«ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι»(Τιμ.Β΄2)

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ 23.12.2012


«Ιδού η  Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ»


Αγαπητοί μου αδελφοί,
Τα θεόπνευστα αυτά λόγια, τα οποία ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, λόγια προφητικά, καταγράφει στην προφητεία του, ο μεγαλοφωνώτατος των Προφητών και Πέμπτος Ευαγγελιστής, ο Προφήτης Ησαΐας, οκτακόσια χρόνια  προτού να εκπληρωθεί στη γη η παρουσία του Θεανθρώπου Ιησού.
Το θαύμα των θαυμάτων, το μέγα και υπερφυές τούτο θαύμα και ύψιστο Μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας του Θεού Λόγου, που οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης προανήγγειλαν προ χρόνων αιωνίων, λαμβάνει σάρκα και οστά, και τούτο από  άπειρο αγάπη του Θεού Πατρός δια τον πεπτωκότα  άνθρωπο.
«Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν, ού η αρχή εγεννήθη επὶ του ώμου αυτού και καλείται το όνομα αυτού Μεγάλης βουλής ΄Αγγελος, θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ισχυρός, εξουσιαστής άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος».
Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού, εκ Πνεύματος Αγίου, δια της Παρθένου Μαρίας λαμβάνει   σάρκα δια να θεώσει την ανθρώπινη σάρκα, λαμβάνει οστά δια να αγιάσει αυτά και εμφανίζεται στον κόσμο, επ’ εσχάτων των χρόνων κατά τις ρήσεις των προφητών, προς έκπληξη και σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Έκπληξη μεν, γιατί η Παρθένος, η Αγνή Κόρη της Ναζαρέτ, γεννά Θεάνθρωπο Ιησού, σωτηρία δε, γιατί ο Θεάνθρωπος Ιησούς καλείται Εμμανουήλ, που ερμηνεύεται «ο Θεός βρίσκεται μαζί μας», βρίσκεται κοντά μας δια την σωτηρία της «εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένης ανθρωπότητας».
«Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστί μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός».
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, μας παρέχει την μεγάλη ευκαιρία, να γνωρίσουμε τον σκοπό της επί γης ενσάρκου παρουσίας του θεανθρώπου Ιησού, την οποία εντός ολίγου ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε αυτές τις άγιες  ημέρες, που για την Εκκλησία μας είναι η Μητρόπολη πασών των Εορτών.
Ο Θεός του ουρανού, ο Ποιητής του ουρανού και της γης, μετά το τέλος όλων των δημιουργημάτων του,  έπλασε τον άνθρωπο «κατά την εικόνα εαυτού και ομοίωση», για να τον καταστήσει κοινωνό της μακαριότητάς Του και αιωνίας δόξας Του.
Όμως,  για να φθάσει – ο βραχύ τι παρά αγγέλους δόξα και τιμή στεφανωμένος άνθρωπος – στον υψηλό αυτού προορισμό, ώφειλε να έχει τελεία υπακοή στον Πλάστη και Δημιουργό αυτού. «Και ενετείλατο Κύριος ο Θεός τω Αδάμ λέγων· από παντός ξύλου του εν τω Παραδείσω  βρώσει φαγή. Από δε του ξύλου του  γιγνώσκειν  καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’αυτού,  ή δ΄ αν ημέρα φάγητε  αυτού, θανάτω αποθανείσθε».
Ο άνθρωπος, όμως, δεν άκουσε την φωνή του Θεού Πατρός, αλλά «φθόνω διαβόλου απατηθείς, της βρώσεως μετέσχε, των εντολών σου παραβάτης γεγονώς». Αποτέλεσμα της παρακοής και της μη τήρησης του πρώτου νόμου του Θεού, ήταν η καταδίκη του ανθρώπου στον διπλό θάνατο, ήτοι στον πνευματικό θάνατο, που ήταν η απομάκρυνσή του από τον Παράδεισο και από την αγκαλιά του Θεού Πατέρα, και στον σωματικό θάνατο, που είναι ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα.
Έκτοτε, ο άνθρωπος, από της καταδίκης και έξωσής του από τον Παράδεισο – εκτός κάποιας εξαίρεσης μερικών εκλεκτών ανδρών – ημαύρωσε, εσκότωσε, ηλλοίωσε και εξαχρίωσε το κατ’ εικόνα και παραδόθηκε στην κακία, στην ασέβεια, στην παρακοή και σ’ όλες εκείνες τις παγίδες του Διαβόλου.
Η σοφία, η αγάπη, η αγαθότητα και η ευσπλαχνία του Θεού Πατέρα όμως, δεν άφησε τα πλάσματά Του, αλλά ευδόκησε όπως παραλάβει υπό την ιδία αυτού προστασία ένα έθνος, που πατέρα είχε τον Αβραάμ, ο οποίος Αβραάμ  δικαιώθηκε για την πίστη του και  στον οποίο δόθηκε η επαγγελία από τον Θεό ότι, εν τω σπέρματι αυτού ευλογηθήσονται πάντα τα έθνη.
Το έθνος αυτό, πού ονομάστηκε Ισραήλ, παιδαγωγεί ο Θεός με νόμους, θυσίες εξιλασμού, με τύπους και σύμβολα του μέλλοντος Λυτρωτή, και αποστέλλει , χάριτι θεία, σ’ αυτό προφήτες και απεσταλμένους, οι οποίοι προαναγγέλλουν την επί γης παρουσία του νέου Αδάμ της χάριτος και της σωτηρίας.
Όμως, και αυτό το έθνος, το εκλεκτό του Θεού κατά καιρούς, πού με τα χείλη τιμούσε τον Θεό, η  καρδία  του όμως ήταν μακριά, και δεν προσπαθούσε, παρά την εύνοια του Θεού, να τηρεί το νόμο και τα δικαιώματα του Κυρίου, αλλά με την παράβαση και την παρακοή έγινε και αυτό ένοχο θανάτου.
Ω, ποία  φρικώδης κατάστασις του ανθρωπίνου γένους!  «πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν». Και το γένος των  Εβραίων, δια την παράβαση του Μωσαϊκού νόμου· τα δε έθνη δια την μωρία και την ασύνετη καρδιά τους. «Φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν, ως λέγει ο θείος Παύλος, και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εν ομοιώματι εικόνος φθαρτού ανθρώπου».
Αυτή ήταν η πνευματική και ηθική κατάσταση του ανθρωπίνου γένους, του καταγομένου από τον πρώτο άνθρωπο, τον χοϊκό Αδάμ, ό άνθρωπος δούλος της αμαρτίας και όλος καταδικασμένος στον  θάνατο, τον πνευματικό και τον σωματικό.
Αλλά ο Θεός Πατέρας – αν και δεν αφήκε τον εαυτό του χωρίς μαρτυρία, γιατί πάντοτε ευεργετούσε το ανθρώπινο γένος στέλνοντας βροχή από τον ουρανό και εποχές καρποφόρους και γέμιζε με τρόφιμα και χαρά τις καρδιές των ανθρώπων – τώρα, κάνει το μέγα θαύμα των θαυμάτων, εκπληρώνει το πρωτευαγγέλιο που είπε στον Αδάμ κατά την έξοδό του από τον Παράδεισο, ότι θα έλθει Εκείνος που θα συντρίψει την κεφαλήν του δράκοντος, ο δε δράκων θα του κεντήσει την πτέρνα.
Και ήλθε Εκείνος – όταν έφθασε το πλήρωμα του  χρόνου – ανέτειλε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, δια να φωτίσει με το ανέσπερο Φως Του την έν σκότει και σκιά θανάτου καθημένη ανθρωπότητα.
Γεννάται από την Παρθένο Μαρία – κατά τις ρήσεις των Προφητών – ο νέος Αδάμ, ο Λυτρωτής του κόσμου, με σκοπό να αναγεννήσει πνευματικά τον χοϊκό άνθρωπο, να τον επαναφέρει στην αρχαία μακαριότητα, να διαγράψει την αρχαία κατάρα, να σχίσει το χειρόγραφο των αμαρτιών και τέλος να ενώσει τα διεστώτα, να ενώσει  Θεό και άνθρωπο και να θεώσει τον ανθρώπινο γένος.
Ο προαιώνιος Λόγος του Θεού λαμβάνει δούλου μορφή, σαρκούται ο άσαρκος εκ Πνεύματος και χωρεί ο αχώρητος στην κοιλιά της Παρθένου Μαρίας – από την οποία προήλθε ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Σωτήρας του κόσμου, και ο Οποίος κατά το ανθρώπινο φέρει την αρχή του από τον Αβραάμ και τον Δαβίδ, καθώς σαφέστατα περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στην σημερινή ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε, «Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού υιού  Δαβίδ, υιού Αβραάμ».
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ας επωφεληθούμε, λοιπόν, κι εμείς τον ερχομό του Θείου Λυτρωτή.
Χριστούγεννα έρχονται και πάλιν! Και ας προετοιμαστούμε να υποδεχθούμε Εκείνον, που θα κλίνει ουρανούς και θα έλθει στη γη, για να μας συναντήσει, με σκοπό την σωτηρία της ψυχής μας.
Ας μη κωφεύσουμε και ας του ανοίξουμε τις καρδιές μας να εισέλθει για να τις φωτίσει με το Φώς Του το αληθινό, να τις αγιάσει με την θεϊκή Του αγιότητα, να τις καθαρίσει από το πλήθος των αμαρτιών, και τέλος να τον παρακαλέσουμε θερμά να χαρίσει και  σ’ εμάς τους αμαρτωλούς τα δώρα της αγάπης Του, πού  θα φέρει εδώ στη γη, ήτοι χαρά, ειρήνη, σωτηρία, λύτρωση.
"Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε, Χριστός επί γης υψώθητε, άσατε τω Κυρίω πάσα η γή και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται". ΑΜΗΝ. 


Ο.Λ.Κ.Α.Παΐσιος

Δεν υπάρχουν σχόλια: