Η ΑΓΩΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ
Όλοι μας κατά καιρούς είμαστε υποχρεωμένοι να παραμερίσουμε κάποιο ογκόλιθο, κάποια δυσκολία της ζωής. Δεν έχει ζήσει άνθρωπος ακόμη που να μην έχει να αντιμετωπίσει στη ζωή του προβλήματα και δεν έχει υποχρεωθεί να αποκυλίσει κάποιον ογκόλιθο που του πιέζει τα στήθη. Μερικοί μάλιστα από μας είμαστε υποχρεωμένοι να αποκυλίσουμε κάποιους ή κάποιον, όπως στην περίπτωση των μυροφόρων γυναικών, είναι πραγματικά «μέγας σφόδρα». Όλοι λοιπόν πρέπει να παλέψουμε για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μας.
Εκείνο όμως που μας κουράζει δεν είναι κυρίως η αντιμετώπιση των πραγματικών δυσκολιών, αλλά η ενασχόληση μας με προβλήματα που ίσως παρουσιασθούν στο μέλλον.
Ας παρακολουθήσουμε τις μυροφόρες γυναίκες του σημερινού Ευαγγελίου. Αντιμετώπισαν με γενναιότητα τεράστιες δυσκολίες και τις ξεπέρασαν. Μόνον αυτές είχαν το θάρρος να συμπαρασταθούν στον Κύριο και την Μητέρα Του, ακόμη και την φρικτή ώρα του Σταυρού. Μόνον αυτές τόλμησαν να υπερνικήσουν και τον φόβο των Ιουδαίων και όλες τις άλλες δυσκολίες και να εμφανιστούν οπαδοί ενός καταδικασμένου που τον εγκατέλειψαν όλοι. Τέλος αυτές ανέλαβαν το επικίνδυνο εγχείρημα να έλθουν πριν ξημερώσει για να αλείψουν το νεκρό διδάσκαλο με αρώματα. Και ενώ είχαν το θάρρος να αντιμετωπίσουν τόσες μεγάλες δυσκολίες, τώρα τις ανησυχεί η συνέχεια μιας δυσκολίας που δεν είχε ακόμα παρουσιασθεί, αλλά που νόμιζαν πως θα αντιμετωπίσουν. Δηλ. πως όταν φθάσουν στο μνημείο πως θα μετακινήσουν τον λίθο που έφραζε την είσοδο.
Το ενδιαφέρον είναι, ότι δεν γνώριζαν, ότι ενώ εκείνες ανησυχούσαν με το πώς θα μετακινήσουν τον λίθο από την θύρα του μνημείου, άλλος πλέον τον είχε μετακινήσει και η είσοδος ήταν ελεύθερη. Είχαν λησμονήσει, ότι δεν ήταν μόνες, ότι πιο πάνω απ’ αυτές ήταν Κάποιος, που είχε την δύναμη όχι μόνο τη μεγάλη πέτρα, αλλά ολόκληρα βουνά να μετακινήσει.
Πράγματι! Με μόνη τη δική μας δύναμη δεν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε όχι όλες τις δυσκολίες που ανθρωπίνως μπορούν να αντιμετωπισθούν, αλλά ούτε ένα μικρό ποσοστό απ’ αυτές. Ενώ με την δύναμη του Θεού κατορθώνουμε να ξεπεράσουμε εμπόδια που φυσικά θα ήταν αδύνατο να υπερπηδηθούν με μόνη την ανθρώπινη δύναμη.
Και το περίεργο είναι, ότι ενώ έχουμε πείρα αυτής της βοήθειας συχνά αρνούμαστε να την επικαλεσθούμε. Ή την επικαλούμαστε μεν αφού πρώτα ταλαιπωρηθήκαμε και αγωνισθήκαμε μόνοι και παλέψαμε να ξεπεράσουμε εμπόδια τα οποία μόνο με τη θεία βοήθεια είναι δυνατό να ξεπερασθούν. Κουραζόμαστε ψυχικά και σωματικά και γινόμαστε ράκη, γιατί στις πραγματικές δυσκολίες δεν επικαλεστήκαμε έγκαιρα τη βοήθεια του Θεού, αλλά προσθέτουμε και τις δυσκολίες που πλάθουμε με τη φαντασία μας, ότι δηλ. μπορούν να παρουσιασθούν και στο μέλλον.
Εδώ βέβαια προβάλλεται και ο ισχυρισμός μήπως η υπερβολικά εμπιστοσύνη στη βοήθεια του Θεού οδηγήσει στη μοιρολατρία.
