικόν νουν για να σκέπτεται, να ομιλεί και να προοδεύει. Αντί, λοιπόν, ο άνθρωπος να εκδηλώσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς τον σοφόν Δημιουργό του, αποστάτησε. Παραβίασε την εντολή του Θεού με άμεση συνέπεια ν’ αρχίσει να γεύεται τους πικρούς καρπούς της πτώσης του. Το προπατορικόν αμάρτημα των πρωτοπλάστων λόγω της ενότητος της ανθρώπινης φύσεως είχε καταλυτικές συνέπειες σ’ όλο το ανθρώπινο γένος με την έννοια, ότι πλέον ο κάθε απόγονος του Αδάμ και της Εύας γεννιόταν με τη ροπή και την τάση να ελκύεται από το κακό, να αρέσκεται στο κακό και να ζει στην αμαρτία.

Εμπρός από τον εξόριστον Παράδεισον απλώνεται μια απέραντη και τρικυμιώδης θάλασσα, που δημιουργεί αβεβαιότητα, αγωνία, αγώνες, ασθένειες, δυστυχίες, κόπους, ιδρώτες, πόνους και συμφορές, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα της λυτρώσεως, παντού ο πόνος και ο θάνατος. Από την ζωή των ανθρώπων έλειπε ο προσανατολισμός που θα τους οδηγούσε στο λιμάνι της σωτηρίας.

Βεβαίως, δεν έλειπαν οι ελάχιστοι φωτισμένοι από το περιούσιον λαόν του Θεού, οι προφήτες, που αποτελούσαν το μέσον κοινωνίας Θεού και ανθρώπου. Αλλά και αυτοί δεν εισακούοντο από τα πλήθη, γιατί τα κάθε λογής φίδια, οι διάφορες αμαρτίες είχαν γίνει το περιεχόμενο της ζωής τους.

΄Οπως το δηλητήριο των φιδιών στην έρημο επέφερε το θάνατο στους Εβραίους έτσι και η αμαρτία επέφερε το θάνατο στην ανθρώπινη ψυχή, εσκότιζε και διέστρεφε το νου του ανθρώπου, αδυνάτιζε τη θέληση, διέλυε τον θεσμό της οικογένειας, πότιζε τους ανθρώπους με ποτήρια γεμάτα οδύνες και πίκρες, διέλυε κάθε ελπίδα του ανθρώπου, καθιστώντας τον αιχμάλωτο κάποιου πάθους. Σ’ αυτήν την οικτράν κατάσταση βρισκόταν η ανθρωπότητα πριν από την έλευση του Χριστού στο κόσμο. Αλλά σ’ αυτή την προ Χριστού κατάσταση συνεχίζουν να βρίσκονται όσοι εξακολουθούν να ζουν μακρυά από το Χριστό.

΄Ολοι εκείνοι που εξακολουθούν νά είναι σκλάβοι και δέσμιοι των παθών τους, αυτοί που χωρίς πρόθεση για μετάνοια επιμένουν να ζουν μέσα στην κατάσταση της αμαρτίας. Η απέραντη αγάπη του Θεού ανέσυρε τον άνθρωπο από τη πτώση του θανάτου από το άγχος της ζωής, από την αμαρτία, το πόνο και τη δυστυχία. Ο Θεός πρόσφερε την απολύτρωση σ’ όλους τους ανθρώπους: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον».

΄Οπως μας λέει λοιπόν η Ευαγγελική περικοπή αυτής της Κυριακής, ο Χριστός ήρθε στη γη και σταυρώθηκε, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον.» Το γεγονός αυτό, όπως είδαμε, προτυπώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη όταν ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι και σώθηκαν οι Εβραίοι από τα δηλητηριώδη φίδια, όταν το κοίταζαν με πίστη. Έτσι, και όποιος πιστεύει και ενώνεται με το Χριστό, που υψώθηκε στο Σταυρό, σώζεται από το θάνατο. ΄Εχει ζωή αιώνιον. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο.

Η σύγχρονη κοινωνία αποφεύγει να μιλά για τον θάνατο. Φοβάται μήπως και δημιουργήσει συναισθήματα φοβίας και κατάθλιψης στον άνθρωπο. Η στάση αυτή όμως αποτελεί σφάλμα γιατί σε καμιά περίπτωση η φυγή δεν αποτελεί αληθινή λύση. Αντίθετα η χριστιανική αγωγή παίρνει θέση απέναντι στο θάνατο. Μιλά γι’ αυτόν και οδηγεί στη νίκη εναντίον του. Συνδέει τον άνθρωπο με τον Χριστό και τον κάνει κατά χάριν Θεού, Αθάνατο.

Τελικά το δράμα του θανάτου είναι καθαρά δράμα ανθρώπινο, που λύνεται μόνο όταν ο άνθρωπος ενωθεί με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Τότε δεν υπάρχει θάνατος γιατί ο σωματικός θάνατος για τον εν Χριστώ άνθρωπον αποτελεί διάβαση που τον οδηγεί στην αθανασία. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος».

Ο θάνατος του Χριστού μας χάρισε την αιώνιο ζωή. Η σωτηρία του κόσμου πραγματοποιήθηκε πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά. Η Θυσία του Χριστού ελύτρωσε την ανθρωπότητα. Μας πρόσφερε στην αυθεντική τους κατάσταση όλες τις αξίες που εξυψώνουν τον άνθρωπο στη σφαίρα της βασιλείας του Θεού, την αλήθεια, την αγάπη, την ελευθερία, την ειρήνη και επιπλέον έδωσε στο κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να φτάσει στη θέωση, να γίνει ισόθεος κατά χάριν.

Δύο χιλιάδες χρόνια πέρασαν, αγαπητοί μου, από τότε που υψώθηκε ο Σταυρός επάνω στο Γολγοθά. ΄Ομως ο άνθρωπος δεν αξιοποίησε τις δυνατότητες που του πρόσφερε ο Θεός. Περιφρόνησε τη θεϊκή αγάπη. Αρνήθηκε να εφαρμόσει την αλήθεια που έφερε στον κόσμο ο Χριστός. Οδηγήθηκε σε μια καινούργια αποστασία. Αντί να φτάσει στη θέωση, βαδίζοντας το δρόμο της χάριτος, έφτασε στη θεοποίηση των υλικών πραγμάτων ακολουθώντας το δρόμο της απολυτοποίησης του εαυτού του.

Ο άνθρωπος της εποχής μας έστησε είδωλο τον εαυτό του και υποδουλώθηκε στα πάθη του. Στο βωμό της υλικής προόδου και της οικονομικής ευημερίας έχει τη τάση να θυσιάζει τα πάντα. Κι αυτήν ακόμα τη ψυχή του. ΄Ετσι ο σημερινός άνθρωπος, παρά τα τεχνικά επιτεύγματά του και τις υλικές κατακτήσεις του, νοιώθει ανήσυχος και κουρασμένος. ΄Εχει γεμάτο το στομάχι του και άδεια την ψυχή του. Βλέπει πως έρχεται η καταστροφή και δεν κάνει καμιά προσπάθεια για να τη σταματήσει. Απογοητευμένος από όλους κι από όλα, άφησε να παραλύσει μέσα του κάθε δύναμη αντιστάσεως και πίστεψε πως τα πάντα έχουν πια γι’ αυτόν χαθεί. Τούτο είναι το τραγικότερο λάθος του σημερινού ανθρώπου: η απελπισία του και η αδιαφορία του.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ο Χριστός, όπως τότε που ζούσε ως άνθρωπος στη γη, έτσι και τώρα, βρίσκεται κοντά μας, για να μας οδηγήσει νικηφόρα στη δόξα της Αναστάσεως, στη βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός μας έδωσε τα πάντα. Τα έδωσε και τα δίνει όλα άφθονα σε καλούς και κακούς. Στέλνει τ’ αγαθά Του σε δίκαιους και άδικους. Ανατέλλει τον ήλιο Του σε πονηρούς και αγαθούς. Αγαπάει φίλους και εχθρούς. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Θεός θέλει να δίνουμε και μεις. Θέλει να δίνουμε στους συνανθρώπους μας την καλωσύνη, την αγάπη, την δικαιοσύνη, την ταπείνωση. Θέλει να δίνουμε στους άλλους την παρηγοριά, την ελπίδα και τη χαρά. Θέλει να δίνουμε το καλό παράδειγμα της χριστιανικής ζωής. Να δίνουμε τόπο στην οργή, φως στο σκοτάδι, αλήθεια στο ψέμα, ελευθερία στη τυραννία. Θέλει να δίνουμε, όπως Αυτός, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς βία. Κάθε τέτοια δόση είναι και μία ανάβαση, μία μεταμόρφωση, ένας προσανατολισμός, που οδηγεί στη χριστοποίηση του ανθρώπου.

Γι’ αυτό η εντολή της αγάπης μας προς τον κάθε άνθρωπο τοποθετείται μετά ακριβώς από την εντολή της αγάπης μας προς το Θεό. Παραλείποντας να δείξουμε την αγάπη μας προς τον πλησίον μας, παραλείπουμε να εκδηλώσουμε την αγάπη μας στο Χριστό.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να συγχύζουμε το περιεχόμενο της αγάπης μας με την αποδοχή και τη στήριξη λανθασμένων και καταστροφικών απόψεων, αλλά αντίθετα με την αντίθεσή μας σ’ αυτές.

Το μαστίγιο που χρησιμοποίησε ο Χριστός στο ναό για να διώξει αυτούς που δεν εσέβοντο το Θεό ήταν πράξη αγάπης.                                                  

Η παγκόσμια οικονομική κρίση δημιουργήθηκε από τους ασεβείς και τους διεφθαρμένους, τους οποίους οφείλουμε να εντοπίσουμε και να επιστραφούν τα κλεμμένα των απατεώνων εκεί που ανήκουν. Οι κλέφτες και οι σπάταλοι πρέπει να απομονωθούν και να υποστούν τις συνέπειες του νόμου για να προστατευθεί το σώμα της Ανθρωπότητας και το μέλλον μας. 

 

 http://www.briefingnews.gr/orthodoxy/item/33527

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, Η Γέννηση της Παναγίας

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

1. Κατά πρῶτον, χριστιανοί μου, ἤθελα νά σᾶς πῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δέν γιορτάζει γενέθλια. Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἑορτάζουν τήν ἡμέρα πού ἔφυγαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, εἴτε μέ μαρτύριο, εἴτε «ἐν εἰρήνῃ», μέ φυσικό δηλαδή θάνατο. Γενέθλια ἡ Ἐκκλησία δέν γιορτάζει, παρά μόνον τά Γενέθλια τοῦ Χριστοῦ στίς 25 Δεκεμβρίου, γιατί ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἔφερε τήν σωτηρία στόν κόσμο. Καί ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τά Γενέθλια τοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζει καί τά Γενέθλια τῆς Παναγίας, ἀκόμη καί τά Γενέθλια τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, γιατί ἡ Γέννηση τῶν δύο αὐτῶν Προσώπων προμηνύει τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι λοιπόν τήν Τρίτη ἑορτάζουμε τά Γενέθλια τῆς Παναγίας μας. Ἀλλά ἀφοῦ, χριστιανοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας δέν γιορτάζει γενέθλια, τί εἶναι αὐτό πού γίνεται σε ᾿μᾶς σήμερα μέ τίς γιορτές τῶν γενεθλίων μας; Ἐντάξει! Δέν θά περάσουμε ἀδιάφορα την ἀνάμνηση τῆς ἡμέρας πού γεννηθήκαμε, ἀλλά θά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό γιά τά χρόνια πού μᾶς ἄφησε νά ζήσουμε καί θά Τόν παρακαλέσουμε πάλι γιά τά ὑπόλοιπα χρόνια τῆς ζωῆς μας.

Αὐτός ὅμως ὁ παρατονισμός τῆς ἡμέρας τῶν γενεθλίων καί τά ξεφαντώματα τῶν νέων μας, ἀλλά καί τῶν μικρῶν μας παιδιῶν ἀκόμη στά γενέθλιά τους, εἶναι δυτικό «φροῦτο». Μᾶς ἦρθε ἀπ᾿ ἔξω. Ἔ, βέβαια! Ἀφοῦ τά ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων τῆς Δύσεως δέν εἶναι ὀνόματα ἁγίων, γιά νά γιορτάσουν τήν μνήμη τους, γιορτάζουν τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων τους. Πάντως νά ξέρετε, χριστιανοί μου, ὅτι τά πραγματικά γενέθλια τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ μέρα πού βαπτίστηκε. Κι ἄν θέλετε κάθε χρόνο νά ἑορτάζετε τά γενέθλια τῶν παιδιῶν σας, νά τιμᾶτε τήν ἡμέρα πού βαπτίστηκε τό παιδί σας. Καί νά καλεῖτε σ᾿ αὐτή τήν γιορτή τῶν πραγματικῶν γενεθλίων καί τόν Ἱερέα πού βάπτισε τό παιδάκι. Ἔτσι, καί μέ αὐτόν τόν τρόπο, θά συνειδητοποιήσει ὁ μικρός, ἀλλά καί οἱ μεγάλοι ὅτι ἀνήκουμε στήν ἱερή Οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας.
2. Τά Γενέθλια τῆς Παναγίας, χριστιανοίμου, δηλώνουν ὅτι τελειώνει ὁ σκοπός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἡ Παλαιά Διαθήκη μᾶς προφητεύει τόν ἐρχομό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλά γιά τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἔπρεπε νά βρεθεῖ καί ἡ κατάλληλη γυναίκα, ἡ ὁποία θά γινόταν ἡ Μητέρα Του. Καί ὅλη ἡ Παλαιά Διαθήκη ἐργάζεται στό νά γεννηθεῖ σέ κάποια της γενεά ἡ Ἅγια καί Πανάγια αὐτή Γυναίκα, πού θά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Μεσσία. Ναί! Ὅλο αὐτό τό εὐλογημένο περιβόλι τοῦ Θεοῦ, πού λέγεται Παλαιά Διαθήκη, ἔχει ὡς σκοπό τό νά βγάλει τόν ὡραῖο καρπό, τήν Παναγία! Καί ὅταν γεννήθηκε ἡ Παναγία – καί σήμερα ἑορτάζουμε τά Γενέθλιά Της – τελειώνει λοιπόν, ὅπως σᾶς εἶπα, ἡ Παλαιά Διαθήκη. Γι᾿ αὐτό καί ἕνα σχετικό τροπάριο λέγει στήν Παναγία: «Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα...». Ποιές εἶναι αὐτές οἱ «ἔσχατες ἡμέρες»; Ὄχι, βέβαια, ἡ Δεύτερη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τό τέλος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τήν Γέννηση τῆς Παναγίας.

3. Ἡ Παναγία μας γεννήθηκε ἀπό στείρα γυναίκα, τήν Ἄννα. Γιατί αὐτό; Αὐτό ἔγινε γιά νά προειδοποιήσει τό θαῦμα τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό παρθένο. Καί σ᾿ αὐτό τον σκοπό ἀπέβλεπαν οἱ στεῖρες γυναῖκες στήν Παλαιά Διαθήκη, πού τεκνοποίησαν θαυμαστῶς.

«Ἄν σᾶς ρωτοῦν οἱ Ἰουδαῖοι – λέει ὁ Χρυσόστομος – πῶς ἔτεκε ἡ Παρθένος, νά τους ρωτᾶτε καί σεῖς: Πῶς ἔτεκε ἡ στείρα;». Ἀλλά οἱ γονεῖς τῆς Παναγίας, ὁ Ἰωακείμ καί ἡ Ἄννα, ἦταν καί σέ πολύ προχωρημένη ἡλικία. Αὐτό, χριστιανοί μου, δηλώνει ὅτι αὐτοί οἱ γέροντες γονεῖς γιά τήν σύλληψη τῆς Παναγίας δέν ἑνώθηκαν ἀπό ἡδονή, ἀλλά ἀπό παρόρμηση Κυρίου. Γι᾿ αὐτό καί ὁ μεγάλος δογματικός τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, τό σπέρμα τοῦ Ἰωακείμ γιά τήν γέννηση τῆς Παναγίας τό λέει «Πανάμωμο σπέρμα»!!!

4. Ἡ ἑορτή τῆς Γεννήσεως τῆς Παναγίας, ἀδελφοί μου, εἶναι, ξαναλέγω, μεγάλη ἑορτή. Εἶναι ἡ πρώτη θεομητορική ἑορτή τοῦ Νέου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἔτους. Γιατί δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι ὁ μήνας Σεπτέμβριος εἶναι ὁ πρῶτο μήνας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους.

Ἡ 1η Ἰανουαρίου θεωρεῖται ὡς πρώτη τοῦ ἔτους γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους τῆς οἰκουμένης. Καί γιά ὀρθοδόξους καί γιά αἱρετικούς. Ἀλλά σάν ὀρθόδοξοι δέν πρέπει νά λησμονοῦμε την 1η Σεπτεμβρίου, μέ τήν ὁποία ἀρχίζουμε τό νέο Ἐκκλησιαστικό Ἔτος. Ἡ ἑορτή λοιπόν τῶν Γενεθλίων τῆς Παναγίας μας, στίς 8 Σεπτεμβρίου, εἶναι ἡ πρώτη θεομητορική ἑορτή τοῦ ἔτους. Καί μή λησμονοῦμε ὅτι τώρα, σέ μία ἑβδομάδα, θά γιορτάσουμε καί τήν ἄλλη μεγάλη ἑορτή, τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τήν Παναγία καί τόν Σταυρό λοιπόν γιορτάζουμε αὐτόν τόν μήνα. Αὐτά τά δύο ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι: Παναγία καί Σταυρό, Σταυρό καί Παναγία! Καί τά εἶπα ἔτσι ἀντίστροφα, γιατί στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία μας ὅ,τι λέγεται γιά τήν Παναγία λέγεται καί γιά τόν Σταυρό. Καί ὅ,τι λέγεται γιά τόν Σταυρό λέγεται καί γιά τήν Παναγία.

Χαρεῖτε, ἀδελφοί χριστιανοί! Γεννήθηκε ἡ Παναγία. Ὁ κόσμος τώρα ἔχει Παναγία, πού θά φέρει σ᾿ ὅλους τήν χαρά μέ τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Γι᾿ αὐτό καί λέγει τό Ἀπολυτίκιο: «Ἡ γέννησή σου, Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ. Ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν...».

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας


http://aktines.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9234.html#more