Ομιλία του Σεβ. Μητρ. Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλοχίου, κατά την θρονικήν εορτήν του Οικ.Πατριαρχείου(2009)

«Ἄνωθεν μέν Δαυΐδ ἀναστέλλει ἁμαρτωλόν, ὡς ἐμέ, διηγεῖσθαι Θεοῦ εὐλόγως τά διακαιώματα∙ ὅμως πρός πίστιν διδάσκει πάλιν, καί ἐν δάκρυσι πλείστοις ἐξαγορεύει…» (Οἶκος, Ὄρθρου Λ΄ Νοεμβρίου).

Παναγιώτατε καί Θειότατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ὑπήκων εἰς τήν Ὑμετέραν εὐλογίαν καί προτροπήν εὑρίσκομαι ἐνώπιον τῆς πανηγυριζούσης ταύτης ὁμηγύρεως, ἐνώπιον ὑμῶν σεβαστοί πατέρες καί τιμιώτατοι ἀδελφοί, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τῆς ἑορτίου μνήμης τοῦ Ἱδρυτοῦ καί Προστάτου τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὑπερνικῶν τήν ὡς ἄνω ἀναστολήν τοῦ προφητάνακτος, ὄχι διά νά διδάξω πρός πίστιν ἤ ἐπιστηριγμόν, ἀλλά ἵνα ἐξαγορεύσω ἐκ μυχοῦ καρδίας καί ἐν συστολῇ πολλῇ τήν βιουμένην ἀνά τούς αἰῶνας Ἀλήθειαν καί ποικίλως ἐκφραζομένην ὑπό τῶν ἐν Ἀποστολικῇ διαδοχῇ κλεϊσάντων τόν πανίερον αὐτόν Θρόνον καί τά νῦν προβαλλόντων, οὐχ ἡσσόνως, τό μέγεθος καί τήν σπουδαιότητά του εἰς τήν σύγχρονον ἀνήσυχον, καί ἐν πολλοῖς, μέλαιναν πραγματικότητα.

Τήν ἀπαρχήν τῆς ἀποστολικότητός Της, τοῦτο μέν ὡς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὡς παρουσίας, δηλονότι, τῆς χάριτος καί ἐμπειρίας τοῦ μυστηρίου τῆς Πεντηκοστῆς, τοῦτο δέ, ὡς ἀποστολικῆς παραδόσεως, τῆς συνεχείας, ἤτοι, τῆς συνειδήσεως και τῆς ταυτότητος τοῦ μηνύματος τό ὁποῖο προσέλαβε, ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ὀφείλει εἰς τόν κλεινόν καί πρωτόκλητον τῶν Ἀποστόλων, σήμερον ἑορταζόμενον Ἅγιον Ἀνδρέαν.

Ὁ τῆς ἀνδρείας ὄντως ἐπώνυμος ἠμπορεῖ νά μή συγκαταλέγηται ἐν τῇ χορείᾳ τῶν προκρίτων καί προτοκορυφαίων Μαθητῶν τοῦ Κυρίου, ἀναμφιβόλως ὅμως ἔχαιρε προτεραιότητος καί διακρίσεως ἔναντι τῶν ὑπολοίπων καί ἀνεγνωρίζετο ἡ οἰκειότης του πρός τόν Διδάσκαλον. Συνεργός καί διάκονος ὑπάρχων τό πρότερον εἰς τό μετανοίας κήρυγμα τοῦ Προφήτου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου, Ἰωάννου, ὑπῆρξεν διά βίου ἀνήρ σεμνός καί αἰδέσιμος, κατά τόν βιογράφον αὐτοῦ, καί μέ τήν βαθεῖαν φρόνησιν ἡ ὁποία ἐκόσμει τόν χαρακτῆρα του, ἀνίχνευε τήν ἀλήθειαν πού ὑπῆρχεν εἰς τό βάθος τῶν κειμένων τῆς ἰουδαϊκῆς γραμματείας καί ἐζήτει ἐπιμόνως νά ἑρμηνεύσῃ τάς ῥήσεις τῶν προφητῶν ἀναφορικῶς μέ τήν ἔλευσιν τοῦ Μεσσίου καί νά ἀνεύρῃ τί τό πραγματικόν νόημα, τίς ἡ ἀλήθεια τῶν καλυπτομένων ὑπό παραπετάσματος, ὑπό σκότους καί σκιᾶς Μεσσιανικῶν προσδοκιῶν.

Χαρακτηριστικῶς καί ἰδιαζόντως ἀναφέρει ἡ σήμερον ἀναγνωσθεῖσα περικοπή, ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην ἱεροῦ Εὐαγγελίου ὅτι, ὅταν ἔλαβεν χῶρα ἡ συνάντησις Ἀνδρέου καί Ἰωάννου μετά τοῦ Ἰησοῦ εἰς τόν τόπον ὅπου ἐφιλοξενεῖτο «ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη» (Ἰωάν. 1.40). Ἦτο ἡ ὥρα τῆς ἀποκαλύψεως, ἡ στιγμή τῆς Ἀληθείας, τοῦ περάσματος ἀπό τήν ἁπλήν ἱστορικήν γνῶσιν εἰς τήν χριστολογικήν ἀναγνώρισιν. Ἦτο ὁ σταθμός τῆς μεταβάσεως ἀπό τήν προφητείαν εἰς τήν ἐκπλήρωσιν, ἀπό τήν ἱστορικήν πραγματικότητα εἰς τήν ἐσχατολογικήν προοπτικήν, ἀπό τόν χρόνον εἰς τήν αἰωνιότητα. Ἦτο ἡ στιγμή τῆς προσωπικῆς ὑπό τοῦ Χριστοῦ κλήσεως τοῦ Ἀνδρέου καί τοῦ Ἰωάννου, ἡ ἀποδοχή τῆς ὁποίας ἐπρόκειτο νά καταστῇ ἀφετηρία καινοῦ βίου.

Ἡ πρόσληψις τῶν ὅσων συνεζητήθησαν μετά τοῦ Ἰησοῦ ὑπό τοῦ Ἀνδρέου, δέν ἦτο ἀποτέλεσμα γνώσεως πού προῆλθεν ἀπό τόν περιβάλλοντα αὐτόν αἰσθητόν καί ἱστορικόν κόσμον, ἀπό πληροφορίας καί ἐμπειρίας πού τοῦ παρεῖχεν ὁ περίγυρός του καί ἡ ἐποχή του, ἀλλά προϊόν θείας ἀποκαλύψεως καί φανερώσεως. Μιᾶς ἀποκαλυπτικῆς στιγμῆς πού δέν ἔχει ποτέ τήν ἔννοιαν τῆς τελικότητος, ἀλλά τῆς ἀρχῆς καί ἐνάρξεως μιᾶς δυσκόλου πορείας πρός τήν πλήρωσιν καί τήν ὁλοκλήρωσιν.

Διά τοῦτο καί κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ὁ Πρωτόκλητος μαθητής «ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ τό πῦρ τό νοερόν τό φωτίζον διανοίας καί φλογίζον ἁμαρτίας, λάμπει μέν ταῖς μυστικαῖς ἀκτῖσι τῶν διδαχῶν, ἐν ταῖς τῶν ἐθνῶν ἀφωτίστοις καρδίαις∙ φλέγει δέ πάλιν τάς φρυγανώδεις τῶν ἀσεβῶν μυθουργίας∙ τό πῦρ γάρ τοῦ Πνεύματος τοιαύτην ἔχει τήν ἐνέργειαν», κατά τόν ποιητήν Ἀνδρέαν Ἱεροσολυμίτην.(Στιχ. Ἰδιόμ. Λιτῆς).

Μέ κατηυγασμένην τήν διάνοιαν ἀπό τάς τελειοτάτας μαρμαρυγάς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος μεταλαμπαδεύει εἰς τάς ἀκτάς τῆς Μαύρης Θαλάσσης, τήν Βιθυνίαν, Θράκην καί Ἑλλάδα τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, χερσῶν τήν θάλασσαν καί γεωργῶν τήν ξηράν. Ἡ ἀποστολική δέ μαρτυρία του καί τό προνοιακόν σχέδιον τοῦ Θεοῦ ἐγγίζει καί τήν μικράν τότε πόλιν τοῦ Βύζαντος, καθαγιάζοντας τήν Ἐκκλησίαν ἐκείνην ἡ ὁποία ἔμελλε καθοριστικῶς νά πρωτεύσῃ εἰς τήν περιχαράκωσιν καί ἐξάπλωσιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

Τό κήρυγμα ἀλλά καί ἡ ζωή τοῦ Πρωτοκλήτου δέν ἀποτελοῦν παρά διδασκαλίαν Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, κατηγλαϊσμένην ὑπό τῶν ἐκφαντορικῶν ἐλλάμψεων τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Τήν οὐσίαν αὐτήν τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς βιώνει ἔκτοτε, ἀπό τοῦ πρώτου ἐπισκόπου του Στάχυος, καί ἀνά τούς αἰῶνας μέχρι σήμερον, διαδόχως καί κατά ἀδιάσπαστον συνέχειαν, ὁ οὕτω ἐνωρίτατα ἀναδεικνυόμενος Πάνσεπτος Οἰκουμενικός Θρόνος, ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἱστορία Της καταγγέλει, ὡς ταπεινά φρονῶ, σελίδας μόνον δόξης καί ἀκτινοβολίας, εἴτε καταστεφομένης ὑπό λαμπρῶν καί ἐνδόξων ἐπιφανειῶν, εἴτε δοκιμαζομένης καί μεστουμένης ἀνά τόν χρόνον ὑπό ἄθλων μαρτυρίου, αἵματος, αἰχμαλωσίας καί ὑποδουλώσεως, πολλάκις ἄχρι θανάτου, γενομένη «κατά πάντα καί διά πάντα» μιμητής τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου Βασιλέως τῆς Δόξης, καί τοῦ σήμερον λαμπρῶς ἑορταζομένου ἐνδόξου πάτρωνός Της.

Καί αἱ ἔνδοξοι ἐπιφάνειαι ἀλλά καί τό ἀτιμωτικόν μαρτύριον θά ἀπετέλουν μόνον ἀνθρωπίνους ἐκφάνσεις τῆς ἱστορίας μιᾶς Ἐκκλησίας, ἔστω καί Πρωτοθρόνου, αἱ ὁποῖαι θά περιεβάλοντο, μεθ’ οὐ πολύ, διά τῆς λήθης, τῆς ἀμφιβολίας, ἤ καί τῆς ἀπορρίψεως, ἐάν εἰς αὐτάς δέν ἦτο παρόν τό Ἅγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό Ὁποῖον ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» καί «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι κατοχύρωσις τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας διά συγκλήσεως τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων αἱ ὁποῖαι συνεκροτήθησαν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἤ εἰς περιοχάς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθιστᾷ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Νέας Ρώμης μαρτυρικήν καί ἐν ταὐτῷ ὁμολογιακήν Ἐκκλησίαν, θεματοφύλακα τῆς Πίστεως καί τῆς Ἀληθείας. Καί ἐάν ὁ χρόνος καί ἡ ἀνάγκη διατυπώσεως τοῦ δόγματος καί ὁριοθετήσεως τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας ἔχει παρέλθει, ἡ Μητρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας δέν δύναται νά ἀποποιηθῇ τοῦ ἱεροῦ καί ἐπιτακτικοῦ χρέους Της καί τῆς μείζονος εὐθύνης Της, τοῦτο μέν διά τήν διατήρησιν τῆς ἐνεστώσης ἑνότητος τῆς πίστεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τοῦτο δέ διά τήν οἰκοδομήν τῆς διαρραγείσης τοιαύτης μετά τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἀδελφῶν «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης καί ἐν τῇ γνώσει τῆς ἀληθείας», διά νά χρησιμοποιήσω τούς λόγους Σας, Παναγιώτατε. (Ὁμιλ. Α.Θ.Π. ἐνώπιον τοῦ Καρδιναλίου τῶν Παρισίων Jean Marie Lustiger, Νοεμ. 2005).

Ὅτε ἔλαβε χῶραν ἡ συνομιλία τοῦ Ἀνδρέου μέ τόν Χριστόν «ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη». Ἀλλά καί ὅτε οἱ Ἕλληνες ἀνέβησαν εἰς Ἱεροσόλυμα διά νά ἑωρτάσουν τό Πάσχα καί ἐζήτουν νά ἰδοῦν καί συνωμιλήσουν μετά τοῦ Χριστοῦ, ἐπλησίασαν τόν Φίλιππον καί ἐξέφρασαν εἰς αὐτόν τόν πόθον τους∙ διστάζων δέ οὗτος, μετέφερεν τό αἴτημά των εἰς τόν Ἀνδρέαν. Καί ἐκεῖνος ἔχων πεπλατυσμένην τήν καρδίαν καί εὐρύ τό πνεῦμα, ἔχων κατανοήσει τήν ἀποστολήν καί τό λυτρωτικόν ἔργον τοῦ Διδασκάλου μή ἐγκλωβιζόμενον εἰς τά στενά ὅρια μιᾶς ἐσκληρυμένης καρδίας τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ἀλλά προοριζόμενον καί ἀπευθυνόμενον εἰς τόν σύμπαντα κόσμον, σπεύδει πρός τόν Ἰησοῦν καί μεταφέρει τήν ἐπιθυμίαν τῶν Ἑλλήνων. Ἦτο ἡ κρίσιμος στιγμή τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐντός τῆς Ἱστορίας τῆς καθολικῆς Ἀνθρωπότητος, ὑπερβαίνοντας τήν στενότητα τῶν θριγκίων τῆς Ἰσραηλιτικῆς αὐλῆς.

Εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ὄχι μόνον κεκορεσμένος ὑπό τῶν ἐπιτευγμάτων του τῆς τεχνικῆς καί τῆς ἐπιστήμης ἀλλά καί ἐν πολλοῖς ἐγκλωβισμένος ἐπικινδύνως εἰς αὐτά.

Ὅτε αἱ πολύμορφοι ἀνέσεις, ἡ πληθώρα τῶν ἀγαθῶν, ἡ διά σπουδῆς κάλυψις τῶν οὕτω ἀφθόνως παρουσιαζομένων ὡς οὐσιωδῶν χρειῶν τῆς ζωῆς τόν καθιστοῦν τῷ ὄντι δέσμιον καί δυστυχῆ, παρά τοῦ χαρίζουν τήν ὑπεσχημένην καί ποθητήν ἐλευθερίαν καί εὐτυχίαν, πολλῷ δέ μᾶλλον τόν ὁδηγοῦν εἰς ἔντονον προβληματισμόν καί νέα ἀδιέξοδα.

Ὅτε αἱ κοινωνίαι καθίστανται πολυπολιτισμικαί καί αἱ ταυτότηται τῶν λαῶν ἀλλοιώνονται παρά τάς ὅποιας προσπαθείας ἀκριβοῦς ἀποτυπώσεως καί κωδικοποιήσεώς των.

Ὅτε ἡ ἀνεργία, ἡ χρῆσις ναρκωτικῶν καί λοιπῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν, ἡ οἰκονομική ὀλισθηρότης τοῦ βίου, ἡ ἀμφισβήτησις τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν καί ἡ ἔλλειψις προτύπων συμβάλλουν εἰς τήν προβολήν ἑνός ζοφεροῦ παρόντος καί προμηνύουν ἕν ἀβέβαιον, δυσοίωνον καί ἀπαισιόδοξον μέλλον.

Ὅτε ἡ ἀνελευθερία τῶν ἀπολυταρχικῶν καθεστώτων, ἤ ἡ ἐπιβολή τῆς δυνάμεως τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς ἐπί τῶν ἀσθενεστέρων λαῶν μέ στόχον τήν ἐκμετάλλευσίν των δημιουργοῦν πολώσεις, πού κάθε ἄλλο παρά ἀμβλύνουν τάς ἐντάσεις καί τάς ὀξύτητας.

Ὅτε σύμπασα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνοδυνᾶται μετά τοῦ ἀλόγως καί ἀπερισκέπτως διαχειριζομένου τόν φυσικόν πλοῦτον ἀνθρώπου, ἐμφορουμένου καί διαπνεομένου ὑπό τοῦ ὑπερμέτρου καταναλωτισμοῦ καί τοῦ ἀνοικείου πλουτισμοῦ.

Ὅτε ἡ κατακερματισμένη καί διῃρημένη ἐκκλησιαστική περί τήν πίστιν ἑνότης ἀποπροσανατολίζει καί διχάζει ἔτι περισσότερον τόν σήμερον ἀναμφιβόλως στρεφόμενον πρός τάς πνευματικάς καί ἀνθρωπιστικάς ἐπιστήμας, πρός τήν θρησκείαν καί τήν ἐσωτερικήν ζωήν ἄνθρωπον.

Σήμερον, τήν ἐσχάτην αὐτήν στιγμήν τῆς κρισίμου καμπῆς τῆς ἀγωνιούσης καί μέ προσδοκίαν καί ἐλπίδα ἐνατενιζούσης τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρωπότητος, ἡ ἔκφρασις τῆς ἀληθοῦς Θεολογίας καί τῆς Πίστεως τῶν Πατέρων κρούει τήν θύραν τῆς καρδίας τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Αὕτη δέ μή μένουσα ἀνάλγητος εἰς τήν κραυγήν τοῦ πόνου τοῦ ἀπέλπιδος ἀνθρώπου, πολλῷ δέ μᾶλλον, βαστάζουσα τήν βαρύτιμον κληρονομίαν τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου ἐπί τῶν ὤμων Της καί τήν πλουσίαν πατερικήν Διδαχήν τήν ἐκπεφρασθεῖσαν διά τήν διακονίαν καί σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἵσταται γενναίως εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων αἴρουσα, ὡς ἄλλος Κυρηναῖος, τόν σταυρόν τῆς βασάνου τῆς πολυπαθοῦς ἀνθρωπότητος.

Ἰδιαίτερα μάλιστα κατά τά τελευταῖα ἔτη, εἰς τό θεόσοφον πρόσωπον τοῦ παγκοσμίως κατηξιωμένου καί θεοδωρήτου Οἰακοστρόφου Της, ἡ σύμπασα Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει τόν Πατριάρχην τοῦ Γένους, τόν πιστόν θεράποντα καί λειτουργόν τοῦ Κυρίου, τόν στύλον καί ἑδραίωμα τῆς Ἐκκλησίας, τόν κληρονόμον τῆς Βασιλείας, τό πτύον τό λικμίζον τά ζιζάνια τῆς πλάνης καί τά ἀχυρώδη διδάγματά της, τόν ἐφάμιλλον τῶν μεγίστων προκατόχων τοῦ Θρόνου Του.

Ἀλλά καί ὁ καθολικός κόσμος ἐν τῷ αὐτῷ προσώπῳ εὑρίσκει τόν συνοδίτην καί συνοδοιπόρον ἐν ταῖς ζάλαις τοῦ βίου, τό ἀκεσώδυνον φάρμακον ἐν ταῖς δειναῖς ἐτάσεσι, τόν ἔνθερμον προστάτιν ἐν τοῖς πικοίλοις κινδύνοις, τόν ταχύν ἀντιλήπτορα ἐν ταῖς ἀνάγκαις, τόν ποιμένα ὁ ὁποῖος τίθησι τήν ψυχήν Του ὑπέρ τῶν λογικῶν προβάτων.
«Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν∙ ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν∙» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας). Αὐτό εἶναι τό κήρυγμα τῆς Μητρός, Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, αὐτή εἶναι ἡ λαλιά καί ἡ φρόνησίς Της κατά τούς γενομένους θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν Ἑτεροδόξων καί μή ἀδελφῶν. Αὐτήν τήν πατρῴαν πίστιν ἔχει ἀνάγκην ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νά ἐναγκαλισθῇ, νά ἀσπασθῇ καί νά ἐγκολπωθῇ καί διά τοῦ πνευματικοῦ του ἀγῶνος νά φθάσῃ εἰς τήν μέθεξιν τῆς ἅπαξ ἀποκαλυφθείσης θείας Ἀληθείας. Καί καθώς ἡ πίστις καί ὁ ἁγιασμός, ἡ προσωπική τελείωσις καί ἡ θέωσις κατανοοῦνται μόνον ὡς ἐκκλησιολογικά γεγονότα παρά ὡς ἀτομικά ἐπιτεύγματα, ἡ ἐπαναφορά ὅσων ἀφίστανται τῶν κόλπων τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, τῆς ἐχούσης τήν βεβαιότητα τοῦ πληρώματος τῆς Ἀληθείας καί τῆς Χάριτος, καθίσταται ἀφετηριακός παράγων οἱασδήποτε προσπαθείας.

Αὐτή ταύτη δέ ἡ γνῶσις καί ἀποκρυστάλλωσις τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἐπιβάλλει ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην καί τῆς ἐξακολουθήσεως τῆς συνδιαλλαγῆς μετά τοῦ συγχρόνου κόσμου, ὡς χρέος ἀγάπης Χριστοῦ πρός τούς ἀδελφούς μας τούς «ἐκτός τῆς αὐλῆς ταύτης» εὑρισκομένους, καί παρουσιάσεως τοῦ πολυτίμου τούτου μαργαρίτου καί τῆς τιμαλφοῦς παραδόσεως τήν ὁποίαν κατέχομεν. Ἡ πατρική οἰκία καί ἡ γονική ἀγκάλη ἀπό τάς ὁποίας ἐν ἐλευθερίᾳ οὗτοι ἀπεσκίρτησαν εἶναι ἀνάγκη νά μένουν πάντοτε ἀνοικταί διά τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς ἱστορίας τῆς ἐπιστροφῆς καί τῆς ἐπανεντάξεως τῶν ἀνθρώπων τῶν ἐπικινδύνων ἐπιλογῶν, καί διά τήν ἐπίτευξιν τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς, ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ σήμερον λαμπρῶς τιμώμενος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ἐκ τοῦ οὐρανίου στερεώματος εὑρισκόμενος μετά τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων χαίρει καί ἐπαγάλλεται, ὅτι ὁ πολύπαθος βίος του, τό κήρυγμα, τό μαρτύριο καί ὁ σταυρικός του θάνατος ἐστάθησαν αἱ ἀδιάσειστοι βάσεις ἐπί τῶν ὁποίων ἐπήχθη καί ἐμεγαλούργησεν τό ἱερόν Θυσιαστήριον τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας. Στρέφοντες δέ τούς ὀφθαλμούς μας εἰς τήν περιβάλλουσαν ἡμῖν πραγματικότητα, ἀναμφιβόλως ἀναγνωρίζομεν τήν κενωτικήν ἀγάπην τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρου ἐφαπλουμένην εἰς ἑκάστην ἐσχατιάν τῆς γῆς, ἐκπεμπομένην ἐκ τοῦ τηλαυγοῦς Φαναρίου, ὀρθοτομοῦσαν τόν λόγον τῆς Ἀληθείας καί καλοῦσαν ἕναν ἕκαστον ἐξ ἡμῶν ἵνα ἐξέλθῃ τῆς οἰκείας αὐτοῦ βουλήσεως καί γνώμης, πρός ὑπάντησιν τοῦ ἠγαπημένου Νυμφίου. Καί ἀκριβῶς ὁ μυστηριώδης αὐτός τόπος εἰς τόν ὁποῖον τελεσιουργεῖται ἡ συνάντησις Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί ἡ θέωσις ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος διά τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Διά ταῦτα πάντα, «Κύκλῳ τῆς τραπέζης σου, ὡς στελέχη βλέπων τά ἔκγονά σου, χαῖρε εὐφραίνου, προσάγων ταῦτα τῷ Χριστῷ Ποιμενάρχα». (Ἦχος Βαρύς, Ἀντίφ. Γ΄τοῦ ὄρθρου.) Γένοιτο!


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