Μπορεί κι’ αυτό να γίνει, αλλά δεν θα είναι η πρώτη ή η τελευταία περίπτωση, όπου θα κάνουμε κατάχρηση ενός δώρου του Θεού. Όπως από το ότι σε άλλες περιπτώσεις δεν βγάζουμε το συμπέρασμα, ότι δεν πρέπει να τα χρησιμοποιούμε, κατά παρόμοιο τρόπο και επειδή μερικοί από κακή αντίληψη της έννοιας για τη βοήθεια του Θεού, καταντούν μοιρολάτρες, δεν θα καταλήξουμε στην απόφαση, ότι πρέπει στη ζωή μας να πάψουμε να υπολογίζουμε τη θεία βοήθεια.. Αν μάλιστα δούμε τι συμβαίνει γύρω μας, τότε θα δούμε, ότι η σωστή αντίληψη για τη θεία βοήθεια δεν οδηγεί στην αδράνεια, αλλά αφαιρεί την αγωνία και το άγχος για την υπερνίκηση των πραγματικών δυσκολιών. Επίσης μας βοηθεί να σκεπτόμαστε ψύχραιμα και να μην τρομάζουμε μπροστά στα ήδη εμπόδια και για κείνα που ίσως εμφανιστούν στο μέλλον.
Οι χριστιανοί αντιμετωπίζοντας σωστά τις δυσκολίες μοιάζουν με ένα καλό επιχειρηματία που προσπαθεί να αυξήσει το αποθεματικό του κεφάλαιο. Το βάζει στην άκρη για περίπτωση ανάγκης. Όπως λοιπόν εκείνος δεν μειώνει την δραστηριότητα του, επειδή βάζει στην άκρη το περίσσευμα του, έτσι και οι αληθινοί χριστιανοί δεν ελαττώνουν τη δραστηριότητα τους γιατί έχουν στη διάθεση τους τη θεία βοήθεια.
Υπολογίζουν στη βοήθεια του Θεού, όχι για να μην κάνουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν, αλλά για να μην αγωνιούν. Γνωρίζουν ότι πέρα από τη δική τους προσπάθεια υπάρχει και ο Θεός που είναι έτοιμος να επέμβει, αν δεν επαρκούν οι ανθρώπινες δυνάμεις.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η αδράνεια μας δεν προέρχεται από την πολλή μας εμπιστοσύνη στο Θεό, αλλά από την αγωνία που προέρχεται από την ελλειπή πίστη σ’ Αυτόν. Η γωνία δεν δημιουργεί αγωνιστές, αλλά ψυχικά παράλυτους. Και στον αγώνα μετ’ εμποδίων οι τελικοί νικητές δεν είναι εκείνοι που τις ψυχικές τους δυνάμεις έχει παραλύσει ο φόβος και η ολιγοπιστία
Τα λάθη μας είναι ότι λησμονούμε εντελώς ή δεν θυμόμαστε έγκαιρα τις ρητές υποσχέσεις του Θεού. Εάν δεν λησμονούμε τις υποσχέσεις του Θεού και γενικά δεν θυμόμαστε πιο συχνά τα λόγια Του και οι αγωνίες μας δεν θα μας σκοτώνουν και στον αγώνα της ζωής θα είμαστε καλύτεροι μαχητές.
Και οι μυροφόρες γυναίκες αν δεν είχαν λησμονήσει, ότι προ του σταυρικού Του θανάτου τους είχε προσκαλέσει να Τον συναντήσουν στην Γαλιλαία, δεν θα βασανίζονταν με το ποιος θα τους μετακινήσει το λίθο για χάρη τους από την είσοδο του μνημείου. Αντί να βασανίζονται από την άγονη αγωνία, θα έπρεπε να σκέπτονταν, ότι Εκείνος που ήταν τόσο βέβαιος για την εκ νεκρών Ανάσταση Του, ώστε μετά από αυτή τους ορίζει και τόπο συναντήσεως τους, θα εύρισκε κάποια λύση και για το πρόβλημα που τους απασχολούσε.
Γι’ αυτό και μείς ας μην παραδίνουμε τον εαυτό μας έρμαιο στην αγωνία λησμονώντας τι υποσχέσεις του Θεού και να νομίζουμε ότι μπορούμε μόνοι μας ν’ αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Και τέλος με τους φόβους μας για το μέλλον ας μην προσθέτουμε στους ώμους μας και άλλο βάρος πέρα από εκείνο που μπορούμε να σηκώσουμε.
Αν εργασθούμε προς αυτή την κατεύθυνση τότε και μείς και οι άλλοι συνάνθρωποι μας θα είμαστε άγγελοι συνεχούς χαράς. Διότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας θα είναι μια ζωντανή και αδιάψευστη απόδειξη, ότι « ηγέρθη όντως» ο Κύριος και ότι είναι ζων, έτοιμος να μας βοηθεί καθένα από μας που επικαλούμαστε τη βοήθεια Του.
μπλογκ αγιας Βαρβάρας Πατρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου