Γράφει ὁ Αρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Νά λοιπόν πού δίχως νά τό συνειδητοποιήσουμε, φθάσαμε στό μέσον του πελάγους. Στό μέσον της Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Καί ὅπως ὅταν ταξιδεύει κανείς, χρειάζεται στό μέσον της πορείας νά γίνει κάποια διακοπῆ γιά μία ξεκούραση καί ἕναν ἀνεφοδιασμό, ὥστε νά φθάσει εὐχάριστα στό τέλος τοῦ προορισμοῦ του, ἔτσι κι ἐδῶ, στήν πνευματική μας αὐτή πορεία, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, γιά τό σκοπό αὐτό, ἔχει τοποθετήσει τό αἰώνιο καί μοναδικό σύμβολο τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.
Τοῦ Σταυροῦ ὁ ὁποῖος προβάλλει μπροστά μας τήν Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, καί τοῦ ὁποίου, κάτω ἀπό τόν ζείδωρο ἴσκιο, θά ἀνεφοδιασθοῦμε γιά τό τέλος τῆς πορείας μας, πού ὁδηγεῖ στήν ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας.
Αὐτό ἀκριβῶς τό σπουδαῖο γεγονός καί τό σωτήριο σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, μᾶς τονίζει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν Εὐαγγελική περικοπή. Ὁ λόγος του, ὅπως πάντα, ἔτσι κι ἐδῶ Θεϊκός καί ξεκάθαρος. Καί βεβαίως, ὅποιος θέλει θά τόν ἀκολουθήσει (δεχόμενος φυσικά καί τίς ὅποιες συνέπειες τῆς ἐπιλογῆς του). Ἀλλά τό νά ἀκολουθεῖ κανείς τόν Ἰησοῦ Χριστό, τοῦτο σημαίνει ὅτι ἰσοβίως θά σηκώνει τόν Σταυρό του. Τόν προσωπικό Σταυρό, ὁ ὁποῖος φυσικά εἶναι μετρημένος μέ...
κάθε ἀκρίβεια, ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ, ἀναλόγως τῶν δυνάμεων καί τῆς ἀντοχῆς τοῦ κάθε πιστοῦ ὀπαδοῦ του!
κάθε ἀκρίβεια, ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ, ἀναλόγως τῶν δυνάμεων καί τῆς ἀντοχῆς τοῦ κάθε πιστοῦ ὀπαδοῦ του!
Ὁ Σταυρός ἀγαπητοί μου, ἀποτελεῖ ἕνα μεγάλο μυστήριο, πού ὅσο κι ἄν ἐρευνήσει ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατον νά τό ἀνακαλύψει καί νά τό κατανοήσει σέ ὅλες του τίς διαστάσεις. Αὐτή ἀκριβῶς τήν πραγματικότητα περιγράφει δυναμικά καί ὁ κήρυκας τῆς οἰκουμένης ὁ Ἄπ. Παῦλος ὅταν λέει: «Ὁ λόγος γάρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστι, τοῖς δέ σωζωμένοις ἠμίν δύναμις Θεοῦ ἐστι…ἠμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μέν σκάνδαλον, Ἔλλησι δέ μωρίαν». (Ἅ΄ Κορ. Ἅ΄ 18,23). Δηλ. Τό κήρυγμα περί τοῦ σταυροῦ, γιά ὅσους μέν βαδίζουν τόν δρόμο τῆς ἀπωλείας, εἶναι μωρία, ἀλλά γιά ἐμᾶς, πού βαδίζουμε τόν δρόμο τῆς σωτηρίας, εἶναι δύναμη Θεοῦ…γί΄αὐτό ἐμεῖς κηρύττουμε Χριστόν Ἐσταυρωμένο, πού γιά μέν τούς Ἰουδαίους εἶναι σκάνδαλο, γιά δέ τούς Ἕλληνες μωρία.
Μέ τήν φράση Ἰουδαῖοι καί Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται τήν οὐσία καί τό μήνυμα τοῦ Σταυροῦ, περιγράφεται ὁλόκληρος ὁ κόσμος ἕως τό τέλος τῶν αἰώνων. Ὁ μακράν του Θεοῦ, βεβαίως κόσμος, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται νά σταυρώσει τά πάθη καί νά ταπεινώσει τήν ὑπερήφανη λογική του, μέ ἀποτέλεσμα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐπάνω στό Σταυρό, νά παραμένουν ἀνερμήνευτα καί δυστυχῶς, ἄνευ τοῦ σωτηρίου τους ἀποτελέσματος. Καί ὁπωσδήποτε, ὁ Σταυρός ἔχει τίς δύο του ὄψεις. Στή μία πού φαίνεται ἡ ἀρνητική πλευρά τοῦ ἀγώνα καί στήν ἄλλη πού ἀναπτύσσεται ἡ θετική. Ἀρνητική μέν διότι σταυρώνεται ἡ λογική ἐνώπιόν του Ἱεροῦ Συμβόλου καί δέν δίναται μέ τήν πτωχή της δύναμη νά ἑρμηνεύσει τά γενόμενα καί τήν νίκη τοῦ Χριστοῦ, ἀρνητική διότι εἶναι ἀνάγκη μέ ὅ,τι συνεπάγεται ἡ σταυρική ζωή νά ζήσει καί νά ἀγωνιστεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὥστε νά νικήσει τοῦ τρεῖς ἐχθρούς, διάβολο, κόσμο, καί ἁμαρτητική ροπή τοῦ ἴδιου του τοῦ ἑαυτοῦ του, θετική δέ, διότι ὁ Σταυρός εἶναι τό μέσον καί τό ὄργανο διά τοῦ ὁποίου ὁ πιστός ἀναλαμβάνει τήν πνευματική του δύναμη.
Ναί, ὁ Σταυρός εἶναι ὁ ἀγωγός διά τοῦ ὁποίου ὁ πιστός Ὀρθόδοξος Χριστιανός, λαμβάνει τήν χάρη, ἀπό τήν ἀρχή ἕως τό τέλος τοῦ σκληροῦ του ἀγώνα, ἀλλά εἶναι καί τό ὄργανο πού παρέχει τόν γλυκασμό τόν ὁποῖον δέχεται ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν σκύβει καί προσκυνᾶ τό ἱερό αὐτό σύμβολο τῆς νίκης. Τό σύμβολο αὐτό πού συμπυκνώνει ὁλόκληρο τό «ἄπ΄αἰῶνος ἀπόκρυφον καί Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον» (Δ΄ Ἦχος). Ὁ τετραπέρατός του Παμβασιλέως Σταυρός, εἶναι τό σύμβολο πού σκορπίζει τήν εὐλογία στά πέρατα τοῦ σύμπαντος, ἀλλά καί τό ὄργανο τῆς Χάριτος πού ἀποβαίνει ὅπλον φοβερόν ἐναντίον τοῦ «ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας» (Ἐφεσ. Β΄ 2). Δηλ. ἐναντίον τοῦ ἄρχοντα, πού ἀπό τίς ἐκτάσεις τοῦ ἀέρος ἐξουσιάζει τούς σαρκικούς ἀνθρώπους, τοῦ πονηροῦ δηλ. πνεύματος, πού τώρα ἐνεργεῖ στούς ἀπειθεῖς.
Ἔτσι ἑρμηνεύεται καί τό γιατί στήν παρουσία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, σπαράσσουν τά φοβερά δαιμόνια, ἀλλά καί γιατί ἀρνοῦνται τήν δύναμη καί τήν οὐσία τοῦ ὅσοι βρίσκονται μπλεγμένοι καί συρόμενοι στόν συρφετό τῶν αἱρέσεων τῆς ἀπωλείας (Β΄Πετρ. Ἅ΄ 1).
Αὐτή δέ τήν ζωοποιό δύναμη τοῦ συμβόλου τῆς νίκης πού συνεπάγεται τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἀρνοῦνται καί ὅσοι εὐρισκόμενοι στό ξεχαρβαλωμένο ἅρμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, κηρύσσουν ὅτι δῆθεν ὑφίστανται πολλές Ἐκκλησίες. Ἔτσι, κατάντησαν νά δέχονται καί νά ἐκφράζουν ἕνα Χριστιανισμό ἄνευρο, ἄχρωμο καί ἄγευστο πού θυμίζουν τόν ἐπίσκοπο Λαοδικείας (Ἀποκάλυψη Γ΄ 16). Ἕνα Χριστιανισμό πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τά δυναμικά κηρύγματα τῶν Ἁγίων μας οἱ ὁποῖοι κηρύττουν ἀγώνα γιά κάθαρση, φωτισμό καί θέωση. Οἱ οἰκουμενιστές κηρύττουν καί ἐκφράζουν ἕναν ἄχριστο καί ἀσταύρωτο Χριστιανισμό, πού μέσα στούς κόλπους τούς ὀνομάζονται Χριστιανοί, ἀκόμα καί ὅσοι ἀποτελοῦν μέλη στοῶν καί παραρτημάτων τοῦ διαβόλου...
Ἀλλά τί θεολογία μπορεῖ νά ἀναμένει κανείς ἄπ΄ὅσους ἀρνήθηκαν στήν καθημερινότητα τόν ὀδυνηρό του Κυρίου Σταυρό; «οἱ δέ τοῦ Χριστοῦ, τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γάλ Ἐ΄ 24). Πῶς νά θεολογήσουν καί νά ὀρθοτομήσουν οἱ ψευτοαγαπολόγοι ὅταν λησμονοῦν πῶς ἡ καθέδρα τῆς θεολογίας εἶναι αὐτός ὁ τοῦ Κυρίου ζωηφόρος Σταυρός; Καί φαντάζονται οἱ δύστυχοι ὅτι οἱ συμπροσευχές καί τό ἰσοπέδωμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἀποτελοῦν τήν οἰκεμενική Ὀρθοδοξία; Τί θεολογικό λόγο καί τί ἀφυπνιστικό κήρυγμα νά περιμένει κανείς ἀπό «δαυλούς καπνίζοντας»(Ἠσαΐας Ζ΄4), ὅταν ἀνερυθρίαστα χαρακτηρίζουν τούς ἀδάμαντας τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων ὡς «τείχη τοῦ αἴσχους» καί τήν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας ὡς «θεολογικό καί ἐκκλησιαστικό ἐπαρχιωτισμό»;
Ἀλλ’ ἄς ἀφήσουμε ὅσους «ἠστόχησαν περί τήν Πίστιν» (Ἅ΄ Τιμ. ΣΤ΄ 21), καί ἄς ἀτενίσουμε μέ δέος ἀλλά καί βεβαῖα ἐλπίδα, τόν Σταυρικό θρόνο τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!
Ἀγαπητοί μου, καθημερινῶς βρισκόμαστε μέσα στό πέλαγος τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκιμασιῶν. Μέρα μέ τήν ἡμέρα, ὁλονέν καί περισσότερο αἰσθανόμαστε ὅτι « τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ, τά καθ’ ἠμῶν δολίως κινούμενα», μᾶς στοχοποιοῦν. Τόσο προσωπικῶς, ὅσο καί οἰκογενειακῶς, ἀλλά κυρίως Ἐθνικῶς, οὐ μήν ἀλλά καί παγκοσμίως, βλέπουμε τό συνασπισμό τοῦ κακοῦ νά ὑψώνει θρασεία τήν κεφαλή καί νά ζητᾶ ν’ ἀφανήσει τά πάντα.
Μπροστά λοιπόν σέ αὐτό τό ὄντως φοβερό φαινόμενο τί θά κάνουμε; Θά τά χάσουμε καί θά παραιτηθοῦμε τοῦ εὐλογημένου καί νικηφόρου ἀγώνα μας; Ὄχι δά. Αὐτό μας ἔλειπε τώρα. Οὐδέποτε αὐτό θά τό ἐπιτρέψουμε. Καί δέν θά τό ἐπιτρέψουμε, διότι γνωρίζουμε ὅτι τόν τελευταῖο λόγο δέν τόν ἔχει ὁ ἐχθρός μέ τά ἀπαίσια ὄργανά του. Τόν τελευταῖο λόγο τόν ἔχει ὁ Νικητής τοῦ θανάτου. Αὐτός πού θά πεῖ καί τό ἀμήν στήν ἱστορία.
Θά στρέψουμε λοιπόν τά ὄμματα στόν Ἐσταυρωμένο καί ἀγαπημένο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, καί μέ τό ἀήττητο ὅπλο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, θά ριχτοῦμε στήν μάχη, γευόμενοι ἐξ’ ἀρχῆς, παρά τό σκληρόν του ἀγῶνος, αὐτόν τόν θρίαμβο τῆς νίκης.
Τοῦτο τό ὅπλο τοῦ Σταυροῦ τό ὁποῖο «συνέθλασε τάς κεφαλάς τῶν δρακόντων», καί τώρα, παρά τίς προσωπικές μας ἀδυναμίες, θά μᾶς χαρίσει τή νίκη. Τή νίκη πού ἑδραιώνεται καί συνεχῶς αὐξάνει, σ’ αὐτή τήν Πίστη. Στήν Θεότητα δηλ. τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!
Ἀδελφοί μου, τό «ἀήττητον ὅπλον», ἤδη βρίσκεται στά χέρια μας, ἀπό τήν στιγμή πού διά τοῦ Βαπτίσματος ἐνδυθήκαμε τόν ἴδιο τόν Χριστό. «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε»!
Δέν μένει πλέον, παρά μέ « ἀθώοις χερσοί καί καθαρά τή καρδία», μέ ἐλπίδα καί θάρρος, Ὀρθόδοξο Χριστιανικό θάρρος, ἀφοῦ προσκυνήσουμε τό ὅπλο τοῦ Σταυροῦ, νά τό χρησιμοποιήσουμε ἐναντίον τοῦ κακοῦ καί τῶν ποικίλων σκοτεινῶν δυνάμεων.
Ἀμήν.
« Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, σῶσον ἠμᾶς τή δυνάμει Σου»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου